3.25.2011

Ο Οδυσσέας, ο Καραγκιόζης, οι Θερμοπύλες και η φετινή 25η Μαρτίου..

«Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ,
 να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω.»

Για να γίνουμε επίκαιροι λόγω εθνικής γιορτής, αυτός ο στίχος του Μανώλη Ρασούλη, αντιπροσωπεύει περισσότερο από το κάθε τι σύγχρονο, τον πατριωτισμό του Έλληνα.  Όταν δεν γινόμαστε τίποτα φασιστοειδή, εξαιτίας της ανασφάλειας, αγαπάμε την Ελλάδα γιατί είναι κάτι που είναι συνεχώς σε κίνηση, δεν μας εγκλωβίζει και συχνά- πυκνά μας εκπλήσσει.  Ίσως πραγματικά δεν θέλουμε  ένα έθνος αυστηρά δομημένο, αλλά έναν νόμο που κάθε φορά να καλούμαστε να τον ερμηνεύσουμε. Θέλουμε τα πράγματα απολύτως ανοιχτά για να οξύνουμε την εφευρετικότητά μας και την ικανότητά μας να τα κατευθύνουμε. Σαν τον Οδυσσέα που μπόρεσε και άκουσε το απαγορευμένο τραγούδι των Σειρήνων, πήγε στον Άδη και γύρισε και σαν τον Καραγκιόζη…
Αλίμονο όμως, το  σημαίνον «Καραγκιόζης» μας αποκαλύπτει και την πλήρη διαστροφή των παραπάνω.
(Οι αρχαίοι βέβαια λάτρευαν το μέτρο για να αποφεύγουν τις κακοτοπιές. Παρόλα αυτά έκαναν κάτι τέρατα του τύπου «Ανταλκίδειος Ειρήνη», «Μνημόνιο» και βάλε δηλαδή…. Καμιά φορά θα είχε αξία να ασχοληθεί κανείς φιλόσοφος σοβαρά με την προβληματική «νόμος εναντίον μέτρου» που ταιριάζουν και που διαφέρουν, εφόσον μπορούν να συσχετισθούν..)
Είναι όντως πολύ καίριος ο παραλληλισμός του πατριωτισμού μας με το «Θέατρο Σκιών», τον πολυαγαπημένο μας Καραγκιόζη.
Ο Κακομοίρης ο Καραγκιόζης, φορώντας ένα μόνιμο χαμόγελο και έχοντας ένα ξυπόλητο ποδάρι που όμως δεν κρυώνει πραγματικά, παίρνει ανθρώπινη ουσία μόνο από το παίξιμο του Καραγκιοζοπαίχτη, ο οποίος βρίσκεται πίσω από την σκιά.
Για τον Καραγκιόζικο πατριωτισμό μας να ένα πρόσφορο παράδειγμα: Η πολιτική σήμερα!
 Άλλοι κουνάνε τα νήματα. Τα κουνάνε αυτοί που χρηματοδοτούν τα κανάλια και καλός πολιτικός γίνεσαι, αν σε παίζουν τα κανάλια.
 Αυτοί που μπορεί να δημιουργούν οικονομικές κρίσεις, ανθοφορίες στα χρηματιστήρια.
Αυτοί που με τη δύναμη του χρήματος, ανά πάσα στιγμή μπορούν «να τραβήξουν το χαλί» κάτω από τα πόδια του κάθε υπουργού και κάθε κυβέρνησης .
Τότε ο κάθε "κυρ- υπουργός" πάει σπίτι του και συνειδητοποιεί, ότι είναι κι αυτός αναλώσιμος, παρά τις επενδύσεις οικογενειακών κοινοβουλευτικών παραδόσεων στην καμπούρα του.
Και τι του μένει του κάθε πολιτικού ως εξουσία . Ίσως να χορεύουν μαζί του τα Κολλητήρια , πιστεύοντας ότι θα τα κεράσει φασουλάδα.  Τελευταία βέβαια τα κολλητήρια βαρέθηκαν να περιμένουν και πετάνε γιαούρτια…
Οπότε και οι μικροχαρές δεν είναι τόσο βέβαιες και συχνές!
Δυστυχώς αυτό το σικέ παιγνίδι  μας δείχνει γιατί σήμερα έχει επικρατήσει η απογοήτευση στον χώρο της πολιτικής: Ο στόχος της πολιτικής επικοινωνίας των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων  δεν είναι να κερδηθεί η βαθειά εμπιστοσύνη των ανθρώπων, ο σταθερός ενθουσιασμός ομάδων πολιτών, ώστε να γίνουν μαζί με την ηγεσία καθημερινοί πολεμιστές για ένα ανορθωτικό κοινωνικό όραμα.  Στόχος ανομολόγητος είναι  ο προσωρινός εντυπωσιασμός και ο  κοινωνικός αυτοματισμός:  Για κάθε κακή πλευρά του δημόσιου βίου φταίνε οι άλλοι: Οι κακοί δάσκαλοι, οι λαδωμένοι εφοριακοί, οι αγρότες «που έφαγαν» τις επιδοτήσεις χωρίς αποτέλεσμα, οι άρρωστοι, οι οποίοι μη έχοντας εμπιστοσύνη στο σύστημα δίνουν «φακελάκι» ... Ποτέ δεν φταίει η απογοήτευση, η πολιτική αμηχανία, τα αδιέξοδα που δημιουργούν ένα βάλτο μέσα στον οποίο βρωμούν και ζέχνουν η φαυλότητα και ο ατομισμός.
Εδώ πρέπει να ξαναρχίσουμε από την αρχή, να για να συναντήσουμε την άλλη πλευρά του Καραγκιόζη, να ακολουθήσουμε τον Οδυσσέα που ξέφυγε του Κύκλωπα. Τον Οδυσσέα που ρίσκαρε!
Εδώ θα συμφωνήσω με τον Νίκο Κοτζιά* πρώην κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ, αλλά και πρώην κορυφαίο σύμβουλο του σημερινού πρωθουπουργού: «..εδώ που φτάσαμε όλοι αυτοί που μπορούν και θέλουν να αποφασίσουν για εμάς πρέπει να γνωρίζουν και να κατανοήσουν ότι η Ελλάδα θα φτάσει στα άκρα. Όχι ως μπλόφα και πολύ λιγότερο για επικοινωνιακά προεκλογικά παιχνίδια. Όποιος πάει στις 25 του Μάρτη για μια εικονική διαπραγμάτευση «εσωτερικής κατανάλωσης» θα λειτουργήσει ως καταδότης των δικαίων των Ελλήνων…. Δεν παραδινόμαστε. Δεν εγκαταλείπουμε τα όπλα που διαθέτουμε... Μένουμε για να παλέψουμε με ένα και μοναδικό μοτίβο: όποιος θελήσει να καταστρέψει την Ελλάδα θα έχει κόστος. Όσο μπορούμε πιο υψηλό! …Εδώ θα σταθούμε! Στις Θερμοπύλες. Και ας πέσουμε. Αλλά δεν θα περάσουν.»

*Άρθρο του Νίκου Κοτζιά για το epirusgate.blogspot.com, 15/03/2011

Με πατριωτικούς χαιρετισμούς
Τσουκνίδα Αγριόχορτου

3.21.2011

Από τη... ΧΙΡΟΣΙΜΑ στη ΦΟΥΚΟΣΙΜΑ!!!

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί ο κόσμος την διαρροή ραδιενέργειας του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκοσίμα στην Ιαπωνία.
Κάποτε, η πραγματικότητα μετατρέπεται σε τραγική ειρωνεία, ακόμα πιο "κορυφαία" και από τα έργα μεγάλων δραματουργών: Στην Ιαπωνία -δυστυχώς- χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά επιχειρησιακά με σκαιό τρόπο (όπως σε κάθε πόλεμο,  "πατέρα πάντων") η πυρηνική ενέργεια. Η  ίδια χώρα και μια πόλη με την ίδια κατάληξη με την μαρτυρική Χιροσίμα, θα γίνει μάρτυρας των κινδύνων που ενέχει η μεγάλη αυτή δύναμη, ακόμα και για  "ειρηνικούς σκοπούς"….
Εδώ δεν χωρά καμία αμφιβολία: Η Ιαπωνία είναι ίσως η περισσότερο τεχνολογικά εξελιγμένη χώρα κι ο σεισμός -ακόμη και αυτού του τεραστίου μεγέθους-  δεν είναι εκτός των πιθανοτήτων για αυτή την περιοχή. Άρα, βάσει των δεδομένων, έχουμε μια κατάσταση, όπου υπάρχουν όλα τα γνωστά στο ανθρώπινο μυαλό μέσα για προληφθεί το κακό και η δυνατότητα ταχείας παρέμβασης ώστε αυτά να χρησιμοποιηθούν. Κι όμως... Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τίποτα δεν είναι δεδομένο... (Φανταστείτε τώρα, Ακουγιού ή Κοζλοντούι…)
Το θέμα αναγκάζει την ανθρωπότητα να αναθερμάνει "τα εργαλεία" του ηθικού της προβληματισμού, είτε θρησκευτικής, είτε φιλοσοφικής βάσης (βλέπετε λ.χ. την άμεση αντίδραση του Οικουμενικού Πατριάρχη). Πολύ πιο άμεσα όμως  θα μπορούσε κανείς να ξεκινήσει από το πολιτικοκοινωνικό  πεδίο. Η απειλή της οικολογικής καταστροφής συνδέεται με την ενεργειακή κρίση και η ενεργειακή κρίση είναι κομμάτι της ευρύτερης οικονομικής (μαζί με αυτήν στην παραγωγή τροφίμων αλλά και την παροχή κεφαλαίων στην πραγματική οικονομία).
Αναμφισβήτητα η χρήση της  πυρηνικής  ενέργειας  για ειρηνικούς σκοπούς  συνδέεται με τον αναπτυξιακό δυναμισμό του 20ου αιώνα, αλλά φαντάζει περισσότερο αναγκαία τώρα , που "η οικονομία των υδρογονανθράκων" (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κλπ) γίνεται μέρα με τη μέρα πιο προβληματική .  Κάτι τέτοιες ιστορίες σαν τη Φουκοσίμα, μας χτυπάνε το καμπανάκι, ότι δεν μπορούμε "να μηδενίσουμε το ενεργειακό μας κοντέρ"  χωρίς δραματικές συνέπειες, χρησιμοποιώντας "από μηχανής θεούς" όπως η πυρηνική ενέργεια.
Αλλά γιατί είμαστε τόσο αδηφάγοι, ενεργειακά;  Μήπως για να παράγουμε χιλιάδες προϊόντα, τα οποία ουσιαστικά δεν τα χρειαζόμαστε -τουλάχιστον όχι στην ποσότητα και την συχνότητα με την οποία τα χρησιμοποιούμε- δημιουργώντας μάλιστα πολλά απορρίμματα, τα οποία γίνονται και αυτά ένα ενεργειακό πρόβλημα με την σειρά τους.
Χρειαζόμαστε "καθαρή"  διατροφή, ίσως κατά πολύ λιγότερη σε σχέση με το πάρτυ βιομηχανικών  τροφών της Δύσης που στοχεύουν στην ηδονή του ουρανίσκου και όχι στην ανάπτυξη του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος χρειάζεται Υγεία, Παιδεία, Ποιοτική Επικοινωνία, Δημιουργικότητα, Ισορροπημένες Σχέσεις και αυτά μπορούν να "παραχθούν" με λιγότερη ενέργεια!
Θα μου πείτε ότι η εξοικονόμησή της, με στόχο την περιβαλλοντική ισορροπία έχει εξελιχθεί σε ολόκληρη επιστήμη..  Ναι, αλλά οι εφαρμογές της δεν μπορούν να  αποκτήσουν έναν θεμελιακό χαρακτήρα, που θα συνιστά ειρηνική επανάσταση, σε μια παγκόσμια κοινωνία  με πολλαπλά ρήγματα σαν την σημερινή..
Ας πούμε, ο μεσοαστός στην Ευρώπη έχει την οικονομική δυνατότητα της φιλικής προς το περιβάλλον διαβίωσης, χωρίς να χάσει σε τίποτα το υψηλό επίπεδο κατανάλωσης προϊόντων και υπηρεσιών.  Όμως  ακριβώς αυτό το οικονομικοκοινωνικό του στάτους του Ευρωπαίου μεσοαστού, στηρίζεται στην ύπαρξη χωρών σαν την Ινδία και την Κίνα, οι οποίες παράγουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αλλά και στην χρήση της πυρηνικής ενέργειας, ακόμα και χωρίς τα υψηλά στάνταρντ που υπήρχαν στην Ιαπωνία και  κατέπεσαν…
Με λίγα λόγια, όταν οι ανθρώπινες ανάγκες διαμεσολαβούνται  από το χρήμα και τις "αγορές" στο βαθμό που αυτό γίνεται σήμερα , ο προφητικός "καβαλάρης" της αποκάλυψης, μας πλησιάζει…
Αλλά το τελευταίο θα γίνει, αν πραγματικά έλθει "το τέλος της Ιστορίας", όπως προσπάθησε να "προφητεύσει" ο Ιάπωνας νεοφιλελεύθερος διανοητής Φουκογιάμα , αλλά μάλλον η Φουκοσίμα, μαζί με χιλιάδες άλλα στοιχεία τον διαψεύδουν…

3.19.2011

Ακόμη και με απεργία πείνας προστατεύουν το σχολείο τους στην Τσαριτσάνη Λάρισας

Ημερομηνία δημοσίευσης: 19/03/2011

Διαστάσεις εξέγερσης λαμβάνουν πλέον οι αντιδράσεις πόλεων και χωριών με σύνθημα "Κάτω τα χέρια από τα σχολεία μας". Μέχρι απεργία πείνας ξεκίνησαν χθες οι μαθητές του Λυκείου της Τσαριτσάνης Λάρισας για να υπερασπιστούν το σχολείο τους από τον οδοστρωτήρα των συγχωνεύσεων. Δεκάδες σχολεία σε όλη την Ελλάδα τελούν υπό κατάληψη, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί και κάτοικοι διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα, κλείνουν δρόμους, ανεβάζουν μπάρες σε διόδια, πολιορκούν ή και καταλαμβάνουν διευθύνσεις εκπαίδευσης. Η Ελλάδα στο πόδι. Με ένα στόχο. Να υπερασπιστεί τα σχολεία της. Να μην περάσουν οι συγχωνεύσεις. Δεν έχει τόπο να σταθεί η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Είναι μόνη ενάντια σε όλους.
Χθες το μεσημέρι η ΟΛΜΕ οργάνωσε παραστάσεις διαμαρτυρίας σε όλες τις περιφερειακές διευθύνσεις εκπαίδευσης. Στην Αθήνα εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές κατέλαβαν για περισσότερες από τρεις ώρες την Περιφερειακή Διεύθυνση, στην οδό Τσόχα. Το κτήριο της Διεύθυνσης αλλά και το γραφείο του περιφερειάρχη Ι. Κουμέντου, που επιτελεί την πολιτική των εκκαθαρίσεων σχολείων με απίστευτο ζήλο, γέμισε από μαθητές και εκπαιδευτικούς. Για αρκετή ώρα ο περιφερειακός διευθυντής άκουγε αμίλητος τους μαθητές να δηλώνουν ότι δεν θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να διαλύσει τα σχολεία τους, δεν θα την αφήσουν να τα μετατρέψει σε κάτεργα, θα αντισταθούν στην αμάθεια και στον εργασιακό μεσαίωνα.
Αν δεν πάρουν πίσω τις καταργήσεις σχολείων, αν δεν ανακαλέσουν, θα μας βρίσκουν παντού μπροστά τους, τονίζεται σε ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία γι' αυτό. Οι τοπικές παρελάσεις της 25ης Μαρτίου θα εξελιχθούν σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Τοπικές ενώσεις καθηγητών λαμβάνουν ήδη τέτοιες αποφάσεις, ενώ σε πανελλαδικό επίπεδο η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ προχωρούν σε 24ωρη απεργία για τις 30 Μαρτίου. Από την ημέρα που ανακοινώθηκαν οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολικών μονάδων, στο Περιστέρι που σαρώνεται από τον οδοστρωτήρα των συνενώσεων, οι μαθητές δεν έχουν μπει ούτε μία ημέρα για μάθημα. Παρά τις απειλές της υπουργού Παιδείας για απουσίες και μαθήματα το Σάββατο και τις αργίες.
Η ένταση και η έκταση των κινητοποιήσεων έχει τρομάξει το υπουργείο Παιδείας που τώρα συνειδητοποιεί ότι το εγχείρημα των συγχωνεύσεων μπορεί να γίνει η θρυαλλίδα για γενικότερη έκρηξη στον χώρο της εκπαίδευσης. Η κυβέρνηση δεν έχει να κάνει μόνο με μαθητές ή εκπαιδευτικούς αλλά με το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας, τους γονείς και όλους τους τοπικούς φορείς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων "προθύμων" δημάρχων. Στο σύνολό τους οι τοπικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν τις συγχωνεύσεις ως τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Η υπουργός Παιδείας που μέχρι πρότινος επιχειρούσε να εκφοβίσει τους μαθητές και τους γονείς τους με τον μπαμπούλα των απουσιών, χθες έστρεψε τα βέλη της προς τους δημάρχους και τους συνδικαλιστές. Με τηλεοπτική δήλωσή της η Ά. Διαμαντοπούλου κάλεσε "ορισμένους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της Εκπαίδευσης, να μην εμπλέκουν τα παιδιά σε αντιπαραθέσεις, που αφορούν στη διοικητική αναδιάρθρωση της Εκπαίδευσης".
Η απώλεια τόσων σχολείων είναι για την κ. Διαμαντοπούλου απλώς ένα γραφειοκρατικό θέμα! Ένα θέμα διοίκησης στο οποίο δεν έχουν λόγο οι μαθητές. Η υπουργός Παιδείας έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει δημάρχους και συνδικαλιστές ότι χρησιμοποιούν τα παιδιά ως θέαμα σε κανάλια και μάλιστα σε ώρες μαθήματος και κάλεσε τους πάντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η κατάθεση των επιχειρημάτων στο συγκεκριμένο θέμα. Την ίδια ώρα άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο να βγουν κάποια σχολεία από τη μαύρη λίστα θεωρώντας ότι μ' αυτό τον τρόπο θα δείξει ότι αναγνωρίζει λάθη. 'Οπως δήλωσε η Ά. Διαμαντοπούλου, το υπουργείο Παιδείας "είναι ανοιχτό σε κάθε συζήτηση, σε κάθε κριτική και αντιπαράθεση" αλλά "υπάρχει μια κόκκινη γραμμή" που δεν είναι άλλη από τις κινητοποιήσεις οι οποίες απειλούν να καταστρέψουν την εικόνα της.
Αργά το απόγευμα η υπουργός Παιδείας κάλεσε τα συνδικάτα της εκπαίδευσης να αποκηρύξουν τις κινητοποιήσεις και τη χθεσινή κατάληψη της περιφερειακής διεύθυνσης εκπαίδευσης που δήθεν οδήγησε στον προπηλακισμό του περιφερειακού διευθυντή και σε βανδαλισμούς. Τα παραπάνω αποδίδονται σε συνδικαλιστές των Αριστερών Συσπειρώσεων που σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας είναι "τραγικά πρότυπα για τα παιδιά" που πρέπει να απομονωθούν από τις εκπαιδευτικές


Πόλεμο κατά των τοπικών κοινωνιών και εκπαιδευτικών ανοίγει η Ά. Διαμαντοπούλου.
Ζητεί από τα εκπαιδευτικά συνδικάτα να καταδικάσουν κινητοποιήσεις και αριστερές παρατάξεις.

3.08.2011

H Τσουκνιδοχώρα στο … σύρμα

 Πριν λίγο καιρό έτυχε να δω την ταινία” Buitiful” του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου με πρωταγωνιστή τον δημοφιλή Ισπανό ηθοποιό Χαβιέ Μπαρδέμ.
Η ταινία αυτή για μένα ήταν ίσως η καλύτερη ξένη ταινία που έχω δει τα τελευταία δυο τρία χρόνια.  Το πρόβλημα της μετανάστευσης  μαζί με την οικονομική κρίση , την έλλειψη νοήματος ζωής στις δυτικές χώρες και όλα αυτά βαλμένα σε ένα εύληπτο σενάριο που ξετυλίγεται ως ένα οικογενειακό και υπαρξιακό δράμα.
Τίποτα δεν είναι περίσσιο σε αυτή την ταινία, ακόμα και η εμφανώς μανιοκαταθλιπτική  γυναίκα του πρωταγωνιστή μπορεί να συμβολίζει την μανιοκαταθλιπτική, ή ακόμα και σχιζοφρενική  κοινωνία που ζούμε: Σε μια  κοινωνία, στην οποία οι ελίτ που την κυριαρχούν, από την μια ψάχνουν για κράτη τύπου Μπαγκλαντές ώστε να επενδύσουν με το μικρότερο εργασιακό κόστος και από την άλλη, εξάγουν ένα δήθεν κυρίαρχο πολιτισμικό παράδειγμα – βασισμένο στον καταναλωτισμό- το οποίο  έλκει τους Μπαγκλαντέζους και άλλους  ανθρώπους σε απόγνωση, να έρθουν στη Δυτική Ευρώπη για να αναζητήσουν "μια καλύτερη τύχη".
Μόνο που το παράδειγμα αυτό υφίσταται τις πιο «βαθιές ρωγμές»  την στιγμή που η μετανάστευση έχει αποκτήσει διαστάσεις επικές. Και φαίνεται να έχει αυτά τον χαρακτήρα επιδημίας η προσφυγιά, γιατί οι δυτικές «επενδύσεις» μάλλον αναστατώνουν   περισσότερο, αντί  να προσφέρουν ασφάλεια...
 Θεωρώ, ότι όποιος λίγο ευαισθητοποιημένος δει αυτή την ταινία, μετά δεν θα θέλει να πει ούτε να ακούσει εύκολα τσιτάτα για την μετανάστευση και από εδώ και από εκεί. 
Το μεταναστευτικό θα είναι ένα από τα βιτριόλια που θα διαλύσουν το γαγγραινικό σώμα της κοινωνίας αυτής. Μια τοξική ουσία που ίσως δεν την αντέξει η ψευτοσυντηρούμενη κοινωνία μας αλλά σε σιγανή σήψη από μέσα της.  Ένα ισχυρό δηλητήριο που θα οδηγήσει γρηγορότερα σε ένα νέο ξεκίνημα. "Περιμένοντας τους βαρβάρους" ! Πολύ μας κούρασαν οι παράτες μιας παρασιτικής νέας αριστοκρατίας που επιμένει να θέλει να διατηρήσει μια belle epoque για τα μέλη της σε βάρος όμως της πλειοψηφίας των ανθρώπων!  
Βλέπετε τι γίνεται στη γειτονιά μας:  Που θα πάει όλος αυτός ο κόσμος από την Βόρεια Αφρική μετά από τις ταραχές;  Μη μου πείτε ότι θα έρθει η «δημοκρατία» και θα λύσει το πρόβλημα … Διότι,  όταν η «δημοκρατία» δεν λύσει τα στοιχειώδη βιοτικά θέματα που ξεσήκωσαν τον κόσμο, πράγμα πολύ πιθανό με βάση τις διεθνείς δυνατότητες, τότε η πλήρης απελπισία θα σπρώξει ακόμα περισσότερους στο φύγει- φύγει. 
Κάποτε, από τον πορνοΚαβαλιέρε μέχρι τον "διορατικό" Μιτεράν , για να κάνουνε "όλοι τις δουλειές τους",  στήριζαν τους λογιώ- λογιώ δικτάτορες ...  Ανάλογα με την προτιμησή  του ο καθένας βέβαια … Τώρα όμως,  θα φάνε τα «απόνερα» των επιλογών τους.
Αλλά μαζί και η Ελλαδίτσα μας, που έβαλε φαρδιά- πλατιά την υπογραφούλα της στα Δουβλίνα, επειδή αυτή έτσι,  είναι Ευρωπαία να πούμε…
Και στήνει κοτετσοσύρματα στον Έβρο για να εμποδίσει τις ορδές των πεινασμένων και φοβισμένων και θα τους έρχονται αυτοί από τα νησιά, σαν και το δικό μας,  που πέρυσι τέτοιες εποχές πήγαινες για περίπατο στο Ποτοκάκι και συναντούσες  πτώματα πνιγμένων παιδιών..
Δεν θέλω να ακούσω εύκολες λύσεις.
Όπως και με τους σεισμούς, θα ζήσουμε και με τους μετανάστες. Τον απελπισμένο δεν τον σταματούν τείχη, ακόμα και τα «ξύλινα», τα πολεμικά καράβια δηλαδή  που έλεγε ο Θεμιστοκλής.
Χρειάζονται άλλα πράγματα.  Πολιτικές ένταξης, που δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση προσπάθεια για άνευ όρων πολιτιστική αφομοίωση μαζί μας. Ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι το πιο καθαρό παράδειγμα ότι κανείς πολιτισμός δεν πρόκειται να χαθεί, αν έχει κάτι να πει, με όσους άλλους κι αν «παντρευτεί» !
Χρειάζεται επίσης να διεκδικήσουμε θαρραλέα από τους  «εταίρους»  μας  να αναλάβουν ισοδύναμα το βάρος που τους αναλογεί για το πρόβλημα αυτό, για το οποίο αυτοί είναι οι μεγάλοι υπεύθυνοι! Διαχρονικά μάλλιστα, αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ε.Ε. συνωστίζονται όλες οι πρώην αποικιοκρατικές χώρες! Το βάρος αυτό δεν ξεπλένεται με μια ακταιωρό και ένα τάγμα, αλλά αναλογική φιλοξενία των προσφύγων σε όλες τις χώρες με βάση κάποιο σχέδιο.

Στους 300 της Υπατίας