12.21.2012

Ναρκωτικά από χλωρίνη και υγρά μπαταρίας τα νέα δηλητήρια της κρίσης



Συνέντευξη της Κ. Μάτσα από το «18 Άνω»


Αθήνα
Το ονόμασαν «κλέφτη του μυαλού» και «εξολοθρευτή των φτωχών». Στην Αργεντινή του 2001, το "πάκο" εμφανίστηκε ως το ναρκωτικό της κρίσης και εξαφάνισε μία ολόκληρη γενιά. Στην Ελλάδα του 2012 ένα άλλο ναρκωτικό, το "σίσα", που κοστίζει λίγο αλλά σκοτώνει γρήγορα είναι το δηλητήριο που διακινείται κατά κύριο λόγο στις πιάτσες. Η Κατερίνα Μάτσα ψυχίατρος και επιστημονική υπεύθυνη του «18 Άνω», μιλώντας στο in.gr κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις νέες ουσίες της κρίσης, ασκεί σκληρή κριτική στην προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Υγείας και χτυπά συναγερμό για την δεινή κατάσταση των κέντρων πρόληψης.
Το ναρκωτικό που γέννησε η κρίση

«Η βασική ουσία των ναρκωτικών της κρίσης δεν είναι καινούργια. Το καινούργιο με αυτά είναι ότι έχουν προσμίξεις που είναι πάρα πολύ επικίνδυνες, κατασκευάζονται πρόχειρα σε σπιτικές κουζίνες κι αυτό τα κάνει να είναι πάρα πολύ φθηνά» λέει η κ.Μάτσα.

Η βασική ουσία του "σίσα" είναι μεθαμφεταμίνη ανακατεμένη με υγρά μπαταρίας, με χλωρίνη, με φωτιστικό πετρέλαιο, ακόμα και με στρυχνίνη και κοστίζει από 1-5 ευρώ η δόση. «Τα ναρκωτικά αυτά είναι προσιτά στα νέα παιδιά, στους φτωχούς, στους άνεργους, στους εξαθλιωμένους ανθρώπους, σε αυτούς που δεν μπορούν να προμηθευτούν τα άλλα. Έχουν πολύ μεγάλη τοξικότητα, επιδρούν σε πολύ βασικά όργανα, όπως στον εγκέφαλο, στην καρδιά, στο συκώτι και επιπλέον προκαλούν ψυχιατρικές διαταραχές. Αυτά τα ναρκωτικά μπαίνουν συνήθως στην αγορά όταν υπάρχει πολύ μεγάλη κρίση».

Όπως τονίζει η κ.Μάτσα η κοινωνία δεν θα πρέπει να εφησυχάζει, επειδή οι στατιστικές δείχνουν ότι δεν αυξάνεται η χρήση της ηρωίνης. «Έχει αυξηθεί η χρήση των νέων συνθετικών ουσιών που κυκλοφορούν στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια με πολύ μεγάλη διάδοση. Είναι πάρα πολλές, είναι γύρω στις 150 και ανακαλύπτονται διαρκώς καινούργιες. Μόνο πέρσι ανακαλύφθηκαν και μπήκαν στην αγορά 29 καινούργιες συνθετικές ουσίες, το 2010 είχαν μπει άλλες 21 νέες ουσίες».

Μια απελπισμένη γενιά

«Από τη στιγμή που μπήκαμε στην κρίση τα πράγματα έχουν γίνει πολύ χειρότερα» υπογραμμίζει η κ. Μάτσα, τονίζοντας ότι οι λόγοι που κάνουν τα παιδιά να στρέφονται στις ουσίες παραμένουν και γίνονται όλο και πιο σοβαροί.

«Όλο και πιο πολλά παιδιά σε όλο και πιο μικρές ηλικίες στρέφονται στις ουσίες και τελικά εξαρτώνται από αυτές. Και μαζί με την αύξηση της διάδοσης των ουσιών αυξάνεται η διάδοση και όλων των άλλων εξαρτήσεων, από το Διαδίκτυο, από την τροφή, από το τζόγο.

»Η κρίση κάνει τους νέους να πιστεύουν ότι η ζωή τους αδειάζει από νόημα, ότι δεν έχει καμία προοπτική, δεν έχουν μέλλον και δεν έχουν και παρόν. Έτσι αναζητούν τρόπους φυγής από αυτή την πραγματικότητα. Και τελικά μια ολόκληρη γενιά χάνεται.

»Χρησιμοποιούν ό,τι βρουν μπροστά τους ό,τι κι αν σημαίνει για την υγεία τους και τη ζωή τους. Δεν τους λέει τίποτα η ζωή τους».

«Αιμορραγούν» τα κέντρα πρόληψης

Η κ. Μάτσα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα κέντρα πρόληψης εξαιτίας των περικοπών. «Τα κέντρα πρόληψης υπολειτουργούν τα περισσότερα γιατί το προσωπικό τους δεν πληρώνεται, δεν έχουν πόρους, δεν γίνεται δουλειά στο δρόμο όση θα έπρεπε, το λεγόμενο streetwork. Είναι λίγες ομάδες αυτές. Για παράδειγμα τα δημόσια προγράμματα, όπως είναι το δικό μας ή το αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης δεν μπορούν να αναπτύξουν τις ομάδες streetwork που θα θέλαμε γιατί δεν χρηματοδοτούνται, αντίθετα υπάρχουν περικοπές. Και όλα αυτά έχουν επιπτώσεις. Νομίζει κανείς ότι κάνει οικονομία με αυτές τις περικοπές, αλλά ουσιαστικά οι δαπάνες μεγαλώνουν διαρκώς».

Το γενικότερο κλίμα της ανασφάλειας υπάρχει και στο χώρο της απεξάρτησης, στα θεραπευτικά προγράμματα. «Κανένας δεν ξέρει αν αύριο θα έχει τη δουλειά του, με τα λεφτά που παίρνει δεν ξέρει αν αύριο θα μπορεί να πληρώσει το νοίκι του. Είναι τέτοιες οι συνθήκες που δυσκολεύουν και αυτούς που πιστεύουν σε αυτό που κάνουν».

Κριτική στον Ανδρέα Λοβέρδο

Για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε το θέμα των ναρκωτικών η κ.Μάτσα ασκεί σκληρή κριτική στον προηγούμενο υπουργό Υγείας, Ανδρέα Λοβέρδο. «Βγαίνει ο προηγούμενος υπουργός και λέει "να το έλυσα το πρόβλημα με το να βάλω μια μονάδα υποκατάστατων σε κάθε γενικό νοσοκομείο". Ποιο πρόβλημα έλυσε; Μειώθηκαν οι τοξικομανείς, τα νέα κρούσματα εξαρτήσεων; Οι περισσότεροι που είναι στα προγράμματα υποκαταστάτων κάνουν παράλληλη χρήση παράνομων ναρκωτικών. Αυτό δεν το βλέπουμε; Κλείνουμε τα μάτια; Τι έλυσε σαν πρόβλημα. Και το εμφανίζει σαν λύση, σαν θεραπεία. Ποια θεραπευτική αντιμετώπιση;

»Θεραπεία απεξάρτησης σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος που μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία κάνει πολύ μεγάλες αλλαγές στον εαυτό του, κατανοώντας τους λόγους που τον έκαναν να στραφεί στις ουσίες, κάνοντας αλλαγές και στις ψυχολογικές του λειτουργίες και στον τρόπο της ζωής του, βάζει δραστηριότητες συλλογικές, βάζει στόχους, αγωνίζεται για πράγματα, έχει μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες και υποχρεώσεις και βγαίνει πια στην κοινωνία να διεκδικήσει έναν ισότιμο ρόλο με όλους. Αυτό σημαίνει απεξάρτηση και κοινωνική επανένταξη. Δεν είναι η συντήρηση απεξάρτηση.

»Πώς να αποστιγματιστούν αυτά τα άτομα όταν δημιουργούνται όλες αυτές οι προϋποθέσεις που συντηρούν τη λαθεμένη αντίληψη, το καταστροφικό κοινωνικό στερεότυπο ότι η τοξικομανία είναι μία χρόνια ανίατη νόσος του εγκεφάλου;».

Κική Μαργαρίτη

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231227681

12.12.2012

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΙΟΓΟΝΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

Δελτίο Τύπου: Συμπαράσταση στους εργαζομένους σε "Βοήθεια στο Σπίτι", "Ψυχαργώς", ΟΤΑ


Τετάρτη, 12 Δεκέμβρη 2012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ως εργαζόμενοι σε αποκεντρωμένες δομές υγείας και πρόνοιας, διπλά παρόντες στην καθημερινότητα της χρεωκοπίας, δηλώνουμε αλληλέγγυοι στους συναδέλφους μας εργαζομένους σε δομές, που τα «μνημόνια» κομματιάζουν, και τους πολίτες, που με την απώλεια των υπηρεσιών αποστερούνται βιολογικούς, ψυχικούς και κοινωνικούς όρους ύπαρξης.

Συμπαραστεκόμαστε στους συναδέλφους μας εργαζομένους στο Πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», που παραμένουν επί πολλούς μήνες απλήρωτοι και από τον Μάρτη του 2013 κινδυνεύουν να χάσουν οριστικά την δουλειά τους. Καθώς το κράτος αποσύρεται, οι Δήμοι αφήνονται να ενδιαφερθούν ή να μπορέσουν να υπογράψουν συμβάσεις με τους δικαιούχους του ΕΟΠΥΥ, μάλιστα ανταγωνιζόμενοι ιδιώτες εργολάβους, οι οποίοι μπορούν να χρησιμοποιούν «ελαστικές» συνθήκες εργασίας/δουλείας για να προσφέρουν ένα φαινομενικά «ανταγωνιστικό προϊόν». Η περίπτωση του «Βοήθεια στο Σπίτι» είναι χαρακτηριστική  της μετατροπής των Δικαιωμάτων σε προϊόντα, διακινούμενα στην «ελεύθερη αγορά», πλέον, της Κοινωνικής Πρόνοιας. Δείχνει πώς τα «μνημόνια» είναι τα λιβάνια στο θυμιατό της αρπαχτής και της κερδοσκοπίας, που κραδαίνει η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης, Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συμπαραστεκόμαστε στους συναδέλφους μας εργαζομένους  στο Πρόγραμμα «Ψυχαργώς», οι οποίοι  έχοντας να αντιμετωπίσουν από την μια τον επιχειρηματικό τυχοδιωκτισμό των εργοδοτών τους, ιδιοκτητών  των ΜΚΟ, και από την άλλη τις κεντρικές πολιτικές πλήρους ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, βρίσκονται απλήρωτοι επί μήνες, σε επισχέσεις εργασίας, πολλοί ως υπάλληλοι σε δομές-φαντάσματα και υπό απόλυση.

Συμπαραστεκόμαστε σε όλους τους εργαζομένους, που βγαίνουν αυτήν την βδομάδα σε «διαθεσιμότητα», ίνα πληρωθεί το προεκλογικό ρηθέν «καμιά απόλυση».

Συμπαραστεκόμαστε στους εργαζομένους στην Αυτοδιοίκηση, που έχουν καταλάβει Δημοτικά Καταστήματα, για να μπλοκάρουν την αποστολή των μαύρων λιστών της «διαθεσιμότητας», για να μην  πάψει να υφίσταται και λειτουργικά η ήδη κοινωνικά απονευρωμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Συμπαραστεκόμαστε σε όσους αιρετούς της Αυτοδιοίκησης οργανώνουν και συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις όχι «για τα μάτια του κόσμου», αλλά στοχεύοντας πραγματικά στο μνημονιακό κράτος.

Οι αποφασιστικοί, πεισματικοί Αγώνες για την Ανατροπή των «μνημονίων» και των ιεροφαντών τους είναι η μόνη προοπτική για τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον πολίτη. Οι νέες συλλογικότητες, τα κοινά αιτήματα, οι ενιαίες δράσεις, εγκαινιάζουν διεξόδους σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Κι αυτό το μέλλον θέλουμε και διεκδικούμε να το ζήσουμε.


ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ
 ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ

11.24.2012

Για το «Πολυτεχνείο» και τη «γενιά του» σήμερα…


 
Αυτές τις ημέρες ο Ελληνικός λαός καλείται να τιμήσει την «εξέγερση του Πολυτεχνείου» ενάντια στην στυγνή δικτατορία των συνταγματαρχών μέσα σε ένα κλίμα βαθειάς απογοήτευσης για τα πεπραγμένα 38 χρόνων Δημοκρατίας, της πιο στέρεης Δημοκρατίας, της πιο εκτεταμένης θεσμικά δημοκρατίας που έχει γνωρίσει ο τόπος μας. Μέσα στην ανασφάλεια των πολιτών, το τέλμα, την ουσιαστική οπισθοχώρηση την τελευταία τριετία αρχικά του κοινωνικού περιεχομένου της Δημοκρατίας και έπειτα των ίδιων των συνταγματικών της διακηρύξεων και προνοιών, αρκετοί πολίτες ήδη πιστεύουν, ότι η λεγόμενη «μεταπολίτευση» απέτυχε να εκπληρώσει τα αξιακά προτάγματα πάνω στα οποία στηρίχθηκε το πολιτειακό και πολιτικό εγχείρημα της Δημοκρατίας με ορόσημο εκκίνησης την Παλλαϊκή Εξέγερση του Πολυτεχνείου: Πολιτική Ελευθερία, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Ασφάλεια, Λαϊκός Έλεγχος της Εξουσίας, Οικονομική Ανάπτυξη για όλους. Αντίθετα φαίνεται όλες αυτές οι αρχές σταδιακά να διεφθάρησαν, για να προβάλει στις «έσχατες μέρες» πριν την «βελούδινη» παράδοση της «κουρασμένης», εσωτερικά διαβρωμένης και τυπικής πλέον «δημοκρατίας» στη χρεωκρατία, ένα τοπίο γεμάτο από κυνικό κομματισμό αντί της ουσιαστικής πολιτικής ελευθερίας, από αποσπασματικές «παροχές» και επιδοτήσεις αντί ενός ορθολογικά διαρθρωμένου και συνεχώς εξελισσόμενου δικτύου κοινωνικής ασφάλειας.
Να παρατηρήσουν επιτέλους όλοι οι πολίτες τον «γυμνό βασιλιά»: Ένα κράτος που προσπαθεί δήθεν να εφαρμόσει αντισταθμιστικές πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, όταν αδυνατεί να συλλέξει δίκαια και αποτελεσματικά τους φόρους…
Μια πολιτεία που αντί για τον λαϊκό έλεγχο της εξουσίας κυριαρχεί η διαπλοκή ανάμεσα σε λίγες εκατοντάδες πολιτικούς, «τεχνοκράτες», οικονομικούς ολιγάρχες και αμοραλιστές προπαγανδιστές των ΜΜΕ. Μια κοινωνία που αντί της οικονομικής ανάπτυξης για όλους, υπάρχει αποδυνάμωση κάθε παραγωγικής δυνατότητας της Χώρας και χρηματοδότηση με ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό του -αναγκαίου για την «οικονομία υπηρεσιών» που δημιουργήθηκε- υπερκαταναλωτισμού. Τέλος στη βάση όλων αυτών, αίτιο και αιτιατό ταυτόχρονα σε μια κατιούσα δυναμική, η απόσυρση στην ατομικότητα του θεατή, των περισσοτέρων και μάλιστα ήδη πληττόμενων πολιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν είχε δημιουργηθεί πριν την χρεωκρατία ένα ουσιαστικά πιεστικό κίνημα των άνεργων ή υποαπασχολούμενων νέων με τα πολλά προσόντα. (Το πρόβλημα αυτό το είχαμε εκρηκτικό για αρκετά χρόνια, αλλά είχε χαλιναγωγηθεί με τα Stage και τις οικογενειακές ενισχύσεις των γονιών, οι οποίοι στο τέλος της εργασιακής τους καριέρας απολάμβαναν αρκετά καλούς μισθούς. Ας μη βαυκαλίζονται λοιπόν κάποιοι για τα «ρετιρέ». Αυτά συγκράτησαν με λάθος τρόπο προβλήματα των οποίων η εκτίναξη θα απειλούσε πολύ νωρίτερα το πολιτικό σύστημα..)
Επίσης όλον αυτόν τον πεσιμισμό για τα πραγματικά αποτελέσματα αγώνων ολόκληρων γενεών, τον καλλιεργεί και η παρουσία ορισμένων που διαφημίζουν την αντίσταση τους εναντίον της Χούντας σε όλον τον καμβά της οικονομικο-πολιτικο- επικοινωνιακής διαπλοκής…
Εν πρώτοις, αυτό που θα μπορούσε να αντιταχθεί στον «εθνικό θρήνο» για την μεταπολίτευση, είναι ότι η απαξίωση του πυρήνα της «μεταπολιτευτικής δημοκρατίας», ακολουθεί την αποδυνάμωση του Ευρωπαϊκού Δημοκρατικού Κράτους Πρόνοιας και Ευημερίας, η οποία έγινε για λόγους συστημικούς, για λόγους που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη και τις αδυναμίες του παγκόσμιου Καπιταλιστικού συστήματος. Στην χώρα μας άργησε να ολοκληρωθεί ο τύπος αυτός του Ευρωπαϊκού Κράτους και έγινε ίσως με άναρχους ρυθμούς, όπως γίνεται πάντα όταν κάτι καθυστερεί και πιέζει για την εφαρμογή του. Παρότι όμως αναπτύχθηκε καθυστερημένα, δεν μπορούσε να μην ακολουθήσει αυτό που επιβάλει σε ένα Κράτος και σε μια Οικονομία σαν την Ελληνική, ο διεθνής καταμερισμός εργασίας και ανάπτυξης. Καταμερισμό τον οποίο άργησε η πολιτική ηγεσία αλλά και η πλειοψηφία του λαού να τον αντιληφθεί, να τον κατανοήσει για να αντιταχθεί έγκαιρα και παράλληλα να προετοιμαστεί.
Αυτή είναι μια εξήγηση χωρίς «προδότες», χωρίς «κλέφτες», αν και συνήθως τα πράγματα είναι στη μέση: Αφενός η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων ήταν βυθισμένη στην «μπελ επόκ» ενός θολού «ευρωπαϊσμού», ο οποίος δεν λάμβανε υπόψη τις πραγματικές αντιφάσεις και δυνατότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφετέρου ένα πιο κυνικό τμήμα είχε προετοιμαστεί ιδεολογικά, θεσμικά και κοινωνικά για την άνωθεν και έξωθεν επιβαλλόμενη ύφεση, την διάλυση κάθε ίχνους «κοινωνικού συμβολαίου». Σε αυτά προσδοκούσε το τμήμα αυτό, καθώς το τίμημα ενός σχετικά χορτασμένου και ασφαλή λαού ήταν πλέον βάρος για τα κέρδη του εγχώριου και διεθνούς μεγάλου Κεφαλαίου. Και το τμήμα αυτό έχει συνδέσει την «καριέρα» του με την στυγνή εξυπηρέτηση του μεγάλου Κεφαλαίου. Δεν φταίει λοιπόν η πολλή Ελευθερία και Δημοκρατία για την διάλυση των ζωών μας. Φταίει που «κοιμηθήκαμε» και δεν καταλάβαμε τα κόλπα των ολιγαρχών και των «φίλων» τους. Σχέδια που εξυπηρετούνται και από το «διαπλεκόμενο χάος» που προηγήθηκε, αλλά και τον αυταρχισμό που ακολουθεί ήδη από τώρα. Έτσι, μέσω της θεωρίας «των δύο άκρων» (δηλαδή την ταύτιση της δολοφονικής βίας των φασιστών με την «ανυπακοή» της αριστεράς) δημιουργείται η βάση για την απαξίωση και άγρια καταστολή κάθε δυναμικής κινητοποίησης, κάθε εξέγερσης προσωπικής και κοινωνικής. Αλλά ο κινηματικός επαναπροσδιορισμός από την ατομικότητα στη συλλογικότητα, ήδη προβάλει ως η μόνη εναλλακτική υπαρξιακή διέξοδος απέναντι στην κατάθλιψη και την απόσυρση και τα «νερόβραστα» ιδεολογήματα δήθεν πολιτικής ορθότητας μάλλον δεν ακουμπάνε όσους βιώνουν αδιέξοδα από τα μνημόνια.. Ιστορικά γεγονότα σαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν μπορούν να ερμηνευτούν με βάση τις διαδρομές όσων τα επικαλούνται, αλλά ούτε να αξιολογηθούν με βάση την φθορά των κοινωνικών ή πολιτικών συσσωματώσεων και θεσμών που αναφέρονται αξιακά σε αυτά. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία όλων των εξεγέρσεων είναι να γεννάνε κοινωνικά πράγματα, τα οποία στο «τέρμα της ζωής τους» θα απέχουν πολύ από τα ιδανικά των ανθρώπων που δημιούργησαν την εξέγερση.
 Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου σηματοδοτεί μια καμπή που μπορεί να κριθεί με βάση την σημασία της για εκείνη την εποχή και την ώθηση που έδωσε στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Την δε «γενιά» που την δημιούργησε μπορεί να την θεωρούμε ως μια ιδιαίτερη -έστω άτυπη- ομάδα ως την στιγμή που τα άτομα που την αποτελούσαν είχαν μεταξύ τους σοβαρή αλληλεπίδραση. Σχηματικά όσο ακόμα ήταν στα πανεπιστήμια και πριν ακόμα ακολουθήσουν το καθένα τον ιδιαίτερο δρόμο του, ο οποίος το τοποθετεί σε άλλη ομάδα με άλλα χαρακτηριστικά.
Ήταν πολλά τα στοιχεία που μπορεί να απαριθμήσει κανείς για την σημαντικότητα εκείνων των ημερών του Νοέμβρη του 1973. Όπως και για κάθε σημαντική ιστορική στιγμή οι επόμενες γενιές διαλέγουν αυτά τα στοιχεία που κάτι έχουν να πουν για την δική τους εποχή.
Ένα στοιχείο που είναι εμφανές στα συνθήματα που έγραφαν οι νέοι, είναι η αισιοδοξία, η πίστη ότι ένα καλύτερο αύριο θα έρθει γρήγορα με τους αγώνες τους. Το βλέμμα ήταν στραμμένο στο μέλλον, μέσα σε ένα παρόν άγριας καταστολής. Αισιοδοξία και πείσμα. Πολύ πείσμα.
 Άλλο ένα στοιχείο ήταν ότι σε αυτόν τον αγώνα είχαν σπάσει τα «στεγανά». Πολύ συχνά ακούς για τα παιδιά των μοιράρχων της χωροφυλακής που ήταν στο φοιτητικό κίνημα… (Ας μη ξεχάσουμε και τον Αλέκο Παναγούλη που το έσκασε από τη φυλακή μαζί με τον δεσμοφύλακά του…) 
Άλλο ένα στοιχείο ήταν ότι η «βάση» ήταν συχνά πιο αποφασισμένη από τις ηγεσίες.. Για παράδειγμα οι περισσότερες κομματικές νεολαίες αρχικά θεώρησαν ότι δεν θα είχε μέλλον η κατάληψη του Πολυτεχνείου και συμμετείχαν επίσημα αφού είδαν την ανταπόκριση των φοιτητών.. Ας αναδείξουμε αυτά τα στοιχεία, έχουν μεγάλη σημασία για τους νέους αγώνες μας.
Αλέξανδρος Δ. Σταθακιός
 Εκπαιδευτικός
Αντιπρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων
Μέλος της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Σάμου
Πηγή: http://www.samostimes.gr/portal/articles/10504–lr-l-r-

11.21.2012

ICH BIN EIN BERLINER για την Πορτογαλία με υπότιτλους.

Είμαστε όλοι Πορτογάλοι! [To video που... απαγορεύτηκε στη Γερμανία] Read more: http://newdefrejus.blogspot.com/2012/11/to-video.html#ixzz2Co4o0zon Follow us: @NovusDeFreJus on Twitter | novusdefrejus on Facebook

11.20.2012

Σχετικά με την πώληση του Αεροδρομίου Σάμου


Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν πρόκειται να δεχθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας του Ελληνικού λαού, όπως είναι τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας, τόνισε στο Σάμος Fm 97,3 το μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Συνασπισμού κ. Αλέξανδρος Σταθακιός.

11.15.2012

Ιατρική και δημόσια υγεία την εποχή της «πτώσης της αυτοκρατορίας». Συνοπτική παρουσίαση της ομιλίας του καθηγητή Howard Waitzkin

Ιατρική και δημόσια υγεία την εποχή της «πτώσης της αυτοκρατορίας». Συνοπτική παρουσίαση της ομιλίας του καθηγητή Howard Waitzkin

του Γιάννη Καραμάνου
  
01.10.11
από το περιοδικό " Εκτός Γραμμής", Τεύχος 27-28 / Οκτώβριος 2011

altΤην Τετάρτη 5.10.2011 στην Ιατρική Σχολή Αθήνας πραγματοποιήθηκε πολιτική εκδήλωση, που διοργανώθηκε από την Αριστερή Ριζοσπαστική Συσπείρωση Υγειονομικών (ΑΡΣΥ), με θέμα: «Οι επιπτώσεις της πολιτικής του ΔΝΤ στην Υγεία: η ελληνική και διεθνής εμπειρία». Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο Howard Waitzkin, καθηγητής Κοινωνιολογίας, Κοινωνικής και Οικογενειακής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού στις ΗΠΑ. Ο Howard Waitzkin είναι από τους πλέον διακεκριμένους αριστερούς επιστήμονες στον τομέα της Κοινωνιολογίας και Πολιτικής της Υγείας στις ΗΠΑ. Εδώ και χρόνια διεξάγει έναν ανυποχώρητο ιδεολογικό αγώνα κόντρα στις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες ιδέες που ηγεμονεύουν στον συγκεκριμένο τομέα τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, αναδεικνύοντας παράλληλα την κοινωνική αιτιοπαθογένεση της νόσου.
Εκτός όμως από ριζοσπάστης διανοητής, ο Howard Waitzkin είναι και αμετανόητος πολιτικός ακτιβιστής με πλούσια δράση και προσφορά χρόνων στο αντιπολεμικό κίνημα των ΗΠΑ, στους αγώνες των αυτόχθονων Ινδιάνων, στους ταξικούς αγώνες στη Λατινική Αμερική, στην υπεράσπιση του δικαιώματος για δημόσια και δωρεάν υγεία.
H ομιλία του Howard Waitzkin στην εκδήλωση βασίστηκε στο νέο βιβλίο του Medicine and Public Health at the end of the Empire (Paradigm Publishes). Την εκδήλωση προλόγισε ο Γιώργος Νικολαΐδης, αναδεικνύοντας τις επιπτώσεις που επέφερε στη δημόσια υγεία η παρέμβαση του ΔΝΤ στις χώρες που σύναψαν δανειακή σύμβαση με το ταμείο. Σε όλες αυτές τις χώρες, με εντυπωσιακά ομοειδή τρόπο, οι δείκτες υγείας επιδεινώθηκαν δραματικά, με αποκορύφωμα τη Ρωσία όπου κατά τη διάρκεια των ετών που υλοποιούνταν οι μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ το προσδόκιμο επιβίωσης έπεσε κατά 7 χρόνια, ενώ για κάθε χρόνο παραμονής στη δανειακή σύμβαση η νοσηρότητα και θνησιμότητα από τη φυματίωση, την κατεξοχήν κοινωνική νόσο, αυξανόταν κατά 4%! Παρόμοιες επίσης σε όλα τα κράτη ήταν και οι μεθοδεύσεις που χρησιμοποιήθηκαν από την πλευρά του ΔΝΤ προκειμένου να επιβληθεί το νεοφιλελεύθερο δόγμα στην υγεία: περικοπή των δημοσίων δαπανών υγείας με πρώτα θύματα τα καθολικά προγράμματα δημόσιας υγείας, την πρόνοια και την πρωτοβάθμια περίθαλψη, υπονόμευση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και του συστήματος υγείας.
Η κεντρική πολιτική ιδέα της διάλεξης του Waitzkin ήταν η παρακμή της παγκόσμιας αμερικάνικης ηγεμονίας, της «αυτοκρατορίας» της σύγχρονης εποχής, σε συνδυασμό με τις ευκαιρίες που ανοίγονται στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης για μια προοδευτική αριστερή έξοδο από αυτή. Η παρακμή συνδυάζεται με μια δομική αλλαγή στο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού, με την πολύ βαθύτερη οργανική σύμφυση κράτους και κεφαλαίου (ανάδυση του «κορπορατικού σοσιαλισμού», όπως τον χαρακτήρισε). Η αυτοκρατορία σύμφωνα με τον Waitzkin είναι η διαδικασία της οικονομικής εξάπλωσης σε οικονομικό επίπεδο, και τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και ιδεολογικά αποτελέσματα αυτής της εξάπλωσης, ένας ορισμός που σύμφωνα με τον ίδιο είναι μια απλοποιημένη εκδοχή της λενινιστικής τοποθέτησης για τον ιμπεριαλισμό. Η θεώρηση του Waitzkin σχετικά με την πτώση της αμερικάνικης αυτοκρατορίας και τις αλλαγές στο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού είναι επηρεασμένη επίσης από το έργο των W. Robinson, D. Harvey, J. Galtung και N. Klein. Εφορμώντας από αυτές τις θέσεις ο Waitzkin αναφέρθηκε:

- στις κυρίαρχες πολιτικές δημόσιας υγείας και υπηρεσιών υγείας κατά την περίοδο της ακμής της αυτοκρατορίας, 
- στις μεταρρυθμίσεις στο αμερικάνικο σύστημα υγείας σήμερα, 
- στη σημερινή καπιταλιστική κρίση, την κρίση χρέους και την παρακμή της αμερικάνικης ηγεμονίας, αλλά και 
- στην εμπειρία των λαϊκών κινημάτων για το ζήτημα της υγείας, με αναφορές κυρίως στο χώρο της Λατινικής Αμερικής, όπου και ο ίδιος εμπλέκεται συστηματικά εδώ και πολλά χρόνια, στην προοπτική της οικοδόμησης ενός διαφορετικού υγειονομικού μοντέλου.
Υποστήριξε καταρχήν ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές υγείας της αμερικάνικης αυτοκρατορίας εξασφαλίζουν την κυριαρχία τους σε παγκόσμιο επίπεδο με την βοήθεια καίριων διαμεσολαβητικών θεσμών: των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, των διεθνών οικονομικών και εμπορικών οργανισμών και των διεθνών οργανισμών υγείας. Τα φιλανθρωπικά ιδρύματα έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη χάραξη των πολιτικών υγείας ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, από την εποχή του Κάρνεγκι και του Ροκφέλερ, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των οποίων δραστηριοποιήθηκαν ιδιαίτερα στο χώρο της δημόσιας υγείας και ειδικότερα στην καταπολέμηση επιδημικών λοιμωδών νοσημάτων. Ο στόχος τους ήταν διπλός: αφενός η οικοδόμηση θετικής εικόνας για τον καπιταλιστή στο δημόσιο περιβάλλον και αφετέρου η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η μείωση του κόστους περίθαλψης και η προσέλκυση επενδύσεων σε περιοχές που μαστίζονταν από επιδημίες. Το έργο τους σήμερα συνεχίζεται, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση, από αντίστοιχα ιδρύματα και ΜΚΟ με προεξάρχον το ινστιτούτο Bill Gates, τον μεγαλύτερο χρηματοδότη προγραμμάτων δημόσιας υγείας παγκοσμίως. Στόχος των προγραμμάτων αυτών είναι η καταπολέμηση συγκεκριμένων νοσημάτων μέσω φαρμάκων και εμβολιασμού (σε άμεση διαπλοκή με το φαρμακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα) και όχι βέβαια η χάραξη μιας συνολικής στρατηγικής βελτίωσης της υγείας του πληθυσμού μέσω της πρόληψης, της βελτίωσης των κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών και των παρεχόμενων δομών παροχής περίθαλψης.
Ακόμα πιο σημαντικός για τη δημόσια υγεία είναι ο ρόλος των διεθνών οικονομικών οργανισμών (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ, ΟΟΣΑ). Στην κατεύθυνση της άρσης των «μη δασμολογικών περιορισμών» στη διακίνηση του κεφαλαίου οι εν λόγω οργανισμοί έχουν επιβάλει σε πολλά κράτη την τροποποίηση ή ακύρωση βασικών νόμων προστασίας του περιβάλλοντος και ασφαλούς παραγωγής τροφίμων με τεράστιες επιπτώσεις για τη δημόσια υγεία. Προκειμένου να εγγυηθούν την κερδοφορία του φαρμακευτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος έχουν πατεντάρει φαρμακευτικά σκευάσματα και εξοπλισμό με ολέθριες συνέπειες για την υγεία ολόκληρων πληθυσμών (π.χ. των μαστιζόμενων από AIDS πληθυσμών της υποσαχάριας Αφρικής). Τέλος, κομβικός ήταν ο ρόλος του ΔΝΤ στη μετάλλαξη του συστήματος υγείας στις χώρες που σύναψαν σύμβαση με το ταμείο. Η εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών πολιτικών (τύπου managed care) στα δημόσια νοσοκομεία, οι μεγάλες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες υγείας, η διάλυση παραδοσιακών κοινοτικών θεσμών δημόσιας υγιεινής και η ευρεία ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, ως υλοποίηση των πολιτικών του ΔΝΤ, οδήγησαν σε μεγάλη αύξηση των άμεσων πληρωμών από τους ίδιους τους ασθενείς και σε τεράστιας κλίμακας αποκλεισμούς από την παροχή περίθαλψης, ειδικά των πιο αδύναμων τμημάτων της κοινωνίας. Οι συνέπειες των πολιτικών αυτών, που αναλύθηκαν εκτεταμένα από τον Γ. Νικολαΐδη στην εισαγωγή της εκδήλωσης, αποδείχτηκαν τρομαχτικές για την υγεία των λαϊκών στρωμάτων.
Οι ίδιοι οικονομικοί οργανισμοί είναι αυτοί που ουσιαστικά χαράσσουν την πολιτική του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Ο ΠΟΥ από την διακήρυξη της Αλμα-Ατα το 1978 που οραματιζόταν την καθολική κάλυψη του παγκόσμιου πληθυσμού σε επίπεδο πρωτοβάθμιας περίθαλψης έχει καταλήξει σήμερα να αποτελεί το στρατηγείο της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας στο χώρο της υγείας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αφενός όλο και περισσότερα στελέχη των διεθνών οικονομικών οργανισμών καταλαμβάνουν κομβικές θέσεις στον ΠΟΥ και αφετέρου ότι ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του ΠΟΥ σήμερα είναι το ίδρυμα Bill Gates!
Σε ό,τι αφορά την ακολουθούμενη πολιτική υγείας στις ΗΠΑ, ο Η. Waitzkin άσκησε δριμεία κριτική στη μεταρρύθμιση που προωθεί ο πρόεδρος Ομπάμα (το Obamacare). Ο συμβιβασμός στον οποίο κατέληξε το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις του Ομπάμα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ευρείας κλίμακας μεταφορά κονδυλίων από το δημόσιο προς τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, προκειμένου να προσφέρουν ασφαλιστική κάλυψη σε υποασφαλισμένους και ανασφάλιστους, ενώ υπολογίζεται ότι 25 εκατ. άνθρωποι θα παραμείνουν ανασφάλιστοι και με το νέο σύστημα. Η (μεταβατικού χαρακτήρα) αντιπρόταση του H. Waitzkin και 20.000 ακόμη αμερικανών γιατρών που ανήκουν στην ένωση «Physicians for a National Health Program» είναι η ύπαρξη ενός ενιαίου φορέα χρηματοδότησης των υπηρεσιών υγείας που θα προσφέρει καθολική ασφαλιστική κάλυψη υγείας χωρίς άμεσες πληρωμές από τον ασθενή, ενώ παράλληλα θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση του υπερδιογκωμένου κόστους περίθαλψης, που σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στο τεράστιο διοικητικό κόστος λόγω του ιδιωτικού χαρακτήρα του συστήματος υγείας στις ΗΠΑ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη πρόταση χαίρει ευρείας αποδοχής από τον πληθυσμό των ΗΠΑ και είναι από τα βασικά αιτήματα των διαδηλωτών στην κινητοποίηση της Wall Street.
Αυτή η αποδοχή είναι δείγμα των ευρύτερων ρωγμών που δημιουργούνται σήμερα τόσο στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο όσο και στην ίδια την αμερικάνικη ηγεμονία. Όπως υποστήριξε ο H. Waitzkin αναδεικνύονται τα τελευταία χρόνια σημεία αδυναμίας και σοβαρής κρίσης στο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο συσσώρευσης, σημεία όπως οι συνεχείς πόλεμοι που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ την τελευταία δεκαετία, η συνεχώς αυξανόμενη οικονομική σύμφυση του κεφαλαίου με το κράτος, προκειμένου το κράτος να εγγυάται την αναπαραγωγή του συστήματος και την κερδοφορία του κεφαλαίου, και η ανάδυση του «καπιταλισμού της καταστροφής». Στο πλαίσιο αυτό η κρίση χρέους χρησιμοποιείται σήμερα ως μοχλός ανάσχεσης της κρίσης, αποσκοπώντας στην περαιτέρω μεταφορά δημόσιου χρήματος προς τον ιδιωτικό τομέα, ευρείας κλίμακας ιδιωτικοποιήσεις και μείωση των μισθών των εργαζομένων. Είναι όμως και η ίδια η αμερικάνικη ηγεμονία που δέχεται σημαντικά πλήγματα, με αποκορύφωμα τη γειτονιά των ΗΠΑ, τη Λατινική Αμερική, όπου όλο και περισσότερα κράτη αψηφούν τις επιταγές των ΗΠΑ και των οργανισμών προώθησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Όπως τόνισε χαρακτηριστικά, «αν αυτό συνέβαινε κατά την περίοδο Ρήγκαν θα είχαμε στείλει το στρατό».
Οι αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού, συνεπώς, επιτρέπουν τη μαζική άρνησή του και αναδεικνύουν τη δυνατότητα ενός νέου σοσιαλιστικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και οργάνωσης της υγείας ειδικότερα. Η εμπειρία του H. Waitzkin από τους μετασχηματισμούς που έχουν συμβεί στα κράτη της Λατινικής Αμερικής τα τελευταία χρόνια υποδεικνύει ότι είναι δυνατή η νικηφόρα αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και η επανακατοχύρωση βασικών κοινωνικών αγαθών, όπως είναι η υγεία, για το σύνολο του λαού. Κομβικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία έχει διαδραματίσει η «από τα κάτω» οργάνωση των τοπικών κοινοτήτων, με ιδιαίτερη έμφαση στη βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών που καθορίζουν την υγεία (ύδρευση, στέγαση κ.λπ.) και τη δημιουργία θεσμών κοινωνικής ιατρικής και πρωτοβάθμιας περίθαλψης βασισμένων στο επίπεδο του δήμου και της κοινότητας.
Για τον Waitzkin ο κοινωνικο-ιατρικός ακτιβισμός της νέας εποχής συνίσταται στην προάσπιση του δικαιώματος για δημόσια και δωρεάν περίθαλψη, για την κάλυψη των βασικών κοινωνικών αναγκών και την αντιμετώπιση των νοσογόνων κοινωνικών συνθηκών, πρωτίστως των κοινωνικών ανισοτήτων. Αποτελούν καθήκοντα της Αριστεράς στο χώρο της υγείας η απομυστικοποίηση (demystification) των βασικών ιδεών του κυρίαρχου λόγου και η συγκρότηση θεσμών λαϊκής αντιηγεμονίας στην προοπτική μιας ευρύτερης κοινωνικής αλλαγής.
Η στρατηγική αισιοδοξία που διαπνέει την τοποθέτηση του Howard Waitzkin, προϊόν της πείρας του από μακρόχρονους και σκληρούς αγώνες σε ιδιαίτερα αρνητικούς συσχετισμούς, αποτελεί πολύτιμο εφόδιο για τις δύσκολες μάχες που έχουμε μπροστά μας.

11.14.2012

Φορολόγηση της Εκκλησιαστικής Περιουσίας

(ένα παλιό άρθρο που είχα γράψει για την "Αποικία" το βρήκα και μου έκανε νόημα να το ξαναδημοσιεύσω.. Είναι πάλι επίκαιρες τέτοιες σκέψεις.

Published by ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Δ. ΣΤΑΘΑΚΙΟΣ [Tsouknida] on 2009/11/7 (966 reads)

Φορολόγηση της Εκκλησιαστικής Περιουσίας
  Φορολόγηση της Εκκλησιαστικής Περιουσίας
του Τσουκνίδα
Αυτό που μπορεί κανείς να παρατηρήσει εξαρχής είναι η ήπια αντίδραση της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Ευτυχώς. Φαντάζομαι τι γινόταν μ' αυτό επί Μακαριστού, αν έμπαινε δηλαδή παραπάνω φόρος στην Εκκλησία, από ό,τι στις όμοιες με αυτή νομικές οντότητες: "Οι γραικύλοι πολεμάνε την Εκκλησία, θέλουν να την εκμηδενίσουν μέσω της φορολογίας" και όλα τα ράσα στον δρόμο, μαζί με αυτούς που πιστεύουν ότι Εκκλησία σημαίνει "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια"..
Και η Εκκλησία θα κέρδιζε μόνο αυτούς και θα έχανε τους άλλους μισούς που πιστεύουν ότι η θεσμική εκκλησία είναι ο πιο ευνοημένος από το κράτος μεγαλοϊδιοκτήτης στην χώρα μας!
Για αυτό και υπήρχε, κατά τη γνώμη μου, ακόμα καλύτερος τρόπος αντίδρασης, δεδομένου ότι βρισκόμαστε προ της χρεοκοπίας του κράτους, όπως λένε οι αρμόδιοι, "κόβονται" σημαντικές κοινωνικές δαπάνες, άνθρωποι χάνουν την δουλειά τους εξ ' αιτίας της κατάστασης...


Τι θα μπορούσε να πει η εκκλησιαστική ηγεσία, ακόμα και αν θεωρούσε άδικη τη φορολόγηση : "Είναι άδικο μέτρο, αλλά εμείς σκεφτόμαστε σε ποια κατάσταση είναι η Κοινωνία, δηλαδή τα παιδιά του Θεού και θα αποδώσουμε αυτή τη φορολογία, εφιστώντας όμως την προσοχή της Κυβέρνησης, τα έσοδα από αυτή τη φορολογία, όπως βέβαια και από τις άλλες φορολογίες να πάνε στις ανάγκες των φτωχών !"
Βγαίνεις μπροστά από τον υποτιθέμενο αντίπαλο....
Κατά τη γνώμη μου 4 συνιστώσες έχει το θέμα.

1. Δεν είναι όλες οι Ι. Μητροπόλεις πλούσιες και σε πολλές περιπτώσεις ενδέχεται τα έσοδα που εισπράττουν από ενοίκια ίσα-ίσα να φτάνουν να καλύπτουν τις ανάγκες των παραρτημάτων τους (γηροκομεία, κατασκηνώσεις, συσσίτια κλπ). Άλλο ένα σύμφυτο πρόβλημα είναι ότι η μεγάλη ιδιοκτησία συνήθως δεν είναι των ενοριών, ή ακόμα και των μητροπόλεων, αλλά μοναστηριών, εκκλησιαστικών ιδρυμάτων κλπ, από τα οποία πολλές φορές μόνο με οριακές νομικές κατασκευές κατορθώνουν οι μητροπολίτες να πάρουν χρήματα για το "έργο" που κατευθύνεται από τους ίδιους.

Από την άλλη όμως, υπάρχουν Μητροπόλεις μεγαλομέτοχοι σε τράπεζες (Ειρήσθω εν παρόδω,  μεγάλο πνευματικό θέμα αυτό να κατατίθενται τα αποθέματα της Εκκλησίας σε πλήρως κερδοσκοπικούς οργανισμούς, που πρωτοστατούν και υλοποιούν πολιτικές που οδηγούν στην ανεργία κλπ. Όταν οι περισσότερες τράπεζες ήταν κρατικές και τουλάχιστον φανερά δεν είχαν στόχο το άμεσο χρηματικό κέρδος, αλλά την ωφέλεια της Χώρας, είχε κάποιο νόημα. Σήμερα όμως;

Αυτό που έχει προταθεί από ειδικούς είναι να χρησιμοποιηθούν αυτά τα ποσά ως βάση για ένα ανταποδοτικό, αλλά όχι κερδοσκοπικό κοινωνικό ταμείο με άλλους σκοπούς, αλλά οι αρμόδιοι κάνουν ότι δεν ακούνε..)  Αυτή η εσωτερική ανισότητα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με εσωτερική αλληλεγγύη, κάτι σαν την «Παύλεια Λογεία». Πολύ θα χαρώ λοιπόν, αν όντως είναι δυσβάσταχτη η φορολόγηση για ορισμένες Μητροπόλεις, να κινητοποιηθεί μια σύγχρονη Λογεία και όχι να είναι η κάθε Μητρόπολη για την πάρτη της.

2. Το θέμα ανακινήθηκε επικοινωνιακά, με το Βατοπέδι και όχι μόνο με το Βατοπέδι, δεκάδες ανά την Ελλάδα ήταν οι περιπτώσεις το τελευταίο καιρό που εκκλησιαστική περιουσία "αξιοποιήθηκε" ή έγινε προσπάθεια να αξιοποιηθεί με μόνο άξονα το κέρδος, χωρίς σεβασμό στις τοπικές κοινωνίες και στο περιβάλλον. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε την εντύπωση σε πολλούς ότι η θεσμική εκκλησία είναι ένας από τους πιο στυγνούς μεγαλοϊδιοκτήτες γης, έτσι που στην δύσκολη ώρα, όχι μόνο να δικαιολογούν, αλλά να περιμένουν την υπερφορολόγησή της. Για το "φιλανθρωπικό έργο" λένε οι κατηγορούμενοι δεσποτάδες, ηγούμενοι και λοιπή εκκλησιαστική ελίτ.

"Μα ποιό έργο, αυτό που εσύ μόνος σου αποφασίζεις και εκτελείς. Ρώτησες ποτέ την τοπική κοινωνία ποιές είναι οι ανάγκες της, τα ίδια τα μέλη της τοπικής σου Εκκλησίας, ήρθες ποτέ σε έναν ουσιαστικό διάλογο μαζί τους; Να είναι συναπόφαση πως θα αξιοποιηθεί η περιουσία;"  Ήρθες ποτέ σε έναν ουσιαστικό διάλογο μαζί τους; Να είναι συναπόφαση πως θα αξιοποιηθεί η περιουσία;" Άλλη μια φορά έρχεται δραματικά στο προσκήνιο η ευκαιρία, που χάθηκε με την μεταρρύθμιση Τρίτση,  για έλεγχο της εκκλησιαστικής περιουσίας, άρα και της αξιοποίησής της από αιρετά συμβούλια πιστών με την συμμετοχή και του Μητροπολίτη. Να θυμίσω ότι αυτό ήταν "η αιχμή του δόρατος" της αντίδρασης: Μια περιορισμένη παραχώρηση γης την συζητούσαν τότε οι δεσποτάδες, όχι όμως τον έλεγχο.  Θα έκανε μόνη της η Εκκλησία τον εσωτερικό εκδημοκρατισμό... Ακόμα τον περιμένουμε.

Αντίθετα αναπτύχθηκαν περίεργα θεολογικά σχήματα για να αποδειχθεί ότι ένας ... "φτασμένος πνευματικά" μπορεί να διαχειρίζεται καλύτερα τα οικόπεδα, ξεχνώντας ότι οι αρχαίοι κανόνες  απαγόρευαν στον  επίσκοπο να ασχολείται άμεσα με το ταμείο, το οποίο ελέγχονταν από Διακόνους. Και ας θυμίσουμε την εκλογή των  7 Διακόνων.

3. Το "φιλανθρωπικό έργο" της Εκκλησίας, για το οποίο πραγματικά θυμώνω όταν χρησιμοποιείται ως επιχείρημα. Άκουσα έναν μητροπολίτη (τα λόγια του οποίου με παρακίνησαν να γράψω αυτό το άρθρο), να λέει σε κάποιο ραδιόφωνο τα εξής για το θέμα. "Ας μας πάρει το κράτος την περιουσία, αλλά ας μας πάρει τα ιδρύματα, γηροκομεία κλπ. Δεν μπορεί να σκέφτομαι κάθε μέρα που θα βρω πόρους για να τα συντηρήσω και να μη σκέφτομαι το κύριο έργο μου που είναι "η σωτηρία ψυχών" και να έρχεται το Κράτος να με φορολογεί σαν να είμαι ο χ επιχειρηματίας!"  Είναι ένας από τους μητροπολίτες που ισχυρίζεται ότι διοικεί μια φτωχή μητρόπολη και μπορεί να έχει και δίκιο. Δεν το έψαξα. 

Την Εκκλησία δεν την υποχρεώνει κανείς  να κάνει κοινωνικό έργο. Δεν είναι κάτι εξωτερικό, αλλά είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής της ζωής στην οποία βιώνεται η όντως Κοινωνία. Από την αρχή αυτή η κοινωνικότητα ήταν η Ιεραποστολή, το ζωντανό Ευαγγέλιο, αυτό που έφερνε δούλους, αλλά και πλούσιους που είχαν χάσει το νόημα της ζωής στους κόλπους της. Αυτή η κοινωνικότητα βιώνεται με πόρους, αλλά και με πενταροδεκάρες. Από την στιγμή λοιπόν που βιώνεται ως εξωτερικό "έργο" το οποίο μάλιστα αποτελεί και επιχείρημα εξουσίας, έχει χαθεί η μπάλα. Και έτσι φτάνει ένας μητροπολίτης να χολοσκάει για ένα γηροκομείο, γιατί είναι το "έργο" του και όχι το έργο μιας κοινότητας, που είναι υπεύθυνη να το φέρει βόλτα.

Θα πει τώρα αυτός ο γέροντας, μα ποιά κοινότητα; Εγώ δεν βρίσκω τους απολύτως απαραίτητους συνεργάτες. Και στην δυτική εκκλησία οι Καρδινάλιοι αρχίζουν "να βγάζουν στο σφυρί" Ναούς, γιατί δεν φτάνουν οι εισφορές των πιστών για να τους συντηρήσουν. Αλλά δεν φαίνεται προς το παρόν να τους απασχολεί γιατί φεύγει ο κόσμος από την  Εκκλησία. Εδώ μήπως έχουμε ακόμα τον χρόνο να προλάβουμε; Γιατί πολλοί έχουν φύγει μόνο σώματι, αλλά φωνάζουν με τον τρόπο τους και όλη την ψυχή τους μαζί με τον ποιητή: "Αγάπη που 'ναι η Εκκλησιά σου, βαρέθηκα πια τα Μετόχια!"

4. Τα περισσότερα ακίνητα της Εκκλησίας ανήκουν στον λαό που της παραχώρησε όταν ήταν ο μοναδικός θεσμικός προστάτης του τον καιρό της Τουρκοκρατίας. Πρέπει συνεχώς να του αποδεικνύει ότι τα διαχειρίζεται καλύτερα από ότι το Κράτος με κριτήριο την κοινή ωφέλεια.

Πηγή:  http://icthis.net/modules/smartsection/item.php?itemid=431

11.05.2012

Κοινό κάλεσμα στην απεργία εργαζομένων σε κέντρα πρόληψης και απεξάρτησης | Left.gr

Κοινό κάλεσμα στην απεργία εργαζομένων σε κέντρα πρόληψης και απεξάρτησης | Left.gr


Κοινή ανακοίνωση-κάλεσμα για τη 48η απεργία στις 6&7 Νοεμβρίου εξέδωσαν το σωματείο των εργαζομένων στα κέντρα πρόληψης, ο σύλλογος εργαζομένων ΚΕΘΕΑ και οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα απεξάρτησης "18Άνω".

ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ 48ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 6ης & 7ης ΝΟΕΜΒΡΗ

Ζούμε κρίσιμες μέρες. Ένας στους τέσσερεις ανηλίκους και ένας στους τέσσερεις υπερήλικες κατοίκους της χώρας ακροβατούν στα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με στοιχεία του 2010. Από τότε έως σήμερα δεν μπορεί παρά να προστίθενται μαζικά και άλλοι στις λίστες της κοινωνικής προγραφής, αφού οι πιέσεις προς την πλειοψηφία της κοινωνίας για χάρη της αδιάκοπης καλοπέρασης μιας μειοψηφίας είναι ατέλειωτες.

Κρίσιμες μέρες, με μαθητές να διανύουν με τα πόδια τα χιλιόμετρα, που τους χωρίζουν απ’ τα χτυπημένα σπίτια τους μέχρι τα υποβαθμισμένα σχολειά τους. Με γονείς να χάνουν τις δουλειές τους και να παλεύουν με θεούς και δαίμονες, να μην απολέσουν και την αξιοπρέπεια – την δική τους και της οικογένειάς τους. Με άνεργους νέους να προσφέρουν απλήρωτοι «κοινωφελή εργασία» διάρκειας 5 μηνών ή να «καταρτίζονται» για ένα κομμάτι ψωμί σε κάθε κουταμάρα, που χρηματοδοτεί η Ε.Ε. και υλοποιούν ντόπιοι αετονύχηδες. Με συνταξιούχους να βλέπουν να κλέβουν οι τροϊκανοί τις εισφορές, που για χρόνια κατέβαλαν με τον ιδρώτα τους και να χαρατσώνεται η κατοικία τους, που πάλι με κόπους έχτισαν ή αγόρασαν. Με την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, από κοινωνικό δικαίωμα να ’χει μετατραπεί σε «ατομικό» προνόμιο. Με την πρόσβαση σε τροφή ν’ αποκτά, πια, και σταθμό ενδιάμεσο των ακριβών ραφιών και των κάδων απορριμμάτων: τον σταθμό των «ληγμένων», καθώς ο ιερός «νόμος προσφοράς-ζήτησης» δημιουργεί νέο πελατολόγιο, άρα και νέα πεδία κερδοφορίας που, αν και… σάπια, δεν πρέπει να χαθεί.

Σε τέτοιες μέρες, η μνημονιακή συγκυβέρνηση ασχολείται μονάχα με το πώς θα πείσει τον λαό για την «αναγκαιότητα» του «Μνημονίου ΙΙΙ». Δεν το καταφέρνει βέβαια, γι’ αυτό προχωρά στην κατάλυση των τελευταίων απομειναριών της αστικής δημοκρατίας, κάνοντας ένα βήμα παραπέρα στην παραβίαση του Συντάγματος και των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, στην εντατικοποίηση του αυταρχισμού, στην παραδειγματική φίμωση των φωνών αντίστασης. Στους τηλε-θεατρινισμούς και στην τρομοκράτηση της κοινωνίας, ακριβώς για να καταφέρει να την χωρέσει και να την αλέσει, στον μύλο του «Μνημονίου ΙΙΙ». 

Ως εργαζόμενοι σε φορείς Αντιμετώπισης των Εξαρτήσεων, ως εργαζόμενοι δομών υπό μνημονιακή επίθεση και διάλυση, ως εργαζόμενοι πολίτες μιας χώρας προς πώληση και μιας κοινωνίας υπό κατάρρευση: θεωρούμε ότι αυτή ακριβώς η δουλειά μας, με πληθυσμούς με δριμείες ανάγκες, μας θέτει στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων για απεγκλωβισμό απ’ το κοινωνικά και ψυχικά συντριπτικό αδιέξοδο των «Μνημονίων». 

Απεργούμε στις 6 και 7 Νοεμβρίου, συμμετέχουμε στα συλλαλητήρια και από κοινού διεκδικούμε:
Κατάργηση των Μνημονίων της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, του εργασιακού μεσαίωνα, της φτωχοποίησης και της εξάρτησης της ελληνικής κοινωνίας.
Ανατροπή και τιμωρία του πολιτικού προσωπικού, που εφαρμόζει ή βάζει πλάτη στις προσταγές της Ε.Ε., της Ε.Κ.Τ., του ΔΝΤ, των τραπεζών, ακυρώνοντας τα αιτήματα, τις ανάγκες και τους πόθους της κοινωνίας.
Πάγια χρηματοδότηση και ισότιμη ανάπτυξη όλων των Φορέων που παρέχουν δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Πρόληψης, Απεξάρτησης, Κοινωνικής Επανένταξης στους συμπολίτες μας όλων των ηλικιών, εθνικοτήτων, πεποιθήσεων.
Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ «ΜΝΗΜΟΝΙΑ»! ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΩΡΑ!

11.02.2012

ΣΥΡΙΖΑ ΣΑΜΟΥ: Για την συγκοινωνιακή σύνδεση των νησιών μας

 Για την συγκοινωνιακή σύνδεση των νησιών μας: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Σάμος, 2  Νοέμβρη 2012 
Η ακτοπλοϊκή σύνδεση των νησιών μας και ιδιαίτερα η βασική  με τον Πειραιά είναι πλέον «στον αέρα»!
Φαίνεται ότι πλέον είναι ζητούμενο το να έχουμε καράβι από και προς τον Πειραιά μόνο 3 φορές την εβδομάδα! Αν και αυτό ήταν πολύ δυσμενής εξέλιξη που από μόνο του γυρνούσε  τον τόπο μας δεκαετίες πίσω, αφέθηκε να περάσει με αποτέλεσμα να πάμε και παρακάτω ! 

 Το ζωτικό μας δικαίωμα για επαφή με «τον έξω κόσμο», που αφορά την υγεία μας, τις ίσες εργασιακές και επαγγελματικές ευκαιρίες, πολλές φορές την συνοχή των οικογενειών μας, έχει  χαθεί σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις, πιέσεις εφοπλιστών και ατολμίες υπευθύνων επί του νομικού και οικονομικού εδάφους των Μνημονίων, όπου όλα ανεξαιρέτως θεωρούνται εμπόρευμα και για ξεπούλημα κάτω του κόστους.

Με τα Μνημόνια η Σάμος δεν έχει ζωή. Οι κάτοικοι της πλήττονται διπλά και ως πρόσωπα με την λιτότητα, τους αντεργατικούς νόμους και την φοροεπιδρομή στο λαϊκό εισόδημα, αλλά και με την πλήρη εγκατάλειψη του νησιού σε μια αγοραία αντίληψη, όπου δεν υπάρχει (η κατοχυρωμένη και συνταγματικά) νησιωτικότητα και η κρατική προσπάθεια για άμβλυνση των  δυσκολιών που ανακύπτουν από αυτή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ έχει συγκεκριμένες προτάσεις για τις Συγκοινωνίες. 

Η ακτοπλοΐα για μας αποτελεί κοινωνικό αγαθό. 
Η Ελλάδα είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα στην οποία η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει τον απόλυτο έλεγχο.
Πρόταση μας είναι η σύσταση Δημόσιου –Κοινωνικού Φορέα Ακτοπλοΐας που θα αναλάβει κυρίως τις γραμμές δημοσίου συμφέροντος.  Υπό τέτοιο πρίσμα βλέπουμε  και την καθημερινή σύνδεση μας τον χειμώνα με τον Πειραιά.
Η πρότασή μας αυτή μπορεί να επικαιροποιηθεί για τις ώρες της εκτεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε, μπορεί να τεθεί στον διάλογο των τοπικών κοινωνιών και να συμπληρωθεί.

Παράλληλα είναι ανάγκη να εκδηλωθεί δυναμικά η ανάλογη λαϊκή πίεση για τα αυτονόητα.

Χρειάζεται οι φορείς και ιδιαίτερα οι τοπικές αρχές να εμπνεύσουν την κοινωνία για έναν επίμονο καθημερινό αγώνα που θα κάνει την Κυβέρνηση να ενδιαφερθεί πραγματικά. Ο καιρός των συμβολικών κινήσεων, όπως αυτές που έγιναν πέρυσι μπροστά στους καταπέλτες του Ιεράπετρα, πέρασε. Ας σκεφτούμε και ας υλοποιήσουμε κινητοποιήσεις που θα πλήξουν πραγματικά το γόητρο της υποταγμένης και ήδη αυτοδιαλυόμενης κυβέρνησης, έτσι ώστε να πιεστεί πραγματικά. Δεν πιστεύουμε τις υποσχέσεις που δίνονται και παλεύουμε με σθένος μέχρι να δούμε απτά αποτελέσματα.
Οι τοπικές αρχές ελέγχονται γιατί μέχρι τώρα δεν ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο. 
Σήμερα όμως δεν έχουμε  άλλο χρόνο.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
 ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΠΕΙΡΑΙΑ ΜΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΛΟΙΟ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ  ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΑ ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ «ΠΛΑΦΟΝ»  ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ.
ΕΠΑΡΚΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΝΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΑΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗ ΧΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗ, ΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ  ΚΑΙ  ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ. 
Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, έστω και αν φαντάζει από την αρχή δύσκολος, γιατί «Όποιος αγωνίζεται μπορεί να χάσει, αλλά όποιος δεν αγωνίζεται είναι σίγουρα χαμένος!» 
 

11.01.2012

Red NoteBook - Ανακαταλαμβάνουμε την μεγαλύτερη αυτοδιαχειριζόμενη περιοχή στην Ευρώπη

Red NoteBook - Ανακαταλαμβάνουμε την μεγαλύτερη αυτοδιαχειριζόμενη περιοχή στην Ευρώπη

Ανακαταλαμβάνουμε την μεγαλύτερη αυτοδιαχειριζόμενη περιοχή στην Ευρώπη
Tο ραντεβού είναι στις 17 Νοεμβρίου το πρωί με ότι έχει ο καθένας μαζί του (τρακτέρ, αξίνες, τύμπανα, ντουντούκες, κλπ).

Του Δημήτρη Γκιβίση

Συνεχίζονται οι προετοιμασίες κινημάτων, δικτύων και ακτιβιστών για την ημέρα δράσης της 17ης Νοεμβρίου, που θα προσπαθήσουν να ανακαταλάβουν το Zad, μια έκταση 1800 στρεμμάτων κοντά στην Νάντη που η Γαλλική κυβέρνηση θέλει να την κάνει αεροδρόμιο (μαζί με εμπορικά κέντρα, πολυκαταστήματα, ξενοδοχεία και τα συναφή), υλοποιώντας το όραμά της για μια τεράστια μητρόπολη μέσα στην «ατέλειωτη οικονομική ανάπτυξη».


 Η επίσημη ονομασία της μεγαλύτερης αυτοδιαχειριζόμενης περιοχής στην Ευρώπη είναι «Zone d΄ Aménagement differe» (Ειδική Ζώνη Σχεδιασμού), όμως οι άνθρωποι που μένουν στο χώρο την λένε «Zone Α Défendre» (Ζώνη Αντίστασης). Η ιστορία της Zad ξεκίνησε το 1972, όταν μια εγκαταλειμμένη περιοχή που ήταν σκουπιδότοπος, καταλήφθηκε από εκατοντάδες ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια προωθούν έναν τρόπο ζωής διαφορετικό από αυτόν που επιβάλλει ο καπιταλισμός. Έναν τρόπο ζωής που γεννάει καινούριες συνειδήσεις, προτάσσει την αλληλέγγυα θεώρηση της ζωής απέναντι στον ατομικισμό, και οδηγός του είναι οι ανθρώπινες ανάγκες και όχι η κυριαρχία του χρήματος. Στο χώρο έχουν γίνει εκατοντάδες εκδηλώσεις για θέματα που περιλαμβάνουν τους αγώνες κατά των εξώσεων, τη βιομηχανική κοινωνία, την υπερθέρμανση του πλανήτη, τον έλεγχο του εδάφους, την άναρχη δόμηση, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων χώρων, τον μύθο της ανάπτυξης, την ψευδαίσθηση της δημοκρατικής συμμετοχής, κλπ. 


Παράλληλα, γίνονταν βιολογικές καλλιέργειες, λειτουργούσε ανταλλακτικό εμπόριο, υπήρχαν χώροι εκμάθησης της γαλλικής γλώσσας σε πρόσφυγες, γίνονταν καθημερινά συλλογικές κουζίνες, φυτεύονταν λουλούδια σε κοινόχρηστους κήπους, υπήρχαν ξενώνες, αρτοποιείο, βιβλιοθήκη, κλπ. Το πρωί της Τρίτης 16 Οκτωβρίου, 1200 πάνοπλοι ράμπο  εισέβαλαν στο χώρο, επιτέθηκαν στους καταληψίες και κατέστρεψαν σπίτια, καλύβες, κήπους, εκθέσεις, και οτιδήποτε άλλο που έδειχνε ότι εκεί ζούσαν άνθρωποι. 


Απέναντι στους κατακτητές στήθηκαν οδοφράγματα από τους διαμένοντες και αλληλέγγυους, όμως η μάχη ήταν άνιση και χάθηκε, προς το παρόν. Από τότε ο χώρος φρουρείται συνεχώς από τις δυνάμεις καταστολής και έχει μεταβληθεί σε μια τεράστια στρατιωτικοποιημένη ζώνη. Παράλληλα, η βίαιη έξωση και οι καταστροφές έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης σε όλη την Γαλλία, ενώ καθημερινά γίνονται πολλαπλές δράσεις (καταλήψεις δρόμων, σαμποτάζ στα διόδια, κλπ) που έχουν ως στόχο να συνδέσουν το θέμα της Zad με τους δεκάδες καθημερινούς αγώνες που γίνονται ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία. Και μην ξεχνάτε: το ραντεβού είναι στις 17 Νοεμβρίου το πρωί με ότι έχει ο καθένας μαζί του (τρακτέρ, αξίνες, τύμπανα, ντουντούκες, κλπ).


Αναδημοσίευση από το perifereiastereas.blogspot.gr

10.29.2012

Μ. Δρεττάκης: "Η Eκκλησία να αντιταχτεί ρητά στην Χρυσή Αυγή!"


Στον απόηχο των δηλώσεων Αμβρόσιου ...

Από το tvxs

"Η χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν την χώρα το χρεοκοπημένα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα 38 χρόνια στα οποία κατείχαν και διαχειρίζονταν μονοκομματικά την εξουσία, με βάση τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα που κατασκεύαζαν, έχει προκαλέσει μεγάλες ανακατατάξεις στο εκλογικό σώμα, οι οποίες αποτυπώθηκαν στα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους."
Η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση συνεχίζει να συμπεριφέρεται όπως και οι μονοκομματικές κυβερνήσεις, διακηρύσσοντας ότι με την απόλυτη υπακοή της στις εντολές της τρόικα και την εφαρμογή των μέτρων που εκείνη τους επιβάλλει - είναι η μόνη που μπορεί και θα βγάλει την χώρα από το τέλμα στο οποίο την οδήγησαν τα δύο από τα τρία κόμματα που την στηρίζουν.

Εθελοτυφλούν, όμως, και δεν θέλουν να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα από την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής αυτής, στο διάστημα των δυόμισι χρόνων που την εφαρμόζουν, αποτυχία η οποία έχει οδηγήσει το λαό σε απόγνωση. Η απόγνωση αυτή έχει προκληθεί από την συνεχή αύξηση του αριθμού των ανέργων, των αστέγων, των οικογενειών με παιδιά που στερούνται τα εντελώς αναγκαία, των κατοίκων των πόλεων που καταφεύγουν στα συσσίτια που οργανώνουν πλήθος ενοριών σε όλες τις μητροπόλεις της χώρας, των συνανθρώπων μας που ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για να βρουν κάτι να φάνε και των νέων με προσόντα που μεταναστεύουν ζητώντας μια θέση εργασίας σε κάποια χώρα της Ευρώπης η άλλης ηπείρου. Στη χειρότερη περίπτωση, η απόγνωση αυτή έχει οδηγήσει στην αυτοκτονία έναν αυξανόμενο αριθμό οικογενειαρχών, που αφήνουν πίσω τους συζύγους και παιδιά.

Αυτή η κατάσταση είναι π βασική αιτία της απότομης αύξησης της εκλογικής δύναμης της «χρυσής αυγής» (ΧΑ) και της εισόδου της στη βουλή καθώς και της παρατηρούμενης, τους τελευταίους μήνες, παραπέρα αύξησης της απήχησής της στο εκλογικό σώμα. Αν το κόμμα αυτό ήταν όπως άλλα παρόμοια που είχαν μπει στη βουλή (το τελευταίο από αυτά ήταν η «εθνική παράταξη» στις εκλογές του 1977) δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, Όπως συνέβη με τα κόμματα εκείνα, στις επόμενες εκλογές θα εξαφανιζόταν. Δυστυχώς, όμως, η ΧΑ δεν είναι ένα τέτοιο κόμμα. . Πριν η ΧΑ μπει στη βουλή, ήταν γνωστές και οι δεδηλωμένες θέσεις της υπέρ του ναζισμού (ποιος δεν θυμάται το χιτλερικό χαιρετισμό των μελών της μέσα στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας) και η ρατσιστική της συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες, στους οποίους συμπεριφέρονταν σαν να μη είναι άνθρωποι, ξεχνώντας ότι εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες ζουν και εργάζονται σε πολλές χώρες του κόσμου και μη βλέποντας ότι, και ακόμα και σήμερα, νέοι Έλληνες με προσόντα μεταναστεύουν αναζητώντας εργασία, όπως ακριβώς κάνουν οι μετανάστες που ζουν στη πατρίδα μας.
Σε πολλές περιπτώσεις η συμπεριφορά τους αυτή στους μετανάστες συνοδευόταν και απροκάλυπτα από ωμή βία. Τα χαρακτηριστικά της αυτά η ΧΑ, όχι μόνο δεν τα απέβαλε τους μήνες που είναι στη βουλή, αλλά αντίθετα τα έκανε πιο έντονα αισθητά τόσο με σα όσο και έξω από το κοινοβούλιο (χαρακτηριστικές είναι και οι εκφράσεις, τις οποίες χρησιμοποιούν και η εν γένει συμπεριφορά τους μέσα στη εθνική αντιπροσωπεία). Το χειρότερο όμως είναι ότι τα μέλη της και οι βουλευτές της χρησιμοποιούν την βία για να επιβάλουν τις απόψεις τους, υποκαθιστώντας σε πολλές περιπτώσεις τα θεσμικά όργανα της πολιτείας (την αστυνομία την δικαστική εξουσία κ.λπ). Τα εντελώς πρόσφατα περιστατικά άσκησης βίας εναντίον τόσο μεταναστών όσο και Ελλήνων είναι γνωστά και δεν είναι ανάγκη να αναφερθούν εδώ.

Υπέρ της ορθοδοξίας με βία; Τελευταία π ΧΑ παρουσιάζεται ως υπέρμαχος και προστάτης της ορθοδοξίας, δηλώνοντας μάλιστα, έμμεσα, ότι θα χρησιμοποιεί ακόμα και την βία για να την υπερασπίσει. Η ορθοδοξία, όμως, είναι η θρησκεία της αγάπης προς όλους τους συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα εκείνους που υποφέρουν, ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία, την φυλή και τα πιστεύω τους, και δεν έχει ανάγκη την προστασία κανενός. Η ορθόδοξη εκκλησία, τα φιλανθρωπικά της ιδρύματα και όλα τα πιστά μέλη της δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους όταν προσφέρουν φαγητό, τρόφιμα, φάρμακα, αίμα ή οποιαδήποτε άλλη βοήθεια. Επιπλέον η εκκλησία είναι υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης όλων των ανθρώπων και καταδικάζει την χρήση ή την επιδοκιμασία χρήσης βίας από οποιονδήποτε για οποιοδήποτε λόγο. Είναι γνωστό ότι, εν ενεργεία μέλη της αστυνομίας είναι, δυστυχώς, οπαδοί της ΧΑ, όπως φάνηκε καθαρά από τα αποτελέσματα στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις σε εκλογικά τμήματα, στα οποία η πλειονότητα των εγγεγραμμένων είναι αστυνομικοί, καθώς και από την στάση τους και την ανοχή που δείχνουν ορισμένοι από αυτούς σε ώρα καθήκοντος όταν μέλη της ΧΑ παρανομούν μπροστά στα μάτια τους. Γνωστό είναι, επίσης, ότι και ορισμένα εν ενεργεία μέλη των ενόπλων δυνάμεων είναι οπαδοί της ΧΑ Ποιος είναι ο ακριβής αριθμός όλων των οπαδών της ΧΑ στην αστυνομία και στις ένοπλες δυνάμεις δεν είναι γνωστό: πάντως, ανεξάρτητα από την έκτασή του, το φαινόμενο είναι εξαιρετικά ανησυχητικό και παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση με την αδράνεια της το υποθάλπει. Μια αδράνεια, όμως, η οποία μπορεί να στοιχίσει πανάκριβα στον τόπο (καλό είναι να θυμόμαστε τα όσα προηγήθηκαν του πραξικοπήματος της 21nς Απριλίου 1967). Αυτό που δεν ήταν γνωστό -ή έστω πολύ γνωστό- είναι ότι υπάρχουν και πολίτες και μάλιστα νέοι (φοιτητές ή και μαθητές ακόμα) οι οποίοι λένε ότι είναι χριστιανοί, ενεργά μέλη της εκκλησίας και οι οποίοι -τόσο εξαιτίας της χρεοκοπίας των κομμάτων όσο και της παροχής βοήθειας από την ΧΑ σε Έλληνες ηλικιωμένους ή ελληνικές οικογένειες- δηλώνουν ότι είναι οπαδοί ή επικροτούν τις θέσεις και την συμπεριφορά της ΧΑ
Πώς όμως είναι δυνατόν ένας ορθόδοξος χριστιανός, και μάλιστα νέος, να συμβιβάζει μέσα του την πίστη του στο Χριστό της αγάπης και την υποστήριξή του σε ένα κόμμα με τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν; Και ακόμα, χειρότερο, πως είναι δυνατόν να μετέχει των θείων μυστηρίων διατηρώντας τέτοιες ασύμβατες απόψεις; Δεν είναι πολύ μακριά η περίοδος στην οποία η εκκλησία, με φωτεινές εξαιρέσεις, συντάθηκε με τους πραξικοπηματίες συνταγματάρχες, οι οποίοι, υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ, κατέλυσαν την δημοκρατία, κατάργησαν όλες τις ελευθερίες, φυλάκισαν, βασάνισαν και εκτόπισαν αντιστασιακούς και καπηλεύτηκαν την ορθοδοξία με το διαβόητο «Ελλάς, Ελλήνων χριστιανών», βάζοντας την χώρα «στο γύψο» μια ολόκληρη επταετία και προκαλώντας μεγάλη ζημία στην εκκλησιαστική συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας.

Ορθοτόμηση της Εκκλησίας για την προστασία των χριστιανών

Προκειμένου να αποφευχθεί το ίδιο ασυγχώρητο λάθος, και με δεδομένο ότι υπάρχουν χριστιανοί που δηλώνουν οπαδοί της ΧΑ:
Η «διαρκής ιερά σύνοδος» (ΔΙΣ) της εκκλησίας της Ελλάδος είναι επείγουσα ανάγκη να πάρει σαφή θέση με απόφαση της, στην οποία θα καταδικάζει όχι μόνο γενικά το ρατσισμό και την κάθε μορφής χρήση ή επιδοκιμασία χρήσης βίας από οποιονδήποτε, αλλά και συγκεκριμένα την ΧΑ για την οποία θα δηλώνεται κατηγορηματικά ότι δεν δικαιούται να εμφανίζεται ως υπερασπιστής της ορθοδοξίας.
Στην ίδια απόφαση της ΔΙΣ θα πρέπει να καθίσταται σαφές στους πιστούς που είναι οπαδοί της ΧΑ ή συντάσσονται με τις απόψεις της, ότι η στάση τους αυτή και απόψεις με τις οποίες συμφωνούν δεν συνάδουν με την πίστη τους στο Χριστό και θα πρέπει να τις καταδικάζουν.
Την απόφαση της αυτή η ΔΙΣ θα πρέπει να την κοινοποιήσει τόσο σε όλα τα έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, όσο και σε όλους τους εκκλησιαζόμενους με ειδικό φυλλάδιο που θα διανεμηθεί σε όλες τις ενορίες της χώρας. Το ίδιο πρέπει να κάνει και η εκκλησία της Κρήτης.
Ταυτόχρονα, και με βάση την παραπάνω απόφαση της ΔΙΣ, αρχιερείς, ιερείς και διάκονοι πρέπει να διαφωτίσουν το ποίμνιο τους και οι πνευματικοί να ξεκαθαρίσουν σε εκείνους που εξομολογούνται σ' αυτούς ότι κανείς ορθόδοξος χριστιανός δεν μπορεί να συντάσσεται με τις απόψεις, να επικροτεί τις συμπεριφορές και να είναι μέλος της ΧΑ.
Προτού είναι αργά, φύλακες -εκκλησία, πολιτεία και λαός- γρηγορείτε!
* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι πρώην αντιπρόεδρος της βουλής, υπουργός  και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
Από την Χριστιανική" via Προοδευτική Πολιτική


10.26.2012

ΠΕΡΑ ΑΠ’ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ: ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΩΡΑ!

ΠΕΡΑ ΑΠ’ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ: ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΩΡΑ!
αναδημοσίευση από το ΙΣΚΡΑ

 ΤΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΑΘΑΚΙΟΥ ΚΑΙ ΝΙΚΟΥ ΛΑΙΟΥ*
Τις προηγούμενες μέρες και με αφορμή την παράσταση Corpus Christi πήραμε μια γεύση -λίγοι από κοντά, οι περισσότεροι από τα ΜΜΕ- εκδήλωσης των πολλών επιμέρους τριγμών, στους οποίους αναλύεται ο κλυδωνιζόμενος κοινωνικός βίος. Η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου, που ιεραρχικά καλούσε «τον Λαό» της να αποδοκιμάσει το θεατρικό έργο, δεν βρήκε σε ετοιμότητα μόνο «ζηλωτές» πιστούς, αλλά και όσους με κοινοβουλευτική κάλυψη έχουν εργολαβικά αναλάβει την υπεράσπιση «ιερών και οσίων» του έθνους – μάλιστα, επί της ουσίας, με τις ευλογίες ενός τμήματος της Αριστεράς, που επιμένει σε ουσιοκρατικές «αναγνώσεις» συλλογικοτήτων όπως η εκκλησία, η θρησκεία, το έθνος, αλλά και η ίδια η Αριστερά. Ώστε, τελικά τα δυο κομμάτια (που δεν πρέπει να ταυτίζονται, ακόμη κι αν συγκοινωνούν σημεία τους) βρέθηκαν μαζί έξω από ένα θέατρο, επιχειρώντας να διακόψουν μια παράσταση. Με πολιτικό εκφραστή, βέβαια, και οργανωτή των σχετικών εκδηλώσεων το κοινοβουλευτικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, ο λόγος και οι πρακτικές του οποίου βρίσκονται θεμελιακά στον αντίποδα των οικουμενικών αξιών του Χριστιανισμού, με προεξέχουσα την οντολογική θέση του τελευταίου για εξ' αρχής ισότητα και αδελφοσύνη όλων των ανθρώπων.
Δεν θα καταπιαστούμε με άλλες όψεις του συγκεκριμένου περιστατικού, αλλά με σχόλια αναφορικά με την διαδρομή μιας συλλογικότητας, από την εγγραφή της -σε ντοκουμέντα και συνειδήσεις- ως ναζιστική μέχρι την ανάδειξή της όχι τόσο σε «ασφάλεια καταστήματος» του συστήματος, αλλά σε υποστηρικτή και πρότυπο μελών της κοινωνίας – που είναι το πραγματικό ζητούμενο.
Μιλώντας σήμερα για κοινωνία, εννοούμε διαδικασίες, σχέσεις, στάσεις και συμπεριφορές οριστικά εκτός της μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούμενης «κανονικότητας». Μιλώντας για μέλη της κοινωνίας, εννοούμε υποκείμενα της κρίσης -είτε πρόκειται για «άτομα» είτε για ομάδες- που συμπιέζονται με ανεπανάληπτη ορμή ως προς τους υλικούς και ψυχικούς όρους ύπαρξης. Κατά συνέπεια, τα «κοινωνικά συμβόλαια» («μεταπολιτευτικά» ή και «μεταπολεμικά» όπως ακούσαμε πιο πρόσφατα) δεν διαλύονται ως βιωμένες πραγματικότητες, αφού ποτέ δεν υπήρξαν ως τέτοιες. Αντίθετα, υπό το βάρος της όξυνσης των αντιθέσεων, σε επίπεδο διαταξικό και ενδοταξικό, όπως γλαφυρά αποτυπώνονται λ.χ. στην εισοδηματική αφαίμαξη των εργαζόμενων τάξεων και στην «λίστα Λαγκάρντ», αντίστοιχα, υπό το βάρος και της συνακόλουθης ρευστότητας σε επίπεδο αναπαραστάσεων του «συλλογικού», τα «συμβόλαια» αυτά συντρίβονται στις συνειδήσεις πάρα πολλών ανθρώπων ως αυτά που πραγματικά είναι, δηλαδή ως κυρίαρχα ιδεολογήματα. Και ακριβώς επειδή το κοινωνικό περιεχόμενο απουσιάζει ως διαδικασία και βίωμα, οι άνθρωποι που απεγκλωβίζονται απ' τις δαγκάνες των κυρίαρχων ιδεολογημάτων, βρίσκονται ξεκρέμαστοι, χωρίς κοινωνική ταυτότητα εν μέσω μιας γενικής και μαζικής κατάρρευσης.
Πρόκειται για μια Αποκάλυψη, με την πλήρη σημασία της έννοιας. Σήμερα δεν ξεγυμνώνεται μόνο «το σύστημα» αλλά και ο άνθρωπος μπρος στον εαυτό του και τους άλλους. Αυτό, μάλιστα, στον ένα ή τον άλλο βαθμό ισχύει για όλους όσοι είμαστε υποκείμενα της κρίσης. Δυστυχώς, ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς, θεσμικό και μη, δεν αντιλαμβάνεται καν την κομβική αυτή διάσταση της Αποκάλυψης, που δεν είναι μεταφυσική, αλλά υπαρξιακή/υποστασιακή όψη του περάσματος σε νέους ποιοτικούς όρους. Πολύ φυσικά, λοιπόν, δεν την υποδέχεται σε ένα νέο Παράδειγμα καθημερινού λόγου και πρακτικών με επίκεντρο τους υπαρκτούς ανθρώπους και όχι τον άνθρωπο-ιδέα. Κατά την άποψή μας αυτή είναι μια σοβαρή αιτία (κι όχι απλά ένδειξη) για την οποία λόγοι και πράξεις της Αριστεράς δεν συγκλίνουν αποτελεσματικά σε έναν κεντρικό πολιτικό αγώνα, παρά μένουν αποσπασματικές ως προς τις καθημερινές κοινωνικές εξελίξεις, κινδυνεύουν δε να γίνουν και περιφερειακές ως προς αυτές.
Ξαναγυρίζοντας στον άνθρωπο και την κοινωνία: Κάθε φορά που μιλάμε για ανθρώπους σήμερα, απευθυνόμαστε σε αυτούς. Κι αν όχι σε όλους, πάντως στους περισσότερους, μάλιστα ως μέλη του κοινωνικού συνόλου και όχι επαγγελματικών συντεχνιών, ιδεολογικών τάσεων, «δικών μας» κοκ.. Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι αυτονόητο. Η κοινωνία, σήμερα, βρίσκεται σε κίνηση, η οποία χαρακτηρίζεται από μια αναζήτηση προτάσεων για να δοθούν λύσεις σε προβλήματα, που βιώνονται ως κοινά. Υπάρχει, πλέον, συλλογικό αίτημα υπό διαμόρφωση στους χώρους εργασίας, στα καφενεία, στα οικογενειακά τραπέζια, στους φτηνούς παραθεριστικούς προορισμούς της κρίσης. Οι άνθρωποι, γυμνοί μπρος σε γυμνούς, χτυπημένοι μπρος σε χτυπημένους, αναζητούν, επιτέλους, συλλογικές απαντήσεις στα ερωτήματα που αφορούν το πώς φτάσαμε εδώ, πού πηγαίνουμε και πού θέλουμε να πάμε. Αυτό δεν επιθυμεί, υποτίθεται, η Αριστερά;
Όμως, το αίτημα για συλλογική δράση δεν διαμορφώνεται σε συνθήκες ιδανικές (ό,τι κι αν υποτίθεται πως σημαίνει αυτό) αλλά σε συνθήκες κατάρρευσης. Η κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα του 2012 δεν αναζητούμε λύσεις από την θέση του κοινωνικά χειραφετημένου, αλλά από την θέση του ταξικά υποτελούς, που ξαφνικά, με την σμίκρυνση της προς κατανομή πίττας, νιώθει την ανάγκη να τοποθετηθεί απέναντι σε μια ομοσπονδία άπληστων ελίτ, με πρώτες και καλύτερες τις εγχώριες. Η οξυμένη κρατική βία και οι κατά καιρούς «διαρροές» των διαδρομών της διαπλοκής δείχνουν σε ολοένα περισσότερους ότι η αποσπασματικότητα στην δράση -ατομικισμός, συντεχνιασμός- δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Δεν έχουν άδικο οι συνάδελφοι, φίλοι, συγγενείς μας που διαμαρτύρονται ότι «με μια απεργία δεν βγαίνει τίποτα»: δεν μιλούν, πια, αναφερόμενοι στα εργασιακά τους, μιλούν για τις ζωές μας και εντοπίζουν την έλλειψη συλλογικής πρότασης διεξόδου. Σιγά-σιγά ολοένα περισσότεροι συμπολίτες μας συγκλίνουν στο ότι απαραίτητος όρος διεξαγωγής ενός αγώνα επιβίωσης είναι η συλλογικότητα – μια ζητούμενη συλλογικότητα, που θα δημιουργήσει τομή στα ως σήμερα σχήματα, τα οποία πλέον δεν εκλαμβάνουν ως δεδομένα. Δεν το φανταζόμαστε αυτό: βουίζει ο τόπος. Για ολοένα περισσότερους ανθρώπους, για τα πιο δυναμικά τμήματα της κοινωνίας, που αποδεσμεύονται απ' τις δαγκάνες του σάπιου καθεστώτος, η συλλογικότητα, που αναζητείται, θέλουν να 'ναι τέτοια, που θα εκφράζει την ενόχληση, την οργή, την απόγνωση, την πληγωμένη αίσθηση δικαίου και την αποφασιστική απαίτηση για τιμωρία των υπαιτίων. Θέλουν να 'ναι τέτοια που δεν θα σπρώχνει αυτά τα βαθειά ανθρώπινα αισθήματα κάτω απ' το χαλί κάποιας πολιτικής ορθότητας, κάποιας αόριστης και βολικής «τήρησης νομιμότητας», αλλά που θα τα αγκαλιάζει και θα τα νοηματοδοτεί για το κοινό συμφέρον, για το οποίο πολλοί δηλώνουν έτοιμοι να θυσιάσουν εναπομείναντα «ατομικά» προνόμια.
Αν η Αριστερά δεν μπορεί να συνδιαμορφώσει τέτοιες συλλογικότητες, η Χρυσή Αυγή μπορεί. Πολλά μπορούν να καταλογιστούν σε αυτό το κόμμα-κίνημα, πολλά περισσότερα, όμως, οι πρακτικές του μας καλούν να αναλογιστούμε σε επίπεδο πρωτογενές. Για παράδειγμα: Μπορεί να επιδιωχθεί πολιτική ενότητα με όρους μη κατανοητούς από τα υποκείμενά της; Είναι δευτερεύουσας σημασίας το γεγονός ότι για πολλούς ανθρώπους -και μάλιστα αγαπημένους μας- τα πράγματα πρέπει να είναι απλά, οι εχθροί προφανείς και οι κινήσεις ξεκάθαρες; Γιατί είναι σήμερα ελκυστική, αλλά και εφικτή, η συνάρθρωση ανθρώπινων δυνάμεων σε έναν δεσμό πολιτικής πάλης με χαρακτήρα κοινωνικών παρεμβάσεων; Ο ριζοσπαστισμός είναι τσιφλίκι της Αριστεράς ή της Χρυσής Αυγής; Ή μήπως είναι κοινωνικός; Και ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός «κεφαλαιοποιείται» ή κερδίζεται καθημερινά; Ακόμη, τα εθνικά ζητήματα άπτονται της τάξης της φαντασιακής κοινότητας (μόνο), άρα συνιστούν αφηρημένο «αντικείμενο αποδόμησης» (μόνο), ή υπάρχουν πραγματικά στην Ελλάδα των μνημονίων (λ.χ. η προωθούμενη πώληση των λιμανιών της χώρας σε ιδιώτες), άρα συνιστούν συστατικό του ζητούμενου πολιτικού αγώνα για διέξοδο της κοινωνίας από την κρίση;
Ενώ, λοιπόν, η Αριστερά... τοποθετείται πέριξ μαξιμαλισμών και «νομιμότητας», εντείνονται οι προσπάθειες του επιχειρηματικού κατεστημένου, του πολιτικού συστήματος και των κυρίαρχων ΜΜΕ, να παρουσιάσουν την κρίση σαν «πληγή του Φαραώ» που τάχα έπεσε πάνω μας για κάθε πιθανό κι απίθανο λόγο – με εξαίρεση, βέβαια, την διαπλεκόμενη απληστία τους. Στο κολοσσιαίο αυτό εγχείρημα λαϊκής εξαπάτησης η Χρυσή Αυγή τούς έρχεται «κουτί», ειδικά στον βαθμό που κρύβουν το γεγονός της τετράγωνης λογικής της –συστημικής, εκ των άνω επιτεινόμενης- οικονομικής ύφεσης: «Το κράτος, όχι μόνο δεν την καταπολεμά [την ύφεση], αλλά και όλα τα μέτρα που επιβάλλει την επιδεινώνουν, οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και σε ακόμη πιο βαθύ αδιέξοδο, τόσο για την οικονομία και τους εργαζόμενους, όσο και για το ίδιο το κράτος» (Κ. Βεργόπουλος, «Μεταξύ απάτης και τραγωδίας»). Μπρος στην κοινή αλλά «παράλογη» απειλή, που δεν επιτρέπεται να συνιστά αντικείμενο λογικών επεξεργασιών προς εξεύρεση συλλογικών μέσων προστασίας, είναι αναμενόμενο το συλλογικό να εκτρέπεται στο συγχωνευτικό, στο αγελαίο. Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη αποφασιστικής και κατανοητής πρότασης προχωρήματος με προοδευτικό πρόσημο, κάνει ανθρώπους να αναζητούν με πρωτόγονη αγωνία το «λίγο καλύτερα» του χθες και, μέσα από καθημερινές ματαιώσεις, να το εξιδανικεύουν τόσο, ώστε να αποθεώνεται τελικά το «χθες» εν γένει, ως αναπόσπαστο του «καλύτερα». Κι έτσι κάπως, αφού βρεθεί ο κατάλληλος κοινωνικοπολιτικός καταλύτης (βλέπε Χρυσή Αυγή), ολόκληρες κοινωνικές ομάδες προσεγγίζουν την μετάβαση στο επόμενο στάδιο: αυτό της μαζικής εφόδου στα απώτερα, μαγικά βάθη του σπηλαίου του παρελθόντοςαρχαιοελληνικού ή ελληνορθόδοξου, δεν έχει και πολλή σημασία, απ' την στιγμή που συνιστά προνομιακό χώρο της πολιτικής αντίδρασης (με την μαρξιστική έννοια), χάρη και στον ελιτισμό τμημάτων της Αριστεράς της μεταπολεμικής ήττας και της μεταμοντέρνας αυτιστικής κριτικής.
Όποιος βλέπει την παραπάνω κίνηση σαν προχώρημα προβάτων από το ένα μαντρί στο άλλο, υποτιμά το κοινωνικό και το πολιτικό από θέση ιδεολογική. Βολική θέση; Όχι μόνο αυτό, αλλά θέση απολογητική εντός του συστημικού αδιεξόδου. Μιλώντας για το τελευταίο αυτό, πρέπει να αναγνωρίζουμε όχι ως «φάρσα» ούτε ως «τρόμο» την κοινωνικά γειωμένη δυναμική του εν Ελλάδι ακροδεξιού/νεοναζιστικού κινήματος, αλλά ως κομμάτι του συστημικού αδιεξόδου και ως μέρος μιας ευρύτερης κίνησης αυταρχικοποίησης με ή χωρίς την Χρυσή Αυγή. Μιας κίνησης που υπερβαίνει τα σύνορα της χώρας μας και έχει ως στόχο την πλήρη υποταγή των λαών στο παγκόσμιας κλίμακας, νεοφιλελεύθερο επαναμοίρασμα της πίττας (βλέπε, λ.χ., την δραστηριοποίηση της FRONTEX υπό τα κελεύσματα της Ε.Ε. ή τον νόμο της Πολιτείας της Αριζόνα, στις ΗΠΑ, για αστυνομικό έλεγχο των πολιτών βάσει του χρώματος του δέρματός τους). Ένα μεγάλο μέρος κοινωνικών στρωμάτων, που επί μακρόν είχαν συνηθίσει να ζουν με σχετική άνεση και μέσα σε τρία χρόνια έχουν γνωρίσει τον ζόφο της οικονομικής και κοινωνικής περιθωριοποίησης, αναζητούν συσχετισμούς σύγκρουσης με τα νέα δεδομένα. Από την στιγμή που η Αριστερά αμφιταλαντεύεται, οι άνθρωποι αυτοί έλκονται από τον ακροδεξιό λόγο, που τούς είναι κατανοητός, και τις επιλεκτικές αλλά στοχευμένες πρακτικές του, που έχουν -εφήμερο έστω- ορατό αποτέλεσμα. Συμπολίτες μας έχουν πέσει σε απόγνωση και θέλουν γρήγορες λύσεις, που αν δεν τους κινούν προς τα εμπρός, θα τους επαναφέρουν στο παλιό τους βιοτικό επίπεδο. Βέβαια, η κρίση είναι τέτοιου βάθους και έκτασης, που νέο σημείο ισορροπίας θα επέλθει μεν αργά ή γρήγορα, ωστόσο ούτε κατά διάνοια πλησίον του «καλύτερου (βολικότερου) χθες», αλλά με βαθιές αλλαγές και όχι μόνο οικονομικές, αλλά και κοινωνικές και πολιτισμικές.
Τους πόνους της γέννας αυτών των αλλαγών ζούμε ήδη και με την άνοδο της επιρροής της Χρυσής Αυγής, όχι τόσο στο πλαίσιο μιας αναβίωσης του ναζιστικού κινήματος του μεσοπολέμου (αν και από αυτό εμπνέεται), όσο στο πλαίσιο μιας «δημοσιονομικής ενοποίησης» της Ε.Ε. με όρους κατατεμαχισμού των εθνών-κρατών σε επιμέρους «ελεύθερες οικονομικές ζώνες» (αν προχωρήσει ο σχεδιασμός αυτός, να μην εκπλαγούμε αν δούμε τέτοιες ζώνες να περικλείουν περιοχές εκατέρωθεν εθνικών συνόρων, σε μια νεοθιλελεύθερη υπέρβασή τους, που διαχωρίζει τους ανθρώπους με αποικιοκρατικά, οικονομίστικα κριτήρια). Το έδαφος δεν προλειαίνει μονάχα ο Φούχτελ, που έχει πάρει σβάρνα την επικράτεια και «κάνει διάλογο» με τους Περιφερειάρχες. Το έδαφος προλειαίνει και η απόσυρση του κράτους από τις προνοιακές του αρμοδιότητες, η κάλυψη του σχετικού κενού από ακτιβιστικές δράσεις της Χρυσής Αυγής και ο έλεγχος του δημόσιου χώρου απ' αυτήν. Μην περιμένετε, λοιπόν, να δείτε χρυσαυγίτες στα Βόρεια Προάστια – το επίσημο κράτος θα φροντίζει περισσότερο απ' όσο πριν για τις περιοχές αυτές. Τι θα γίνει, όμως, με τις περιοχές που υποβαθμίζονται και στις οποίες οι περισσότεροι ζούμε; Το παιχνίδι παίζεται ήδη εκεί, δηλαδή στο «εδώ» καθενός μας, και άρα κάθε άρθρωση αφηρημένου φόβου για ολοκληρωμένο ναζιστικό καθεστώς στην χώρα δεν είναι παρά εκδήλωση παθητικότητας, ελιτισμού, μετάθεσης της ευθύνης στον χώρο και τον χρόνο. Και απογοήτευσης, ελλείψει αποφασιστικής συλλογικότητας με προοδευτικό πρόσημο και καθημερινή δράση.
Το ευχάριστο και ευοίωνο έγκειται στο ότι, ακριβώς επειδή η αστική δημοκρατία καταβαραθρώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα -εφ' όσον τέτοια δημοκρατία σε ολοκληρωμένη μορφή η Ελλάδα γνωρίζει μετά το 1974- μπορούμε να περιμένουμε μια βαθύτερη κατανόηση της έννοιας της δημοκρατίας σε κάθε επίπεδο. Τόσο από την πλευρά της συμμετοχής των ανθρώπων στην πολιτική, όσο και στην σχέση που υπάρχει ανάμεσα στους τρόπους διοίκησης και στους τρόπους παραγωγής, αλλά ακόμα ανάμεσα σε αυτούς τους δυο και στους τρόπους επικοινωνίας. Αυτή η αυθόρμητη κίνηση πολιτών προς επανορισμούς της έννοιας και της άσκησης της δημοκρατίας -την ζήσαμε στις πλατείες το 2011, συνεχίζεται στις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, στα τοπικά κινήματα ενάντια στην περιβαλλοντική υποβάθμιση και σε άλλα αμεσοδημοκρατικά εγχειρήματα- μπορεί να καρποφορήσει νέους θεσμούς, ανοίγοντας ελπιδοφόρους δρόμους στο λαϊκό και το εργατικό στοιχείο. Το ζήτημα είναι πόσο γρήγορα θα γίνουν αυτές οι αλλαγές, καθώς ο χρόνος τελειώνει για την χώρα. Το καθήκον μιας Αριστεράς, που θέλει να είναι πράγματι Ριζοσπαστική, είναι να συμβάλει στον μετασχηματισμό της Ανάγκης σε Λόγο, έναν Λόγο όχι απλά θεωρητικό -ένα κενό αίτημα- αλλά έναν Λόγο-Πράξη και να τον περιβάλλει με μια νέα Αισθητική ζωτικά συνδεδεμένη με τον λαό.
Η Αριστερά σύντομα πρέπει να θέσει ως πρώτο καθήκον της την ενεργό συμμετοχή στην αυτο-οργάνωση της κοινωνίας. Ειδάλλως, η κοινωνία για να επιβιώσει, θα βρει μεν τον δρόμο, αλλά προχωρώντας σε μονοπάτια άλλα, επικίνδυνα, κανιβαλικά. Την στιγμή αυτή, που γράφουμε, πιστεύουμε ότι απαιτείται η με κάθε μέσο στήριξη και επέκταση των δομών κινηματικής, αντιστασιακής αλληλεγγύης με αμεσοδημοκρατικές μορφές ελέγχου σε κάθε στάδιο, έτσι ώστε να φαίνεται στην πράξη ότι είναι πιο πλούσιος, πιο δυνατός, πιο μακρόχρονος τρόπος η πλατιά δημοκρατική συλλογικότητα, στον αντίποδα του στενόμυαλου, αυταρχικού και συγχωνευτικού τρόπου του ολοκληρωτισμού. Χρειαζόμαστε δομές με αμεσοδημοκρατικό πνεύμα ως υγιή βάση συσπείρωσης των ανθρώπων. Πρέπει να γίνουμε μπροστάρηδες για να γεμίσει η κοινωνία με κοινωνικά ιατρεία, δίκτυα ανταλλαγής, λαϊκά πολιτιστικά κέντρα, συλλογικές κουζίνες, πρωτοποριακούς καλλιεργητικούς συνεταιρισμούς βάσης, εργοστάσια κατειλημμένα από εργάτες όταν η εργοδοσία φτάνει σε σημείο να διαλύσει την παραγωγή – και με όλα αυτά κι όσα ακόμη ανθίσουν επί της κοινής δράσης, να αναφέρονται και να συνενώνονται σε λαϊκές συνελεύσεις υπό το πρόταγμα μιας παραγωγικής και πολιτιστικής ανασυγκρότησης της χώρας. Αλλά και τα πολιτικά μορφώματα της Αριστεράς θα πρέπει ως τέτοια να προχωρήσουν σε ριζική εσωτερική αναδιάταξη, να απλωθούν, να ξεφύγουν απ' την αποστείρωση των κομματικών μηχανισμών, του παραγοντισμού, της πεφωτισμένης πρωτοπορίας που δρέπει χωρίς να περιχωρεί, που δίνει χωρίς να προσφέρεται.
Σε καμιά περίπτωση δεν υπονοούμε ότι οι κινήσεις αυτές θα μας σώσουν από την κρίση και την διεθνή νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, πιστεύουμε, όμως, μαζί με άλλους πολλούς, ότι μπορούν να προχωρήσουν, από απαραίτητες νησίδες άμεσης ανακούφισης σε μια απτή βάση συσπείρωσης του κόσμου για τον μεγάλο αγώνα, ο οποίος θα γίνει βεβαίως στο επίπεδο της διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας. Στην πραγματικότητα, ο αγώνας διεξάγεται ήδη εκεί και η Χρυσή Αυγή το έχει συνειδητοποιήσει πολύ περισσότερο από κάποιους της Αριστεράς, που αντί να ρίχνουν εκεί τις δυνάμεις τους, προτάσσουν ως κυρίαρχο ζήτημα την «σταθεροποίηση της οικονομίας», τεχνοκρατικά, χυδαία οικονομίστικα και φαταλιστικά («πέσε μήλο, να σε φάω...»)
Ένα είναι σίγουρο: αυτήν την φορά η εξουσία δεν θα «έρθει» και μάλιστα τόσο απλά, από μια καλή επικοινωνιακή διαχείριση των τηλεοπτικών «πάνελ», με τα πετυχημένα συνθήματα ή μόνο με τα πειστικά προγράμματα. Ευτυχώς! Η πρόσβαση στην πολιτική εξουσία περνά πλέον μέσα από την ζώσα κοινωνία, στην καθημερινότητά της, τόσο αναπόσπαστα ώστε να μην μπορεί η εξουσία να ασκηθεί χωρίς την συμμετοχή του λαού, δηλαδή την δική μας συμμετοχή.
Δεν θέλουμε να μειώσουμε την σημασία των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και θεσμών. Αυτές όμως είναι ανάγκη να τις δούμε υπό νέο πρίσμα και ως τμήμα ενός σύνθετου, πολυδιάστατου σχήματος, στο πλαίσιο του οποίου ή θα επανασυνδεθούν δια της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κοινωνία που πονά, ή θα παραδοθούν αμαχητί σε φασιστικά κινήματα και γενικότερα αυταρχικά καθεστώτα σε συνθήκες κοινωνικού κατακερματισμού – για να μην κολλάει το μυαλό μας στην υψηλής αριστερής αναγνωσιμότητας «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», αλλά να βλέπουμε και τις εντελώς σύγχρονες περιπτώσεις του Πούτιν στην Ρωσία και των εκτεταμένων δικτύων κοινωνικής στήριξης, που δημιουργούν τα λαθρεμπορικά καρτέλ στην Λατινική Αμερική, στην Υποσαχάρια Αφρική και στην Νοτιοανατολική Ασία.

* Ο Αλέξανδρος Σταθακιός και ο Νίκος Λάιος είναι Θεολόγος-Κοινωνιολόγος και Κοινωνικός Ανθρωπολόγος, αντίστοιχα, εργαζόμενοι σε Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων, Μέλη του Δ.Σ. του Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης

RESPIRA: ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Ένας φίλος μου έστειλε το "εκστατικό" σποτ της CGT για την Πανευρωπαϊκή Απεργία στις 14 /11.

10.18.2012

Δεν έχουμε άλλα περιθώρια..


Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται, ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι. θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία.
Ανδρέας Κάλβος, Εἰς Σάμον


10.17.2012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΜΕ


Καθολική ήταν η συμμετοχή των εργαζομένων στα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης  στη σημερινή 24ωρη απεργία που κήρυξαν οι συνεργαζόμενες ενώσεις και ομοσπονδίες στον χώρο του Τύπου, παραμονή της αυριανής πανελλαδικής,  πανεργατικής – πανδημοσιοϋπαλληλικής απεργίας. 

Συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε έξω από τις εγκαταστάσεις της δημόσιας τηλεόρασης ΕΡΤ3 στη Λεωφόρο Στρατού, στην οποία συμμετείχαν δημοσιογράφοι, τεχνικοί. Οι εργαζόμενοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των τεχνικών της ΠΟΣΠΕΡΤ, ενώ συμμετείχαν οι συνάδελφοι τους της ιδιωτικής ραδιοφωνίας της ΕΤΕΡ και δημοσιογράφοι κυρίως του Ασύνταχτου Τύπου από την ΕΣΗΕΜ-Θ (της οποίας η διοίκηση δεν είχε καλέσει σε καμία συγκέντρωση). Παραβρέθηκε η βουλευτής Ιωάννα Γαϊτάνη, εκπροσωπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ακολούθησε τους συγκεντρωμένους στην πορεία στα γραφεία διοίκησης της ΕΡΤ3 στην Αγγελάκη.  

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι οι συγκεντρωμένοι βρήκαν κλειδωμένες τις εγκαταστάσεις της τηλεόρασης και αστυνομικές δυνάμεις να τους περιμένουν... προς διασφάλιση της τάξης!

Ο δημοσιογραφικός κόσμος ενώνει τη φωνή του με όλες τις αγωνιζόμενες δυνάμεις της εργασίας για την κατάργηση των μνημονίων και την ανάκληση όλων των περικοπών.