ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ: Ένα βίντεο που θα δουν όλοι

Ένα βίντεο που θα δουν όλοι

Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο τάχθηκε κατά της προβολής από την τηλεόραση του τηλεοπτικού σποτ του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων που γυρίστηκε στο πλαίσιο της διεθνούς καμπάνιας του για την προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. (σ.σ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το βίντεο είναι σπουδαίο και απόλυτα εύστοχο. Βέβαια, είναι πολύ καλό για την ελληνική τηλεόραση.)

Επιστολή της κυρίας Δέσποινας Κουτσούμπα, προέδρου του ΣΕΑ:
Σας έχει τύχει ποτέ να αισθάνεστε ότι ζείτε μια εξωπραγματική στιγμή, μια στιγμή που ενώ είστε εκεί είναι σαν να μη βρίσκεστε στη θέση σας, αλλά να πετάτε σαν ένα πουλί και να βλέπετε τον εαυτό σας από ψηλά και να πιστεύετε ότι όσα διαδραματίζονται υπάρχουν σε ένα παράλληλο σύμπαν; Έτσι ακριβώς αισθάνθηκα καθισμένη στα πρώτα έδρανα πίσω από το τραπέζι του ΚΑΣ, καθώς υποβλήθηκα σε ένα νέου τύπου μαρτύριο, το μαρτύριο μην πεις αυτά που πραγματικά πιστεύεις, δείξε την καλή σου διαγωγή όσο κι αν εδώ μέσα ποδοπατούν τη λογική. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Εν αρχή ην η διεθνής καμπάνια του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς από τις περικοπές σε κονδύλια και προσωπικό. Η καμπάνια ξεκίνησε μετά το χτύπημα στο παλαιό Μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας, τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υποβάθμισης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, της μη αναγνώρισης του αναντικατάστατου της πολιτιστικής κληρονομιάς, της άγνοιας κινδύνου που οδηγούσε τον πρώην Υπουργό ΥΠΠΟΤ κο Γερουλάνο να επαίρεται (σε εγχώρια και διεθνή μίντια) ότι το Υπουργείο του λειτουργεί με τον μισό προϋπολογισμό. Επειδή οι αρχαιολόγου που εργαζόμαστε στο Υπουργείο Πολιτισμού αναγνωρίζουμε ότι η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς δεν γίνεται για μας, αλλά για το σύνολο της κοινωνίας, θελήσαμε να γυρίσουμε ένα τηλεοπτικό σποτ με το απλό μήνυμα ότι η ίδια η κοινωνία πρέπει να ευαισθητοποιηθεί για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, της ίδιας της ιστορίας της, κόντρα στις σειρήνες «τώρα κρίση έχουμε, λεφτά για μάρμαρα θα δίνουμε»;
Το σενάριο πάει κάπως έτσι: ένα κοριτσάκι επισκέπτεται με τη μητέρα του το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, απομακρύνεται από κοντά της, περιφέρεται στις αίθουσες του Μουσείου, βρίσκεται μπροστά στην Κόρη Φρασίκλεια, υπάρχει μια κρυφή συνομιλία μεταξύ τους, το κοριτσάκι χαμογελά. Ένα χέρι απότομα τραβά το κορίτσι σαν να το απαγάγει. Πέφτει καρτέλα: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ. Στην επόμενη σκηνή, το κορίτσι είναι στη θέση του, λείπει όμως από τη βάση της η Φρασίκλεια, που τελικά έχει «απαχθεί». Επόμενη καρτέλα: ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Και καταλήγει: Τα μνημεία δεν έχουν φωνή, εσύ έχεις. Ο συμβολισμός εύληπτος: το κοριτσάκι συμβολίζει το μέλλον, το άγαλμα συμβολίζει το παρελθόν, την ιστορική μνήμη. Αν σου στερήσουν το παρελθόν, θα πρέπει να πονέσεις σαν να σου στερούν το μέλλον. Οι φιλόξενες αίθουσες του Μουσείου (στην πρώτη σκηνή) έχουν γίνει απόκοσμες (στην τελευταία σκηνή) για να είναι προφανές ότι η σκηνή απαγωγής του κοριτσιού και του αγάλματος είναι συμβολική.
Η προβολή του σποτ στην τηλεόραση απαγορεύτηκε χτες από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (κατά πλειοψηφία). Δεν ξέρουμε ακόμη την επίσημη αιτιολογία ή το τελικό «σκορ» υπέρ-κατά, άλλωστε ήταν αργά και οι δημοσιογράφοι είχαν ήδη εγκαταλείψει την αίθουσα. Αυτά που γνωρίζουμε όμως είναι οι ερωτήσεις που έγιναν στα μέλη του ΔΣ που παραβρέθηκαν στη συνεδρίαση για να παρουσιάσουν το σποτ.
Ούτε λίγο ούτε πολύ τα μέλη του ΚΑΣ που πήραν το λόγο είχαν «διαβάσει» μόνο την κυριολεξία της εικόνας (βία στο παιδί, εξαφάνιση αγάλματος, δεν υπάρχουν φύλακες στην αίθουσα -sic!…) και είχαν «δει» το ανάποδο μήνυμα. Τον διασυρμό της χώρας, το μήνυμα ότι στα ελληνικά μουσεία ο καθένας μπορεί ανενόχλητος να κλέψει ένα άγαλμα ή να απαγάγει ένα παιδί (θυμήθηκα το μπαμπά μου, που πίστευε ότι οι δίσκοι του heavy metal αν παιχτούν ανάποδα μεταδίδουν σατανιστικά μηνύματα, αλλά ο μπαμπάς μου τουλάχιστον δεν μυρίζει μούχλα και καμαρίλα, αφήστε που μου μαθε να λέω την αλήθεια κι αυτό με κυνηγάει σε όλη μου τη ζωή…). Αιώνες συμβολισμού στην τέχνη έχουν πάει περίπατο, τα πάντα είναι «κυριολεκτικά». Επίσης, αλγεινή εντύπωση τους προξένησε το γεγονός ότι το μήνυμα είναι σοκαριστικό, μιας και η κοινωνία που ζούμε είναι αγγελικά πλασμένη κι όταν με απειλή όπλων έδεσαν τη φύλακα και άδειασαν το παλαιό Μουσείο της Ολυμπίας, δεν αισθανθήκαμε όλοι σοκαρισμένοι αλλά απολύτως ψύχραιμοι συνεχίσαμε να πίνουμε το τσάι μας. Ούτε είναι ευρέως διαδεδομένο στην κινηματογραφική παιδεία (και στην τηλεοπτική μας εποχή) το εύρημα μιας δυνατής εικόνας που τραβάει την προσοχή προκαλώντας ένα έντονο συναίσθημα για να μπορέσει να περάσει το μήνυμα που θέλει. Όλα αυτά διανθισμένα με πολλή ξινίλα για το ότι δεν είναι μόνο ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων που ενδιαφέρεται για την πολιτιστική κληρονομιά –μα δεν απαγόρευσε ο ΣΕΑ σε όλους τους υπόλοιπους να βγάλουν άλλα 10 σποτ και 200 αφίσες για το ίδιο θέμα, το ΚΑΣ απαγόρευσε στον Σύλλογο να προβάλλει το μήνυμά του!
Πράγματι, το συγκεκριμένο μήνυμα και τηλεοπτικό σποτ θα μπορούσε και θα έπρεπε να ήταν παραγωγή του ίδιου του Υπουργείου Πολιτισμού (νυν Γραμματείας), που γνωρίζει πολύ καλά την αύξηση των λαθρανασκαφών σε όλη τη χώρα, που έχει ευθύνη για την προστασία της κληρονομιάς, που θα ‘πρεπε να έχει ως πρώτο μέλημα να διατηρεί ζωντανή την ιστορική μνήμη σε αυτή την παράξενη (να το πω κομψά) εποχή. Σε μια άλλη χώρα, όχι πολύ διαφορετική από τη δική μας, το Ιταλικό Υπουργείο Πολιτισμού ανέλαβε το ίδιο καμπάνια ευαισθητοποίησης του κοινού ενάντια στην αρχαιοκαπηλία, παρουσιάζοντας σημαντικά αγάλματα από Μουσεία της Ιταλίας με κάποια μέλη τους να έχουν εξαφανιστεί (παραποίηση αρχαιοτήτων και ασέβεια στα μνημεία, άραγε;). Ακόμη και στη δική μας χώρα, η εξαίρετη περιοδική έκθεση «Αρχαιοκαπηλία ΤΕΛΟΣ» που παρουσιάζεται και αυτές τις μέρες στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, δεν διστάζει να δείξει αγάλματα με καλυμμένα μάτια, ή μέσα σε σακιά, δείχνοντας τη βία που συνιστά η αρχαιοκαπηλία (ευτυχώς πήρε έγκριση από το Κεντρικό Συμβούλιο Μουσείων, χωρίς να θεωρηθεί σοκαριστική).
Αν δεν θεωρήσουμε λοιπόν ότι άνθρωποι εγγράμματοι δεν γνωρίζουν την έννοια της καλλιτεχνικής σύμβασης ή του συμβολισμού, τι μένει; Η «κατηγορία» ότι το τηλεοπτικό μήνυμα του ΣΕΑ ήταν «πολιτικό» -και ως γνωστόν δεν επιτρέπεται να μπλέκονται οι αρχαιότητες με πολιτικά παιχνίδια (εξαιρούνται οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες μάλλον). Ωχ, μας πιάσανε! Πράγματι, το μήνυμα ήταν πολιτικό: Χωρίς παρελθόν δεν υπάρχει μέλλον. Όχι κομματικό, όχι συνδικαλιστικό, αλλά βαθιά πολιτικό. Γιατί είναι όντως πολιτικό θέμα το αν προστατεύεις και πώς την πολιτιστική κληρονομιά, το αν θεωρείς ότι η κοινωνία είναι κοινωνός αυτής της προστασίας, ή το αν κλείνεσαι στο καβούκι σου, διεκπεραιώνεις τα έγγραφα που σου ζητάνε για αν είσαι «παραγωγικός» υπάλληλος και δεν ανακατεύεσαι εκεί που δεν σε σπέρνουνε, περιμένοντας ότι όσο πιο λίγο ενοχλείς τόσο λιγότερο θα σε ενοχλήσουν. Είναι πολιτικό θέμα εντέλει, αν έχεις άποψη για το αντικείμενο της εργασίας σου όντας δημόσιος υπάλληλος, αν πιστεύεις ότι η παραγω γή πολιτισμού σε αυτή τη χώρα δεν είναι κάτι που τέλειωσε το 1830, αν πιστεύεις (και το κάνεις πράξη) ότι ο πολιτισμός χρειάζεται στην ολότητά του πνοή και ορμή και μπορεί να αλλάξει την κοινωνία, την οικονομία, τον κόσμο ολόκληρο. Πράγματι, πρόκειται για μια βαθιά πολιτική διαφωνία. Κι αυτή είναι που ενοχλεί.
Και μια βαθιά υποκρισία, όμως. Για όλους αυτούς που κατηγορούν όποιον έχει αιτήματα που αφορούν το μισθό του ως «συνδικαλιστική συντεχνία», όταν όμως ένας Σύλλογος πάει να μιλήσει για το περιεχόμενο της δουλειάς του, τότε του το απαγορεύουν. Γιατί αυτό, είναι ακόμη πιο επικίνδυνο. Γιατί αν μαθευτεί ότι τα αρχαία κινδυνεύουν (από το σποτ του ΣΕΑ θα μαθευτεί, γιατί δεν το ‘μαθε ο κόσμος όλος όταν κλέψανε την Πινακοθήκη μες στη μέση της Αθήνας…), πώς θα προχωρήσουμε στις επόμενες εφεδρείες, απολύσεις, εξωθήσεις; Οι αρχαιολόγοι είναι «καλοί» όταν μπορούν να γίνονται εύκολος στόχος: οι κολλημένοι, οι άρρωστοι, οι παρωχημένοι, που βάζουν εμπόδια στην «ανάπτυξη» του τόπου (λέγε με: τσιμέντο να γίνει και το φυσικό και το πολιτιστικό περιβάλλον). Τότε, όποτε θέλουμε τους βγάζουμε μπροστά (άμα χρειάζεται μια εργολαβία να καθυστερήσει τάχα μου για να ζητήσει παραπάνω λεφτά από το δημόσιο: φταίνε οι αρχαιολόγοι) κι όταν δεν χρειάζεται τους κάνουμε πέρα (όταν εγκαθιστούμε ξενοδοχεία, λιμάνια, δρόμους, ανεμογεννήτριες, Ολυμπιακά έργα μέσα ή δίπλα σε αρχαιολογικούς χώρους, τότε είναι περιττοί). Ποιος ο λόγος λοιπόν να χαλάσουμε στην κοινωνία την εικόνα των «χρήσιμων ηλίθιων» που έχουμε εντέχνως καλλιεργήσει επί χρόνια;
Δεν αξίζει, παρά μόνο για την ιστορία, να αναφερθούμε σε παρατηρήσεις περί εικόνων άσκησης βίας σε παιδιά και της σχετικής νομοθεσίας, μιας και το αρμόδιο ΕΣΡ είχε ήδη εγκρίνει το σποτ από τη σκοπιά της νομοθεσίας αυτής (όπως έχει εγκρίνει και πολύ πιο «βίαια» σποτ της UNICEF, της Διεθνούς Αμνηστίας κ.λπ.) και είχε κατανοήσει το νόημά του, αφού έδινε άδεια να προβληθεί δωρεάν ως τηλεοπτικό μήνυμα που «ευαισθητοποιεί την κοινή γνώμη για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς». Όπου όμως δεν φτάνει η λογοκρισία του ΕΣΡ, φτάνει η υποκρισία του ΚΑΣ…
Κα Πρόεδρε του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και ΓΓ Πολιτισμού κα Μενδώνη, κάντε κάτι καλό για το κύρος του Συμβουλίου. Τουλάχιστον γράψτε στην αιτιολογία απόρριψης στου σποτ το ότι «εμπεριέχει πολιτικό μήνυμα». Έτσι τουλάχιστον θα γλιτώσετε τα παρόντα μέλη του ΚΑΣ από το να πρέπει να υπερασπιστούν την έλλειψη καλλιτεχνικής παιδείας που επιμελώς εμφάνισαν για τις ανάγκες αυτής της απόφασης.
Ζητώ δημόσια συγνώμη από όλους τους συντελεστές του σποτ, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, μέλη και φίλους του ΣΕΑ, που δούλεψαν αφιλοκερδώς και με όλη τους την καρδιά για να δημιουργηθεί ένα τόσο άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα χωρίς λεφτά και χωρίς ανταλλάγματα. Για τη χαρά της δουλειάς και γιατί πίστεψαν ότι με αυτόν τον τρόπο βοηθούσαν σε έναν κοινό σκοπό. Κοινό για ποιους; αναρωτιέμαι πλέον…
Δέσποινα Κουτσούμπα
μέλος του ΣΕΑ και Πρόεδρος του ΔΣ
ΥΓ. Όλα τα παραπάνω απηχούν προσωπικές απόψεις (γι΄ αυτό άλλωστε και είναι ενυπόγραφα) και όχι τις απόψεις κάθε μέλους του ΔΣ του Συλλόγου, μέλη που και εγγράμματα είναι και τις απόψεις τους μπορούν να διακινήσουν προφορικά ή γραπτά

ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ

Φεστιβάλ Αντίστασης-Αλληλλεγύης : "Καταγγέλλουμε τη βαρβαρότητα"

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Πολλές δεκάδες πρόσφυγες κυρίως από τη Συρία αλλά και από άλλες χώρες, ανάμεσα στους οποίους γυναίκες και παιδιά, διωγμένοι από την πείνα, την εξαθλίωση και τις πολεμικές συγκρούσεις που μαίνονται στις χώρες τους «ξεβράστηκαν» κατά τους συνήθεις τρόπους τις προηγούμενες ημέρες στα παράλια της Σάμου.

Οι πρόσφυγες αυτοί από το Σάββατο 25/8 κρατούνται σε απάνθρωπες συνθήκες στο Λιμενικό Ταμείο και στα Αστυνομικά τμήματα του νησιού. Χωρίς ούτε τη στοιχειώδη ιατρική φροντίδα και υποστήριξη, χωρίς πρόσβαση σε δικηγόρους για να ενημερωθούν για τα δικαιώματα τους, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, με άθλιες συνθήκες υγιεινής. Την ίδια ώρα ο αρμόδιος υπουργός σπεύδει με υποκριτικές δηλώσεις να «κουκουλώσει» το θέμα, ενώ προωθείται η απέλαση των ανθρώπων αυτών.

Καταγγέλλουμε αυτή τη βαρβαρότητα που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, δηλαδή της πολιτικής που εξοντώνει το λαό της χώρας, της πολιτικής που ισοπεδώνει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας.

Απαιτούμε να εξασφαλιστούν άμεσα ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για όλους αυτούς τους ανθρώπους , πριν από όλα για τις γυναίκες και τα παιδιά. Να έχουν ιατρική φροντίδα και  πρόσβαση σε δικηγόρους για να ενημερωθούν για το δικαίωμα τους να κάνουν αίτηση Ασύλου ως πρόσφυγες πολέμου.

Καλούμε τον ιατρικό και το δικηγορικό σύλλογο να παρέμβουν διεκδικώντας να παρέχουν την απαιτούμενη συνδρομή τους.

Καλούμε τα σωματεία των εργαζομένων, κάθε προοδευτική συλλογικότητα , κάθε νέο και εργαζόμενο, να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους σε αυτούς τους ανθρώπους που διώκονται από τις ίδιες πολιτικές και από τις ίδιες δυνάμεις από τις οποίες διώκεται η ζωή όλων μας. Η διέξοδος από το μεσαίωνα που αντιμετωπίζουμε δεν βρίσκεται στην διαίρεση, στο ρατσιστικό μίσος και το φασισμό, αλλά στην ενότητα και την αγωνιστική αλληλεγγύη όλων των εργαζόμενων, όλων των λαών.

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας

για τη διοργάνωση Φεστιβάλ Αντίστασης-Αλληλλεγύης

Σάμος, 30-8-2012

Για άλλη μια φορά το κράτος πιάστηκε κοιμώμενο

Ημερομηνία: 29/08/2012

Δελτίο τύπου σχετικά με την έλευση 40 Σύρων προσφύγων στο νησί της Σάμου, εξέδωσε η τοπική συντονιστική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

Ολόκληρο το δελτίο τύπου:

Η καθημερινότητα εδώ και για πάνω από έναν μήνα στη Συρία είναι γεμάτη με συγκρούσεις μεταξύ των αντικαθεστωτικών και του στρατού του φονικού καθεστώτος Άσαντ. Στον εμφύλιο σπαραγμό φαίνεται ακόμα μια φορά να έχουν εμπλακεί ξένες δυνάμεις, κάνοντας την κατάσταση ακόμα πιο εκρηκτική.                                                   

Η σφοδρότητα των συγκρούσεων τις τελευταίες μέρες είναι τέτοια που οι νεκροί ανέρχονται σε πάνω από 100 ανά ημέρα. Μεγάλος είναι και ο αριθμός των σφαγιασθέντων αμάχων μεταξύ των οποίων και μικρής ηλικίας παιδιά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πολλοί είναι οι Σύριοι που αποκλεισμένοι από τα στοιχειώδη και κυνηγημένοι από τη βία του πολέμου εγκαταλείπουν την χώρα τους αναζητώντας άσυλο κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών.

Αν και η ελληνική πολιτεία δια στόματος υπουργού διαβεβαίωσε ότι αναγνωρίζει την Συρία ως εμπόλεμη ζώνη και ότι οι Σύριοι που εισέρχονται στην Ελλάδα αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες, δεν φρόντισε να προετοιμαστεί ουσιαστικά για την φιλοξενία αυτών των ανθρώπων. Η αστυνομία και το λιμενικό σώμα δεν έχουν καμία επίσημη ενημέρωση με αποτέλεσμα οι πρόσφυγες από τη Συρία να αντιμετωπίζονται ως παράνομα εισερχόμενοι μετανάστες. Στην περίπτωση της Σάμου οι Σύριοι, 40 τον αριθμό, αφού περιμαζεύτηκαν το Σάββατο 26/8 από το λιμενικό, μεταφέρθηκαν σε έναν μη κατάλληλο χώρο του λιμενικού ταμείου, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, άντρες, γυναίκες και παιδιά χωρίς να έχουν πρόσβαση στο άσυλο ως σήμερα. Το λιμενικό σώμα χωρίς να έχει την κατάλληλη υποδομή για την φιλοξενία τους έχει αναλάβει την σίτιση και την φύλαξή τους μέχρις ότου μεταφερθούν στα κρατητήρια της αστυνομίας, σε επίσης τραγικές συνθήκες.

Ενώ οι συγκρούσεις στην Συρία μαίνονται για πάνω από έναν μήνα και αναμενόμενο ήταν το νέο αυτό κύμα προσφύγων, η ελληνική κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός έκατσαν ως συνήθως με σταυρωμένα τα χέρια. Την ώρα που στην Τουρκία λειτουργούν ήδη 9 καταυλισμοί προσωρινής φιλοξενίας προσφύγων όπου  έχουν πρόσβαση σε φαγητό και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην Ελλάδα αναμένεται η αναγνώρισή και η καταγραφή τους, κωλυσιεργούν οι διαδικασίες ασύλου καταπατώνται στοιχειώδη δικαιώματα όπως η κράτηση των ανηλίκων, η σαφής ενημέρωση, η παρουσία μεταφραστών.

Οι πρόσφυγες χτυπούν βέβαια την πόρτα σε μια χώρα καθημαγμένη από τις μνημονιακές πολιτικές και στην Ελληνική Κοινωνία που βρίσκεται σε μεγάλη ανέχεια λόγω αυτών των πολιτικών, ωστόσο η προστασία της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι αξία την οποία κατανοούν ακόμα περισσότερο οι πολίτες που πλήττονται από την οικονομική βία των μνημονίων. Παράλληλα είναι ανάγκη αυτή τη στιγμή να έρθουν στη χώρα μας αυξημένοι οικονομικοί πόροι από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την προστασία και την άμεση περίθαλψη των προσφύγων.

Ωστόσο, ενώ ήταν αναμενόμενο ότι θα υπήρχε προσφυγικό κύμα από τη Συρία, του οποίου ένα μεγάλο μέρος θα περνούσε από την Ελλάδα,  άλλη μια φορά φάνηκε η ανικανότητα του ελληνικού κράτους να αντιμετωπίσει έκτακτες καταστάσεις.

 Ζητάμε :

Να λειτουργήσουν άμεσα και αποτελεσματικά οι υπηρεσίες καταγραφής και ασύλου, να μεταφερθούν οι πρόσφυγες σε ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας με αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και για όσο διάστημα συνεχίζονται οι εχθροπραξίες.

Να γίνει ο απαραίτητος ιατρικός έλεγχος.

Να αναλάβουν οι τοπικοί φορείς (Περιφέρεια, Δήμος, Εκκλησία κλπ)  πρωτοβουλίες για την άμεση ανακούφιση των προσφύγων με γνώμονες τον ανθρωπισμό και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Για παράδειγμα τα γυναικόπαιδα θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν προσωρινά στην Εκκλησιαστική Κατασκήνωση στον Κότσικα.

http://www.left.gr/article.php?id=6433

Ο εγγονός του Τρότσκι αφηγείται…

Trotsky, Lenin, Kamenev

24grammata.com/ ιστορία/πολιτική

Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 70 χρόνων από το θάνατο του Τρότσκι

του Vsevolod (Estevan) Volkov

Έχουν περάσει 70 χρόνια από εκείνο το απόγευμα της 20ης Αυγούστου στο παλιό σπίτι περιτριγυρισμένο από φουντωτά δένδρα και κάκτους σε ένα ήσυχο προάστιο της πρωτεύουσας του Μεξικού, το Κογιακάν. Ο Λεβ Νταβίντοβιτς Μπρονστάιν, γνωστός σαν Λέον Τρότσκι, επαναστάτης Μαρξιστής και δεξί χέρι του Λένιν, ένας από τους πιο επιφανείς ηγέτες της επανάστασης του 1905 και της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, έπεφτε δολοφονημένος με άμεση εντολή του Ιωσήφ Στάλιν.

Εκείνο το απόγευμα της 20ης Αυγούστου, ένας επαγγελματίας δολοφόνος της καταχθόνιας CPU (αρχικά που και μόνο η αναφορά τους έκαναν κάθε Σοβιετικό πολίτη να ανατριχιάζει) ολοκλήρωσε ένα ύπουλο και προδοτικό σχέδιο που είχαν επεξεργαστεί με επιμέλεια.

Με το πρόσχημα της διόρθωσης ενός άρθρου του κατάφερε να πλησιάσει τον ιδρυτή του Κόκκινου Στρατού. Την ώρα που οι δύο άντρες βρέθηκαν μόνοι τους, ο δολοφόνος χτύπησε από πίσω, χρησιμοποιώντας επιδέξια μια αιχμηρή ορειβατική αξίνα, με κοντή λαβή. Σε μερικά δευτερόλεπτα, ο εγκέφαλος ενός από τους πιο εξαιρετικούς μαχητές του Σοσιαλισμού είχε καταστραφεί.

Με τη δολοφονία του Λέοντα Τρότσκι, αυτού του αμείλικτου εχθρού της γραφειοκρατίας (που σφετερίστηκε την εξουσία από τα χέρια του προλεταριάτου), είχε ολοκληρωθεί η αντεπαναστατική εξολόθρευση μιας μακριάς λίστας ηγετών και άλλων επιφανών αγωνιστών της Οκτωβριανής Επανάστασης. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Στάλιν επικράτησε οριστικά και κέρδισε τον τίτλο του να μείνει στην ιστορία σαν ο νεκροθάφτης της Μπολσεβίκικης Επανάστασης του 1917.

Για μένα, τα γεγονότα εκείνου του ματωβαμένου τραγικού απογεύματος της 20ης Αυγούστου, ακόμα φαίνεται σα να έγιναν μόλις χτες. Ήμουν ένας νεαρός 14 χρονών ο Vsevolod (Estevan) Volkov, εγγονός του Τρότσκι από τη μεριά της μητέρας μου και είχα φτάσει στο Μεξικό μόλις ένα χρόνο πριν, μετά από μια που έμεινα στους Ροσμέρ, αυτούς τους στενούς φίλους της Ναταλίας και του Λεον Τρότσκι. Μου είχαν δώσει το υπνοδωμάτιο δίπλα στους παππούδες μου και είχα ήδη μια γεύση μπαρουτιού και την αίσθηση του χτυπήματος μιας σφαίρας η οποία γρατσούνισε το δεξί μου πόδι κατά τη διάρκεια της πρώτης επίθεσης ενάντια στον Τρότσκι που σχεδιάστηκε από τον Σταλινικό ζωγράφο Σινγκουέϊρος και τους ενόπλους μπράβους του τις πρωινές ώρες της 24ης Μαίου 1940.

Επέστρεφα σπίτι από το σχολείο και στο μυαλό μου επικρατούσαν ευχάριστα συναισθήματα περπατώντας κατά μήκος της οδού Βιέννα, στο τέρμα της οποίας βρισκόταν το παλιό σπίτι. Ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε: ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο αντικανονικά έκλεινε το χωμάτινο δρόμο και πολλοί αστυνομικοί με γαλάζιες στολές και στρατιωτικούς σκούφους έκλειναν την είσοδο του σπιτιού. Τέτοια φασαρία ήταν εντελώς ασυνήθιστη. Ένιωσα ένα κάψιμο αγωνίας στο στήθος, ένα προαίσθημα ότι κάτι άσχημο είχε συμβεί και ότι αυτή τη φορά δεν επρόκειτο να είμαστε τόσο τυχεροί.

Ενστικτωδώς, επιτάχυνα το βήμα μου, ανεβαίνοντας γρήγορα τα σκαλοπάτια και από την πόρτα που ήταν ανοικτή, πέρασα γρήγορα στον κήπο και έπεσα απάνω σ’ ένα Αμερικάνο σύντροφο, το Χάρολντ Ρόμπινς, έναν από τους γραμματείς και σωματοφύλακες του παππού μου. Ήταν πολύ ταραγμένος, μ’ ένα περίστροφο στο χέρι του και το μόνο που μπόρεσε να μου φωνάξει με απελπισμένη φωνή ήταν “Ο Τζάκσον”! “Ο Τζάκσον”!

Εκείνη τη στιγμή δε μπόρεσα να καταλάβω το νόημα αυτής της κραυγής. Τι σχέση μπορεί να είχε ο στενός φίλος της Αμερικανίδας Τροτσκίστριας Σύλβια Αγγέλωφ (και φίλης των Ροσμέρ) και οι φρουροί με οτιδήποτε είχε συμβεί;

Όταν μπήκα στη βιβλιοθήκη και κοίταξα από τη μισάνοιχτη της τραπεζαρίας, αμέσως αντιλήφθηκα το μέγεθος της τραγωδίας. Ο παππούς μου ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα μ’ ένα τραύμα στο κεφάλι κολυμπώντας σε μια λίμνη αίματος, με τη Ναταλία και μια ομάδα συντρόφων να στέκονται γύρω του βάζοντας πάγο στην πληγή προσπαθώντας να σταματήσουν την αιμορραγία.

Έτσι ο Τζάκσον, ο γενναιόδωρος και περιποιητικός σύζυγος της συντρόφισσας Σύλβια Αγγέλωφ, ο άνθρωπος που πήρε τους Ροσμέρ με το αυτοκίνητό του από το Κογιακάν στη Βέρακρουζ όταν αυτοί επέστρεφαν στην Ευρώπη, ο άνθρωπος που έδειχνε μια απόλυτη αδιαφορία για την πολιτική, ο οποίος παρίστανε ότι είχε μια πλούσια Βελγίδα μητέρα και ένα αφεντικό κάπου στην Ευρώπη που πλήρωνε παχυλές προμήθειες για τις εμπορικές του συμφωνίες, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας ελεεινός πράκτορας της απαίσιας CPU που τρύπωσε σαν σκουλήκι στη ζωή του επαναστάτη ηγέτη.

Ανήκε σ’ εκείνο το στρατό των δολοφόνων και βασανιστών που ασκούσαν την εξουσία του τρόμου επάνω στο Ρώσικο λαό. Αυτοί αποτελούσαν τις τρομακτικές ορδές της αντεπανάστασης, τον κεντρικό στυλοβάτη της δικτατορίας του Στάλιν και της γραφειοκρατίας του. Αυτοί ήταν η ελίτ της ελίτ και οι χαϊδεμένοι ευνοούμενοι του δικτάτορα.

“Η μάνα μου είναι στα χέρια τους. Με ανάγκασαν να το κάνω” κλαψούρισε ο Τζάκσον, όταν οι σωματοφύλακες ειδοποιημένοι από τις δυνατές κραυγές του “γέρου” όρμησαν στον τόπο του εγκλήματος και με χτυπήματα εξουδετέρωσαν το δολοφόνο.

“Ο Τζάκσον” είπε Λεβ Νταβίντοβιτς όταν κρατήθηκε στη πόρτα του γραφείου του πλημμυρισμένος στο αίμα, δείχνοντας τον εισβολέα στη Ναταλία, η οποία είχε έρθει τρέχοντας. Ήταν σαν να προσπαθούσε να πει: Εδώ είναι η επίθεση του Στάλιν την οποία περιμέναμε. Με επίμονες χειρονομίες προσπάθησε να δείξει “Μην τον σκοτώσετε – πρέπει να μιλήσει” και το ίδιο προσπάθησε να πει όταν τον ξαπλώνανε στο πάτωμα της τραπεζαρίας σ’ αυτούς που τον περιτριγύριζαν και είχε δίκιο. Αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για χυθεί άπλετο φως, στο χαρακτήρα και τις αιτίες του εγκλήματος.

Τώρα δεν υπάρχει κανένα μυστικό. Η μηχανορραφία εξελίχθηκε σε στάδια: Στάλιν, Μπέρια, Λεονιντ Εϊτινγκον, η ερωμένη του Καρινταντ Μερκαντέρ και ο γιος της, ο Καταλανός Ραμόν Μερκαντέρ (βλέπε Τζάκσον) ήταν οι άνθρωποι που δολοφόνησαν τον ιδρυτή του Κόκκινου Στρατού το σύντροφο και δεξί χέρι του Λένιν, σε όλη την περίοδο της Επανάστασης και του Πολέμου.

“Μας έχει δοθεί ακόμα μια μέρα ζωής, Νατάσσα” συνήθιζε να αναφωνεί κάθε πρωί ο Λεβ Νταβίντοβιτς με χαρούμενη διάθεση στην αχώριστη σύντροφο του Ναταλία Σέντοβα, καθώς το φως της ημέρας έπεφτε στο υπνοδωμάτιο τους το ίδιο μέρος όπου σαν από θαύμα είχαν γλυτώσει τη νύκτα της 24ης Μαίου όταν το σπίτι είχε σαρωθεί από τα πολυβόλα του Σινγκουέιρος. Αλλά η ανακωχή ήταν πολύ σύντομη.

“Το να πεθάνεις δεν είναι πρόβλημα όταν σαν άνθρωπος έχεις πραγματοποιήσει την ιστορική σου αποστολή” είπε κάποτε ο Τρότσκι σε μια ομάδα νεαρών συντρόφων. Ο Λεον Τρότσκι δεν ήταν ο τύπος του ανθρώπου που θα πέθαινε ήσυχα στο κρεβάτι από βαθιά γεράματα. Ρίχτηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για πραγματικό σοσιαλισμό, το σοσιαλισμό που εκφράστηκε από το Μαρξ, τον Ένγκελς, το Λένιν και τον ίδιο τον Τρότσκι.

Άφησε αυτή τη ζωή με την ήρεμη πεποίθηση του ανθρώπου που έπραξε το καθήκον του και ολοκλήρωσε την ιστορική αποστολή του.

Μαζί με το Λένιν, θεμελίωσε Μαρξιστικά μια στερεή ιδεολογική βάση για την εξήγηση της ηττημένης επανάστασης του 1905 και για την προετοιμασία της νικηφόρας επανάστασης του 1917. Αν και δεύτερος τη τάξη, η συμβολή του Τρότσκι στα γεγονότα ήταν αποφασιστική. Για να διαλύσουμε κάθε αμφιβολία που έχει απομείνει από τη Σταλινική διαστρέβλωση θα αναφέρουμε ξανά τις σημειώσεις του Ελβετού στρατιωτικού ειδήμονα αρχιστράτηγου Ε. Λεντέρ: “Ο Κόκκινος Στρατός, δημιουργημένος και καθοδηγούμενος από τον Λέοντα Τρότσκι, ήταν ο βασικός παράγοντας για το θρίαμβο της Μπολσεβίκικης Επανάστασης”. Ήταν σε δύο περιπτώσεις εκλεγμένος πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης, το 1905 και το 1917. Είχε επίσης διορισθεί από το Λένιν Υπουργός των εξωτερικών του πρώτου Σοβιετικού κράτους.

Οι σελίδες όμως που θα χαράχτηκαν ανεξίτηλα στα χρονικά της ιστορίας αφορούν ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο της ζωής του: ο ακατάβλητος και ηρωικός αγώνας του, τον οποίο πλήρωσε με τη ζωή του, ενάντια σε μια από τις πιο αιμοσταγείς και κτηνώδεις δικτατορίες που γνώρισε η ανθρωπότητα, που δυστυχώς προήλθε από τον σφετερισμό και την προδοσία της πρώτης σοσιαλιστικής επανάστασης στον κόσμο. Από το 1923 ακόμα, ο Τρότσκι οργάνωσε τον αγώνα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης μέσα από τις γραμμές της Αριστερής Αντιπολίτευσης, σε μια προσπάθεια να δώσει στο κόμμα νέα κατεύθυνση σε αντίθεση με τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό και την εγκατάλειψη του Μαρξισμού – Λενινισμού. Αλλά οι φλογεροί λόγοι και οι δηλώσεις του οργανωτή του Κόκκινου Στρατού δεν εισακούστηκαν. Το κόμμα είχε ήδη διαβρωθεί εντελώς από τα υποχείρια του Στάλιν. Η κατάσταση που είχε επικρατήσει ήταν από τη μια ο καριερισμός και προσωπικές φιλοδοξίες και από την άλλη ο φόβος του ανερχόμενου δικτάτορα.

Το 1927 ο Τρότσκι διαγράφτηκε από το Κόμμα και εκτοπίστηκε στην Αλμα-Ατα. Η Αριστερή Αντιπολίτευση πέρασε στην παρανομία και απαγορεύτηκε η λειτουργία της. Το 1929 εξορίζεται και από την Ρωσία. Ξεκινώντας από την Τουρκία (στη νήσο Πρίγκιπο) άρχισε το μακρύ ταξίδι του αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε “πλανήτης χωρίς διαβατήριο”. Πήγε στη Γαλλία, τη Νορβηγία και τελικά στο Μεξικό. Γνώριζε πολύ καλά ότι οι μέρες του ήταν μετρημένες. Από την αρχή της εξορίας του, συνοδεύονταν από τη γυναίκα του Ναταλία και το γιο του Λεον Σεντώφ. Με την βοήθεια των πιστών συνεργατών του, ο Τρότσκι χρησιμοποίησε κάθε λεπτό της ύπαρξης του για να κρατήσει αναμμένη τη φλόγα της Μαρξιστικής επαναστατικής σκέψης και να καταγγείλει μπροστά στη διεθνή κοινή γνώμη και τις εργατικές μάζες όλα τα εγκλήματα και τις προδοσίες του Σταλινισμού.

Μετά τη τρομερή ήττα της Γερμανικής εργατικής τάξης και το θρίαμβο του φασισμού με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, σαν αποτέλεσμα της συνθηκολόγησης, της προδοσίας και των λαθών του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της σταλινικής τρίτης διεθνούς, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η προσπάθεια αναμόρφωσης της 3ης Διεθνούς ήταν χαμένη υπόθεση και από εκείνη τη στιγμή αφιέρωσε τον εαυτό του σ’ αυτό που θεώρησε ότι ήταν το πιο σπουδαίο καθήκον στη ζωή του. Η δημιουργία μιας νέας επαναστατικής οργάνωσης της Τέταρτης Διεθνούς της οποίας το πρόγραμμα και το ιδρυτικό συνέδριο κατάφερε να ολοκληρώσει μόλις δύο χρόνια πριν τη δολοφονία του από το Στάλιν.

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς προσέφεραν μια διεξοδική και αριστοτεχνική μελέτη του καπιταλιστικού συστήματος την οποία ο Λένιν ανέπτυξε στην ανάλυση του για την ιμπεριαλιστική φάση του καπιταλισμού. Ο Τρότσκι επίσης, ακολουθώντας τη Μαρξιστική μέθοδο, έκανε μια έξοχη ανάλυση της μεταβατικής περιόδου που ακολούθησε την ανατροπή του καπιταλισμού στη Ρωσία. Εκεί εξηγεί πως ο Σταλινισμός προέκυψε σαν μια πολιτική αντεπανάσταση, με τη μορφή του γραφειοκρατικού Βοναπαρτισμού στη Σοβιετική Ένωση. Η ανάλυση και οι όροι που χρησιμοποίησε στην “Προδομένη Επανάσταση” -ένα έργο γραμμένο 60 χρόνια πριν- είναι εξαιρετικά ακριβής και διορατική και δικαιώθηκε ολοκληρωτικά στις μέρες μας. Εδώ έχουμε τη περιγραφή μιας μεταβατικής κοινωνίας – ούτε καπιταλισμός ούτε σοσιαλισμός- κάτω από την κυριαρχία μιας κάστας σφετεριστών γραφειοκρατών.

Μια τέτοια κοινωνικά διαμορφωμένη ομάδα δεν είχε κανένα λειτουργικό ρόλο στο επίπεδο της παραγωγής ούτε θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία έτσι δεν θα μπορούσε να αναφερθεί σαν “τάξη” με τη Μαρξιστική έννοια του όρου. Αυτή η κάστα μπόρεσε να παραμείνει στην εξουσία μόνο μέσα από την διαστρέβλωση της Ιστορίας και την τρομοκρατία. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Ρωσία. Ο Τρότσκι εξήγησε και αποφασιστικά υπεράσπισε την ιδέα της πολιτικής επανάστασης στη Ρωσία, με την οποία η εργατική τάξη θα μπορούσε να ξαναπάρει την εξουσία που σφετερίστηκε η γραφειοκρατία απ’ αυτή, σώζοντας οτιδήποτε είχε απομείνει από τις κατακτήσεις του Οκτώβρη. Οι εργάτες θα μπορούσαν να ανασυγκροτήσουν τα θεμέλια για γνήσιο σοσιαλισμό, βασισμένοι στην εργατική δημοκρατία με αληθινά Σοβιέτ, την κατάργηση της μονοκομματική κυβέρνησης και την εισαγωγή του εργατικού ελέγχου και της σχεδιασμένης οικονομίας.

Η συμβολή του Τρότσκι στο θεωρητικό οπλοστάσιο του εργατικού κινήματος είναι τεράστια: Μαρξιστική θεωρία, μελέτες, πολεμικές, ιστορικές εργασίες και αυτοβιογραφία για να αναφέρουμε μόνο τις κυριότερες. Ο Άγγλος καθηγητής Σίνκλερ έχει δημοσιεύσει μια βιβλιογραφική συλλογή με περισσότερες από 400 σελίδες οι οποίες περιέχουν μόνο τον κατάλογο με τους τίτλους των έργων του. Ο Ερνεστ Μαντέλ (που πέθανε πρόσφατα) το τοποθέτησε έτσι και έχει δίκιο: “Ο Τρότσκι θα περάσει στην ιστορία σαν ο πιο σπουδαίος θεωρητικός του εργατικού κινήματος”.

Στην επίμονη και αδιάκοπη πάλη του ενάντια στη Σταλινική γραφειοκρατική δικτατορία η οποία τον μετέτρεψε στον πιο συκοφαντημένο και κατατρεγμένο επαναστάτη της ιστορίας, ένα πράγμα ξεχωρίζει για την ιστορική του σπουδαιότητα: Η δημόσια δίκη που οργάνωσε σε απάντηση στις σταλινικές εκκαθαρίσεις στις Δίκες της Μόσχας. Όταν ο Τρότσκι βρέθηκε τελικά στο Μεξικό, καθώς του χορηγήθηκε άσυλο από το Μεξικάνο πρόεδρο στρατηγό Λάζαρο Καρντένας τον Ιανουάριο του 1937 στρώθηκε στη δουλειά. Τώρα είχε πλήρη ελευθερία να ετοιμάσει την απολογία του γιου του Λεον Σεντώφ και όλων των άλλων επαναστατών που ψευδώς κατηγορήθηκαν σε εκείνη την αιματοβαμμένη παρωδία των Δικών της Μόσχας.

Με τις δίκες αυτές ο Στάλιν και η κλίκα του στο Κρεμλίνο έλπιζαν να βρουν ένα νόμιμο μανδύα για να δικαιολογήσουν την εξόντωση όλων εκείνων των στελεχών που μπορούσαν να καταθέσουν ζωντανές μαρτυρίες για τις παραδόσεις του Οκτώβρη και τους στόχους της επανάστασης.

Με πρόταση του Τρότσκι συστήθηκε μια ερευνητική επιτροπή όπου προήδρευε ο περίφημος Αμερικανός φιλόσοφος και παιδαγωγός Τζον Ντιούι και απαρτιζόταν από πρόσωπα απόλυτης ακεραιότητας, χωρίς καμιά σχέση με τους κατηγορούμενους. Ο Τρότσκι ανακοίνωσε τη θέλησή του να παραδώσει τον εαυτό του στους εκτελεστές της CPU εάν έστω κάποια από τις κατηγορίες αποδεικνύονταν. Η προσφορά του στην οργάνωση αυτής της Αντί – Δίκης ήταν όχι απλά να υπερασπίσει την τιμή και την υπόληψή του σαν επαναστάτης αλλά και να καταγγείλει μπροστά στην ανθρωπότητα και την ιστορία τα εγκλήματα του Σταλινισμού και να καταστήσει δύσκολο στο Στάλιν και τη γραφειοκρατία να προχωρήσουν σε παραπέρα δίκες και εξοντώσεις. Μετά από 13 μέρες εξοντωτικών συνεδριάσεων με την παρουσίαση 18 κατηγοριών και αποφασιστικών απαντήσεων η επιτροπή εξέδωσε την ετυμηγορία “Αθώος” και χαρακτήρισε τις Δίκες της Μόσχας σαν την πιο τερατώδη διαστρέβλωση σ’ όλη την ιστορία.

Η λαμπρή επαναστατική καριέρα του Λέοντα Τρότσκι για την προετοιμασία της επανάστασης και τη διάδοση της (αργότερα στην υπεράσπιση της ενάντια στους εχθρούς και τους σφετεριστές της) βασίστηκε πάντα στο Μαρξισμό. Η επιβεβαίωση της ανάλυσής του είναι ακόμα περισσότερο ορατή με την κατάρρευση του Σταλινικού και νεο-Σταλινικού καθεστώτος την οποία ο Τρότσκι προέβλεψε με διορατικότητα παλεύοντας ενάντιά της μέχρι το τέλος.

Η ηρωική του ζωή και το έργο του παραμένουν πηγή έμπνευσης και τρανό παράδειγμα για όλους τους επαναστάτες.
www.sosialistikiekfrasi.gr

"ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ;" Του Immanuel Wallerstein-ΠανεπιστήμιοYale.

Αναδημοσίευση από το Ισκρα

Του Immanuel Wallerstein*

Έχω γράψει πολλές φορές για τη διαρθρωτική κρίση στο παγκόσμιο σύστημα, πιο πρόσφατα στο New Left Review το 2010 (2) . Εδώ λοιπόν, θα συνοψίσω τη θέση μου απλά, χωρίς να την υποστηρίξω  με κάθε λεπτομέρεια. Θα υποστηρίξω  τη θέση μου ως ένα σύνολο υποθέσεων. Δεν συμφωνούν όλοι με αυτές τις υποθέσεις, οι οποίες αποτελούν την δική μου  εικόνα  για το ‘’πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή;’’. Με βάση αυτή την εικόνα, προτείνω να συζητήσουμε για το ερώτημα ‘’πού πηγαίνουμε;’’
Υπόθεση Νο 1: Όλα τα συστήματα, από το αστρονομικό σύμπαν έως τα  απλούστερα φυσικά φαινόμενα, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των ιστορικών κοινωνικών συστημάτων, έχουν  ζωή. Εμφανίζονται σε κάποια χρονική στιγμή και αυτό πρέπει να εξηγηθεί πως συμβαίνει. Έχουν "κανονική" ζωή, οι κανόνες της οποίας πρέπει επίσης να εξηγούνται. Η λειτουργία της ‘’κανονικής’’ ζωής τους, τείνει, με την πάροδο του χρόνου, να τα οδηγεί μακριά από την ισορροπία και από το  σημείο αυτό εισέρχονται σε μια δομική κρίση και στον απαιτούμενο χρόνο,  παύουν  να υπάρχουν. Η λειτουργία της ‘’κανονικής’’ ζωής τους πρέπει να αναλυθεί υπό το πρίσμα  των κυκλικών διακυμάνσεων τους (cyclical rhythms), καθώς  και  των πάγιων τάσεων (secular trends) τους. Οι κυκλικές διακυμάνσεις  αποτελούν  ενότητες  συστηματικών  διακυμάνσεων  (φάσεις ανάπτυξης και ύφεσης), μετά τις οποίες  το σύστημα επιστρέφει (κανονικά) σε ισορροπία. Ωστόσο, πρόκειται για μια μεταβαλλόμενη  ισορροπία, δεδομένου ότι, στο τέλος μιας ύφεσης, ποτέ το σύστημα δεν επιστρέφει ακριβώς εκεί που ήταν στην αρχή της ανάπτυξης. Αυτό συμβαίνει επειδή οι πάγιες τάσεις (αργές,  μακροπρόθεσμες άνοδοι σε ορισμένα  συστημικά χαρακτηριστικά), ωθούν  αργά την καμπύλη προς τα πάνω, όπως αυτό μπορεί να μετρηθεί  με κάποιο ποσοστό του εν λόγω χαρακτηριστικού του συστήματος.

Τελικά, οι πάγιες τάσεις μετακινούν  το σύστημα πολύ κοντά στις ασύμπτωτες του, και έτσι αυτό  δεν είναι σε θέση να συνεχίσει την φυσιολογική, κανονική, αργή τάση ανόδου. Στη συνέχεια, το σύστημα αρχίζει να διακυμαίνεται  έντονα  ​​και επαναλαμβανόμενα, γεγονός που οδηγεί σε ένα σταυροδρόμι, που σημαίνει,  μια χαοτική κατάσταση στην οποία η  σταθερή ισορροπία δεν μπορεί να διατηρηθεί. Σε μια τέτοια χαοτική κατάσταση, υπάρχουν δύο έντονα αποκλίνουσες  πιθανότητες:  επαναδημιουργίας τάξης  μέσα από το χάος, ή ενός νέου σταθερού συστήματος. Την  περίοδο αυτή μπορούμε   να ονομάσουμε   δομική κρίση του συστήματος και υπάρχει μια συστημικών διαστάσεων μάχη – για τα ιστορικά κοινωνικά συστήματα, μια πολιτική μάχη- πάνω στην  οποία μπορεί συλλογικά να ‘’επιλεγούν’’ δύο πιθανές εναλλακτικές διέξοδοι.

Υπόθεση Νο 2 είναι η περιγραφή των πιο σημαντικών χαρακτηριστικών σχετικά με το  πώς η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία έχει λειτουργήσει ως ένα ιστορικό κοινωνικό σύστημα. Ο κινητήριος βασικός στόχος των καπιταλιστών σε ένα καπιταλιστικό σύστημα είναι η ατελείωτη συσσώρευση του κεφαλαίου, οπουδήποτε και με οποιοδήποτε τρόπο αυτή η συσσώρευση μπορεί να επιτευχθεί. Δεδομένου ότι η συσσώρευση αυτή  απαιτεί απαλλοτρίωση της υπεραξίας, αυτή η  κατεύθυνση  είναι που επισπεύδει την εξέλιξη της ταξικής πάλης.

Σοβαρή  συσσώρευση κεφαλαίου είναι δυνατή μόνο όταν μία επιχείρηση ή μια μικρή ομάδα επιχειρήσεων, έχει μια σχετικά μονοπωλιακή θέση στην  παγκόσμια παραγωγή. Η κατάχτηση  μιας τέτοιας σχετικά μονοπωλιακής θέσης  εξαρτάται από την ενεργό υποστήριξη  ενός ή περισσοτέρων κρατών. (Επιχειρήσεις με μονοπωλιακή θέση  χαρακτηρίζονται ως ηγετικές βιομηχανίες  που ενθαρρύνουν την  προώθηση σημαντικών οριζόντιων και κάθετων διασυνδέσεων.)  Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, όλες αυτές οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις βρίσκονται υπό την απειλή υποβάθμισης και  αυτοδιάλυσης, δεδομένου ότι οι νέοι παραγωγοί (που προσελκύονται από το πολύ υψηλό επίπεδο του κέρδους) είναι σε θέση, με τον  ένα ή τον άλλο τρόπο, να εισέλθουν στην αγορά και να μειώσουν  το βαθμό  μονοπώλησης της. Ο αυξημένος ανταγωνισμός μειώνει τις τιμές πώλησης, αλλά επίσης μειώνει το επίπεδο του κέρδους και ως εκ τούτου τη δυνατότητα σημαντικής συσσώρευσης κεφαλαίου. Μπορούμε να ονομάσουμε τη σχέση  μονοπωλιακών και  ανταγωνιστικών παραγωγικών  δραστηριοτήτων ως   σχέση κέντρου-περιφέρειας.

Η ύπαρξη ενός  μονοπωλίου επιτρέπει την επέκταση της παγκόσμιας οικονομίας με όρους ανάπτυξης και επιτρέπει την διάχυση  οφέλους προς τα κάτω για μεγάλα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού. Η εξάντληση της μονοπωλιακής θέσης  οδηγεί σε συστημική  στασιμότητα που μειώνει το ενδιαφέρον των καπιταλιστών για  συσσώρευση μέσω παραγωγικών δραστηριοτήτων. Βιομηχανίες με πάλαι ποτέ ηγετική θέση στρέφονται  σε άλλες περιοχές με χαμηλότερο κόστος παραγωγής, προτιμώντας  αυξημένο  κόστος  συναλλαγών (μεταφορών), με στόχο  μειωμένο  κόστος παραγωγής (κυρίως κόστος εργασίας). Οι χώρες στις οποίες μετατοπίζονται οι βιομηχανίες θεωρούν  ότι αυτή την μετεγκατάσταση συνιστά  "ανάπτυξη", αλλά ουσιαστικά είναι  αποδέκτες ξεσκαρταρίσματος πάλαι ποτέ κυρίαρχων βασικών λειτουργιών σε χώρες του κέντρου. Εν τω μεταξύ, η ανεργία αυξάνεται στις ζώνες στις οποίες οι βιομηχανίες έχουν μεταφερθεί και η  διάχυση πλεονεκτημάτων προς τα κάτω αντιστρέφεται, ή αντιστρέφεται εν μέρει.

Αυτή η κυκλική διαδικασία, συχνά αποδίδεται με τον όρο  μακρά κύματα  Κοντράτιεφ, τα οποία  στο παρελθόν είχαν την τάση να διαρκούν κατά μέσο όρο πενήντα με εξήντα χρόνια για το σύνολο του  κύκλου (3) . Τέτοια κύματα έχουν παρατηρηθεί τα τελευταία πεντακόσια χρόνια. Μια συστημική συνέπεια είναι μια σταθερή επιβράδυνση στις πιο ευνοημένες οικονομικά ζώνες, χωρίς όμως να αλλάζει η αναλογία των ευνοημένων ζωνών

Μια  δεύτερη σημαντική κυκλική διακύμανση  στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, αφορά  την εμπλοκή των  διακρατικών σχέσεων. Όλα τα κράτη μέσα στο παγκόσμιο σύστημα είναι θεωρητικά κυρίαρχα, αλλά στην πραγματικότητα, (πρέπει να ληφθούν υπόψη οι περιορισμοί που θέτουν τα συστήματα  διακρατικών σχέσεων.) εξαιρετικά περιορισμένα από τις διαδικασίες του διακρατικού συστήματος. Ορισμένες χώρες, είναι ισχυρότερες από άλλες, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην εσωτερική κατάτμηση  και απέναντι στην εξωτερική διείσδυση.  Παρ’ όλα αυτά, κανένα κράτος δεν  είναι απολύτως κυρίαρχο.

Σε ένα σύστημα πολλών  κρατών, υπάρχουν αρκετά μακροί κύκλοι κατά τους οποίους ένα κράτος καταφέρνει να γίνει,  για ένα σχετικά σύντομο  διάστημα, ηγεμονική δύναμη. Για να είναι  ηγεμονική δύναμη, απαιτείται η κατάχτηση μιας  μονοπωλιακής  γεωπολιτικής θέσης, μέσω της οποίας το εν λόγω κράτος είναι σε θέση να επιβάλει τους κανόνες του στο σύστημα στο σύνολό του, με τρόπο που να ευνοεί  τη μεγιστοποίηση της συσσώρευσης του κεφαλαίου  σε επιχειρήσεις που είναι εγκατεστημένες εντός των συνόρων του.

Η κατάχτηση μιας ηγεμονικής  θέσης  δεν είναι εύκολη και έχει επιτευχθεί πραγματικά μόνον τρεις φορές στο 500 χρόνια της ιστορίας του σύγχρονου κόσμου: με τις  Ηνωμένες Επαρχίες (Ολλανδία) στα μέσα του δέκατου έβδομου αιώνα, το Ηνωμένο Βασίλειο (Βρετανία) στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα και τις  Ηνωμένες Πολιτείες στα μέσα του εικοστού αιώνα.(4)

Η αληθινή ηγεμονία δεν  διήρκεσε κατά μέσο όρο περισσότερο από είκοσι πέντε χρόνια. Όπως η μονοπωλιακή θέση των  βιομηχανιών, έτσι και η μονοπωλιακή  γεωπολιτικής θέση ενός κράτους,  είναι διαρκώς σε αμφισβήτηση και υπό την απειλή  υποβάθμισης και ανατροπής. Άλλα κράτη βελτιώνουν  τη οικονομική και στη συνέχεια  την  πολιτική και πολιτιστική τους θέση και γίνονται  λιγότερο πρόθυμα να δεχτούν την πρωτοκαθεδρία της  πρώην ηγεμονικής δύναμης.

Υπόθεση Νο 3 είναι μια ανάγνωση του τι συνέβη στον σύγχρονο κόσμο-σύστημα από το 1945 έως  το 2010. Θα χωρίσω αυτό το διάστημα σε δύο περιόδους:  από το 1945 έως το 1970 περίπου και από το 1945 έως το 2010. Για άλλη μια φορά, θα συνοψίσω αυτά που έχω υποστηρίξει στο παρελθόν λεπτομερειακά. Η περίοδος 1945-1970 περίπου,  ήταν περίοδος μίας μεγάλης οικονομικής επέκτασης στην παγκόσμια οικονομία και μάλιστα με διαφορά η πιο επεκτατική περίοδος κατά το σχήμα  Κοντράτιεφ (Kontratieff A -period) στην ιστορία της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Όταν η μονοπωλιακή θέση καταργήθηκε, το κοσμοσύστημα εισήλθε σε μια περίοδο καθόδου κατά το σχήμα  Κοντράτιεφ (Kontratieff Β- period),  στην οποία εξακολουθεί να βρίσκεται. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι καπιταλιστές, από το 1970 έχουν μετατοπίσει το ενδιαφέρον τους από το χώρο παραγωγής στην  χρηματοπιστωτική σφαίρα. Το παγκόσμιο σύστημα εισήλθε έκτοτε  στην πιο εκτεταμένη και συνεχόμενη σειρά κερδοσκοπικών φουσκών  στην ιστορία του σύγχρονου παγκόσμιου συστήματος, με το μεγαλύτερο επίπεδο πολλαπλής χρέωσης.

Η περίοδος 1945 έως το 1970 περίπου, ήταν επίσης η περίοδος πλήρους ηγεμονίας των ΗΠΑ στον κοσμοσύστημα. Από την στιγμή που  οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν κάνει μια συμφωνία με το άλλοτε μοναδικό στρατιωτικά ισχυρό κράτος, τη  Σοβιετική Ένωση,  (μια συμφωνία που ονομάστηκε ‘’συμφωνία της Γιάλτας"), η ηγεμονία των ΗΠΑ ήταν ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. Αλλά, στη συνέχεια,  αυτή η  γεωπολιτική ηγεμονία καταργήθηκε και  οι Ηνωμένες Πολιτείες  έχουν εισέλθει σε μια περίοδο παρακμής της ηγεμονίας τους, η οποία  κλιμακώθηκε  από  αργή πτώση σε μια διαρκώς επιταχυνόμενη καθίζηση κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τζορτζ Μπους (5)  Η  ηγεμονία των ΗΠΑ ήταν πολύ πιο εκτεταμένη και συνολική  από εκείνες των προηγούμενων ηγεμονικών δυνάμεων,  για αυτό και η κατάρρευση της αναμένεται να είναι η ταχύτερη και πιο ολοκληρωτική από ποτέ.

Υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να μπει στην εικόνα:  η παγκόσμια επανάσταση του 1968, που σημειώθηκε κυρίως μεταξύ 1966 και 1970, και έλαβε χώρα και στις τρεις μεγάλες γεωπολιτικές ζώνες του κοσμοσυστήματος της εποχής: Στον πανευρωπαϊκό κόσμο («Δύση»), στο σοσιαλιστικό μπλοκ ("Ανατολή"), και τον τρίτο κόσμο («Νότος»)(6) .

Υπάρχουν  δύο κοινά στοιχεία σε αυτές τις τοπικές πολιτικές εξεγέρσεις. Η πρώτη ήταν η καταδίκη όχι μόνο της αμερικανικής ηγεμονίας, αλλά και της Σοβιετικής "συμπαιγνίας" με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το δεύτερο ήταν η απόρριψη όχι μόνο το κυρίαρχου «κεντρώου φιλελευθερισμού», αλλά και της πραγματικότητας  ότι τα παραδοσιακά αντισυστημικά κινήματα ("Παλιά Αριστερά») είχαν ουσιαστικά γίνει αντανακλάσεις του κεντρώου φιλελευθερισμού (όπως είχαν γίνει και τα κυρίαρχα  συντηρητικά ρεύματα) (7).
Αν και οι πραγματικές εξεγέρσεις του 1968 δεν διήρκησαν πάρα πολύ, υπήρχαν δύο κύριες συνέπειες στην πολιτική-ιδεολογική σφαίρα. Το πρώτο ήταν ότι  ο κεντρώος φιλελευθερισμός έκλεισε τη μακρά βασιλεία του (1848-1968) ως το μόνο νόμιμο ιδεολογική σύστημα και τόσο  η ριζοσπαστική αριστερά όσο και η συντηρητική Δεξιά ανέλαβαν  τους ρόλους τους ως αυτόνομοι ιδεολογικοί  αντίπαλοι στο κοσμοσύστημα.

Η δεύτερη συνέπεια, για την αριστερά, ήταν το τέλος της νομιμοποίησης  της απαίτησης της Παλιάς Αριστεράς να είναι ο κύριος εθνικός πολιτικός παράγοντας για λογαριασμό της αριστεράς, στον οποίο όλα τα άλλα κινήματα  έπρεπε να υποταχτούν. Οι λεγόμενοι  λησμονημένοι λαοί (γυναίκες, εθνοτικές / φυλετικές / θρησκευτικές "μειονότητες", "αυτόχθονα" έθνη, άνθρωποι μη – ετερόφυλου σεξουαλικού προσανατολισμού), καθώς και αυτοί  που ασχολούνταν με οικολογικά θέματα ή την ειρήνη, υποστήριξαν το δικαίωμά τους να θεωρούνται βασικοί παράγοντες,  στο ίδιο επίπεδο με τα ιστορικά υποκείμενα  των παραδοσιακών αντισυστημικών κινημάτων. Απέρριψαν  οριστικά την αξίωση  των παραδοσιακών κινημάτων να ελέγχουν τις πολιτικές τους δραστηριότητες και ανέδειξαν με επιτυχία το  νέο αίτημά τους για αυτονομία. Μετά το 1968, τα παλιά αριστερά κινήματα προσχώρησαν στην πολιτική απαίτηση αυτών των ρευμάτων για  άμεση ισότιμη τοποθέτηση αυτών των  αιτημάτων, αντί αυτά να αναβάλλονται σε ένα μετα-επαναστατικό μέλλον.


Πολιτικά, αυτό που  συνέβη στα είκοσι πέντε χρόνια που ακολούθησαν από  το 1968, είναι ότι η αναγεννημένη παγκόσμια δεξιά ύψωσε το ανάστημα της  πιο αποτελεσματικά από ό, τι η περισσότερο κατακερματισμένη αριστερά. Η παγκόσμια δεξιά, με επικεφαλής τους Ρεπουμπλικάνους του Ρέιγκαν και τους Συντηρητικούς της Θάτσερ, μετασχημάτισε τον παγκόσμιο  διάλογο καθώς  και τις πολιτικές προτεραιότητες.

Το τσιτάτο "παγκοσμιοποίηση" αντικατέστησε τον προηγούμενο τσιτάτο "ανάπτυξη". Η λεγόμενη ‘’συναίνεση της Ουάσιγκτον’’ υποστήριξε την ιδιωτικοποίηση των κρατικών παραγωγικών επιχειρήσεων, τη μείωση των κρατικών δαπανών, το άνοιγμα των συνόρων για την ανεξέλεγκτη είσοδο  εμπορευμάτων και  κεφαλαίων, καθώς και τον προσανατολισμός της  παραγωγής στις  εξαγωγές. Οι πρωταρχικοί στόχοι ήταν να ανατραπούν όλα τα κέρδη των λαϊκών στρωμάτων κατά τη διάρκεια της περιόδου ανόδου κατά το σχήμα  Κοντράτιεφ (Kontratieff A -period).  Η παγκόσμια δεξιά προσπάθησε να μειώσει όλα τα βασικά κόστη  της παραγωγής, να καταστρέψει το κράτος πρόνοιας σε όλες τις εκδοχές του και να επιβραδύνει την πτώση της ισχύος των ΗΠΑ στο παγκόσμιο σύστημα.

Η  Θάτσερ επινόησε το σύνθημα  "Δεν υπάρχει εναλλακτική» ή ΤΙΝΑ (There Is No Alternative). Για να εξασφαλιστεί πραγματικά  ότι δεν θα υπήρχε εναλλακτική λύση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που υποστηρίζεται από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ,  έθετε ως  προϋπόθεση για κάθε οικονομική βοήθεια σε χώρες με δημοσιονομικές κρίσεις, την απόλυτη συμμόρφωση με τις αυστηρές απαιτήσεις  του νεοφιλελευθερισμού.

Οι δρακόντειες αυτές  τακτικές, εφαρμόστηκαν  για περίπου είκοσι χρόνια, φέρνοντας την κατάρρευση των καθεστώτων της παλιάς Αριστεράς ή τη μετατροπή των κομμάτων  της παλιάς  Αριστεράς σε υπερασπιστές του  δόγματος της υπεροχής της αγοράς. Αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, αναδύθηκε σε  σημαντικό βαθμό μια  λαϊκή αντίσταση κατά της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον, της  οποίας τρεις κύριες στιγμές ήταν η εξέγερση των Ζαπατίστας στην Τσιάπας στις 1η Ιανουαρίου του 1994,  οι διαδηλώσεις κατά τη σύνοδο του  Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου  στο Σιάτλ, που διέλυσαν  την προσπάθεια θέσπισης παγκόσμιων περιορισμών  στα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και η ίδρυση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε το 2001

Η ασιατική κρίση  χρέους του 1997 και η κατάρρευση της φούσκας της αγοράς κατοικίας των ΗΠΑ το 2008 μας έφεραν στην σημερινή  δημόσια συζήτηση για τη λεγόμενη χρηματοπιστωτική κρίση στο κοσμοσύστημα, η οποία, στην πραγματικότητα, δεν  είναι τίποτε άλλο παρά η προ-τελευταία φούσκα στη διαδοχική σειρά κρίσεων  χρέους από το 1970.

Υπόθεση Νο 4 είναι η περιγραφή του ότι η δομική κρίση, στην  οποία το παγκόσμιο σύστημα βρίσκεται  αυτή τη στιγμή, εξελίσσεται διαρκώς  από το 1970 και θα συνεχίσει να υφίσταται, πιθανά μέχρι  το 2050 περίπου. Το κύριο χαρακτηριστικό της δομικής κρίσης είναι το χάος. Το χάος δεν είναι μια κατάσταση ολοκληρωτικά  τυχαίων γεγονότων. Πρόκειται για μια κατάσταση ταχύτατων  και συνεχών  διακυμάνσεων  σε όλες τις παραμέτρους του ιστορικού συστήματος. Αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο την παγκόσμια οικονομία, το σύστημα  διακρατικών σχέσεων και  τα πολιτιστικά-ιδεολογικά ρεύματα, αλλά και τη διαθεσιμότητα των πόρων ζωής, τις κλιματικές συνθήκες και τις  πανδημίες.

Οι συνεχείς και σχετικά γρήγορες μετατοπίσεις στις άμεσες συνθήκες, καθιστούν ακόμη και τους  βραχυπρόθεσμους υπολογισμούς, εξαιρετικά προβληματικούς, για τα κράτη, τις επιχειρήσεις, τις κοινωνικές ομάδες και τα νοικοκυριά. Η αβεβαιότητα κάνει τους παραγωγούς πολύ επιφυλακτικούς όσον αφορά την παραγωγή, δεδομένου ότι είναι περισσότερο από αβέβαιο το αν θα υπάρχουν πελάτες για τα προϊόντα τους. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο, καθώς η μειωμένη  παραγωγή σημαίνει μείωση της απασχόλησης, που σημαίνει λιγότεροι πελάτες για τους παραγωγούς. Η αβεβαιότητα αυτή επιδεινώνεται από τις ραγδαίες μεταβολές στις συναλλαγματικές ισοτιμίες.

Η κερδοσκοπία της αγοράς είναι η καλύτερη εναλλακτική λύση για όσους διαθέτουν πόρους. Αλλά ακόμη και η κερδοσκοπία απαιτεί ένα επίπεδο βραχυπρόθεσμης διασφάλισης που μειώνει τον κίνδυνο σε ελεγχόμενα επίπεδα. Καθώς ο βαθμός κινδύνου αυξάνει, η κερδοσκοπία γίνεται σχεδόν ένα παιχνίδι καθαρής τύχης, στο οποίο υπάρχουν περιστασιακοί μεγάλοι νικητές και κυρίως μεγάλοι χαμένοι.

Σε επίπεδο νοικοκυριού, ο βαθμός της αβεβαιότητας ωθεί την κοινή γνώμη τόσο στο  να υποβάλλονται  αιτήματα για  προστασία και  προστατευτισμό όσο και στο να αναζητούνται εξιλαστήρια θύματα, καθώς και οι πραγματικοί κερδοσκόποι. Η λαϊκή ανησυχία καθορίζει τη συμπεριφορά των πολιτικών φορέων, ωθώντας τους σε λεγόμενες εξτρεμιστικές θέσεις. Η άνοδος του εξτρεμισμού («Το κέντρο δεν μπορεί να κρατήσει") ωθεί τόσο σε εθνικό όσο και παγκόσμιο επίπεδο σε  πολιτικές καταστάσεις αδιεξόδου.

Μπορεί να υπάρχουν στιγμές ανάπαυλας για συγκεκριμένα κράτη ή για το παγκόσμιο σύστημα στο σύνολό του, αλλά αυτές οι στιγμές μπορούν επίσης  γρήγορα να αναιρεθούν. Ένα από τα στοιχεία που αναιρεί αυτές τις στιγμές ανάπαυλας,  είναι οι απότομες αυξήσεις στο κόστος όλων των βασικών εισροών τόσο για την παραγωγή  όσο και για την καθημερινή ζωή,  δηλαδή οι αυξήσεις στο κόστος για ενέργεια, τρόφιμα, νερό, καθαρό αέρα. Επιπλέον, τα κεφάλαια για την πρόληψη ή τουλάχιστον για τη  μείωση  των ζημιών της κλιματικής αλλαγής καθώς και για τις  πανδημίες, είναι ανεπαρκή.

Τέλος, η σημαντική αύξηση του βιοτικού επιπέδου τμημάτων των πληθυσμών των λεγόμενων χώρες BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και κάποιων άλλων), επιτείνει στην πραγματικότητα τα προβλήματα της συσσώρευσης κεφαλαίου για τους καπιταλιστές, διαχέοντας  την υπεραξία και μειώνοντας έτσι τα ποσά που είναι διαθέσιμα  για το λεπτό στρώμα των ανώτερων στρωμάτων. Η ανάπτυξη των λεγόμενων αναδυόμενων οικονομιών, στην πραγματικότητα αυξάνει την  πίεση στους υπάρχοντες φυσικούς πόρους και ως εκ τούτου περιπλέκει, επίσης, το πρόβλημα της ενεργού ζήτησης για τις χώρες αυτές, απειλώντας την ικανότητά τους να διατηρήσουν την οικονομική τους ανάπτυξη της τελευταίας δεκαετίας ή των δύο δεκαετιών.

Νταβός έναντι Πόρτο Αλέγκρε


Σε τελική ανάλυση, (τα παραπάνω), δεν αποτελούν  μια όμορφη εικόνα και αναδεικνύουν το πολιτικό ερώτημα: ‘’Τι μπορούμε να κάνουμε σε αυτή την  κατάσταση;’’

Αλλά πρώτα, ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές στην πολιτική μάχη;

Σε μια δομική κρίση, η μόνη βεβαιότητα είναι ότι το υπάρχον σύστημα, η καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία,  δε μπορεί να επιβιώσει. Αυτό που είναι αδύνατο να γνωρίζουμε είναι το ποιός θα είναι  ο διάδοχος αυτού του συστήματος.

Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τη μάχη ως ένα αγώνα  ανάμεσα σε δύο ομάδες που έχω ονομάσει ενδεικτικά  "το πνεύμα του Νταβός» και «το πνεύμα του Πόρτο Αλέγκρε."

Οι στόχοι των δύο ομάδων είναι εντελώς αντίθετοι.

Οι υπέρμαχοι του "πνεύματος του Νταβός", θέλουν ένα διαφορετικό σύστημα,  κάποιο που ενώ θα είναι  "μη-καπιταλιστικό", θα  εξακολουθεί να διατηρεί τα τρία βασικά χαρακτηριστικά του ισχύοντος συστήματος: ιεραρχία,  εκμετάλλευση, και (κοινωνική) πόλωση.

Οι υπέρμαχοι του "πνεύματος του Πόρτο Αλέγκρε", θέλουν ένα είδος συστήματος που ποτέ δεν υπήρξε μέχρι τώρα, κάποιο που να  είναι σχετικά δημοκρατικό και εξισωτικό.

Ονομάζω  αυτές τις  δύο θέσεις "πνεύματα", επειδή δεν υπάρχουν κεντρικές οργανώσεις και στις δύο πλευρές αυτού του αγώνα, και μάλιστα, οι υποστηρικτές στο εσωτερικό κάθε ρεύματος, είναι βαθιά διχασμένοι ως προς τη στρατηγική τους.


Οι υποστηρικτές του ‘’πνεύματος του Νταβός’’,  διίστανται μεταξύ εκείνων που προτείνουν  σιδερένια γροθιά στην  επιδίωξη  συντριβής  των αντιπάλων σε όλα τα επίπεδα και σε όσους επιθυμούν να προσεταιριστούν  υποστηρικτές του μετασχηματισμού, χρησιμοποιώντας  πλαστά σημάδια προόδου (όπως "πράσινος καπιταλισμός" ή "μείωση της φτώχειας’’).

Διαίρεση υπάρχει και μεταξύ των υποστηρικτών  του  ‘’πνεύματος του Πόρτο Αλέγκρε’’. Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν μια στρατηγική και ένα αναδημιουργημένο  κόσμο  με οριζόντια και αποκεντρωμένη οργάνωση και επιμένουν για τα δικαιώματα των ομάδων καθώς και των ατόμων ως μόνιμο χαρακτηριστικό ενός μελλοντικού παγκόσμιου συστήματος. Και υπάρχουν εκείνοι που αναζητούν και πάλι να δημιουργήσουν μια νέα διεθνή, κάθετη στη δομή της, με  ομογενοποίηση των μακροπρόθεσμων στόχων της.

Τα παραπάνω αποτελούν  μια πολύ μπερδεμένη πολιτική εικόνα, επιτεινόμενη από το γεγονός ότι μεγάλο μέρος των πολιτικών κατεστημένων και των αντανακλάσεων τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης,  αυθεντίες και ακαδημαϊκοί, εξακολουθούν να επιμένουν  να αναφέρονται σε μια περαστική,   στιγμιαία δυσκολία  σε ένα ουσιαστικά ισόρροπο καπιταλιστικό σύστημα  Αυτό δημιουργεί μια ομίχλη μέσα στην οποία είναι δύσκολο να συζητήσουμε τα πραγματικά προβλήματα. Ωστόσο,  πρέπει.

Νομίζω ότι είναι σημαντικό να γίνει διάκριση μεταξύ της  βραχυπρόθεσμης  πολιτικής δράσης (βραχύς ορίζοντας  είναι τα επόμενα τρία έως πέντε έτη) και ενός μεσοπρόθεσμου σχεδίου  δράσης,  με στόχο να καταστήσουμε ικανό  το ‘’πνεύμα του Πόρτο Αλέγκρε’’ να επικρατήσει στη μάχη για μια  νέα «τάξη εξόδου από το χάος" που  συλλογικά  θα "επιλεγεί."

Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, ένας συλλογισμός  υπερισχύει όλων των άλλων: να  ελαχιστοποιήσουμε  το πόνο. Οι χαοτικές διακυμάνσεις προκαλούν τεράστιο πόνο σε αδύναμα κράτη, ασθενέστερες ομάδες ή  νοικοκυριά, σε όλα τα μέρη του κόσμου. Οι κυβερνήσεις σε όλο τον  κόσμο, όλο και περισσότερο χρεωμένες, όλο και περισσότερο στερούμενες  οικονομικών πόρων, κάνουν συνεχώς  επιλογές όλων των ειδών. Ο αγώνας για να διασφαλιστεί  ότι οι περικοπές στα έσοδα θα πέσουν  κατά το δυνατό λιγότερο στην πλάτη των   ασθενέστερων  και κατά το δυνατόν περισσότερο στους  ισχυρότερους,  είναι μια συνεχής μάχη. Είναι μια μάχη η οποία, βραχυπρόθεσμα, απαιτεί οι αριστερές δυνάμεις να επιλέγουν πάντοτε το λεγόμενο μικρότερο κακό, όσο και αν αυτό είναι δυσάρεστο. Φυσικά, μπορεί κάποιος πάντα να συζητήσει πιο είναι  το μικρότερο κακό σε μια δεδομένη κατάσταση, αλλά  δεν υπάρχει  ποτέ εναλλακτική στο να επιλέξεις σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Διαφορετικά,  κάποιος μεγιστοποιεί αντί να ελαχιστοποιεί τον πόνο.

Η μεσοπρόθεσμη επιλογή είναι το ακριβώς αντίθετο. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στο πνεύμα του Νταβός και το πνεύμα του Πόρτο Αλέγκρε. Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί. Είτε θα έχουμε ένα πολύ καλύτερο κοσμοσύστημα (σχετικά δημοκρατικό και εξισωτικό) ή θα έχουμε κάποιο που θα είναι τουλάχιστον εξίσου κακό και, πολύ πιθανόν, πολύ χειρότερο. Η στρατηγική για αυτήν την επιλογή είναι να κινητοποιηθούμε για  την υποστήριξη της, παντού, κάθε στιγμή, με κάθε τρόπο.

Βλέπω μια πανσπερμία   τακτικών που μπορεί να μας κινήσει  προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η πρώτη τακτική είναι να δίνουμε  μεγάλη έμφαση στην  σοβαρή επιστημονική ανάλυση, όχι σε μια συζήτηση που θα διεξάγεται μόνο από τους διανοούμενους, αλλά από το  σύνολο των πληθυσμών του κόσμου. Πρέπει να είναι μια συζήτηση  που να διαπνέεται από ανοιχτό πνεύμα  ανάμεσα σε όλους όσους εμπνέονται από  το ‘’πνεύμα του Πόρτο Αλέγκρε’’, όπως και να το ορίζουν. Αυτό φαίνεται  ανώδυνο όταν το προτείνεις. Αλλά είναι γεγονός, ότι ποτέ δεν είχαμε κάτι τέτοιο πραγματικά στο παρελθόν και χωρίς αυτό δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα προχωρήσουμε, πολύ λιγότερο να επικρατήσουμε.

Μια δεύτερη τακτική είναι να απορρίψουμε κατηγορηματικά το στόχο της οικονομικής ανάπτυξης και να την αντικαταστήσουμε με το στόχο της μέγιστης απο-εμπορευματοποίησης –αυτό που τα κινήματα  των ιθαγενών λαών της Αμερικής καλούν Buen Vivir (δικαίωμα στην καλή ζωή). Αυτό σημαίνει,  όχι μόνο να αντιστεκόμαστε  στην αυξημένη τάση εμπορευματοποίησης των τελευταίων τριάντα ετών, της εκπαίδευσης, των δομών υγείας, του σώματος, του νερού και του αέρα, αλλά και την απο-εμπορευματοποίηση της γεωργικής και βιομηχανικής παραγωγής. Το πώς γίνεται αυτό δεν είναι άμεσα εμφανές, θα γνωρίζουμε  τι συνεπάγεται μόνο με τον ευρύτατο πειραματισμό σε αυτή την κατεύθυνση.

Μια τρίτη προσέγγιση είναι μια προσπάθεια για τη δημιουργία τοπικών και περιφερειακών  ζωνών αυτο-επάρκειας, ιδιαίτερα στα βασικά στοιχεία της ζωής όπως η τροφή και η στέγη. Η παγκοσμιοποίηση που θέλουμε δεν είναι ένας  ενιαίος  καθολικός  καταμερισμός της εργασίας, αλλά μια ‘’εναλλακτική παγκοσμιοποίηση’’  πολλαπλών αυτονομιών που  διασυνδέονται   αναζητώντας τους να δημιουργήσουν  μια   «οικουμενική οικουμενικότητα» (universal universalism), που θα  αποτελείται από τις  πολλαπλές οικουμενικότητες που υπάρχουν. Πρέπει να υπονομεύσουμε  τις απαιτήσεις περιφερειακών οικουμενικοτήτων  να επιβληθούν στις υπόλοιπες.(8)


Μία  τέταρτη προσέγγιση προέρχεται άμεσα από τη σημασία των αυτονομιών. Πρέπει να αγωνιστούμε αμέσως για τον τερματισμό της ύπαρξης ξένων στρατιωτικών βάσεων, από οποιονδήποτε, οπουδήποτε, για οποιοδήποτε λόγο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τη μεγαλύτερη συλλογή  στρατιωτικών  βάσεων, αλλά δεν είναι το μόνο κράτος που έχει τέτοιες βάσεις. Φυσικά, η μείωση των βάσεων θα μας επιτρέψει επίσης να μειώσουμε  το ποσό των πόρων του κόσμου που ξοδεύονται για  στρατιωτικά μηχανήματα, εξοπλισμό και προσωπικό και να επιτραπεί έτσι η  διάθεση   των πόρων αυτών για  καλύτερη χρήση.

Μία πέμπτη τακτική που πηγαίνει μαζί με τις τοπικές αυτονομίες,  είναι η επιθετική επιδίωξη τερματισμού των θεμελιωδών κοινωνικών ανισοτήτων λόγω φύλου, φυλής, εθνότητας, θρησκείας, σεξουαλικότητας - και υπάρχουν και άλλες. Αυτό είναι τώρα ένας ευσεβής πόθος για την παγκόσμια αριστερά, αλλά αποτελεί  μια πραγματική προτεραιότητα για όλους μας; Δεν  το νομίζω.


Και, φυσικά, δεν μπορούμε να περιμένουμε έναν καλύτερο κοσμοσύστημα γύρω στο 2050 εάν, εν τω μεταξύ, προκύψει κάποια από τις τρεις  εν αναμονή υπερ-καταστροφές: αμετάκλητη κλιματική αλλαγή, μεγάλες πανδημίες και πυρηνικός πόλεμος.


Μήπως έχω δημιουργήσει ένα αφελή κατάλογο  μη πραγματοποιήσιμων τακτικών από την παγκόσμια αριστερά και τους υποστηρικτές του ‘’πνεύματος του Πόρτο Αλέγκρε’’, για τα επόμενα 30-50 χρόνια; Δε νομίζω.

Το μόνο ενθαρρυντικό χαρακτηριστικό μιας  συστημικής κρίσης είναι ο βαθμός στον οποίο αυξάνει τη βιωσιμότητα του οργανισμού, αυτού που αποκαλούμε "ελεύθερη βούληση". Σε μια  κανονική λειτουργία ενός ιστορικού  συστήματος, ακόμη και μια μεγάλη κοινωνική προσπάθεια,  περιορίζεται ως προς τα αποτελέσματά της, λόγω της αποτελεσματικότητας των πιέσεων  για  επιστροφή  στην κατάσταση ισορροπίας. Αλλά όταν το σύστημα είναι μακριά από την ισορροπία, κάθε μικρή δράση έχει μεγάλη επίδραση, καθώς και το σύνολο των δράσεων μας- που γίνονται σε κάθε νανοδευτερόλεπτο,  σε κάθε νανοδιάστημα- δύναται να ( δύναται, δεν είναι βέβαιο ότι θα )  προσθέσει ότι απαιτείται  για να γείρει η πλάστιγγα της συλλογικής "επιλογής’’ στο σταυροδρόμι που βρισκόμαστε.

Σημειώσεις:

This essay is based on a talk given at the conference, “Global Crisis: Rethinking Economy and Society,” University of Chicago, December 3-5, 2010, Session on “Understanding the Crisis Historically.”
 Immanuel Wallerstein, “Structural Crises,” New Left Review, no. 62 (March-April 2010): 133-42. An earlier, more extensive discussion of this topic is to be found in Utopistics, or, Historical Choices of the Twenty-first Century (New York: The New Press, 1998), esp. chapter 2.
  For a broader explanation of how Kondratieff cycles work, see the Prologue to the new edition of Volume III of The Modern World-System (Berkeley, CA: University of California Press, 2011).
  For a broader explication of how the hegemonic cycle works, see the Prologue to the new edition of Volume II of The Modern World-System (Berkeley, CA: University of California Press,   2011).
  See my “Precipitate Decline: The Advent of Multipolarity,” Harvard International Review (Spring 2007): 54-59.
  See my “1968, Revolution in the World-System: Theses and Queries,” Theory and Society, XVIII (July 4, 1989): 431-49; also with Giovanni Arrighi and Terence K. Hopkins, “1989, the Continuation of 1968,” Review, XV, no. 2 (Spring 1992): 221-42.
  On the explanation of the ways in which radicals and conservatives became avatars of centrist liberalism, see “Centrist Liberalism as Ideology,” chapter 1, The Modern World-System, IV: The Triumph of Centrist Liberalism, 1789-1914 (Berkeley, CA: University of California Press, 2011).
I have argued the case for this in European Universalism: The Rhetoric of Power (New York: The New Press, 2006).
(O Immanuel Wallerstein είναι Senior  Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Yale.)

Πηγή: Monthly Review

δες και εδώ: ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ;

"Η ιστορία μιας φωτογραφίας"

Αναρωτηθήκατε γιατί οι φασίστες της Χρυσής Αυγής μισούν τόσο πολύ τους Πακιστανούς και Ινδούς; | Left.gr

Ημερομηνία: 11/08/2012
Συγγραφέας: left.gr

Η φωτογραφία και το σχόλιο αλιεύθηκαν από το προφίλ του Nasim Alatras στο facebook

Η ιστορία μιας φωτογραφίας

Αναρωτηθήκατε γιατί οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, οι νοσταλγοί των Γερμανών φασιστών, μισούν τόσο πολύ τους Πακιστανούς και Ινδούς;; Ίσως πολλοί από τους οπαδούς της φασιστικής αυτής οργάνωσης δεν γνωρίζουν τι κρύβεται πίσω από αυτό το μίσος, και μπορεί πράγματι να πιστεύουν το επιχείρημα που προβάλλει η οργάνωση αυτή: "Μας κλέβουν τις δουλειές". Ρίξτε μια ματιά στη δεξιά φωτογραφία-από το ρωσικό αρχείο του αντιφασιστικού πολέμου, έχω βάλει το λίνκ με τη φωτογραφία σε μεγαλύτερη ανάλυση-προσεκτική όμως ματιά...Σίγουρα το μάτι σας θα πέσει στους καθισμένους κάτω ανθρώπους. Ίσως για μια στιγμή να περάσει από το μυαλό σας ότι είναι ναυτικοί ή ξένοι εργάτες ή μετανάστες που έχουν συλληφθεί από λιμενικό. Μια όμως πιο προσεκτική ματιά, βλέποντας την ενδυμασία: στρατιωτικά κράνη, στρατιωτικές στολές, σίγουρα θα σας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι είναι ναύτες, στρατιώτες. Τώρα κοιτάξτε καλά τα πρόσωπα και διαβάστε κάποια χαρακτηριστικά, τι βλέπετε;; δεσπούζει στο κέντρο των καθισμένων ανθρώπων ένας που φοράει τουρμπάνι: λεπτό ύφασμα, που τυλίγουν γύρω από το κεφάλι τους οι κάτοικοι της Ινδίας...Τώρα κοιτάξτε καλά άλλα πρόσωπα ..θα διακρίνετε πολλούς μελαμψούς Πακιστανούς, και Άραβες..και στο βάθους δεξιά της φωτογραφίας διακρίονται επίσης χαρακτηριστικά Ευρωπαίων πολιτών. Τώρα μπορείτε να καταλάβετε που ανήκει χρονικά αυτή η φωτογραφία; Είναι όπως βλέπετε ασπρόμαυρη. Οι στολές των στρατιωτών πάνω στα πολεμικά πλοία που φαίνονται στο πίσω μέρος μας λένε ότι η φωτογραφία ανήκει στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι καθισμένοι κάτω είναι αιχμάλωτοι πολέμου και το πλοίο που διακρίνεται στο φόντο - είναι το πρώην ιταλικό αντιτορπιλικό "Φραντσέσκο Κρίσπι» (Φραντσέσκο Κρίσπι), που κατελήφθη από τους Γερμανούς στις 9 Σεπτεμβρίου, 1943 στην Τεργέστη, την επόμενη ημέρα που συνθηκολόγησε η Ιταλία και μετονομάστηκε (το πλοίο αυτό) σε TA-15. " Τώρα ποιοι ήταν αυτοί οι μελαμψοί και Ευρωπαϊοι αιχμάλωτοι πολέμου;; Είναι η "φρουρά της Λέρου"......................Ναι καλά διαβάσατε. Οι υπερασπιστές της Λέρου. Αυτοί πολέμησαν για να αποκρούσουν την εισβολή και την κατάληψη του ελληνικού νησιού από τους Γερμανούς φασίστες. Όπως και σε πολλά άλλα ελληνικά νησιά και μέρη Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τους Γερμανούς φασίστες πολέμησε και ο "ινδικός στρατός", ήταν ο μεγαλύτερος εξ ολοκλήρου εθελοντικός στρατός. Ο αριθμός του ξεπέρασε τους 2,5 εκατομμύρια άνδρες. Η Ινδία τότε, ως βρετανική αποικία, ήταν ενωμένη, δηλαδή δεν υπήρχε ως ανεξάρτητο κράτος το Πακιστάν. Στον "Ινδικό στρατό", που ως γνωστόν πολέμησε ως βρετανικό στρατό, υπηρετούσαν πάνω από 400.000 Πακιστανοί μουσουλμάνοι. Μάλιστα 400.000 μουσουλμάνοι πολεμούσαν σε πολλά μέτωπα της Ευρώπης για την συντριβή του γερμανικού φασισμού. Δεκάδες χιλιάδες σκοτώθηκαν, άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν αιχμαλωτίστηκαν και η τύχη πάνω από 10.000 αγνοείται. Η ιστορία αυτών των ηρώων του αντιφασιστικού αγώνα πολλοί στην Ευρώπη ήθελαν και θέλουν να την κρύψουν να την θάψουν. Σε μεγάλο βαθμό το κατάφεραν. Αλήθεια έχετε δει ποτέ σας κινηματογραφικές ταινίες, από Αμερικανούς και Ευρωπαίους που να μιλάνε για το ρόλο και τις θυσίες αυτών των 2.500.000 στρατιωτών, Ινδών, Πακιστανών, Σιχ και Αράβων;;;;;;;;;;; Έχετε δει ποτέ σας ταινίες από Γάλλους καλλιτέχνες να μιλούν για το ρόλο των Αλγερινών, Μαροκινών, Τυνήσιων και Αφρικανών;;;;


Τότε ήταν χρήσιμοι και ήρωες στον πόλεμο που κήρυξαν οι Ευρωπαϊοι ιμπεριαλιστές κατά των Γερμανών φασιστών ιμπεριαλιστών. Πριν λίγο καιρό ήταν χρήσιμοι εργάτες, αγρότες και υπάλληλοι στη μηχανή του δυτικού καπιταλισμού ..τώρα είναι λαθρομετανάστες. 

πατερας: "Εκτός παιδικών σταθμών 53.000 παιδιά"

Αναδημοσιεύω ένα νέο που θα συγκλονίσει:
"πατερας": Εκτός παιδικών σταθμών 53.000 παιδιά, σε τραγικό αδιέξοδο χιλιάδες νέα ζευγάρια!

Εκτός βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών, κέντρων φροντίδας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες και Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης (ΚΔΑΠ) θα μείνουν χιλιάδες παιδιά τη σχολική χρονιά 2012 - 2013, με τραγικές επιπτώσεις στις λαϊκές οικογένειες. Συγκεκριμένα, περίπου 53.000 παιδιά δε θα φιλοξενηθούν την επόμενη σχολική χρονιά στις δομές του προγράμματος «Εναρμόνιση Οικογενειακής και Επαγγελματικής Ζωής» του υπουργείου Εργασίας που χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ.
 Τα στοιχεία που δημοσίευσε η Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), που διαχειρίζεται το πρόγραμμα, επιβεβαιώνουν την ανέχεια στην οποία βρίσκονται οι λαϊκές οικογένειες, καθώς οι αιτήσεις γονέων είναι σημαντικά αυξημένες, κατά 43%, σε σχέση με πέρσι. Ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος, αφού τα στοιχεία αφορούν μόνο σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα του υπουργείου Εργασίας που δε συμπεριλαμβάνει το σύνολο των δήμων της χώρας.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο συγκεκριμένος αριθμός δείχνει μόνο ένα μέρος του προβλήματος, αφού υπάρχουν ακόμα χιλιάδες παιδιά που θα μείνουν εκτός είτε γιατί οι γονείς δεν μπήκαν στη διαδικασία να κάνουν αίτηση είτε γιατί έχουν κοπεί απευθείας από τους δήμους που δεν έχουν ενταχθεί στο παραπάνω πρόγραμμα και λειτουργούν μόνοι τους τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς.
Σε ό,τι αφορά στο πρόγραμμα της ΕΕΤΑΑ, περίπου το 55% των αιτήσεων απορρίφθηκαν και λόγω των κριτηρίων που θέτει το πρόγραμμα για τη φιλοξενία των παιδιών, αλλά κυρίως λόγω της χρηματοδότησης, η οποία μειώθηκε σημαντικά σε σχέση με πέρσι. Αλλά και χωρίς αυτή τη μείωση, το πρόβλημα θα παρέμενε σοβαρό. Συγκεκριμένα, η χρηματοδότηση του προγράμματος ανέρχεται στα 125 εκατομμύρια ευρώ, από 175 εκατομμύρια που ήταν την προηγούμενη σχολική χρονιά, ενώ για την κάλυψη των αναγκών απαιτούνται άλλα 125 εκατομμύρια ευρώ.

Την ίδια ώρα, οι δήμοι αδυνατούν να λειτουργήσουν το σύνολο των παιδικών σταθμών, καθώς προσωπικό δεν υπάρχει και η τακτική χρηματοδότηση έχει μειωθεί σημαντικά. Η παράθεση των στοιχείων μόνο των τελευταίων μηνών είναι χαρακτηριστική. Από 135 εκατ. ευρώ τον Ιούνη, η χρηματοδότηση τον Ιούλη μειώθηκε σε 96 εκατ. ευρώ και από τον Αύγουστο μέχρι και το Δεκέμβρη υπολογίζεται να προσγειωθεί στα περίπου 70 εκατ. ευρώ. Πολλοί δήμοι δεν μπορούν να πληρώσουν καν τη μισθοδοσία του προσωπικού.

Ας δούμε όμως αναλυτικά κάποια στοιχεία.
1. Ο αριθμός των ωφελούμενων γυναικών ανέρχεται σε 34.693, μειωμένος κατά 13,5% σε σχέση με το 2011, οπότε ήταν 40.125. Η μεγαλύτερη μείωση σε σχέση με τις αιτήσεις, δηλαδή τις γυναίκες που ωφελούνται από το πρόγραμμα, σημειώνεται στη Στερεά Ελλάδα, όπου ο αριθμός των αιτήσεων που εγκρίθηκαν είναι μειωμένος κατά 95%. Ακολουθούν η περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου με μείωση 87,3%, η Αττική με 61,7%, η Κεντρική Μακεδονία με 25,7%. Ο αντίστοιχος αριθμός των αιτήσεων ενδιαφερόμενων γυναικών ήταν 78.348 το 2012, ενώ το 2011 ήταν 54.954.
2. Από τις αιτήσεις των γυναικών που έγιναν δεκτές, το 47,2% είναι μισθωτές, το 14,6% είναι αυτοαπασχολούμενες εκτός πρωτογενούς τομέα, το 11,1% είναι αυτοαπασχολούμενες στον πρωτογενή τομέα και το 23,3% άνεργες. Το 25,5% αυτών έχει εισόδημα μέχρι 6.000 ευρώ. Το 22% από 6 έως 12.000 ευρώ. Το 38,6% από 12 έως 26 χιλιάδες ευρώ και το 13,9% από 26.000 και πάνω.
 Ο δε αριθμός των παιδιών που τοποθετούνται στις δομές είναι 43.060, μειωμένος κατά 11% σε σχέση με το 2011. Η μεγαλύτερη μείωση παρατηρείται στη Στερεά Ελλάδα, όπου τα παιδιά που θα φιλοξενηθούν είναι μειωμένα κατά 94% σε σχέση με πέρσι. Ακολουθεί η περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, με τον αριθμό των παιδιών να είναι μειωμένος κατά 86,5%, η Αττική με 59,5% μείωση και η Κεντρική Μακεδονία με 22,1%. Ο αντίστοιχος αριθμός αιτήσεων τέκνων ήταν 96.130, ενώ το 2011 ήταν 67.311.
3. Από τα 43.060 παιδιά, τα 5.859 θα φιλοξενηθούν σε βρεφικούς σταθμούς, τα 26.303 σε παιδικούς σταθμούς, 172 σε κέντρα φροντίδας ΑμΕΑ, τα 9.330 σε Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών (ΚΔΑΠ) και τα 1.396 σε ΚΔΑΠ-ΜΕΑ. Από τις δομές που θα φιλοξενηθούν, το 38% είναι ΝΠΔΔ, το 27,6% είναι ΝΠΙΔ, το 34,4% είναι επιχειρήσεις ιδιωτικού τομέα.
Θυμίζουμε ότι Στερεά Ελλάδα και Νότιο Αιγαίο είχαν αρχικά αποκλειστεί από τη χρηματοδότηση με το σκεπτικό ότι είναι περιφέρειες με υψηλό επίπεδο.


«Σφαγή» στην Αττική
Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στην Αττική. Χαρακτηριστικά, ο αριθμός των αιτήσεων των ενδιαφερόμενων γυναικών ήταν 19.108, αυξημένος κατά 67,6% σε σχέση με πέρσι. Ο αριθμός των αιτήσεων για την τοποθέτηση παιδιών το 2012 ήταν 22.309, αυξημένος κατά 66,4% σε σχέση με πέρσι. Από αυτές τις αιτήσεις ικανοποιήθηκαν οι 3.790, που σημαίνει ότι μόνο στην πρωτεύουσα 18.519 παιδιά δε θα φιλοξενηθούν στις δομές του προγράμματος. Πέρσι είχαν φιλοξενηθεί 9.367 παιδιά.

"Αριστερή Αντεπίθεση": Ραντεβού τον Σεπτέμβρη

 Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου Βαθαίνουν τα ρήγματα στην Ευρωζώνη - Ενδείξεις «αυτονόμησης» από ΕΚΤ και EFSF προκαλούν έκρηξη στις αγορές Διχασμένη η γερμανική ελίτ - Σε ρόλο «Ιφιγένειας» πάντα η Ελλάδα.

Μερικές φορές μας κάνουν να αναρωτιόμαστε: αληθινά, υπάρχει κανείς σε όλη την ηγεσία της Ευρωζώνης, από τους ακραιφνείς φεντεραλιστές μέχρι τους μετριοπαθείς ευρωσκεπτικιστές, που να θέλει πραγματικά τη διάσωσή της; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Ένα και πλέον μήνα μετά την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου που υποτίθεται ότι «θεμελίωσε» τη διαδικασία εξέλιξης της Ευρωζώνης σε δημοσιονομική και τραπεζική ένωση, η διχοστασία διαπερνά όλους τους πόλους εξουσίας της.

Στο επίκεντρο αυτής της διχοστασίας βρίσκεται, φυσικά, η ίδια η Γερμανία. Η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας, που επικρίνεται ακόμη και από τον Γιούνκερ ότι «αντιμετωπίζει την Ευρωζώνη σαν υποκατάστημά της», διατρέχεται από ένα ρητορικό εμφύλιο. Διχασμένες οι βασικές επιχειρηματικές ενώσεις, διχασμένοι οι Γερμανοί τραπεζίτες, διχασμένοι ακόμη και οι εταίροι τού κυβερνητικού συνασπισμού, διχασμένη ακόμη και η κοινή γνώμη γύρω από το αν αξίζει τον κόπο να χρηματοδοτήσει η χώρα τη διάσωση του ευρώ. Στο επίκεντρο αυτού του διχασμού βρίσκεται το δίλημμα αν θα πρέπει η Γερμανία να επιτρέψει -και άρα να χρηματοδοτήσει κατά το μερίδιο που της αναλογεί- πρώτον, τη δυνατότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να παρέμβει στην αγορά ομολόγων για να ρίξει το δυσθεώρητο κόστος δανεισμού της Ιταλίας και της Γερμανίας και, δεύτερον, αν το νέο ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης, ο ESM, πρέπει να αποκτήσει χαρακτηριστικά τράπεζας με δυνατότητα να δανείζει κράτη και πιστωτικά ιδρύματα και να εξοπλιστεί με μια μεγάλη «δύναμη πυρός», πολύ μεγαλύτερη από τα (θεωρητικά) 700 δισ. ευρώ που θα διαθέτει όταν ενεργοποιηθεί. Η διχοστασία γύρω από τα ζητήματα αυτά εξελίσσεται με ορίζοντα την αναμενόμενη στις 12 Σεπτεμβρίου απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου για την ενεργοποίηση του ESM.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: 


αριστερη αντεπιθεση: Ραντεβού τον Σεπτέμβρη:

ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ : Οι δάφνες σας μου κάθονται στο στομάχι!!

 ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΤΣΟΥΚΝΙΔΑΣ ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ 7-8-08
ΣΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΟΛΗ ΚΑΙ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΠΑΤΗΣΤΕ (ΜΕΤΑ) ΤΟ ΝΗΜΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:

"Οι δάφνες σας μου κάθονται στο στομάχι!!

Χθες, στο Πυθαγόρειο της Σάμου, έγινε ο επίσημος εορτασμός της Ναυμαχίας της Μυκάλης (Αύγουστος 1824) και της νίκης του Ελληνικού Στόλου σε αυτή.

Επειδή η κρισμότερη φάση της έλαβε χώρα στις 5 Αυγούστου, παραμονή της "Μεταμορφώσεως του Σωτήρος", ο τοπικός πληθυσμός της Σάμου -για την σφαγή του οποίου είχε κινήσει η Τούρκικη αρμάδα- θεώρησε ότι σώθηκε με την βοήθεια του Χριστού.

Έτσι στις 6 Αυγούστου η Σάμος έχει την τοπική "εθνική" γιορτή της.

Στη νίκη αυτή, αλλά και γενικότερα στο ότι η Σάμος ήταν το "άπαρτο προκεχωρημένο φυλάκιο" των επαναστατημένων παππούδων μας, μέγιστη ήταν η Συμβολή του Λογοθέτη Λυκούργου.

Ο Λυκούργος θεωρήθηκε πολύ νωρίς ως ένας από τους καλύτερους οργανωτές που διέθετε ο εθνικός αγώνας, γιαυτό και η ιστοριογραφία ασχολήθηκε πολύ με την προσωπικότητά του.Για παράδειγμα ο Γούδας τον θεωρεί συναγωνίσιμο με τον Καποδίστρια.

Έτσι σημερα, η επιμνημόσυνη δέηση και η κατάθεση στεφάνων γίνεται ενώπιον της προτομής του...

Αν με πρόσεχε κανείς θα έβλεπε ότι την ώρα της 1 λεπτού σιγής γελούσα μόνος μου.

Ίσως και να με θεωρούσε χαζό.

Αλλά θα σας εξηγήσω:

Έβλεπα από κάτω από τον Λογοθέτη τον εκπρόσωπο της Κυβέρνησης (τον ίδιο που λίγη ώρα αργότερα δεν ντράπηκε να πεί ότι έχουμε τις καλύτερες συγκοινωνίες που είχαμε ποτέ..), αλλά και άλλους εκπροσώπους του πολιτικού μας συστήματος που έχει βαλτώσει στην ανυποληψία και τη διαφθορά...

Μπορεί οι χαμηλού μήκους γραμματείς και φαρισαίοι, οι οποίοι παραβρίσκονταν χθες να μην τα έχουν "πιάσει" προσωπικά, αλλά ωστόσο ελάχιστοι από αυτούς, που σήμερα κουνάνε το κεφάλι σαν να ήξεραν, βγήκαν μπροστά να καταγγείλουν.... "Για να μη χάσει η παράταξη", θα σου πουν...

Λόγοι "δεκάρικοι".. Κανείς δεν τολμά τουλάχιστο να πει δυο λόγια, σαν αυτά που είπε πρόσφτα ο "ανεύθυνος ανώτατος άρχων"... Μάλλον σε αυτή τη χώρα πρέπει να είσαι ανεύθυνος για να μπορείς να μιλήσεις..

Ανέχτηκαν, ας πούμε για τους τωρινούς κυβερνητικούς παράγοντες και βουλευτές, να γίνει ολόκληρος νόμος για να "ξηλωθεί" ένας ενοχλητικός ελεγκτής, χωρίς να καταψηφίσουν τον νόμο, με τις όποιες για αυτούς συνέπειες.... Αλλά ούτε μια δήλωση διαφωνίας δεν έκαναν...

Ανέχονται να φθίνουν δομές, ακόμα και αυτές που οι ίδιοι να εγκαινίασαν, ενώ τα χρήματα που απαιτούνται για την σωτηρία τους είναι υποποπλαπλάσια μια "μίζας"....

Η σύγκριση με τον Λογοθέτη, μόνο νευρικό γέλιο φέρνει..

Ο Γεώργιος Παλωματάς (με αυτό το όνομα είχε γεννηθεί ο Λυκούργος Λογοθέτης) ήταν ο ευνοούμενος του ηγεμόνα της Βλαχίας Αλέξανδρου Σούτσου (και ¨πρωθυπουργός του¨) και όμως τα παράτησε για να ηγηθεί της επισφαλούς κοινωνικής επανάστασης των "Καρμανιόλων" στη Σάμο, εναντίον των διεφθαρμένων κοτσαμπάσηδων.

Κατάφερε με την πειθώ του να έχει την έγκριση του επικυρίαρχου Σουλτάνου, αλλά μετά από λίγα χρόνια βρέθηκε μελλοθάνατος για αυτόν τον λόγο στην Πόλη και σώθηκε μετά από παρέμβαση των Φαναριωτών, οι οποίοι και κατάφεραν να μετατραπεί η ποινή του σε εξορία...

Έγινε αρχηγός της Επανάστασης στη Σάμο και εκτός από τα όπλα, έστησε μια ολόκληρη Πολιτεία από το τίποτα. Πολιτεία που μπορούσε να συμβάλει πάρα πολύ ικανοποιητικά στην συντήρηση του στόλου, γιαυτό και ο τελευταίος ποτέ δεν άργησε στην περίπτωση της ...

Ο Λογοθέτης της Σάμου, όταν θεωρήθηκε προσωπικά υπεύθυνος για την εκστρατεία και την σφαγή της Χίου, δέχτηκε να χάσει την αρχή και να εξοριστεί από την Ελληνική Επαναστατική κυβέρνηση, παρότι τοπικά "έπιναν νερό στ' όνομά του" και θα μπορούσε να παραμείνει αρχηγός της Σάμου, έστω και σε αντίθεση με τους άλλους Έλληνες. Μη ξεχνάτε ότι εκείνο τον καιρό ξεσπούσαν συνέχεια εμφύλιοι πόλεμοι, τι θα μας χάλαγε κι άλλος ένας.. Όμως ο Λυκούργος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων...

Και το καλύτερο: Όταν του πρότειναν γίνουν αυτός και το σόϊ του κληρονομικοί ηγεμόνες της Σάμου, για να συναινέσει στην λύση της Αυτόνομης Ηγεμονίας με επικυριαρχία του Σουλτάνου, απέρριψε την πρόταση, παρότι αυτό ρεαλιστικά σήμαινε εξορία για αυτόν και τους συντρόφους του. Για μην "πατήσει" τις αρχές του....

Ο κυρ Γιωργάκης Παπλωματάς το λοιπόν, αν τα αγάλματα είχαν ψυχή, θα έπαιρνε την τεράστια πάλα του και θα έκοβε μερικά κεφάλια από αυτούς που τον δαφνοστεφάνωναν, χορεύοντας μανιασμένα ΤΟΝ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑΣ 

Με την εικόνα αυτή μου ήρθαν τα γέλια...

Τώρα που τα γράφω βέβαια σκέφτομαι, ότι μετά τόση εμπειρία, ίσως έλεγε "χαλάλι ο κόπος μπρε παιδί" και να τους χάριζε απλά μια ροχάλα!

Αναρτήθηκε από ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙ στις 8/07/2008 01:11:00 μμ"

ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ: Οι δάφνες σας μου κάθονται στο στομάχι!!: