Μ. Δρεττάκης: "Η Eκκλησία να αντιταχτεί ρητά στην Χρυσή Αυγή!"

Στον απόηχο των δηλώσεων Αμβρόσιου ...

Από το tvxs

"Η χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν την χώρα το χρεοκοπημένα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα 38 χρόνια στα οποία κατείχαν και διαχειρίζονταν μονοκομματικά την εξουσία, με βάση τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα που κατασκεύαζαν, έχει προκαλέσει μεγάλες ανακατατάξεις στο εκλογικό σώμα, οι οποίες αποτυπώθηκαν στα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους."
Η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση συνεχίζει να συμπεριφέρεται όπως και οι μονοκομματικές κυβερνήσεις, διακηρύσσοντας ότι με την απόλυτη υπακοή της στις εντολές της τρόικα και την εφαρμογή των μέτρων που εκείνη τους επιβάλλει - είναι η μόνη που μπορεί και θα βγάλει την χώρα από το τέλμα στο οποίο την οδήγησαν τα δύο από τα τρία κόμματα που την στηρίζουν.

Εθελοτυφλούν, όμως, και δεν θέλουν να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα από την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής αυτής, στο διάστημα των δυόμισι χρόνων που την εφαρμόζουν, αποτυχία η οποία έχει οδηγήσει το λαό σε απόγνωση. Η απόγνωση αυτή έχει προκληθεί από την συνεχή αύξηση του αριθμού των ανέργων, των αστέγων, των οικογενειών με παιδιά που στερούνται τα εντελώς αναγκαία, των κατοίκων των πόλεων που καταφεύγουν στα συσσίτια που οργανώνουν πλήθος ενοριών σε όλες τις μητροπόλεις της χώρας, των συνανθρώπων μας που ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για να βρουν κάτι να φάνε και των νέων με προσόντα που μεταναστεύουν ζητώντας μια θέση εργασίας σε κάποια χώρα της Ευρώπης η άλλης ηπείρου. Στη χειρότερη περίπτωση, η απόγνωση αυτή έχει οδηγήσει στην αυτοκτονία έναν αυξανόμενο αριθμό οικογενειαρχών, που αφήνουν πίσω τους συζύγους και παιδιά.

Αυτή η κατάσταση είναι π βασική αιτία της απότομης αύξησης της εκλογικής δύναμης της «χρυσής αυγής» (ΧΑ) και της εισόδου της στη βουλή καθώς και της παρατηρούμενης, τους τελευταίους μήνες, παραπέρα αύξησης της απήχησής της στο εκλογικό σώμα. Αν το κόμμα αυτό ήταν όπως άλλα παρόμοια που είχαν μπει στη βουλή (το τελευταίο από αυτά ήταν η «εθνική παράταξη» στις εκλογές του 1977) δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, Όπως συνέβη με τα κόμματα εκείνα, στις επόμενες εκλογές θα εξαφανιζόταν. Δυστυχώς, όμως, η ΧΑ δεν είναι ένα τέτοιο κόμμα. . Πριν η ΧΑ μπει στη βουλή, ήταν γνωστές και οι δεδηλωμένες θέσεις της υπέρ του ναζισμού (ποιος δεν θυμάται το χιτλερικό χαιρετισμό των μελών της μέσα στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας) και η ρατσιστική της συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες, στους οποίους συμπεριφέρονταν σαν να μη είναι άνθρωποι, ξεχνώντας ότι εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες ζουν και εργάζονται σε πολλές χώρες του κόσμου και μη βλέποντας ότι, και ακόμα και σήμερα, νέοι Έλληνες με προσόντα μεταναστεύουν αναζητώντας εργασία, όπως ακριβώς κάνουν οι μετανάστες που ζουν στη πατρίδα μας.
Σε πολλές περιπτώσεις η συμπεριφορά τους αυτή στους μετανάστες συνοδευόταν και απροκάλυπτα από ωμή βία. Τα χαρακτηριστικά της αυτά η ΧΑ, όχι μόνο δεν τα απέβαλε τους μήνες που είναι στη βουλή, αλλά αντίθετα τα έκανε πιο έντονα αισθητά τόσο με σα όσο και έξω από το κοινοβούλιο (χαρακτηριστικές είναι και οι εκφράσεις, τις οποίες χρησιμοποιούν και η εν γένει συμπεριφορά τους μέσα στη εθνική αντιπροσωπεία). Το χειρότερο όμως είναι ότι τα μέλη της και οι βουλευτές της χρησιμοποιούν την βία για να επιβάλουν τις απόψεις τους, υποκαθιστώντας σε πολλές περιπτώσεις τα θεσμικά όργανα της πολιτείας (την αστυνομία την δικαστική εξουσία κ.λπ). Τα εντελώς πρόσφατα περιστατικά άσκησης βίας εναντίον τόσο μεταναστών όσο και Ελλήνων είναι γνωστά και δεν είναι ανάγκη να αναφερθούν εδώ.

Υπέρ της ορθοδοξίας με βία; Τελευταία π ΧΑ παρουσιάζεται ως υπέρμαχος και προστάτης της ορθοδοξίας, δηλώνοντας μάλιστα, έμμεσα, ότι θα χρησιμοποιεί ακόμα και την βία για να την υπερασπίσει. Η ορθοδοξία, όμως, είναι η θρησκεία της αγάπης προς όλους τους συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα εκείνους που υποφέρουν, ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία, την φυλή και τα πιστεύω τους, και δεν έχει ανάγκη την προστασία κανενός. Η ορθόδοξη εκκλησία, τα φιλανθρωπικά της ιδρύματα και όλα τα πιστά μέλη της δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους όταν προσφέρουν φαγητό, τρόφιμα, φάρμακα, αίμα ή οποιαδήποτε άλλη βοήθεια. Επιπλέον η εκκλησία είναι υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης όλων των ανθρώπων και καταδικάζει την χρήση ή την επιδοκιμασία χρήσης βίας από οποιονδήποτε για οποιοδήποτε λόγο. Είναι γνωστό ότι, εν ενεργεία μέλη της αστυνομίας είναι, δυστυχώς, οπαδοί της ΧΑ, όπως φάνηκε καθαρά από τα αποτελέσματα στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις σε εκλογικά τμήματα, στα οποία η πλειονότητα των εγγεγραμμένων είναι αστυνομικοί, καθώς και από την στάση τους και την ανοχή που δείχνουν ορισμένοι από αυτούς σε ώρα καθήκοντος όταν μέλη της ΧΑ παρανομούν μπροστά στα μάτια τους. Γνωστό είναι, επίσης, ότι και ορισμένα εν ενεργεία μέλη των ενόπλων δυνάμεων είναι οπαδοί της ΧΑ Ποιος είναι ο ακριβής αριθμός όλων των οπαδών της ΧΑ στην αστυνομία και στις ένοπλες δυνάμεις δεν είναι γνωστό: πάντως, ανεξάρτητα από την έκτασή του, το φαινόμενο είναι εξαιρετικά ανησυχητικό και παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση με την αδράνεια της το υποθάλπει. Μια αδράνεια, όμως, η οποία μπορεί να στοιχίσει πανάκριβα στον τόπο (καλό είναι να θυμόμαστε τα όσα προηγήθηκαν του πραξικοπήματος της 21nς Απριλίου 1967). Αυτό που δεν ήταν γνωστό -ή έστω πολύ γνωστό- είναι ότι υπάρχουν και πολίτες και μάλιστα νέοι (φοιτητές ή και μαθητές ακόμα) οι οποίοι λένε ότι είναι χριστιανοί, ενεργά μέλη της εκκλησίας και οι οποίοι -τόσο εξαιτίας της χρεοκοπίας των κομμάτων όσο και της παροχής βοήθειας από την ΧΑ σε Έλληνες ηλικιωμένους ή ελληνικές οικογένειες- δηλώνουν ότι είναι οπαδοί ή επικροτούν τις θέσεις και την συμπεριφορά της ΧΑ
Πώς όμως είναι δυνατόν ένας ορθόδοξος χριστιανός, και μάλιστα νέος, να συμβιβάζει μέσα του την πίστη του στο Χριστό της αγάπης και την υποστήριξή του σε ένα κόμμα με τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν; Και ακόμα, χειρότερο, πως είναι δυνατόν να μετέχει των θείων μυστηρίων διατηρώντας τέτοιες ασύμβατες απόψεις; Δεν είναι πολύ μακριά η περίοδος στην οποία η εκκλησία, με φωτεινές εξαιρέσεις, συντάθηκε με τους πραξικοπηματίες συνταγματάρχες, οι οποίοι, υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ, κατέλυσαν την δημοκρατία, κατάργησαν όλες τις ελευθερίες, φυλάκισαν, βασάνισαν και εκτόπισαν αντιστασιακούς και καπηλεύτηκαν την ορθοδοξία με το διαβόητο «Ελλάς, Ελλήνων χριστιανών», βάζοντας την χώρα «στο γύψο» μια ολόκληρη επταετία και προκαλώντας μεγάλη ζημία στην εκκλησιαστική συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας.

Ορθοτόμηση της Εκκλησίας για την προστασία των χριστιανών

Προκειμένου να αποφευχθεί το ίδιο ασυγχώρητο λάθος, και με δεδομένο ότι υπάρχουν χριστιανοί που δηλώνουν οπαδοί της ΧΑ:
Η «διαρκής ιερά σύνοδος» (ΔΙΣ) της εκκλησίας της Ελλάδος είναι επείγουσα ανάγκη να πάρει σαφή θέση με απόφαση της, στην οποία θα καταδικάζει όχι μόνο γενικά το ρατσισμό και την κάθε μορφής χρήση ή επιδοκιμασία χρήσης βίας από οποιονδήποτε, αλλά και συγκεκριμένα την ΧΑ για την οποία θα δηλώνεται κατηγορηματικά ότι δεν δικαιούται να εμφανίζεται ως υπερασπιστής της ορθοδοξίας.
Στην ίδια απόφαση της ΔΙΣ θα πρέπει να καθίσταται σαφές στους πιστούς που είναι οπαδοί της ΧΑ ή συντάσσονται με τις απόψεις της, ότι η στάση τους αυτή και απόψεις με τις οποίες συμφωνούν δεν συνάδουν με την πίστη τους στο Χριστό και θα πρέπει να τις καταδικάζουν.
Την απόφαση της αυτή η ΔΙΣ θα πρέπει να την κοινοποιήσει τόσο σε όλα τα έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, όσο και σε όλους τους εκκλησιαζόμενους με ειδικό φυλλάδιο που θα διανεμηθεί σε όλες τις ενορίες της χώρας. Το ίδιο πρέπει να κάνει και η εκκλησία της Κρήτης.
Ταυτόχρονα, και με βάση την παραπάνω απόφαση της ΔΙΣ, αρχιερείς, ιερείς και διάκονοι πρέπει να διαφωτίσουν το ποίμνιο τους και οι πνευματικοί να ξεκαθαρίσουν σε εκείνους που εξομολογούνται σ' αυτούς ότι κανείς ορθόδοξος χριστιανός δεν μπορεί να συντάσσεται με τις απόψεις, να επικροτεί τις συμπεριφορές και να είναι μέλος της ΧΑ.
Προτού είναι αργά, φύλακες -εκκλησία, πολιτεία και λαός- γρηγορείτε!
* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι πρώην αντιπρόεδρος της βουλής, υπουργός  και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
Από την Χριστιανική" via Προοδευτική Πολιτική

ΠΕΡΑ ΑΠ’ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ: ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΩΡΑ!

ΠΕΡΑ ΑΠ’ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ: ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΩΡΑ!
αναδημοσίευση από το ΙΣΚΡΑ

 ΤΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΑΘΑΚΙΟΥ ΚΑΙ ΝΙΚΟΥ ΛΑΙΟΥ*
Τις προηγούμενες μέρες και με αφορμή την παράσταση Corpus Christi πήραμε μια γεύση -λίγοι από κοντά, οι περισσότεροι από τα ΜΜΕ- εκδήλωσης των πολλών επιμέρους τριγμών, στους οποίους αναλύεται ο κλυδωνιζόμενος κοινωνικός βίος. Η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου, που ιεραρχικά καλούσε «τον Λαό» της να αποδοκιμάσει το θεατρικό έργο, δεν βρήκε σε ετοιμότητα μόνο «ζηλωτές» πιστούς, αλλά και όσους με κοινοβουλευτική κάλυψη έχουν εργολαβικά αναλάβει την υπεράσπιση «ιερών και οσίων» του έθνους – μάλιστα, επί της ουσίας, με τις ευλογίες ενός τμήματος της Αριστεράς, που επιμένει σε ουσιοκρατικές «αναγνώσεις» συλλογικοτήτων όπως η εκκλησία, η θρησκεία, το έθνος, αλλά και η ίδια η Αριστερά. Ώστε, τελικά τα δυο κομμάτια (που δεν πρέπει να ταυτίζονται, ακόμη κι αν συγκοινωνούν σημεία τους) βρέθηκαν μαζί έξω από ένα θέατρο, επιχειρώντας να διακόψουν μια παράσταση. Με πολιτικό εκφραστή, βέβαια, και οργανωτή των σχετικών εκδηλώσεων το κοινοβουλευτικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, ο λόγος και οι πρακτικές του οποίου βρίσκονται θεμελιακά στον αντίποδα των οικουμενικών αξιών του Χριστιανισμού, με προεξέχουσα την οντολογική θέση του τελευταίου για εξ' αρχής ισότητα και αδελφοσύνη όλων των ανθρώπων.

Δεν θα καταπιαστούμε με άλλες όψεις του συγκεκριμένου περιστατικού, αλλά με σχόλια αναφορικά με την διαδρομή μιας συλλογικότητας, από την εγγραφή της -σε ντοκουμέντα και συνειδήσεις- ως ναζιστική μέχρι την ανάδειξή της όχι τόσο σε «ασφάλεια καταστήματος» του συστήματος, αλλά σε υποστηρικτή και πρότυπο μελών της κοινωνίας – που είναι το πραγματικό ζητούμενο.

Μιλώντας σήμερα για κοινωνία, εννοούμε διαδικασίες, σχέσεις, στάσεις και συμπεριφορές οριστικά εκτός της μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούμενης «κανονικότητας». Μιλώντας για μέλη της κοινωνίας, εννοούμε υποκείμενα της κρίσης -είτε πρόκειται για «άτομα» είτε για ομάδες- που συμπιέζονται με ανεπανάληπτη ορμή ως προς τους υλικούς και ψυχικούς όρους ύπαρξης. Κατά συνέπεια, τα «κοινωνικά συμβόλαια» («μεταπολιτευτικά» ή και «μεταπολεμικά» όπως ακούσαμε πιο πρόσφατα) δεν διαλύονται ως βιωμένες πραγματικότητες, αφού ποτέ δεν υπήρξαν ως τέτοιες. Αντίθετα, υπό το βάρος της όξυνσης των αντιθέσεων, σε επίπεδο διαταξικό και ενδοταξικό, όπως γλαφυρά αποτυπώνονται λ.χ. στην εισοδηματική αφαίμαξη των εργαζόμενων τάξεων και στην «λίστα Λαγκάρντ», αντίστοιχα, υπό το βάρος και της συνακόλουθης ρευστότητας σε επίπεδο αναπαραστάσεων του «συλλογικού», τα «συμβόλαια» αυτά συντρίβονται στις συνειδήσεις πάρα πολλών ανθρώπων ως αυτά που πραγματικά είναι, δηλαδή ως κυρίαρχα ιδεολογήματα. Και ακριβώς επειδή το κοινωνικό περιεχόμενο απουσιάζει ως διαδικασία και βίωμα, οι άνθρωποι που απεγκλωβίζονται απ' τις δαγκάνες των κυρίαρχων ιδεολογημάτων, βρίσκονται ξεκρέμαστοι, χωρίς κοινωνική ταυτότητα εν μέσω μιας γενικής και μαζικής κατάρρευσης.

Πρόκειται για μια Αποκάλυψη, με την πλήρη σημασία της έννοιας. Σήμερα δεν ξεγυμνώνεται μόνο «το σύστημα» αλλά και ο άνθρωπος μπρος στον εαυτό του και τους άλλους. Αυτό, μάλιστα, στον ένα ή τον άλλο βαθμό ισχύει για όλους όσοι είμαστε υποκείμενα της κρίσης. Δυστυχώς, ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς, θεσμικό και μη, δεν αντιλαμβάνεται καν την κομβική αυτή διάσταση της Αποκάλυψης, που δεν είναι μεταφυσική, αλλά υπαρξιακή/υποστασιακή όψη του περάσματος σε νέους ποιοτικούς όρους. Πολύ φυσικά, λοιπόν, δεν την υποδέχεται σε ένα νέο Παράδειγμα καθημερινού λόγου και πρακτικών με επίκεντρο τους υπαρκτούς ανθρώπους και όχι τον άνθρωπο-ιδέα. Κατά την άποψή μας αυτή είναι μια σοβαρή αιτία (κι όχι απλά ένδειξη) για την οποία λόγοι και πράξεις της Αριστεράς δεν συγκλίνουν αποτελεσματικά σε έναν κεντρικό πολιτικό αγώνα, παρά μένουν αποσπασματικές ως προς τις καθημερινές κοινωνικές εξελίξεις, κινδυνεύουν δε να γίνουν και περιφερειακές ως προς αυτές.

Ξαναγυρίζοντας στον άνθρωπο και την κοινωνία: Κάθε φορά που μιλάμε για ανθρώπους σήμερα, απευθυνόμαστε σε αυτούς. Κι αν όχι σε όλους, πάντως στους περισσότερους, μάλιστα ως μέλη του κοινωνικού συνόλου και όχι επαγγελματικών συντεχνιών, ιδεολογικών τάσεων, «δικών μας» κοκ.. Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι αυτονόητο. Η κοινωνία, σήμερα, βρίσκεται σε κίνηση, η οποία χαρακτηρίζεται από μια αναζήτηση προτάσεων για να δοθούν λύσεις σε προβλήματα, που βιώνονται ως κοινά. Υπάρχει, πλέον, συλλογικό αίτημα υπό διαμόρφωση στους χώρους εργασίας, στα καφενεία, στα οικογενειακά τραπέζια, στους φτηνούς παραθεριστικούς προορισμούς της κρίσης. Οι άνθρωποι, γυμνοί μπρος σε γυμνούς, χτυπημένοι μπρος σε χτυπημένους, αναζητούν, επιτέλους, συλλογικές απαντήσεις στα ερωτήματα που αφορούν το πώς φτάσαμε εδώ, πού πηγαίνουμε και πού θέλουμε να πάμε. Αυτό δεν επιθυμεί, υποτίθεται, η Αριστερά;

Όμως, το αίτημα για συλλογική δράση δεν διαμορφώνεται σε συνθήκες ιδανικές (ό,τι κι αν υποτίθεται πως σημαίνει αυτό) αλλά σε συνθήκες κατάρρευσης. Η κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα του 2012 δεν αναζητούμε λύσεις από την θέση του κοινωνικά χειραφετημένου, αλλά από την θέση του ταξικά υποτελούς, που ξαφνικά, με την σμίκρυνση της προς κατανομή πίττας, νιώθει την ανάγκη να τοποθετηθεί απέναντι σε μια ομοσπονδία άπληστων ελίτ, με πρώτες και καλύτερες τις εγχώριες. Η οξυμένη κρατική βία και οι κατά καιρούς «διαρροές» των διαδρομών της διαπλοκής δείχνουν σε ολοένα περισσότερους ότι η αποσπασματικότητα στην δράση -ατομικισμός, συντεχνιασμός- δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Δεν έχουν άδικο οι συνάδελφοι, φίλοι, συγγενείς μας που διαμαρτύρονται ότι «με μια απεργία δεν βγαίνει τίποτα»: δεν μιλούν, πια, αναφερόμενοι στα εργασιακά τους, μιλούν για τις ζωές μας και εντοπίζουν την έλλειψη συλλογικής πρότασης διεξόδου. Σιγά-σιγά ολοένα περισσότεροι συμπολίτες μας συγκλίνουν στο ότι απαραίτητος όρος διεξαγωγής ενός αγώνα επιβίωσης είναι η συλλογικότητα – μια ζητούμενη συλλογικότητα, που θα δημιουργήσει τομή στα ως σήμερα σχήματα, τα οποία πλέον δεν εκλαμβάνουν ως δεδομένα. Δεν το φανταζόμαστε αυτό: βουίζει ο τόπος. Για ολοένα περισσότερους ανθρώπους, για τα πιο δυναμικά τμήματα της κοινωνίας, που αποδεσμεύονται απ' τις δαγκάνες του σάπιου καθεστώτος, η συλλογικότητα, που αναζητείται, θέλουν να 'ναι τέτοια, που θα εκφράζει την ενόχληση, την οργή, την απόγνωση, την πληγωμένη αίσθηση δικαίου και την αποφασιστική απαίτηση για τιμωρία των υπαιτίων. Θέλουν να 'ναι τέτοια που δεν θα σπρώχνει αυτά τα βαθειά ανθρώπινα αισθήματα κάτω απ' το χαλί κάποιας πολιτικής ορθότητας, κάποιας αόριστης και βολικής «τήρησης νομιμότητας», αλλά που θα τα αγκαλιάζει και θα τα νοηματοδοτεί για το κοινό συμφέρον, για το οποίο πολλοί δηλώνουν έτοιμοι να θυσιάσουν εναπομείναντα «ατομικά» προνόμια.
Αν η Αριστερά δεν μπορεί να συνδιαμορφώσει τέτοιες συλλογικότητες, η Χρυσή Αυγή μπορεί. Πολλά μπορούν να καταλογιστούν σε αυτό το κόμμα-κίνημα, πολλά περισσότερα, όμως, οι πρακτικές του μας καλούν να αναλογιστούμε σε επίπεδο πρωτογενές. Για παράδειγμα: Μπορεί να επιδιωχθεί πολιτική ενότητα με όρους μη κατανοητούς από τα υποκείμενά της; Είναι δευτερεύουσας σημασίας το γεγονός ότι για πολλούς ανθρώπους -και μάλιστα αγαπημένους μας- τα πράγματα πρέπει να είναι απλά, οι εχθροί προφανείς και οι κινήσεις ξεκάθαρες; Γιατί είναι σήμερα ελκυστική, αλλά και εφικτή, η συνάρθρωση ανθρώπινων δυνάμεων σε έναν δεσμό πολιτικής πάλης με χαρακτήρα κοινωνικών παρεμβάσεων; Ο ριζοσπαστισμός είναι τσιφλίκι της Αριστεράς ή της Χρυσής Αυγής; Ή μήπως είναι κοινωνικός; Και ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός «κεφαλαιοποιείται» ή κερδίζεται καθημερινά; Ακόμη, τα εθνικά ζητήματα άπτονται της τάξης της φαντασιακής κοινότητας (μόνο), άρα συνιστούν αφηρημένο «αντικείμενο αποδόμησης» (μόνο), ή υπάρχουν πραγματικά στην Ελλάδα των μνημονίων (λ.χ. η προωθούμενη πώληση των λιμανιών της χώρας σε ιδιώτες), άρα συνιστούν συστατικό του ζητούμενου πολιτικού αγώνα για διέξοδο της κοινωνίας από την κρίση;

Ενώ, λοιπόν, η Αριστερά... τοποθετείται πέριξ μαξιμαλισμών και «νομιμότητας», εντείνονται οι προσπάθειες του επιχειρηματικού κατεστημένου, του πολιτικού συστήματος και των κυρίαρχων ΜΜΕ, να παρουσιάσουν την κρίση σαν «πληγή του Φαραώ» που τάχα έπεσε πάνω μας για κάθε πιθανό κι απίθανο λόγο – με εξαίρεση, βέβαια, την διαπλεκόμενη απληστία τους. Στο κολοσσιαίο αυτό εγχείρημα λαϊκής εξαπάτησης η Χρυσή Αυγή τούς έρχεται «κουτί», ειδικά στον βαθμό που κρύβουν το γεγονός της τετράγωνης λογικής της –συστημικής, εκ των άνω επιτεινόμενης- οικονομικής ύφεσης: «Το κράτος, όχι μόνο δεν την καταπολεμά [την ύφεση], αλλά και όλα τα μέτρα που επιβάλλει την επιδεινώνουν, οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και σε ακόμη πιο βαθύ αδιέξοδο, τόσο για την οικονομία και τους εργαζόμενους, όσο και για το ίδιο το κράτος» (Κ. Βεργόπουλος, «Μεταξύ απάτης και τραγωδίας»). Μπρος στην κοινή αλλά «παράλογη» απειλή, που δεν επιτρέπεται να συνιστά αντικείμενο λογικών επεξεργασιών προς εξεύρεση συλλογικών μέσων προστασίας, είναι αναμενόμενο το συλλογικό να εκτρέπεται στο συγχωνευτικό, στο αγελαίο. Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη αποφασιστικής και κατανοητής πρότασης προχωρήματος με προοδευτικό πρόσημο, κάνει ανθρώπους να αναζητούν με πρωτόγονη αγωνία το «λίγο καλύτερα» του χθες και, μέσα από καθημερινές ματαιώσεις, να το εξιδανικεύουν τόσο, ώστε να αποθεώνεται τελικά το «χθες» εν γένει, ως αναπόσπαστο του «καλύτερα». Κι έτσι κάπως, αφού βρεθεί ο κατάλληλος κοινωνικοπολιτικός καταλύτης (βλέπε Χρυσή Αυγή), ολόκληρες κοινωνικές ομάδες προσεγγίζουν την μετάβαση στο επόμενο στάδιο: αυτό της μαζικής εφόδου στα απώτερα, μαγικά βάθη του σπηλαίου του παρελθόντος – αρχαιοελληνικού ή ελληνορθόδοξου, δεν έχει και πολλή σημασία, απ' την στιγμή που συνιστά προνομιακό χώρο της πολιτικής αντίδρασης (με την μαρξιστική έννοια), χάρη και στον ελιτισμό τμημάτων της Αριστεράς της μεταπολεμικής ήττας και της μεταμοντέρνας αυτιστικής κριτικής.

Όποιος βλέπει την παραπάνω κίνηση σαν προχώρημα προβάτων από το ένα μαντρί στο άλλο, υποτιμά το κοινωνικό και το πολιτικό από θέση ιδεολογική. Βολική θέση; Όχι μόνο αυτό, αλλά θέση απολογητική εντός του συστημικού αδιεξόδου. Μιλώντας για το τελευταίο αυτό, πρέπει να αναγνωρίζουμε όχι ως «φάρσα» ούτε ως «τρόμο» την κοινωνικά γειωμένη δυναμική του εν Ελλάδι ακροδεξιού/νεοναζιστικού κινήματος, αλλά ως κομμάτι του συστημικού αδιεξόδου και ως μέρος μιας ευρύτερης κίνησης αυταρχικοποίησης με ή χωρίς την Χρυσή Αυγή. Μιας κίνησης που υπερβαίνει τα σύνορα της χώρας μας και έχει ως στόχο την πλήρη υποταγή των λαών στο παγκόσμιας κλίμακας, νεοφιλελεύθερο επαναμοίρασμα της πίττας (βλέπε, λ.χ., την δραστηριοποίηση της FRONTEX υπό τα κελεύσματα της Ε.Ε. ή τον νόμο της Πολιτείας της Αριζόνα, στις ΗΠΑ, για αστυνομικό έλεγχο των πολιτών βάσει του χρώματος του δέρματός τους). Ένα μεγάλο μέρος κοινωνικών στρωμάτων, που επί μακρόν είχαν συνηθίσει να ζουν με σχετική άνεση και μέσα σε τρία χρόνια έχουν γνωρίσει τον ζόφο της οικονομικής και κοινωνικής περιθωριοποίησης, αναζητούν συσχετισμούς σύγκρουσης με τα νέα δεδομένα. Από την στιγμή που η Αριστερά αμφιταλαντεύεται, οι άνθρωποι αυτοί έλκονται από τον ακροδεξιό λόγο, που τούς είναι κατανοητός, και τις επιλεκτικές αλλά στοχευμένες πρακτικές του, που έχουν -εφήμερο έστω- ορατό αποτέλεσμα. Συμπολίτες μας έχουν πέσει σε απόγνωση και θέλουν γρήγορες λύσεις, που αν δεν τους κινούν προς τα εμπρός, θα τους επαναφέρουν στο παλιό τους βιοτικό επίπεδο. Βέβαια, η κρίση είναι τέτοιου βάθους και έκτασης, που νέο σημείο ισορροπίας θα επέλθει μεν αργά ή γρήγορα, ωστόσο ούτε κατά διάνοια πλησίον του «καλύτερου (βολικότερου) χθες», αλλά με βαθιές αλλαγές και όχι μόνο οικονομικές, αλλά και κοινωνικές και πολιτισμικές.

Τους πόνους της γέννας αυτών των αλλαγών ζούμε ήδη και με την άνοδο της επιρροής της Χρυσής Αυγής, όχι τόσο στο πλαίσιο μιας αναβίωσης του ναζιστικού κινήματος του μεσοπολέμου (αν και από αυτό εμπνέεται), όσο στο πλαίσιο μιας «δημοσιονομικής ενοποίησης» της Ε.Ε. με όρους κατατεμαχισμού των εθνών-κρατών σε επιμέρους «ελεύθερες οικονομικές ζώνες» (αν προχωρήσει ο σχεδιασμός αυτός, να μην εκπλαγούμε αν δούμε τέτοιες ζώνες να περικλείουν περιοχές εκατέρωθεν εθνικών συνόρων, σε μια νεοθιλελεύθερη υπέρβασή τους, που διαχωρίζει τους ανθρώπους με αποικιοκρατικά, οικονομίστικα κριτήρια). Το έδαφος δεν προλειαίνει μονάχα ο Φούχτελ, που έχει πάρει σβάρνα την επικράτεια και «κάνει διάλογο» με τους Περιφερειάρχες. Το έδαφος προλειαίνει και η απόσυρση του κράτους από τις προνοιακές του αρμοδιότητες, η κάλυψη του σχετικού κενού από ακτιβιστικές δράσεις της Χρυσής Αυγής και ο έλεγχος του δημόσιου χώρου απ' αυτήν. Μην περιμένετε, λοιπόν, να δείτε χρυσαυγίτες στα Βόρεια Προάστια – το επίσημο κράτος θα φροντίζει περισσότερο απ' όσο πριν για τις περιοχές αυτές. Τι θα γίνει, όμως, με τις περιοχές που υποβαθμίζονται και στις οποίες οι περισσότεροι ζούμε; Το παιχνίδι παίζεται ήδη εκεί, δηλαδή στο «εδώ» καθενός μας, και άρα κάθε άρθρωση αφηρημένου φόβου για ολοκληρωμένο ναζιστικό καθεστώς στην χώρα δεν είναι παρά εκδήλωση παθητικότητας, ελιτισμού, μετάθεσης της ευθύνης στον χώρο και τον χρόνο. Και απογοήτευσης, ελλείψει αποφασιστικής συλλογικότητας με προοδευτικό πρόσημο και καθημερινή δράση.

Το ευχάριστο και ευοίωνο έγκειται στο ότι, ακριβώς επειδή η αστική δημοκρατία καταβαραθρώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα -εφ' όσον τέτοια δημοκρατία σε ολοκληρωμένη μορφή η Ελλάδα γνωρίζει μετά το 1974- μπορούμε να περιμένουμε μια βαθύτερη κατανόηση της έννοιας της δημοκρατίας σε κάθε επίπεδο. Τόσο από την πλευρά της συμμετοχής των ανθρώπων στην πολιτική, όσο και στην σχέση που υπάρχει ανάμεσα στους τρόπους διοίκησης και στους τρόπους παραγωγής, αλλά ακόμα ανάμεσα σε αυτούς τους δυο και στους τρόπους επικοινωνίας. Αυτή η αυθόρμητη κίνηση πολιτών προς επανορισμούς της έννοιας και της άσκησης της δημοκρατίας -την ζήσαμε στις πλατείες το 2011, συνεχίζεται στις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, στα τοπικά κινήματα ενάντια στην περιβαλλοντική υποβάθμιση και σε άλλα αμεσοδημοκρατικά εγχειρήματα- μπορεί να καρποφορήσει νέους θεσμούς, ανοίγοντας ελπιδοφόρους δρόμους στο λαϊκό και το εργατικό στοιχείο. Το ζήτημα είναι πόσο γρήγορα θα γίνουν αυτές οι αλλαγές, καθώς ο χρόνος τελειώνει για την χώρα. Το καθήκον μιας Αριστεράς, που θέλει να είναι πράγματι Ριζοσπαστική, είναι να συμβάλει στον μετασχηματισμό της Ανάγκης σε Λόγο, έναν Λόγο όχι απλά θεωρητικό -ένα κενό αίτημα- αλλά έναν Λόγο-Πράξη και να τον περιβάλλει με μια νέα Αισθητική ζωτικά συνδεδεμένη με τον λαό.

Η Αριστερά σύντομα πρέπει να θέσει ως πρώτο καθήκον της την ενεργό συμμετοχή στην αυτο-οργάνωση της κοινωνίας. Ειδάλλως, η κοινωνία για να επιβιώσει, θα βρει μεν τον δρόμο, αλλά προχωρώντας σε μονοπάτια άλλα, επικίνδυνα, κανιβαλικά. Την στιγμή αυτή, που γράφουμε, πιστεύουμε ότι απαιτείται η με κάθε μέσο στήριξη και επέκταση των δομών κινηματικής, αντιστασιακής αλληλεγγύης με αμεσοδημοκρατικές μορφές ελέγχου σε κάθε στάδιο, έτσι ώστε να φαίνεται στην πράξη ότι είναι πιο πλούσιος, πιο δυνατός, πιο μακρόχρονος τρόπος η πλατιά δημοκρατική συλλογικότητα, στον αντίποδα του στενόμυαλου, αυταρχικού και συγχωνευτικού τρόπου του ολοκληρωτισμού. Χρειαζόμαστε δομές με αμεσοδημοκρατικό πνεύμα ως υγιή βάση συσπείρωσης των ανθρώπων. Πρέπει να γίνουμε μπροστάρηδες για να γεμίσει η κοινωνία με κοινωνικά ιατρεία, δίκτυα ανταλλαγής, λαϊκά πολιτιστικά κέντρα, συλλογικές κουζίνες, πρωτοποριακούς καλλιεργητικούς συνεταιρισμούς βάσης, εργοστάσια κατειλημμένα από εργάτες όταν η εργοδοσία φτάνει σε σημείο να διαλύσει την παραγωγή – και με όλα αυτά κι όσα ακόμη ανθίσουν επί της κοινής δράσης, να αναφέρονται και να συνενώνονται σε λαϊκές συνελεύσεις υπό το πρόταγμα μιας παραγωγικής και πολιτιστικής ανασυγκρότησης της χώρας. Αλλά και τα πολιτικά μορφώματα της Αριστεράς θα πρέπει ως τέτοια να προχωρήσουν σε ριζική εσωτερική αναδιάταξη, να απλωθούν, να ξεφύγουν απ' την αποστείρωση των κομματικών μηχανισμών, του παραγοντισμού, της πεφωτισμένης πρωτοπορίας που δρέπει χωρίς να περιχωρεί, που δίνει χωρίς να προσφέρεται.

Σε καμιά περίπτωση δεν υπονοούμε ότι οι κινήσεις αυτές θα μας σώσουν από την κρίση και την διεθνή νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, πιστεύουμε, όμως, μαζί με άλλους πολλούς, ότι μπορούν να προχωρήσουν, από απαραίτητες νησίδες άμεσης ανακούφισης σε μια απτή βάση συσπείρωσης του κόσμου για τον μεγάλο αγώνα, ο οποίος θα γίνει βεβαίως στο επίπεδο της διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας. Στην πραγματικότητα, ο αγώνας διεξάγεται ήδη εκεί και η Χρυσή Αυγή το έχει συνειδητοποιήσει πολύ περισσότερο από κάποιους της Αριστεράς, που αντί να ρίχνουν εκεί τις δυνάμεις τους, προτάσσουν ως κυρίαρχο ζήτημα την «σταθεροποίηση της οικονομίας», τεχνοκρατικά, χυδαία οικονομίστικα και φαταλιστικά («πέσε μήλο, να σε φάω...»)

Ένα είναι σίγουρο: αυτήν την φορά η εξουσία δεν θα «έρθει» και μάλιστα τόσο απλά, από μια καλή επικοινωνιακή διαχείριση των τηλεοπτικών «πάνελ», με τα πετυχημένα συνθήματα ή μόνο με τα πειστικά προγράμματα. Ευτυχώς! Η πρόσβαση στην πολιτική εξουσία περνά πλέον μέσα από την ζώσα κοινωνία, στην καθημερινότητά της, τόσο αναπόσπαστα ώστε να μην μπορεί η εξουσία να ασκηθεί χωρίς την συμμετοχή του λαού, δηλαδή την δική μας συμμετοχή.

Δεν θέλουμε να μειώσουμε την σημασία των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και θεσμών. Αυτές όμως είναι ανάγκη να τις δούμε υπό νέο πρίσμα και ως τμήμα ενός σύνθετου, πολυδιάστατου σχήματος, στο πλαίσιο του οποίου ή θα επανασυνδεθούν δια της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κοινωνία που πονά, ή θα παραδοθούν αμαχητί σε φασιστικά κινήματα και γενικότερα αυταρχικά καθεστώτα σε συνθήκες κοινωνικού κατακερματισμού – για να μην κολλάει το μυαλό μας στην υψηλής αριστερής αναγνωσιμότητας «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», αλλά να βλέπουμε και τις εντελώς σύγχρονες περιπτώσεις του Πούτιν στην Ρωσία και των εκτεταμένων δικτύων κοινωνικής στήριξης, που δημιουργούν τα λαθρεμπορικά καρτέλ στην Λατινική Αμερική, στην Υποσαχάρια Αφρική και στην Νοτιοανατολική Ασία.

* Ο Αλέξανδρος Σταθακιός και ο Νίκος Λάιος είναι Θεολόγος-Κοινωνιολόγος και Κοινωνικός Ανθρωπολόγος, αντίστοιχα, εργαζόμενοι σε Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων, Μέλη του Δ.Σ. του Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης

RESPIRA: ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Ένας φίλος μου έστειλε το "εκστατικό" σποτ της CGT για την Πανευρωπαϊκή Απεργία στις 14 /11.

Δεν έχουμε άλλα περιθώρια..

 

Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται, ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι. θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία.

Ανδρέας Κάλβος, Εἰς Σάμον

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΜΕ

Καθολική ήταν η συμμετοχή των εργαζομένων στα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης  στη σημερινή 24ωρη απεργία που κήρυξαν οι συνεργαζόμενες ενώσεις και ομοσπονδίες στον χώρο του Τύπου, παραμονή της αυριανής πανελλαδικής,  πανεργατικής – πανδημοσιοϋπαλληλικής απεργίας. 

Συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε έξω από τις εγκαταστάσεις της δημόσιας τηλεόρασης ΕΡΤ3 στη Λεωφόρο Στρατού, στην οποία συμμετείχαν δημοσιογράφοι, τεχνικοί. Οι εργαζόμενοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των τεχνικών της ΠΟΣΠΕΡΤ, ενώ συμμετείχαν οι συνάδελφοι τους της ιδιωτικής ραδιοφωνίας της ΕΤΕΡ και δημοσιογράφοι κυρίως του Ασύνταχτου Τύπου από την ΕΣΗΕΜ-Θ (της οποίας η διοίκηση δεν είχε καλέσει σε καμία συγκέντρωση). Παραβρέθηκε η βουλευτής Ιωάννα Γαϊτάνη, εκπροσωπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ακολούθησε τους συγκεντρωμένους στην πορεία στα γραφεία διοίκησης της ΕΡΤ3 στην Αγγελάκη.  

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι οι συγκεντρωμένοι βρήκαν κλειδωμένες τις εγκαταστάσεις της τηλεόρασης και αστυνομικές δυνάμεις να τους περιμένουν... προς διασφάλιση της τάξης!

Ο δημοσιογραφικός κόσμος ενώνει τη φωνή του με όλες τις αγωνιζόμενες δυνάμεις της εργασίας για την κατάργηση των μνημονίων και την ανάκληση όλων των περικοπών.

"Θα Νικήσουμε. Είναι Θέμα Υγείας."

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΙΟΓΟΝΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

 Ανακοίνωση για "Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας" (10/10/2012)

Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης προχωράμε σε στάση εργασίας την Τετάρτη, 10 Οκτώβρη 2012, ώρες 10πμ.-2μμ. και συμμετέχουμε σε κοινές δράσεις διαμαρτυρίας ανά την Ελλάδα, με συναδέλφους μας σε δομές ψυχικής υγείας και πρόνοιας.

Η «Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας 2012» στην Ελλάδα βρίσκει τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία, τα Ψυχιατρικά Τμήματα και τις Κλινικές του Ε.Σ.Υ. υπό διάλυση λόγω Μνημονίων, όπως βέβαια και όλα τα Νοσοκομεία και όλον τον χώρο της Δημόσιας Υγείας. Απειλείται ακόμα και η σίτιση αλλά και η προμήθεια απλού υγειονομικού υλικού, καθώς δεν υπάρχουν πια ούτε τα βασικά κονδύλια για την εξυπηρέτηση των ασθενών. 

Η κατάσταση επιδεινώνεται με την έλλειψη προσωπικού και την εξωφρενική και αντιεπιστημονική ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, την στιγμή μάλιστα που οι νοσηλευόμενοι ξεπερνούν τον επιτρεπόμενο αριθμό, καθώς η κρίση υποχρεώνει όλους τους πολίτες να αναζητούν θεραπεία μόνο στα Δημόσια Νοσοκομεία. Η διάλυση διά του ΕΟΠΥ και της πρωτοβάθμιας φροντίδας της Ψυχικής Υγείας, συμπληρώνει το κάδρο.

Ταυτόχρονα, ήδη κοινωνικά ενταγμένοι άνθρωποι, που εξυπηρετούνται από τα προγράμματα απο-ασυλοποίησης έχουν αρχίσει να επιστρέφουν στα ψυχιατρεία ή μένουν στον δρόμο, εξαιτίας της μηδενικής σχεδόν χρηματοδότησης των προγραμμάτων «Ψυχαργώς». Τα χρόνια θεσμικά ελλείμματα, που επικύρωσαν με την σειρά τους όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μαζί με την υποχρηματοδότηση, θα σβήσουν ένα σημαντικό βήμα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στην χώρα μας, παρ’ όλες τις εγγενείς ολιγωρίες, τις σχέσεις πελατείας και διαπλοκής, που σε τελική ανάλυση χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα εγκατάλειψης μιας προσπάθειας, αντί να αναζητηθούν τρόποι ποιοτικής αναβάθμισης και κατοχύρωσης δημόσιου χαρακτήρα των υπηρεσιών.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας βρίσκει χιλιάδες ανήλικους και ενήλικες με Ειδικές Ανάγκες χωρίς σχολεία, χωρίς σωματική θεραπεία και ψυχολογική υποστήριξη, τις δομές να κλείνουν με σκοτεινές διαδικασίες, και όσους από τους ηρωικούς εργαζόμενους των δομών δεν απολύθηκαν, να είναι απλήρωτοι για μήνες.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας βρίσκει τα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας έτοιμα να κλείσουν λόγω της υποχρηματοδότησης (μόλις και μετά βίας στο 25% των προγραμματικά εγκεκριμένων προϋπολογισμών τους) και μάλιστα και από τα δύο συναρμόδια Υπουργεία, Εσωτερικών και Υγείας. Και εδώ βοηθητικό στην διάλυσή τους θα σταθεί το θεσμικό έλλειμμα, το οποίο αποτυπώθηκε ακόμα και στον Κώδικα Νόμων για τα Ναρκωτικά με το άρθρο 58 του Ν. 3966/2011.

.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας βρίσκει τους  γέροντες και τις γερόντισσες της χώρας ολομόναχους στην απόγνωση των πετσοκομμένων συντάξεών τους και της διάλυσης του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, αφού το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» φθίνει με απλήρωτους ξανά τους εργαζόμενους και με μία ολιγόμηνη και χωρίς ορίζοντα παράταση της ισχύος του.

.

Φέτος, στις 10 Οκτωβρίου, η «Παγκόσμια Ημέρας Ψυχικής Υγείας», σκιάζεται από ένα πυκνό, μεταλλικό σύννεφο   κατάθλιψης. Η συσχέτιση ανεργίας και ψυχικής δυσφορίας, κατάθλιψης, αυτοκτονιών και εξάρτησης από ουσίες είναι διαπιστωμένη από την πλειοψηφία των ερευνητών διεθνώς. Μάλιστα σε μια χώρα όπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της είναι επίσημα καταγεγραμμένοι ως άνεργοι και ένα τρίτο ακόμη ζει με πρόσκαιρη και κακοπληρωμένη εργασία ή απειλείται από την ανεργία, οι διακηρύξεις των «αρμοδίων» έχουν πάψει να ακούγονται σαν αστείο. Συνιστούν πρόκληση στην δοκιμαζόμενη πλειοψηφία της κοινωνίας.

Μόνη διέξοδο απ’ αυτό το σκοτεινό τοπίο διαγράφουν οι συλλογικοί αγώνες, οι εξωστρεφείς αγώνες, οι πεισματικοί αγώνες.  Μας το έδειξαν οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, που προτίμησαν να διεκδικήσουν συντροφικά την ζωή τους πίσω, αντί να σκύβουν το κεφάλι καθένας μόνος στον ιδιωτικό χώρο του. Η ακραία βία που δέχτηκαν από την αστυνομία, όχι μόνο δεν έκαμψε το ηθικό τους αλλά και χαλυβδώνει το δικό μας.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει: Πρέπει με ορμητικές πράξεις προσφοράς και αλληλεγγύης να διαγραφεί ο λόγος του Κυρίαρχου από τις συνειδήσεις των Καταπιεσμένων, από τις συνειδήσεις μας. Γράφει ο Μπέρτολτ Μπρέχτ: «Όταν πουν ό,τι είχανε οι κυρίαρχοι να πούνε, θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι  (…)  Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!  Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!  Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;»

Θα Νικήσουμε. Είναι Θέμα Υγείας.

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ Ν. Ε. ΣΑΜΟΥ: Για τις κινητοποιήσεις της σχολικής κοινότητας

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ Ν. Ε. ΣΑΜΟΥ: Για τις κινητοποιήσεις της σχολικής κοινότητας 

Για τις κινητοποιήσεις της σχολικής κοινότητας και την βία ενάντια σε μαθητή και εκπαιδευτικό

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 3-10-2012

Σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας είχαμε τοποθετηθεί για το θέμα των δραματικών προβλημάτων με τα οποία ξεκίνησε η φετινή σχολική χρονιά. Δεν είναι μόνο το θέμα της διακοπής της μεταφοράς των μαθητών, είναι και η εξαφάνιση των πιστώσεων  για τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων που θα αφήσει τα σχολεία χωρίς θέρμανση, είναι οι μεγάλες ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό. Όλα αυτά αποτελέσματα του βασανιστηρίου στο οποίο υποβάλλουν τον Ελληνικό λαό οι τρόικα και η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση  για να «τον σώσουν» δήθεν.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Σάμου, με ευρεία πλειοψηφία, θέλοντας να δώσει συμβολικό και ουσιαστικό κύρος στις κινητοποιήσεις μαθητών- εκπαιδευτικών –γονιών αποφάσισε να κλείσει όλα τα σχολεία προειδοποιητικά για δυο μέρες και να κλιμακώσει από κει και πέρα τις κινητοποιήσεις, αν δεν υπήρχε λύση.  Κινητοποιήσεις πέρα για πέρα δίκαιες και λογικές αφού έχει καταργηθεί η ισότητα στην παροχή δημόσιας παιδείας και  υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι για την ασφάλεια των μαθητών εξ αιτίας των τρόπων στους οποίους καταφεύγουν για να φτάσουν στο σχολείο τους. Την απόφαση αυτή προσπάθησαν (προφανώς εκτελώντας άνωθεν εντολές),  να ακυρώσουν, οι περιφερειακές και τοπικές υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας ακόμα και με τηλεφωνήματα με τα οποία, όπως καταγγέλλουν η ΕΛΜΕ και ο σύλλογος δασκάλων και Νηπιαγωγών, πίεζαν ασφυκτικά  και απειλούσαν προκαταβολικά τους εκπαιδευτικούς. Κάπως έτσι ξεκίνησε η βίαιη αντίδραση του συστήματος απέναντι στην κινητοποίηση σύσσωμης της Σαμιακής Κοινωνίας. Εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς συνέχισαν τον αγώνα με καταλήψεις –αποχές, προασπιζόμενοι  το αυτονόητο, ότι δεν μπορεί δηλαδή να λειτουργεί «σαν να μην τρέχει τίποτα» ένα δημόσιο σχολείο που δεν είναι προσβάσιμο  απ’ όλους τους μαθητές του και επιπλέον δεν κατοχυρώνει την ασφάλεια στην μεταφοράς τους σε αυτό. Επόμενο σκαλοπάτι για τη  βίας, η απόφαση κάποιων γονιών ότι πρέπει να λειτουργήσουν -παρόλα αυτά- τα σχολεία «πάση θυσία». Μέσα σε αυτό το κλίμα συνέβη και ο ξυλοδαρμός 15χρονου μαθητή και της Διευθύντριας του 2^ου Γυμνασίου Σάμου από πατέρα-αστυνομικό στα κατειλημμένα Γυμνάσια της πόλης της Σάμου. Η  ιδιότητα του αστυνομικού, μας προβληματίζει ακόμα περισσότερο και μας προκαλεί ερωτηματικά η καθυστέρηση στο να κινηθεί η διαδικασία του «αυτόφωρου». Ο αστυνομικός και εκτός υπηρεσίας οφείλει να λειτουργεί έτσι που να εμπνέει την ασφάλεια στον πολίτη και όχι να εμπλέκεται σε βίαια επεισόδια. Πιστεύουμε ότι η πλειοψηφία των αστυνομικών υπαλλήλων, που πλήττονται και αυτοί, όπως και κάθε εργαζόμενος από τα μνημόνια, θα προστατέψει τον αγωνιζόμενο λαό και τη δημοκρατία και θα δράσει έτσι, ώστε αντιλήψεις και πρακτικές τραμπουκισμού να εκλείψουν από το σώμα.

• Καλούμε κάθε υπηρεσιακό παράγοντα να λειτουργήσει έτσι, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη, που θα βάλει κάθε φραγμό σε όσους θα ήθελαν να λειτουργήσουν έτσι στο μέλλον.
• Η Διευθύντρια του 2^ου Γυμνασίου λειτούργησε στα πλαίσια των καθηκόντων της που ήταν η προστασία των μαθητών, συνεπώς περιμένουμε από την τοπική κοινωνία και τις αρχές να την στηρίξουν έμπρακτα, καθώς και τον μαθητή και τους γονείς του.
• Καλούμε το Δημοτικό Συμβούλιο να κάνει πράξη την συνέχιση των κινητοποιήσεων του, όπως είχε προαναγγείλει σε περίπτωση που δεν υπήρχε λύση στο θέμα της μεταφοράς των μαθητών, δίνοντας συμβολικό κύρος στις κινητοποιήσεις της σχολικής κοινότητας.

Τα μνημόνια έχουν δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικής διάλυσης με την ανέχεια, τον φόβο και την απελπισία. Ας μην στρέψουμε όσοι πλήττονται τον θυμό μας ο ένας εναντίον του άλλου, αλλά ας τον μετατρέψουμε σε δύναμη αλληλεγγύης και αντίστασης. 

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΣΑΜΟΥ

ΓΡΑΦΕΙΟ TYΠOY

 

Ο πρωτογονισμός του Φασισμού και το αντιπαράδειγμα μιας νέας συλλογικότητας

Άρθρο μου στο ΣΑΜΙΑΚΟΝ ΒΗΜΑ της 24ης Σεπτεμβρίου 2012.

Ο πρωτογονισμός του Φασισμού και το αντιπαράδειγμα μιας νέας συλλογικότητας.

«…Μα κείνος δεν μιλάει πολύ του είναι μεγάλη η στολή και βάσανο οι αρβύλες.

Το εμβατήριο που τού ‘μαθαν να λέει είναι μονότονο και ντρέπεται  να κλαίει..»                              

           

Κάνοντας κανείς μια επιτομή  στην ιστορία του ανθρώπινου γένους θα διαπιστώσει ότι η μοίρα του είναι να προχωρά συνεχώς σε όλο και μεγαλύτερη μεταξύ του διαφοροποίηση, φυλές, έθνη, γλώσσες, τάξεις, θρησκείες, κράτη και όλο και περαιτέρω διάσπαση, αλλά και μίξεις, δημιουργία νέων υποσυνόλων, νέων ομαδοποιήσεων σε κάθε επίπεδο, όλο και περισσότερων, όλο και πιο σύνθετων. Η εποχή μας δείχνει ότι όσο μεγαλώνει η επικοινωνία, τόσο μεγαλώνει και η διαφοροποίηση.  

Μια αντίρροπη τάση είναι η αναζήτηση της ενότητας. Το μεγαλύτερο μέρος της πολιτισμικής παραγωγής έχει διακινηθεί από αυτή την ανάγκη να μη γίνει η διαφοροποίηση διάλυση. Θρησκείες, Τέχνη, Φιλοσοφία, Κοινωνικά Συστήματα, Οικουμενικές Ιδεολογίες, Κράτος και Δίκαιο, Μηχανισμοί Χειραγώγησης, Εξουσίας και Εκμετάλλευσης των πολλών, ή αντίθετα κανόνες Εξισορρόπησης, Αναδιανομής εισοδημάτων και Κοινωνικής Συμμετοχής έχουν υπάρξει για να συνταυτιστούν η ροπή μας για διαφοροποίηση και η ανάγκη μας για ενότητα.

Μια πρωτόγονη κατάσταση ενότητας είναι  η ενότητα της αγέλης,  ένας φραγμός ανάγκης με όλο το διαθέσιμο- κάθε λογής- ανθρώπινο υλικό της ομάδας  στην  διπλανή αγέλη  που έκανε επίθεση.   Αυτός ο αρχαϊκός δεσμός, που οι Ρωμαίοι τον μεταμόρφωσαν σε Κοόρτεις για τις ανάγκες της πολεμικής επιστήμης τους..  

Τα φασιστικά κινήματα του μεσοπολέμου έκαναν ιδεολογία την σε βαθμό απόλυτης συγχώνευσης  ενότητα των ατόμων σε ένα δεσμό μάχης, υπό έναν «εμπνευσμένο» στρατηγό, έτσι που στρατηγός, στρατός, στρατιώτες να γίνουν ένα.  Έφτανε να βρεθεί η βάση ενότητας – η ιδέα του έθνους , δοκιμασμένη  ιδέα των αστών, ήταν πρόσφορη, έστω και υπό μερική αναμόρφωση για αυτό τον σκοπό  και να βρεθεί επίσης  ο εχθρός, οι εχθροί που απειλούν: Οι κακοί  μοχθηροί καπιταλιστές και όχι η κεφαλαιοκρατία ως σύστημα, οι κομμουνιστές ως διαλυτές των γνωστών σχημάτων («πατρίς- θρησκεία- οικογένεια»), οι νέες ιδέες, οι εβραίοι …   

Οι περισσότεροι ιστορικοί λένε ότι ο Καπιταλισμός στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου σώθηκε από την επικράτηση των φασιστικών κινημάτων  σε ένα μεγάλο γεωγραφικό εύρος της.

Το παραπάνω, όμως, στιχάκι της Κωστούλας Μητροπούλου, από τον «Στρατιώτη» που έγινε πασίγνωστος με τη μουσική του Μάνου Λοΐζου, φανερώνει με την δύναμη της εικόνας, την αδυναμία οποιουδήποτε ολοκληρωτικού συστήματος, οποιουδήποτε φασισμού να αποτελέσει ένα μακρόχρονο παράδειγμα κοινωνικής οργάνωσης, όσο και αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο απελπισίας την ώρα μιας κοινωνικής απειλής.

Ασφαλώς αυτή η κρίση που βιώνουμε, βαθύτατη παγκόσμια οικονομική και κοινωνική κρίση, μεγαλύτερη ίσως και από αυτή του Μεσοπολέμου,  θα φέρει αύριο αλλαγές, όπως έγινε στο παρελθόν μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Σήμερα όμως πρέπει να περάσουμε από τον πρωτογονισμό του φασισμού, όπως έγινε και τότε στην Ευρώπη ; Είναι  ένα στάδιο που δεν μπορούμε να αποφύγουμε;

Για να το εξετάσουμε αυτό ας έρθουμε στα δικά μας και επειδή ο φόβος κοινωνικής διάλυσης είναι πλέον όχι άδικα δυναμικά παρών, ας δούμε αν μπορεί κανείς να αντιπαρατεθεί πειστικά στους  όψιμους θιασώτες  των φασιστικών ιδεών –όχι μόνο με λόγια αλλά και έργα- στον ορισμό της απειλής.

Ως απειλή από τους  ακόλουθους του νεοφασισμού και νεοναζισμού στη χώρα μας ορίζονται  η διεφθαρμένη πολιτική (και όχι μόνο) ελίτ «που πούλησε την πατρίδα», ουσιαστικά δια της εκφοράς του λόγου τους η δημοκρατία και οι μετανάστες.

Έχει ξαναγραφτεί, το βαρύ συναισθηματικό ανάθεμα κατά των πολιτικών που κυβέρνησαν και συνεχίζουν να κυβερνούν, το να μένει κανείς στο πόσο ανεπαρκείς, «διεφθαρμένοι» και «προδότες» είναι, όσο και να εξηγεί αποφάσεις που έφεραν τη χώρα μας  να γίνει το πρώτο δυτικοευρωπαϊκό «πειραματόζωο» για το «δόγμα του σοκ», αφήνει χωρίς εξήγηση τον βαθύτατα συστημικό  χαρακτήρα της κρίσης, στην οποία η χώρα μας έτσι κι αλλιώς θα έμπαινε, ενδεχομένως με άλλη ένταση.  Επίσης  η συζήτηση στο επίπεδο της οικονομίας, που αναγκαστικά υπερπροβάλλεται, αφήνει στο ημίφως την κρίση αντιπροσώπευσης, στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μας. Όταν δεν προβάλλονται ή δεν μπορούν να προβληθούν νέα παραδείγματα δημοκρατικής διοίκησης σε μια χώρα βυθισμένη στο χάος , τότε  ο ολοκληρωτισμός καραδοκεί.  

Επιπλέον  τον πρωτογονισμό του νεοφασισμού με το σκληρότερο πρόσωπο του νεοναζισμού τον θρέφει ο  παραλογισμός  της εκ των άνω επιβαλλόμενης οικονομικής ύφεσης. «Το κράτος, όχι μόνο δεν την καταπολεμά (την ύφεση), αλλά και όλα τα μέτρα που επιβάλλει την επιδεινώνουν, οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και σε ακόμη πιο βαθύ αδιέξοδο, τόσο για την οικονομία και τους εργαζόμενους, όσο και για το ίδιο το κράτος». (Κ. Βεργόπουλος: «Μεταξύ απάτης και τραγωδίας») Στην παράλογη απειλή είναι αναμενόμενη και η αντίδραση με τη ψυχολογία της αγέλης, προνομιακός  χώρος για τον φασισμό.

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα  των μεταναστών. Οι οικονομικοί μετανάστες  για 2 δεκαετίες κάλυψαν και στήριξαν την ζήτηση σε φτηνά εργατικά χέρια, όταν η χώρα ήταν σε φάση ανάπτυξης. Ανάπτυξη με  «πήλινα πόδια»,  όπως φάνηκε, αλλά πάντως υπήρχε ζήτηση για εργατικά χέρια που δεν τα κάλυπταν Έλληνες, γιατί το επίπεδο ζωής που ήδη είχε κατακτηθεί από τους γονείς δεν επέτρεπε πολιτισμικά στα παιδιά, να δουλέψουν στην οικοδομή με τις συνθήκες των ολυμπιακών έργων, στις μεταφορές με τις συνθήκες του Ρέντη, στην κτηνοτροφία.. Κάποια στιγμή, αρκετό καιρό πάντως πριν τον τελεσίδικο ορισμό της κρίσης, η ζήτηση για τέτοια εργατικά χέρια «έκατσε»- όσοι μιλούσαν με μετανάστες το ξέρανε. Αυτή η στιγμή συνέπεσε με την γιγάντωση προσφυγικών ρευμάτων από την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική, εξαιτίας στρατιωτικών επεμβάσεων ή πολιτικών επιλογών στις οποίες η Δύση είχε συμμετοχή. 

Τότε τι έκανε η Ελληνική Πολιτεία: Από τη μια υπέγραψε εύκολα τον ευρωπαϊκό κανονισμό «Δουβλίνο 2», με τον οποίο δυσκολεύονται οι μετανάστες να πάνε στις χώρες του τελικού τους προορισμού, ενώ η Ελλάδα ήταν απλά πέρασμα εισόδου στην Ε.Ε..   

Από την άλλη δεν φρόντισε για τον χαρακτηρισμό πολλών από τους «ανθρώπους χωρίς χαρτιά» ως πολιτικών προσφύγων ή θυμάτων πολέμου, πράγμα που τους βοηθάει και να ταξιδέψουν στη Δύση. 

Δεν ζήτησε καμία βοήθεια από τα άλλα κράτη για τον ίσο καταμερισμό του βάρους των προσφύγων, παρά μόνο για την καταδιώξή τους. 

Δεν εφάρμοσε καμία πολιτική ένταξης κάποιων εξ’ αυτών στην ελληνική κοινωνία (όπου θα ήταν δυνατό), παρά μόνο τους έδωσε ένα χαρτί απέλασης και τους οδήγησε να μαζευτούν στο κέντρο των πόλεων, όπου κάθε κατατρεγμένος βρίσκει καταφύγιο. Η ίδια η Πολιτεία έδωσε  τροφή ορισμένους από αυτούς στις διάφορες μαφίες..  

Το εκρηκτικό μείγμα για τους «Άγιους Παντελεήμονες» ήταν έτοιμο. 

Αρκετοί ήξεραν ότι όπου να’ ναι ξεσπά η συστημική κρίση στην Ελλάδα και θα πρέπει να βρεθεί ένας αντιπερισπασμός..  Έτσι που ο καθένας έχει ένα εύκολο στόχο να ξεσπάσει, αφού είναι εύκολο να είσαι «μάγκας στον μετανάστη» και «κότα στο αφεντικό», όπως λέει και το σύνθημα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πλέον είναι πολύ δύσκολο να αντιστραφεί το φαινόμενο του εν Ελλάδι φασιστικού κινήματος.  Το εκτελεστικό σκέλος του βασίζεται κυρίως στο περιθώριο. Η αρχική μαγιά προήλθε από τους Χούλιγκαν των γηπέδων και τους ανθρώπους της νύχτας.. Μεγάλο μέρος της νεολαίας έχει πλέον περιθωριοποιηθεί, νεολαία που τα τελευταία χρόνια δεν έλαβε αξιόλογη ανθρωπιστική παιδεία, έτσι ώστε οι Χολιγουντιανές καρικατούρες του Λεωνίδα, να μην μπορούν να ταυτιστούν με την Ελληνική Ιστορία και τον Ελληνικό Πολιτισμό, που στην ουσία του είναι κοσμοπολιτικός, αγκαλιάζει και ενσωματώνει δυναμικά ότι άλλο αξιόλογο κυκλοφορεί δίπλα του. Πλέον όμως ένα μεγάλο μέρος των «μικρομεσαίων» κοινωνικών  στρωμάτων έλκεται από τον λόγο του φασισμού.  «Μικρομεσαίων» που έχουν πέσει στην απόγνωση, που περιμένουν «μαγικές λύσεις» και «μαγική λύση» μπορεί να φαντάζει η στρατικοποίηση της κοινωνίας.  Θέλουν γρήγορες λύσεις που θα τους επαναφέρουν στο παλιό τους επίπεδο, ενώ είναι γνωστό ότι μετά τέτοια κρίση θα ισορροπήσουμε αργά ή γρήγορα με βαθιές όχι μόνο οικονομικές, αλλά και κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές.

Τι μπορούν να κάνουν οι δημοκρατικές δυνάμεις που έχουν αντιταχθεί στον παραλογισμό των Μνημονίων; (Μένουν μόνο αυτές οι δυνάμεις γιατί οι άλλες,  που αργά ή γρήγορα συντάχθηκαν με την Τρόικα, είναι μέρος της παράλογης απειλής που σπρώχνει στην ψυχολογία της αγέλης και στον εκφασισμό της κοινωνίας..)

Δεν φτάνει μόνο η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, η κινηματική – δια των παραδοσιακών μεθόδων διαμαρτυρία- δεν φτάνει μόνο η επικοινωνιακή αξιοποίηση του βαρβαρισμού του νεοφιλελεύθερου σοκ, που συχνά μπορεί να ταυτιστεί στα δευτερόλεπτα ενός δελτίου ειδήσεων με την απαξίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από τους φασίστες.

Αυτό που φαίνεται να μπορεί να γίνει αντιστάθμισμα είναι η δημιουργία δομών κινηματικής, αντιστασιακής αλληλεγγύης με αμεσοδημοκρατικές μορφές διαχείρησης, έτσι ώστε να φαίνεται στην πράξη ότι είναι πιο πλούσιος, πιο δυνατός, πιο μακρόχρονος ο άλλος τρόπος συλλογικότητας όχι ο συγχωνευτικός του ολοκληρωτισμού.  

Η συλλογικότητα που σέβεται την προσωπικότητα του ανθρώπου, την ανάγκη του για διαφοροποίηση, έκφραση, που αντέχει και χρησιμοποιεί πολλά συναισθήματα, όχι μόνο αυτό του φόβου. Πρέπει να γεμίσει η κοινωνία με κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, πρωτοποριακούς καλλιεργητικούς συνεταιρισμούς βάσης, ανταλλακτικά δίκτυα, ομάδες συζήτησης, λαϊκές συνελεύσεις. Όχι ότι αυτά θα μας σώσουν από την κρίση και την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, αλλά μπορούν να γίνουν βάση συσπείρωσης του κόσμου για τον μεγάλο αγώνα, ο οποίος  θα γίνει βεβαίως στο επίπεδο κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Μέσα τους κυοφορούν το αντιπαράδειγμα τόσο απέναντι στον διαλυτικό ατομισμό του νεοφιλελευθερισμού, όσο και στον απάνθρωπο ολοκληρωτισμό.

Ο ΑΛ. ΣΤΑΘΑΚΙΟΣ, είναι Αντιπρόεδρος του Πανελλαδικού Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης ΟΚΑΝΑ και Αυτοδιοίκησης και υπήρξε υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στο Νομό Σάμου.