Για το «Πολυτεχνείο» και τη «γενιά του» σήμερα…

 
Αυτές τις ημέρες ο Ελληνικός λαός καλείται να τιμήσει την «εξέγερση του Πολυτεχνείου» ενάντια στην στυγνή δικτατορία των συνταγματαρχών μέσα σε ένα κλίμα βαθειάς απογοήτευσης για τα πεπραγμένα 38 χρόνων Δημοκρατίας, της πιο στέρεης Δημοκρατίας, της πιο εκτεταμένης θεσμικά δημοκρατίας που έχει γνωρίσει ο τόπος μας. Μέσα στην ανασφάλεια των πολιτών, το τέλμα, την ουσιαστική οπισθοχώρηση την τελευταία τριετία αρχικά του κοινωνικού περιεχομένου της Δημοκρατίας και έπειτα των ίδιων των συνταγματικών της διακηρύξεων και προνοιών, αρκετοί πολίτες ήδη πιστεύουν, ότι η λεγόμενη «μεταπολίτευση» απέτυχε να εκπληρώσει τα αξιακά προτάγματα πάνω στα οποία στηρίχθηκε το πολιτειακό και πολιτικό εγχείρημα της Δημοκρατίας με ορόσημο εκκίνησης την Παλλαϊκή Εξέγερση του Πολυτεχνείου: Πολιτική Ελευθερία, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Ασφάλεια, Λαϊκός Έλεγχος της Εξουσίας, Οικονομική Ανάπτυξη για όλους. Αντίθετα φαίνεται όλες αυτές οι αρχές σταδιακά να διεφθάρησαν, για να προβάλει στις «έσχατες μέρες» πριν την «βελούδινη» παράδοση της «κουρασμένης», εσωτερικά διαβρωμένης και τυπικής πλέον «δημοκρατίας» στη χρεωκρατία, ένα τοπίο γεμάτο από κυνικό κομματισμό αντί της ουσιαστικής πολιτικής ελευθερίας, από αποσπασματικές «παροχές» και επιδοτήσεις αντί ενός ορθολογικά διαρθρωμένου και συνεχώς εξελισσόμενου δικτύου κοινωνικής ασφάλειας.
Να παρατηρήσουν επιτέλους όλοι οι πολίτες τον «γυμνό βασιλιά»: Ένα κράτος που προσπαθεί δήθεν να εφαρμόσει αντισταθμιστικές πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, όταν αδυνατεί να συλλέξει δίκαια και αποτελεσματικά τους φόρους…
Μια πολιτεία που αντί για τον λαϊκό έλεγχο της εξουσίας κυριαρχεί η διαπλοκή ανάμεσα σε λίγες εκατοντάδες πολιτικούς, «τεχνοκράτες», οικονομικούς ολιγάρχες και αμοραλιστές προπαγανδιστές των ΜΜΕ. Μια κοινωνία που αντί της οικονομικής ανάπτυξης για όλους, υπάρχει αποδυνάμωση κάθε παραγωγικής δυνατότητας της Χώρας και χρηματοδότηση με ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό του -αναγκαίου για την «οικονομία υπηρεσιών» που δημιουργήθηκε- υπερκαταναλωτισμού. Τέλος στη βάση όλων αυτών, αίτιο και αιτιατό ταυτόχρονα σε μια κατιούσα δυναμική, η απόσυρση στην ατομικότητα του θεατή, των περισσοτέρων και μάλιστα ήδη πληττόμενων πολιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν είχε δημιουργηθεί πριν την χρεωκρατία ένα ουσιαστικά πιεστικό κίνημα των άνεργων ή υποαπασχολούμενων νέων με τα πολλά προσόντα. (Το πρόβλημα αυτό το είχαμε εκρηκτικό για αρκετά χρόνια, αλλά είχε χαλιναγωγηθεί με τα Stage και τις οικογενειακές ενισχύσεις των γονιών, οι οποίοι στο τέλος της εργασιακής τους καριέρας απολάμβαναν αρκετά καλούς μισθούς. Ας μη βαυκαλίζονται λοιπόν κάποιοι για τα «ρετιρέ». Αυτά συγκράτησαν με λάθος τρόπο προβλήματα των οποίων η εκτίναξη θα απειλούσε πολύ νωρίτερα το πολιτικό σύστημα..)
Επίσης όλον αυτόν τον πεσιμισμό για τα πραγματικά αποτελέσματα αγώνων ολόκληρων γενεών, τον καλλιεργεί και η παρουσία ορισμένων που διαφημίζουν την αντίσταση τους εναντίον της Χούντας σε όλον τον καμβά της οικονομικο-πολιτικο- επικοινωνιακής διαπλοκής…

Εν πρώτοις, αυτό που θα μπορούσε να αντιταχθεί στον «εθνικό θρήνο» για την μεταπολίτευση, είναι ότι η απαξίωση του πυρήνα της «μεταπολιτευτικής δημοκρατίας», ακολουθεί την αποδυνάμωση του Ευρωπαϊκού Δημοκρατικού Κράτους Πρόνοιας και Ευημερίας, η οποία έγινε για λόγους συστημικούς, για λόγους που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη και τις αδυναμίες του παγκόσμιου Καπιταλιστικού συστήματος. Στην χώρα μας άργησε να ολοκληρωθεί ο τύπος αυτός του Ευρωπαϊκού Κράτους και έγινε ίσως με άναρχους ρυθμούς, όπως γίνεται πάντα όταν κάτι καθυστερεί και πιέζει για την εφαρμογή του. Παρότι όμως αναπτύχθηκε καθυστερημένα, δεν μπορούσε να μην ακολουθήσει αυτό που επιβάλει σε ένα Κράτος και σε μια Οικονομία σαν την Ελληνική, ο διεθνής καταμερισμός εργασίας και ανάπτυξης. Καταμερισμό τον οποίο άργησε η πολιτική ηγεσία αλλά και η πλειοψηφία του λαού να τον αντιληφθεί, να τον κατανοήσει για να αντιταχθεί έγκαιρα και παράλληλα να προετοιμαστεί.
Αυτή είναι μια εξήγηση χωρίς «προδότες», χωρίς «κλέφτες», αν και συνήθως τα πράγματα είναι στη μέση: Αφενός η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων ήταν βυθισμένη στην «μπελ επόκ» ενός θολού «ευρωπαϊσμού», ο οποίος δεν λάμβανε υπόψη τις πραγματικές αντιφάσεις και δυνατότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφετέρου ένα πιο κυνικό τμήμα είχε προετοιμαστεί ιδεολογικά, θεσμικά και κοινωνικά για την άνωθεν και έξωθεν επιβαλλόμενη ύφεση, την διάλυση κάθε ίχνους «κοινωνικού συμβολαίου». Σε αυτά προσδοκούσε το τμήμα αυτό, καθώς το τίμημα ενός σχετικά χορτασμένου και ασφαλή λαού ήταν πλέον βάρος για τα κέρδη του εγχώριου και διεθνούς μεγάλου Κεφαλαίου. Και το τμήμα αυτό έχει συνδέσει την «καριέρα» του με την στυγνή εξυπηρέτηση του μεγάλου Κεφαλαίου. Δεν φταίει λοιπόν η πολλή Ελευθερία και Δημοκρατία για την διάλυση των ζωών μας. Φταίει που «κοιμηθήκαμε» και δεν καταλάβαμε τα κόλπα των ολιγαρχών και των «φίλων» τους. Σχέδια που εξυπηρετούνται και από το «διαπλεκόμενο χάος» που προηγήθηκε, αλλά και τον αυταρχισμό που ακολουθεί ήδη από τώρα. Έτσι, μέσω της θεωρίας «των δύο άκρων» (δηλαδή την ταύτιση της δολοφονικής βίας των φασιστών με την «ανυπακοή» της αριστεράς) δημιουργείται η βάση για την απαξίωση και άγρια καταστολή κάθε δυναμικής κινητοποίησης, κάθε εξέγερσης προσωπικής και κοινωνικής. Αλλά ο κινηματικός επαναπροσδιορισμός από την ατομικότητα στη συλλογικότητα, ήδη προβάλει ως η μόνη εναλλακτική υπαρξιακή διέξοδος απέναντι στην κατάθλιψη και την απόσυρση και τα «νερόβραστα» ιδεολογήματα δήθεν πολιτικής ορθότητας μάλλον δεν ακουμπάνε όσους βιώνουν αδιέξοδα από τα μνημόνια.. Ιστορικά γεγονότα σαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν μπορούν να ερμηνευτούν με βάση τις διαδρομές όσων τα επικαλούνται, αλλά ούτε να αξιολογηθούν με βάση την φθορά των κοινωνικών ή πολιτικών συσσωματώσεων και θεσμών που αναφέρονται αξιακά σε αυτά. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία όλων των εξεγέρσεων είναι να γεννάνε κοινωνικά πράγματα, τα οποία στο «τέρμα της ζωής τους» θα απέχουν πολύ από τα ιδανικά των ανθρώπων που δημιούργησαν την εξέγερση.
 Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου σηματοδοτεί μια καμπή που μπορεί να κριθεί με βάση την σημασία της για εκείνη την εποχή και την ώθηση που έδωσε στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Την δε «γενιά» που την δημιούργησε μπορεί να την θεωρούμε ως μια ιδιαίτερη -έστω άτυπη- ομάδα ως την στιγμή που τα άτομα που την αποτελούσαν είχαν μεταξύ τους σοβαρή αλληλεπίδραση. Σχηματικά όσο ακόμα ήταν στα πανεπιστήμια και πριν ακόμα ακολουθήσουν το καθένα τον ιδιαίτερο δρόμο του, ο οποίος το τοποθετεί σε άλλη ομάδα με άλλα χαρακτηριστικά.
Ήταν πολλά τα στοιχεία που μπορεί να απαριθμήσει κανείς για την σημαντικότητα εκείνων των ημερών του Νοέμβρη του 1973. Όπως και για κάθε σημαντική ιστορική στιγμή οι επόμενες γενιές διαλέγουν αυτά τα στοιχεία που κάτι έχουν να πουν για την δική τους εποχή.
Ένα στοιχείο που είναι εμφανές στα συνθήματα που έγραφαν οι νέοι, είναι η αισιοδοξία, η πίστη ότι ένα καλύτερο αύριο θα έρθει γρήγορα με τους αγώνες τους. Το βλέμμα ήταν στραμμένο στο μέλλον, μέσα σε ένα παρόν άγριας καταστολής. Αισιοδοξία και πείσμα. Πολύ πείσμα.
 Άλλο ένα στοιχείο ήταν ότι σε αυτόν τον αγώνα είχαν σπάσει τα «στεγανά». Πολύ συχνά ακούς για τα παιδιά των μοιράρχων της χωροφυλακής που ήταν στο φοιτητικό κίνημα… (Ας μη ξεχάσουμε και τον Αλέκο Παναγούλη που το έσκασε από τη φυλακή μαζί με τον δεσμοφύλακά του…) 
Άλλο ένα στοιχείο ήταν ότι η «βάση» ήταν συχνά πιο αποφασισμένη από τις ηγεσίες.. Για παράδειγμα οι περισσότερες κομματικές νεολαίες αρχικά θεώρησαν ότι δεν θα είχε μέλλον η κατάληψη του Πολυτεχνείου και συμμετείχαν επίσημα αφού είδαν την ανταπόκριση των φοιτητών.. Ας αναδείξουμε αυτά τα στοιχεία, έχουν μεγάλη σημασία για τους νέους αγώνες μας.
Αλέξανδρος Δ. Σταθακιός
 Εκπαιδευτικός
Αντιπρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων
Μέλος της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Σάμου
Πηγή: http://www.samostimes.gr/portal/articles/10504–lr-l-r-

ICH BIN EIN BERLINER για την Πορτογαλία με υπότιτλους.

Είμαστε όλοι Πορτογάλοι! [To video που... απαγορεύτηκε στη Γερμανία] Read more: http://newdefrejus.blogspot.com/2012/11/to-video.html#ixzz2Co4o0zon Follow us: @NovusDeFreJus on Twitter | novusdefrejus on Facebook

Σχετικά με την πώληση του Αεροδρομίου Σάμου

Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν πρόκειται να δεχθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας του Ελληνικού λαού, όπως είναι τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας, τόνισε στο Σάμος Fm 97,3 το μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Συνασπισμού κ. Αλέξανδρος Σταθακιός.

Ιατρική και δημόσια υγεία την εποχή της «πτώσης της αυτοκρατορίας». Συνοπτική παρουσίαση της ομιλίας του καθηγητή Howard Waitzkin

Ιατρική και δημόσια υγεία την εποχή της «πτώσης της αυτοκρατορίας». Συνοπτική παρουσίαση της ομιλίας του καθηγητή Howard Waitzkin

του Γιάννη Καραμάνου

01.10.11 από το περιοδικό " Εκτός Γραμμής", Τεύχος 27-28 / Οκτώβριος 2011

Την Τετάρτη 5.10.2011 στην Ιατρική Σχολή Αθήνας πραγματοποιήθηκε πολιτική εκδήλωση, που διοργανώθηκε από την Αριστερή Ριζοσπαστική Συσπείρωση Υγειονομικών (ΑΡΣΥ), με θέμα: «Οι επιπτώσεις της πολιτικής του ΔΝΤ στην Υγεία: η ελληνική και διεθνής εμπειρία». Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο Howard Waitzkin, καθηγητής Κοινωνιολογίας, Κοινωνικής και Οικογενειακής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού στις ΗΠΑ. Ο Howard Waitzkin είναι από τους πλέον διακεκριμένους αριστερούς επιστήμονες στον τομέα της Κοινωνιολογίας και Πολιτικής της Υγείας στις ΗΠΑ. Εδώ και χρόνια διεξάγει έναν ανυποχώρητο ιδεολογικό αγώνα κόντρα στις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες ιδέες που ηγεμονεύουν στον συγκεκριμένο τομέα τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, αναδεικνύοντας παράλληλα την κοινωνική αιτιοπαθογένεση της νόσου. Εκτός όμως από ριζοσπάστης διανοητής, ο Howard Waitzkin είναι και αμετανόητος πολιτικός ακτιβιστής με πλούσια δράση και προσφορά χρόνων στο αντιπολεμικό κίνημα των ΗΠΑ, στους αγώνες των αυτόχθονων Ινδιάνων, στους ταξικούς αγώνες στη Λατινική Αμερική, στην υπεράσπιση του δικαιώματος για δημόσια και δωρεάν υγεία. H ομιλία του Howard Waitzkin στην εκδήλωση βασίστηκε στο νέο βιβλίο του Medicine and Public Health at the end of the Empire (Paradigm Publishes). Την εκδήλωση προλόγισε ο Γιώργος Νικολαΐδης, αναδεικνύοντας τις επιπτώσεις που επέφερε στη δημόσια υγεία η παρέμβαση του ΔΝΤ στις χώρες που σύναψαν δανειακή σύμβαση με το ταμείο. Σε όλες αυτές τις χώρες, με εντυπωσιακά ομοειδή τρόπο, οι δείκτες υγείας επιδεινώθηκαν δραματικά, με αποκορύφωμα τη Ρωσία όπου κατά τη διάρκεια των ετών που υλοποιούνταν οι μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ το προσδόκιμο επιβίωσης έπεσε κατά 7 χρόνια, ενώ για κάθε χρόνο παραμονής στη δανειακή σύμβαση η νοσηρότητα και θνησιμότητα από τη φυματίωση, την κατεξοχήν κοινωνική νόσο, αυξανόταν κατά 4%! Παρόμοιες επίσης σε όλα τα κράτη ήταν και οι μεθοδεύσεις που χρησιμοποιήθηκαν από την πλευρά του ΔΝΤ προκειμένου να επιβληθεί το νεοφιλελεύθερο δόγμα στην υγεία: περικοπή των δημοσίων δαπανών υγείας με πρώτα θύματα τα καθολικά προγράμματα δημόσιας υγείας, την πρόνοια και την πρωτοβάθμια περίθαλψη, υπονόμευση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και του συστήματος υγείας. Η κεντρική πολιτική ιδέα της διάλεξης του Waitzkin ήταν η παρακμή της παγκόσμιας αμερικάνικης ηγεμονίας, της «αυτοκρατορίας» της σύγχρονης εποχής, σε συνδυασμό με τις ευκαιρίες που ανοίγονται στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης για μια προοδευτική αριστερή έξοδο από αυτή. Η παρακμή συνδυάζεται με μια δομική αλλαγή στο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού, με την πολύ βαθύτερη οργανική σύμφυση κράτους και κεφαλαίου (ανάδυση του «κορπορατικού σοσιαλισμού», όπως τον χαρακτήρισε). Η αυτοκρατορία σύμφωνα με τον Waitzkin είναι η διαδικασία της οικονομικής εξάπλωσης σε οικονομικό επίπεδο, και τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και ιδεολογικά αποτελέσματα αυτής της εξάπλωσης, ένας ορισμός που σύμφωνα με τον ίδιο είναι μια απλοποιημένη εκδοχή της λενινιστικής τοποθέτησης για τον ιμπεριαλισμό. Η θεώρηση του Waitzkin σχετικά με την πτώση της αμερικάνικης αυτοκρατορίας και τις αλλαγές στο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού είναι επηρεασμένη επίσης από το έργο των W. Robinson, D. Harvey, J. Galtung και N. Klein. Εφορμώντας από αυτές τις θέσεις ο Waitzkin αναφέρθηκε: - στις κυρίαρχες πολιτικές δημόσιας υγείας και υπηρεσιών υγείας κατά την περίοδο της ακμής της αυτοκρατορίας,  - στις μεταρρυθμίσεις στο αμερικάνικο σύστημα υγείας σήμερα,  - στη σημερινή καπιταλιστική κρίση, την κρίση χρέους και την παρακμή της αμερικάνικης ηγεμονίας, αλλά και  - στην εμπειρία των λαϊκών κινημάτων για το ζήτημα της υγείας, με αναφορές κυρίως στο χώρο της Λατινικής Αμερικής, όπου και ο ίδιος εμπλέκεται συστηματικά εδώ και πολλά χρόνια, στην προοπτική της οικοδόμησης ενός διαφορετικού υγειονομικού μοντέλου. Υποστήριξε καταρχήν ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές υγείας της αμερικάνικης αυτοκρατορίας εξασφαλίζουν την κυριαρχία τους σε παγκόσμιο επίπεδο με την βοήθεια καίριων διαμεσολαβητικών θεσμών: των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, των διεθνών οικονομικών και εμπορικών οργανισμών και των διεθνών οργανισμών υγείας. Τα φιλανθρωπικά ιδρύματα έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη χάραξη των πολιτικών υγείας ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, από την εποχή του Κάρνεγκι και του Ροκφέλερ, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των οποίων δραστηριοποιήθηκαν ιδιαίτερα στο χώρο της δημόσιας υγείας και ειδικότερα στην καταπολέμηση επιδημικών λοιμωδών νοσημάτων. Ο στόχος τους ήταν διπλός: αφενός η οικοδόμηση θετικής εικόνας για τον καπιταλιστή στο δημόσιο περιβάλλον και αφετέρου η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η μείωση του κόστους περίθαλψης και η προσέλκυση επενδύσεων σε περιοχές που μαστίζονταν από επιδημίες. Το έργο τους σήμερα συνεχίζεται, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση, από αντίστοιχα ιδρύματα και ΜΚΟ με προεξάρχον το ινστιτούτο Bill Gates, τον μεγαλύτερο χρηματοδότη προγραμμάτων δημόσιας υγείας παγκοσμίως. Στόχος των προγραμμάτων αυτών είναι η καταπολέμηση συγκεκριμένων νοσημάτων μέσω φαρμάκων και εμβολιασμού (σε άμεση διαπλοκή με το φαρμακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα) και όχι βέβαια η χάραξη μιας συνολικής στρατηγικής βελτίωσης της υγείας του πληθυσμού μέσω της πρόληψης, της βελτίωσης των κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών και των παρεχόμενων δομών παροχής περίθαλψης. Ακόμα πιο σημαντικός για τη δημόσια υγεία είναι ο ρόλος των διεθνών οικονομικών οργανισμών (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ, ΟΟΣΑ). Στην κατεύθυνση της άρσης των «μη δασμολογικών περιορισμών» στη διακίνηση του κεφαλαίου οι εν λόγω οργανισμοί έχουν επιβάλει σε πολλά κράτη την τροποποίηση ή ακύρωση βασικών νόμων προστασίας του περιβάλλοντος και ασφαλούς παραγωγής τροφίμων με τεράστιες επιπτώσεις για τη δημόσια υγεία. Προκειμένου να εγγυηθούν την κερδοφορία του φαρμακευτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος έχουν πατεντάρει φαρμακευτικά σκευάσματα και εξοπλισμό με ολέθριες συνέπειες για την υγεία ολόκληρων πληθυσμών (π.χ. των μαστιζόμενων από AIDS πληθυσμών της υποσαχάριας Αφρικής). Τέλος, κομβικός ήταν ο ρόλος του ΔΝΤ στη μετάλλαξη του συστήματος υγείας στις χώρες που σύναψαν σύμβαση με το ταμείο. Η εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών πολιτικών (τύπου managed care) στα δημόσια νοσοκομεία, οι μεγάλες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες υγείας, η διάλυση παραδοσιακών κοινοτικών θεσμών δημόσιας υγιεινής και η ευρεία ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, ως υλοποίηση των πολιτικών του ΔΝΤ, οδήγησαν σε μεγάλη αύξηση των άμεσων πληρωμών από τους ίδιους τους ασθενείς και σε τεράστιας κλίμακας αποκλεισμούς από την παροχή περίθαλψης, ειδικά των πιο αδύναμων τμημάτων της κοινωνίας. Οι συνέπειες των πολιτικών αυτών, που αναλύθηκαν εκτεταμένα από τον Γ. Νικολαΐδη στην εισαγωγή της εκδήλωσης, αποδείχτηκαν τρομαχτικές για την υγεία των λαϊκών στρωμάτων. Οι ίδιοι οικονομικοί οργανισμοί είναι αυτοί που ουσιαστικά χαράσσουν την πολιτική του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Ο ΠΟΥ από την διακήρυξη της Αλμα-Ατα το 1978 που οραματιζόταν την καθολική κάλυψη του παγκόσμιου πληθυσμού σε επίπεδο πρωτοβάθμιας περίθαλψης έχει καταλήξει σήμερα να αποτελεί το στρατηγείο της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας στο χώρο της υγείας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αφενός όλο και περισσότερα στελέχη των διεθνών οικονομικών οργανισμών καταλαμβάνουν κομβικές θέσεις στον ΠΟΥ και αφετέρου ότι ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του ΠΟΥ σήμερα είναι το ίδρυμα Bill Gates! Σε ό,τι αφορά την ακολουθούμενη πολιτική υγείας στις ΗΠΑ, ο Η. Waitzkin άσκησε δριμεία κριτική στη μεταρρύθμιση που προωθεί ο πρόεδρος Ομπάμα (το Obamacare). Ο συμβιβασμός στον οποίο κατέληξε το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις του Ομπάμα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ευρείας κλίμακας μεταφορά κονδυλίων από το δημόσιο προς τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, προκειμένου να προσφέρουν ασφαλιστική κάλυψη σε υποασφαλισμένους και ανασφάλιστους, ενώ υπολογίζεται ότι 25 εκατ. άνθρωποι θα παραμείνουν ανασφάλιστοι και με το νέο σύστημα. Η (μεταβατικού χαρακτήρα) αντιπρόταση του H. Waitzkin και 20.000 ακόμη αμερικανών γιατρών που ανήκουν στην ένωση «Physicians for a National Health Program» είναι η ύπαρξη ενός ενιαίου φορέα χρηματοδότησης των υπηρεσιών υγείας που θα προσφέρει καθολική ασφαλιστική κάλυψη υγείας χωρίς άμεσες πληρωμές από τον ασθενή, ενώ παράλληλα θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση του υπερδιογκωμένου κόστους περίθαλψης, που σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στο τεράστιο διοικητικό κόστος λόγω του ιδιωτικού χαρακτήρα του συστήματος υγείας στις ΗΠΑ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη πρόταση χαίρει ευρείας αποδοχής από τον πληθυσμό των ΗΠΑ και είναι από τα βασικά αιτήματα των διαδηλωτών στην κινητοποίηση της Wall Street. Αυτή η αποδοχή είναι δείγμα των ευρύτερων ρωγμών που δημιουργούνται σήμερα τόσο στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο όσο και στην ίδια την αμερικάνικη ηγεμονία. Όπως υποστήριξε ο H. Waitzkin αναδεικνύονται τα τελευταία χρόνια σημεία αδυναμίας και σοβαρής κρίσης στο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο συσσώρευσης, σημεία όπως οι συνεχείς πόλεμοι που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ την τελευταία δεκαετία, η συνεχώς αυξανόμενη οικονομική σύμφυση του κεφαλαίου με το κράτος, προκειμένου το κράτος να εγγυάται την αναπαραγωγή του συστήματος και την κερδοφορία του κεφαλαίου, και η ανάδυση του «καπιταλισμού της καταστροφής». Στο πλαίσιο αυτό η κρίση χρέους χρησιμοποιείται σήμερα ως μοχλός ανάσχεσης της κρίσης, αποσκοπώντας στην περαιτέρω μεταφορά δημόσιου χρήματος προς τον ιδιωτικό τομέα, ευρείας κλίμακας ιδιωτικοποιήσεις και μείωση των μισθών των εργαζομένων. Είναι όμως και η ίδια η αμερικάνικη ηγεμονία που δέχεται σημαντικά πλήγματα, με αποκορύφωμα τη γειτονιά των ΗΠΑ, τη Λατινική Αμερική, όπου όλο και περισσότερα κράτη αψηφούν τις επιταγές των ΗΠΑ και των οργανισμών προώθησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Όπως τόνισε χαρακτηριστικά, «αν αυτό συνέβαινε κατά την περίοδο Ρήγκαν θα είχαμε στείλει το στρατό». Οι αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού, συνεπώς, επιτρέπουν τη μαζική άρνησή του και αναδεικνύουν τη δυνατότητα ενός νέου σοσιαλιστικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και οργάνωσης της υγείας ειδικότερα. Η εμπειρία του H. Waitzkin από τους μετασχηματισμούς που έχουν συμβεί στα κράτη της Λατινικής Αμερικής τα τελευταία χρόνια υποδεικνύει ότι είναι δυνατή η νικηφόρα αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και η επανακατοχύρωση βασικών κοινωνικών αγαθών, όπως είναι η υγεία, για το σύνολο του λαού. Κομβικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία έχει διαδραματίσει η «από τα κάτω» οργάνωση των τοπικών κοινοτήτων, με ιδιαίτερη έμφαση στη βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών που καθορίζουν την υγεία (ύδρευση, στέγαση κ.λπ.) και τη δημιουργία θεσμών κοινωνικής ιατρικής και πρωτοβάθμιας περίθαλψης βασισμένων στο επίπεδο του δήμου και της κοινότητας. Για τον Waitzkin ο κοινωνικο-ιατρικός ακτιβισμός της νέας εποχής συνίσταται στην προάσπιση του δικαιώματος για δημόσια και δωρεάν περίθαλψη, για την κάλυψη των βασικών κοινωνικών αναγκών και την αντιμετώπιση των νοσογόνων κοινωνικών συνθηκών, πρωτίστως των κοινωνικών ανισοτήτων. Αποτελούν καθήκοντα της Αριστεράς στο χώρο της υγείας η απομυστικοποίηση (demystification) των βασικών ιδεών του κυρίαρχου λόγου και η συγκρότηση θεσμών λαϊκής αντιηγεμονίας στην προοπτική μιας ευρύτερης κοινωνικής αλλαγής. Η στρατηγική αισιοδοξία που διαπνέει την τοποθέτηση του Howard Waitzkin, προϊόν της πείρας του από μακρόχρονους και σκληρούς αγώνες σε ιδιαίτερα αρνητικούς συσχετισμούς, αποτελεί πολύτιμο εφόδιο για τις δύσκολες μάχες που έχουμε μπροστά μας. http://ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1520:-l-r-howard-waitzkin&catid=121:ygeia&Itemid=520

Φορολόγηση της Εκκλησιαστικής Περιουσίας

(ένα παλιό άρθρο που είχα γράψει για την "Αποικία" το βρήκα και μου έκανε νόημα να το ξαναδημοσιεύσω.. Είναι πάλι επίκαιρες τέτοιες σκέψεις.

Published by ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Δ. ΣΤΑΘΑΚΙΟΣ [Tsouknida] on 2009/11/7 (966 reads)

  Φορολόγηση της Εκκλησιαστικής Περιουσίας

του Τσουκνίδα

Αυτό που μπορεί κανείς να παρατηρήσει εξαρχής είναι η ήπια αντίδραση της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Ευτυχώς. Φαντάζομαι τι γινόταν μ' αυτό επί Μακαριστού, αν έμπαινε δηλαδή παραπάνω φόρος στην Εκκλησία, από ό,τι στις όμοιες με αυτή νομικές οντότητες: "Οι γραικύλοι πολεμάνε την Εκκλησία, θέλουν να την εκμηδενίσουν μέσω της φορολογίας" και όλα τα ράσα στον δρόμο, μαζί με αυτούς που πιστεύουν ότι Εκκλησία σημαίνει "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια"..

Και η Εκκλησία θα κέρδιζε μόνο αυτούς και θα έχανε τους άλλους μισούς που πιστεύουν ότι η θεσμική εκκλησία είναι ο πιο ευνοημένος από το κράτος μεγαλοϊδιοκτήτης στην χώρα μας!

Για αυτό και υπήρχε, κατά τη γνώμη μου, ακόμα καλύτερος τρόπος αντίδρασης, δεδομένου ότι βρισκόμαστε προ της χρεοκοπίας του κράτους, όπως λένε οι αρμόδιοι, "κόβονται" σημαντικές κοινωνικές δαπάνες, άνθρωποι χάνουν την δουλειά τους εξ ' αιτίας της κατάστασης...

Τι θα μπορούσε να πει η εκκλησιαστική ηγεσία, ακόμα και αν θεωρούσε άδικη τη φορολόγηση : "Είναι άδικο μέτρο, αλλά εμείς σκεφτόμαστε σε ποια κατάσταση είναι η Κοινωνία, δηλαδή τα παιδιά του Θεού και θα αποδώσουμε αυτή τη φορολογία, εφιστώντας όμως την προσοχή της Κυβέρνησης, τα έσοδα από αυτή τη φορολογία, όπως βέβαια και από τις άλλες φορολογίες να πάνε στις ανάγκες των φτωχών !"

Βγαίνεις μπροστά από τον υποτιθέμενο αντίπαλο....

Κατά τη γνώμη μου 4 συνιστώσες έχει το θέμα.

1. Δεν είναι όλες οι Ι. Μητροπόλεις πλούσιες και σε πολλές περιπτώσεις ενδέχεται τα έσοδα που εισπράττουν από ενοίκια ίσα-ίσα να φτάνουν να καλύπτουν τις ανάγκες των παραρτημάτων τους (γηροκομεία, κατασκηνώσεις, συσσίτια κλπ). Άλλο ένα σύμφυτο πρόβλημα είναι ότι η μεγάλη ιδιοκτησία συνήθως δεν είναι των ενοριών, ή ακόμα και των μητροπόλεων, αλλά μοναστηριών, εκκλησιαστικών ιδρυμάτων κλπ, από τα οποία πολλές φορές μόνο με οριακές νομικές κατασκευές κατορθώνουν οι μητροπολίτες να πάρουν χρήματα για το "έργο" που κατευθύνεται από τους ίδιους.

Από την άλλη όμως, υπάρχουν Μητροπόλεις μεγαλομέτοχοι σε τράπεζες (Ειρήσθω εν παρόδω,  μεγάλο πνευματικό θέμα αυτό να κατατίθενται τα αποθέματα της Εκκλησίας σε πλήρως κερδοσκοπικούς οργανισμούς, που πρωτοστατούν και υλοποιούν πολιτικές που οδηγούν στην ανεργία κλπ. Όταν οι περισσότερες τράπεζες ήταν κρατικές και τουλάχιστον φανερά δεν είχαν στόχο το άμεσο χρηματικό κέρδος, αλλά την ωφέλεια της Χώρας, είχε κάποιο νόημα. Σήμερα όμως;

Αυτό που έχει προταθεί από ειδικούς είναι να χρησιμοποιηθούν αυτά τα ποσά ως βάση για ένα ανταποδοτικό, αλλά όχι κερδοσκοπικό κοινωνικό ταμείο με άλλους σκοπούς, αλλά οι αρμόδιοι κάνουν ότι δεν ακούνε..)  Αυτή η εσωτερική ανισότητα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με εσωτερική αλληλεγγύη, κάτι σαν την «Παύλεια Λογεία». Πολύ θα χαρώ λοιπόν, αν όντως είναι δυσβάσταχτη η φορολόγηση για ορισμένες Μητροπόλεις, να κινητοποιηθεί μια σύγχρονη Λογεία και όχι να είναι η κάθε Μητρόπολη για την πάρτη της.

2. Το θέμα ανακινήθηκε επικοινωνιακά, με το Βατοπέδι και όχι μόνο με το Βατοπέδι, δεκάδες ανά την Ελλάδα ήταν οι περιπτώσεις το τελευταίο καιρό που εκκλησιαστική περιουσία "αξιοποιήθηκε" ή έγινε προσπάθεια να αξιοποιηθεί με μόνο άξονα το κέρδος, χωρίς σεβασμό στις τοπικές κοινωνίες και στο περιβάλλον. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε την εντύπωση σε πολλούς ότι η θεσμική εκκλησία είναι ένας από τους πιο στυγνούς μεγαλοϊδιοκτήτες γης, έτσι που στην δύσκολη ώρα, όχι μόνο να δικαιολογούν, αλλά να περιμένουν την υπερφορολόγησή της. Για το "φιλανθρωπικό έργο" λένε οι κατηγορούμενοι δεσποτάδες, ηγούμενοι και λοιπή εκκλησιαστική ελίτ.

"Μα ποιό έργο, αυτό που εσύ μόνος σου αποφασίζεις και εκτελείς. Ρώτησες ποτέ την τοπική κοινωνία ποιές είναι οι ανάγκες της, τα ίδια τα μέλη της τοπικής σου Εκκλησίας, ήρθες ποτέ σε έναν ουσιαστικό διάλογο μαζί τους; Να είναι συναπόφαση πως θα αξιοποιηθεί η περιουσία;"  Ήρθες ποτέ σε έναν ουσιαστικό διάλογο μαζί τους; Να είναι συναπόφαση πως θα αξιοποιηθεί η περιουσία;" Άλλη μια φορά έρχεται δραματικά στο προσκήνιο η ευκαιρία, που χάθηκε με την μεταρρύθμιση Τρίτση,  για έλεγχο της εκκλησιαστικής περιουσίας, άρα και της αξιοποίησής της από αιρετά συμβούλια πιστών με την συμμετοχή και του Μητροπολίτη. Να θυμίσω ότι αυτό ήταν "η αιχμή του δόρατος" της αντίδρασης: Μια περιορισμένη παραχώρηση γης την συζητούσαν τότε οι δεσποτάδες, όχι όμως τον έλεγχο.  Θα έκανε μόνη της η Εκκλησία τον εσωτερικό εκδημοκρατισμό... Ακόμα τον περιμένουμε.

Αντίθετα αναπτύχθηκαν περίεργα θεολογικά σχήματα για να αποδειχθεί ότι ένας ... "φτασμένος πνευματικά" μπορεί να διαχειρίζεται καλύτερα τα οικόπεδα, ξεχνώντας ότι οι αρχαίοι κανόνες  απαγόρευαν στον  επίσκοπο να ασχολείται άμεσα με το ταμείο, το οποίο ελέγχονταν από Διακόνους. Και ας θυμίσουμε την εκλογή των  7 Διακόνων.

3. Το "φιλανθρωπικό έργο" της Εκκλησίας, για το οποίο πραγματικά θυμώνω όταν χρησιμοποιείται ως επιχείρημα. Άκουσα έναν μητροπολίτη (τα λόγια του οποίου με παρακίνησαν να γράψω αυτό το άρθρο), να λέει σε κάποιο ραδιόφωνο τα εξής για το θέμα. "Ας μας πάρει το κράτος την περιουσία, αλλά ας μας πάρει τα ιδρύματα, γηροκομεία κλπ. Δεν μπορεί να σκέφτομαι κάθε μέρα που θα βρω πόρους για να τα συντηρήσω και να μη σκέφτομαι το κύριο έργο μου που είναι "η σωτηρία ψυχών" και να έρχεται το Κράτος να με φορολογεί σαν να είμαι ο χ επιχειρηματίας!"  Είναι ένας από τους μητροπολίτες που ισχυρίζεται ότι διοικεί μια φτωχή μητρόπολη και μπορεί να έχει και δίκιο. Δεν το έψαξα. 

Την Εκκλησία δεν την υποχρεώνει κανείς  να κάνει κοινωνικό έργο. Δεν είναι κάτι εξωτερικό, αλλά είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής της ζωής στην οποία βιώνεται η όντως Κοινωνία. Από την αρχή αυτή η κοινωνικότητα ήταν η Ιεραποστολή, το ζωντανό Ευαγγέλιο, αυτό που έφερνε δούλους, αλλά και πλούσιους που είχαν χάσει το νόημα της ζωής στους κόλπους της. Αυτή η κοινωνικότητα βιώνεται με πόρους, αλλά και με πενταροδεκάρες. Από την στιγμή λοιπόν που βιώνεται ως εξωτερικό "έργο" το οποίο μάλιστα αποτελεί και επιχείρημα εξουσίας, έχει χαθεί η μπάλα. Και έτσι φτάνει ένας μητροπολίτης να χολοσκάει για ένα γηροκομείο, γιατί είναι το "έργο" του και όχι το έργο μιας κοινότητας, που είναι υπεύθυνη να το φέρει βόλτα.

Θα πει τώρα αυτός ο γέροντας, μα ποιά κοινότητα; Εγώ δεν βρίσκω τους απολύτως απαραίτητους συνεργάτες. Και στην δυτική εκκλησία οι Καρδινάλιοι αρχίζουν "να βγάζουν στο σφυρί" Ναούς, γιατί δεν φτάνουν οι εισφορές των πιστών για να τους συντηρήσουν. Αλλά δεν φαίνεται προς το παρόν να τους απασχολεί γιατί φεύγει ο κόσμος από την  Εκκλησία. Εδώ μήπως έχουμε ακόμα τον χρόνο να προλάβουμε; Γιατί πολλοί έχουν φύγει μόνο σώματι, αλλά φωνάζουν με τον τρόπο τους και όλη την ψυχή τους μαζί με τον ποιητή: "Αγάπη που 'ναι η Εκκλησιά σου, βαρέθηκα πια τα Μετόχια!"

4. Τα περισσότερα ακίνητα της Εκκλησίας ανήκουν στον λαό που της παραχώρησε όταν ήταν ο μοναδικός θεσμικός προστάτης του τον καιρό της Τουρκοκρατίας. Πρέπει συνεχώς να του αποδεικνύει ότι τα διαχειρίζεται καλύτερα από ότι το Κράτος με κριτήριο την κοινή ωφέλεια.

Πηγή:  http://icthis.net/modules/smartsection/item.php?itemid=431

Κοινό κάλεσμα στην απεργία εργαζομένων σε κέντρα πρόληψης και απεξάρτησης | Left.gr

Κοινό κάλεσμα στην απεργία εργαζομένων σε κέντρα πρόληψης και απεξάρτησης | Left.gr


Κοινή ανακοίνωση-κάλεσμα για τη 48η απεργία στις 6&7 Νοεμβρίου εξέδωσαν το σωματείο των εργαζομένων στα κέντρα πρόληψης, ο σύλλογος εργαζομένων ΚΕΘΕΑ και οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα απεξάρτησης "18Άνω".

ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ 48ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 6ης & 7ης ΝΟΕΜΒΡΗ

Ζούμε κρίσιμες μέρες. Ένας στους τέσσερεις ανηλίκους και ένας στους τέσσερεις υπερήλικες κατοίκους της χώρας ακροβατούν στα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με στοιχεία του 2010. Από τότε έως σήμερα δεν μπορεί παρά να προστίθενται μαζικά και άλλοι στις λίστες της κοινωνικής προγραφής, αφού οι πιέσεις προς την πλειοψηφία της κοινωνίας για χάρη της αδιάκοπης καλοπέρασης μιας μειοψηφίας είναι ατέλειωτες.

Κρίσιμες μέρες, με μαθητές να διανύουν με τα πόδια τα χιλιόμετρα, που τους χωρίζουν απ’ τα χτυπημένα σπίτια τους μέχρι τα υποβαθμισμένα σχολειά τους. Με γονείς να χάνουν τις δουλειές τους και να παλεύουν με θεούς και δαίμονες, να μην απολέσουν και την αξιοπρέπεια – την δική τους και της οικογένειάς τους. Με άνεργους νέους να προσφέρουν απλήρωτοι «κοινωφελή εργασία» διάρκειας 5 μηνών ή να «καταρτίζονται» για ένα κομμάτι ψωμί σε κάθε κουταμάρα, που χρηματοδοτεί η Ε.Ε. και υλοποιούν ντόπιοι αετονύχηδες. Με συνταξιούχους να βλέπουν να κλέβουν οι τροϊκανοί τις εισφορές, που για χρόνια κατέβαλαν με τον ιδρώτα τους και να χαρατσώνεται η κατοικία τους, που πάλι με κόπους έχτισαν ή αγόρασαν. Με την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, από κοινωνικό δικαίωμα να ’χει μετατραπεί σε «ατομικό» προνόμιο. Με την πρόσβαση σε τροφή ν’ αποκτά, πια, και σταθμό ενδιάμεσο των ακριβών ραφιών και των κάδων απορριμμάτων: τον σταθμό των «ληγμένων», καθώς ο ιερός «νόμος προσφοράς-ζήτησης» δημιουργεί νέο πελατολόγιο, άρα και νέα πεδία κερδοφορίας που, αν και… σάπια, δεν πρέπει να χαθεί.

Σε τέτοιες μέρες, η μνημονιακή συγκυβέρνηση ασχολείται μονάχα με το πώς θα πείσει τον λαό για την «αναγκαιότητα» του «Μνημονίου ΙΙΙ». Δεν το καταφέρνει βέβαια, γι’ αυτό προχωρά στην κατάλυση των τελευταίων απομειναριών της αστικής δημοκρατίας, κάνοντας ένα βήμα παραπέρα στην παραβίαση του Συντάγματος και των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, στην εντατικοποίηση του αυταρχισμού, στην παραδειγματική φίμωση των φωνών αντίστασης. Στους τηλε-θεατρινισμούς και στην τρομοκράτηση της κοινωνίας, ακριβώς για να καταφέρει να την χωρέσει και να την αλέσει, στον μύλο του «Μνημονίου ΙΙΙ». 

Ως εργαζόμενοι σε φορείς Αντιμετώπισης των Εξαρτήσεων, ως εργαζόμενοι δομών υπό μνημονιακή επίθεση και διάλυση, ως εργαζόμενοι πολίτες μιας χώρας προς πώληση και μιας κοινωνίας υπό κατάρρευση: θεωρούμε ότι αυτή ακριβώς η δουλειά μας, με πληθυσμούς με δριμείες ανάγκες, μας θέτει στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων για απεγκλωβισμό απ’ το κοινωνικά και ψυχικά συντριπτικό αδιέξοδο των «Μνημονίων». 

Απεργούμε στις 6 και 7 Νοεμβρίου, συμμετέχουμε στα συλλαλητήρια και από κοινού διεκδικούμε:
Κατάργηση των Μνημονίων της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, του εργασιακού μεσαίωνα, της φτωχοποίησης και της εξάρτησης της ελληνικής κοινωνίας.
Ανατροπή και τιμωρία του πολιτικού προσωπικού, που εφαρμόζει ή βάζει πλάτη στις προσταγές της Ε.Ε., της Ε.Κ.Τ., του ΔΝΤ, των τραπεζών, ακυρώνοντας τα αιτήματα, τις ανάγκες και τους πόθους της κοινωνίας.
Πάγια χρηματοδότηση και ισότιμη ανάπτυξη όλων των Φορέων που παρέχουν δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Πρόληψης, Απεξάρτησης, Κοινωνικής Επανένταξης στους συμπολίτες μας όλων των ηλικιών, εθνικοτήτων, πεποιθήσεων.
Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ «ΜΝΗΜΟΝΙΑ»! ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΩΡΑ!

ΣΥΡΙΖΑ ΣΑΜΟΥ: Για την συγκοινωνιακή σύνδεση των νησιών μας

 Για την συγκοινωνιακή σύνδεση των νησιών μας: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Σάμος, 2  Νοέμβρη 2012 
Η ακτοπλοϊκή σύνδεση των νησιών μας και ιδιαίτερα η βασική  με τον Πειραιά είναι πλέον «στον αέρα»!
Φαίνεται ότι πλέον είναι ζητούμενο το να έχουμε καράβι από και προς τον Πειραιά μόνο 3 φορές την εβδομάδα! Αν και αυτό ήταν πολύ δυσμενής εξέλιξη που από μόνο του γυρνούσε  τον τόπο μας δεκαετίες πίσω, αφέθηκε να περάσει με αποτέλεσμα να πάμε και παρακάτω ! 

 Το ζωτικό μας δικαίωμα για επαφή με «τον έξω κόσμο», που αφορά την υγεία μας, τις ίσες εργασιακές και επαγγελματικές ευκαιρίες, πολλές φορές την συνοχή των οικογενειών μας, έχει  χαθεί σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις, πιέσεις εφοπλιστών και ατολμίες υπευθύνων επί του νομικού και οικονομικού εδάφους των Μνημονίων, όπου όλα ανεξαιρέτως θεωρούνται εμπόρευμα και για ξεπούλημα κάτω του κόστους.
Με τα Μνημόνια η Σάμος δεν έχει ζωή. Οι κάτοικοι της πλήττονται διπλά και ως πρόσωπα με την λιτότητα, τους αντεργατικούς νόμους και την φοροεπιδρομή στο λαϊκό εισόδημα, αλλά και με την πλήρη εγκατάλειψη του νησιού σε μια αγοραία αντίληψη, όπου δεν υπάρχει (η κατοχυρωμένη και συνταγματικά) νησιωτικότητα και η κρατική προσπάθεια για άμβλυνση των  δυσκολιών που ανακύπτουν από αυτή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ έχει συγκεκριμένες προτάσεις για τις Συγκοινωνίες. 
Η ακτοπλοΐα για μας αποτελεί κοινωνικό αγαθό. 
Η Ελλάδα είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα στην οποία η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει τον απόλυτο έλεγχο.
Πρόταση μας είναι η σύσταση Δημόσιου –Κοινωνικού Φορέα Ακτοπλοΐας που θα αναλάβει κυρίως τις γραμμές δημοσίου συμφέροντος.  Υπό τέτοιο πρίσμα βλέπουμε  και την καθημερινή σύνδεση μας τον χειμώνα με τον Πειραιά.
Η πρότασή μας αυτή μπορεί να επικαιροποιηθεί για τις ώρες της εκτεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε, μπορεί να τεθεί στον διάλογο των τοπικών κοινωνιών και να συμπληρωθεί.

Παράλληλα είναι ανάγκη να εκδηλωθεί δυναμικά η ανάλογη λαϊκή πίεση για τα αυτονόητα.
Χρειάζεται οι φορείς και ιδιαίτερα οι τοπικές αρχές να εμπνεύσουν την κοινωνία για έναν επίμονο καθημερινό αγώνα που θα κάνει την Κυβέρνηση να ενδιαφερθεί πραγματικά. Ο καιρός των συμβολικών κινήσεων, όπως αυτές που έγιναν πέρυσι μπροστά στους καταπέλτες του Ιεράπετρα, πέρασε. Ας σκεφτούμε και ας υλοποιήσουμε κινητοποιήσεις που θα πλήξουν πραγματικά το γόητρο της υποταγμένης και ήδη αυτοδιαλυόμενης κυβέρνησης, έτσι ώστε να πιεστεί πραγματικά. Δεν πιστεύουμε τις υποσχέσεις που δίνονται και παλεύουμε με σθένος μέχρι να δούμε απτά αποτελέσματα.
Οι τοπικές αρχές ελέγχονται γιατί μέχρι τώρα δεν ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο. 
Σήμερα όμως δεν έχουμε  άλλο χρόνο.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
 ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΠΕΙΡΑΙΑ ΜΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΛΟΙΟ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ  ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΑ ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ «ΠΛΑΦΟΝ»  ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ.
ΕΠΑΡΚΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΝΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΑΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗ ΧΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗ, ΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ  ΚΑΙ  ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ. 
Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, έστω και αν φαντάζει από την αρχή δύσκολος, γιατί «Όποιος αγωνίζεται μπορεί να χάσει, αλλά όποιος δεν αγωνίζεται είναι σίγουρα χαμένος!» 
 

Red NoteBook - Ανακαταλαμβάνουμε την μεγαλύτερη αυτοδιαχειριζόμενη περιοχή στην Ευρώπη

Red NoteBook - Ανακαταλαμβάνουμε την μεγαλύτερη αυτοδιαχειριζόμενη περιοχή στην Ευρώπη

Ανακαταλαμβάνουμε την μεγαλύτερη αυτοδιαχειριζόμενη περιοχή στην Ευρώπη
Tο ραντεβού είναι στις 17 Νοεμβρίου το πρωί με ότι έχει ο καθένας μαζί του (τρακτέρ, αξίνες, τύμπανα, ντουντούκες, κλπ).

Του Δημήτρη Γκιβίση

Συνεχίζονται οι προετοιμασίες κινημάτων, δικτύων και ακτιβιστών για την ημέρα δράσης της 17ης Νοεμβρίου, που θα προσπαθήσουν να ανακαταλάβουν το Zad, μια έκταση 1800 στρεμμάτων κοντά στην Νάντη που η Γαλλική κυβέρνηση θέλει να την κάνει αεροδρόμιο (μαζί με εμπορικά κέντρα, πολυκαταστήματα, ξενοδοχεία και τα συναφή), υλοποιώντας το όραμά της για μια τεράστια μητρόπολη μέσα στην «ατέλειωτη οικονομική ανάπτυξη».


 Η επίσημη ονομασία της μεγαλύτερης αυτοδιαχειριζόμενης περιοχής στην Ευρώπη είναι «Zone d΄ Aménagement differe» (Ειδική Ζώνη Σχεδιασμού), όμως οι άνθρωποι που μένουν στο χώρο την λένε «Zone Α Défendre» (Ζώνη Αντίστασης). Η ιστορία της Zad ξεκίνησε το 1972, όταν μια εγκαταλειμμένη περιοχή που ήταν σκουπιδότοπος, καταλήφθηκε από εκατοντάδες ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια προωθούν έναν τρόπο ζωής διαφορετικό από αυτόν που επιβάλλει ο καπιταλισμός. Έναν τρόπο ζωής που γεννάει καινούριες συνειδήσεις, προτάσσει την αλληλέγγυα θεώρηση της ζωής απέναντι στον ατομικισμό, και οδηγός του είναι οι ανθρώπινες ανάγκες και όχι η κυριαρχία του χρήματος. Στο χώρο έχουν γίνει εκατοντάδες εκδηλώσεις για θέματα που περιλαμβάνουν τους αγώνες κατά των εξώσεων, τη βιομηχανική κοινωνία, την υπερθέρμανση του πλανήτη, τον έλεγχο του εδάφους, την άναρχη δόμηση, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων χώρων, τον μύθο της ανάπτυξης, την ψευδαίσθηση της δημοκρατικής συμμετοχής, κλπ. 


Παράλληλα, γίνονταν βιολογικές καλλιέργειες, λειτουργούσε ανταλλακτικό εμπόριο, υπήρχαν χώροι εκμάθησης της γαλλικής γλώσσας σε πρόσφυγες, γίνονταν καθημερινά συλλογικές κουζίνες, φυτεύονταν λουλούδια σε κοινόχρηστους κήπους, υπήρχαν ξενώνες, αρτοποιείο, βιβλιοθήκη, κλπ. Το πρωί της Τρίτης 16 Οκτωβρίου, 1200 πάνοπλοι ράμπο  εισέβαλαν στο χώρο, επιτέθηκαν στους καταληψίες και κατέστρεψαν σπίτια, καλύβες, κήπους, εκθέσεις, και οτιδήποτε άλλο που έδειχνε ότι εκεί ζούσαν άνθρωποι. 


Απέναντι στους κατακτητές στήθηκαν οδοφράγματα από τους διαμένοντες και αλληλέγγυους, όμως η μάχη ήταν άνιση και χάθηκε, προς το παρόν. Από τότε ο χώρος φρουρείται συνεχώς από τις δυνάμεις καταστολής και έχει μεταβληθεί σε μια τεράστια στρατιωτικοποιημένη ζώνη. Παράλληλα, η βίαιη έξωση και οι καταστροφές έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης σε όλη την Γαλλία, ενώ καθημερινά γίνονται πολλαπλές δράσεις (καταλήψεις δρόμων, σαμποτάζ στα διόδια, κλπ) που έχουν ως στόχο να συνδέσουν το θέμα της Zad με τους δεκάδες καθημερινούς αγώνες που γίνονται ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία. Και μην ξεχνάτε: το ραντεβού είναι στις 17 Νοεμβρίου το πρωί με ότι έχει ο καθένας μαζί του (τρακτέρ, αξίνες, τύμπανα, ντουντούκες, κλπ).


Αναδημοσίευση από το perifereiastereas.blogspot.gr