4.29.2013

"Οι Αδιάφοροι" του Αντόνιο Γκράμσι



Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. 
Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. 
Δρα παθητικά, αλλά δρα. 
Είναι η μοιρολατρία. 
Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. 
Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. 
Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.
Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.
Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.
Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. 
Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.
11 Φεβρουαρίου 1917

4.17.2013

Δομές πρόληψης και θεραπείας των εξαρτήσεων: Ώρα μηδέν

από παλαιότερη κινητοποίηση εργαζομένων 


Των Αιμίλιου Κατσουλάκου, Αλέξανδρου Σταθακιού, Ευγενίας Σταθακοπούλου

Κάθε κοινωνία και βέβαια η πολιτική της εξουσία κρίνονται από το πώς τοποθετούνται απέναντι στους πιο ευάλωτους ανθρώπους. Οι εξαρτημένοι/ες, οι επιβαρυμένοι/ες ψυχικά, οι έχοντες «ειδικές ανάγκες», οι άνεργοι/ες νέοι/ες που περνούν μέσα στην απόγνωση τις δυνητικά πιο γόνιμες δεκαετίες της ζωής τους μπορούν να μας πουν καλύτερα από όλους πόσο προοδευτικές και αλληλέγγυες είναι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές.
Οι εξαρτημένοι/ες λοιπόν θα μας έλεγαν σήμερα ότι η πολιτική που προωθεί η κυβέρνηση - υποχείριο της τρόικας είναι πλέον πολύ χειρότερη, αδιαφορώντας ακόμη και για την απορρόφηση της λίστας και την απλή χορήγηση υποκατάστασης. Η κυβέρνηση δηλαδή ουσιαστικά σχεδιάζει μια κακής ποιότητας δήθεν συντήρηση, χωρίς ψυχοκοινωνική στήριξη και πρόνοια κοινωνικής επανένταξης. Τώρα το πολιτικό πρόταγμα διατυπώνεται ως εξής: «Μη ζητάς πολλά και μην πολυκυκλοφορείς, γιατί θα βρεθείς στο στρατόπεδο συγκέντρωσης - αποθήκη ανθρώπων της Αμυγδαλέζας».
Οι εκπρόσωποι όλων των κυβερνήσεων έχουν χαρακτηρίσει τα «Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων και προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας» ως «αιχμή του δόρατος» στα σχέδια δράσης που λένε ότι εκπονούν για την εξάπλωση της χρήσης ουσιών. Παρ' όλα αυτά, εξαιτίας του παρωχημένου ιδιότυπου θεσμικού καθεστώτος τους, απέχουν πολύ από το να είναι μόνιμες δομές, με σαφή, πάγια και κεντρική κρατική χρηματοδότηση που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους. Έτσι, πολύ συχνά βρίσκονται υπό την απειλή «λουκέτου». Tα 3 τελευταία χρόνια, με λιγότερο από το 35% της προϋπολογισμένης και κοινά συμφωνημένης, με βάση τις ανάγκες τους, χρηματοδότησης. Η κατάσταση έφτασε για ακόμα μία φορά στο απροχώρητο: γενικευμένη «στάση πληρωμών» σε αρκετά από αυτά.
Σε αυτό το κλίμα, τα συναρμόδια υπουργεία (Υγείας, Εσωτερικών) διστάζουν να ανανεώσουν την προγραμματική σύμβαση που θα εξασφάλιζε προσωρινά τη λειτουργία τους. Αν κλείσουν τα Κ.Π., θα λείψουν σε μεγάλο βαθμό, ειδικά στην περιφέρεια, οι δομές που προσφέρουν δωρεάν παροχή συμβουλευτικής και υποστήριξης στους/στις πολίτες σε θέματα που σχετίζονται με την οικογένεια, το σχολείο, τις εξαρτήσεις και γενικότερα με την ψυχοκοινωνική υγεία. Τον καιρό του Μνημονίου τα Κ.Π. θα μπορούσαν να αποτελούν δομές που στηρίζουν την κοινωνική συνοχή, όμως η επιλογή της κυβέρνησης φαίνεται να είναι η παρακμή τους.
Η υποχρηματοδότηση του ΟΚΑΝΑ είναι πρωτοφανής και φτάνει σε τέτοιο σημείο που ο Οργανισμός δεν μπορεί πλέον να αντεπεξέλθει στις άμεσες λειτουργικές του ανάγκες, με κίνδυνο να αφήσει στον δρόμο 8.500 θεραπευόμενους και 3.500 εξαρτημένους που βρίσκονται στις λίστες αναμονής. Είναι ενδεικτικό ότι το 2013 ξεκίνησε για τον ΟΚΑΝΑ με χρέος 28 εκατ. ευρώ, ενώ στον φετινό προϋπολογισμό έχουν εγγραφεί μόλις 18 εκατ. ευρώ, για τη λειτουργία του Οργανισμού φέτος και την αποπληρωμή του χρέους, ενώ την ίδια στιγμή η μισθοδοσία μόνο των εργαζομένων -μετά την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου- ανέρχεται στο ποσό των 17 εκατ. ευρώ. Επιπλέον οι εργαζόμενοι/ες, που μέσα σε αυτό το κλίμα προσπαθούμε να δουλέψουμε με αξιοπρέπεια, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την εκδικητικότητα της μνημονιακής κυβέρνησης που θέλει να καταργήσει αναδρομικά τη συλλογική μας σύμβαση και να μας ζητήσει πίσω χρήματα που έχουμε λάβει από το 1999 και μετά! Δηλαδή, να δουλεύουμε για χρόνια σχεδόν απλήρωτοι/ες!
Στο ΚΕΘΕΑ έχουν σταματήσει οι προσλήψεις προσωπικού, έτσι που, μετά τις συνταξιοδοτήσεις, αλλά και τον πολλαπλασιασμό των αναγκών εν μέσω κοινωνικής κρίσης, οι εργαζόμενοι/ες έχουν επωμισθεί πολλαπλάσια καθήκοντα.
Τα Προγράμματα των Ψυχιατρικών Νοσοκομείων Αττικής και Θεσσαλονίκης είναι αντιμέτωπα με το φάσμα της διάλυσης, καθώς τα ψυχιατρικά νοσοκομεία πρόκειται να συγχωνευτούν με τα γενικά και σε καιρούς Μνημονίων υπάρχει ο φόβος της ολοσχερούς διάλυσης των "στεγνών" προγραμμάτων απεξάρτησης, καθώς θεωρούνται από τους νεοφιλελεύθερους πολυτέλεια...
Όσοι/ες, τέλος, καταφέρουν και τελειώσουν ένα πρόγραμμα απεξάρτησης κινδυνεύουν να επιστρέψουν στη χρήση, εξ αιτίας των μειωμένων παροχών των προγραμμάτων κοινωνικής επανένταξης και της απουσίας κρατικής μέριμνας και σχεδιασμού για την είσοδο στην αγορά εργασίας.
Η εποχή των ψευδαισθήσεων και των επικοινωνιακών διακηρύξεων σωτηρίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί για τους/τις εξαρτημένους/ες και τους/τις εργαζόμενους/ες στις δομές πρόληψης και θεραπείας τους. Είναι πια κατανοητό πως η επιβίωση των παραπάνω δομών θα είναι πολύ δύσκολη, οι θέσεις θεραπείας θα μειωθούν, η ποιότητα των προγραμμάτων θα υποβαθμιστεί και η ανεργία θα απειλεί πολλούς από τους/τις εργαζόμενους/ες σε αυτές.
Έχουμε μπροστά μας, λοιπόν, την εφαρμογή ενός σχεδίου διάλυσης των φορέων πρόληψης και θεραπείας των εξαρτήσεων όμοιο με αυτό που ήδη υλοποιείται στις δομές ψυχικής υγείας; Ή μήπως μέσα από αυτό το κλίμα παρακμής και απαξίωσης των δομών πρόληψης και θεραπείας της εξάρτησης προετοιμάζεται η είσοδος των ιδιωτικών συμφερόντων και σε αυτόν τον ευαίσθητο χώρο;
Πηγή: " ΑΥΓΗ" Ημερομηνία δημοσίευσης: 16/04/2013

4.09.2013

Εν τέλει: Μηδενισμός και επανάσταση

Ιστορικό τέλος ή ριζοσπαστική πολιτική διέξοδος; Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

Η μισή θεραπεία μιας αρρώστιας οφείλεται στη σωστή διάγνωση. Η άλλη μισή οφείλεται στην ανασύσταση της προσωπικής υπαρξιακής ελευθερίας. Το 1887 ο Νίτσε είχε προβλέψει ότι οι επόμενοι δύο αιώνες θα είναι οι αιώνες της πλήρους απαξίωσης των πάντων, του απόλυτα αρνητικού μηδενισμού. Τι σημαίνει όμως μηδενισμός; Μηδενισμός υφίσταται όταν οι ύψιστες αξίες της ανθρωπότητας απαξιώνουν τον εαυτό τους. Δεν υπάρχει το «γιατί», παρά μόνο λειτουργεί το ένστικτο της ατομικής επιβίωσης χωρίς κάποιο στόχο. Με συμπληρωμένο τον έναν από τους δύο αιώνες, η προφητεία του επιβεβαιώνεται πλήρως. Ο τρόπος που εξασκείται η πολιτική και διαρθρώνεται η οικονομία, καθώς και το κίνητρο για την παραγωγή, μαρτυρούν το αληθές της πρόβλεψης. Κορύφωση της μηδενιστικής αντίληψης επήλθε το 1992, όταν ο νεοφιλελεύθερος διανοητής Φουκουγιάμα είχε γράψει ότι «…η ιστορία τελείωσε». 

Μέσα σ’ αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της πλανητικής απαξίωσης, η Ελλάδα, ως ένα μεταπρατικό μιμητικό κράτος, ενσώματωσε το «παράδειγμα» αυτό κακέκτυπα. Από το 1974 οι πολιτικές της ηγεσίες, μπολιασμένες με τη μηδενιστική ατομική νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, δημιούργησαν ένα κράτος χωρίς καμιά αξιοκρατία. Οι ποιότητες εκδιώχθηκαν και οι μετριότητες επικράτησαν κάνοντας δόγμα τον αμοραλισμό, με όχημα την κατανάλωση ως τη μόνη αξία με οποιοδήποτε μέσο. Οι πελατειακές σχέσεις εντάχθηκαν σε αυτό το σχήμα, με αποτέλεσμα η διαφθορά να θεωρείται ως ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Με μέσο την εκπαίδευση οι ηγεσίες ποδηγέτησαν το λαό. 
Η γνώση παράχθηκε ως χρηστικό μέσο και όχι ως αυτοσκοπός αυτοβελτίωσης. Και γέμισε η Ελλάδα γνωστικούς καταρτισμένους αμόρφωτους. 
Αυτή η μηδενιστική πνευματική παρακμιακή έκπτωση είναι η αιτία της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε σήμερα. Η πολιτική διέξοδος από αυτή τη σκοτεινή εποχή θα προέλθει μόνο όταν συγκροτηθεί μια ριζοσπαστική αξιακή ταυτότητα, σε μια συλλογική ομάδα ικανή να οδηγήσει τη χώρα στο μεταπαρακμιακό φωτεινό μονοπάτι. Ριζοσπαστισμός σημαίνει η ολοκληρωτική αλλαγή του ανθρώπου από τη ρίζα, η βαθύτερη πρωτογενής υπαρξιακή του αλλαγή. Αξιακή ταυτότητα είναι η απελευθέρωση της ηθικοποίησης των ηθών, νοηματοδοτώντας το βίο. Με βάση αυτούς τους ορισμούς, τα κριτήρια για τη μετάβαση στο μεταπαρακμιακό φωτεινό μονοπάτι προϋποθέτουν ένα νέο συνταγματικό πατριωτισμό κοινών αξιών, που θα εστιάζεται σε μια πραγματικά άμεση δημοκρατία. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με την ολοκληρωτική αναμόρφωση του κράτους. Το σύστημα του κοινοτισμού είναι το πιο πρόσφορο για να αναδομηθεί η άμεση δημοκρατία. Για να υπάρξει άμεση δημοκρατία το κριτήριο είναι η αποκέντρωση σε όλα τα επίπεδα, από το πληθυσμιακό μέχρι το κομματικό. Τα δημοψηφίσματα για όλα τα μεγάλα θέματα αποτελούν προϋπόθεση της πραγματικής δημοκρατίας. Η δυνατότητα της ανακλητότητας των αιρετών συνιστά το βάθεμα της συμμετοχής. Η παραγωγική συγκρότηση στο κοινοτικό σύστημα λαμβάνει άλλα χαρακτηριστικά, σε ένα άλλο μοντέλο, μη καταναλωτικό. Όλα αυτά προϋποθέτουν μια αναγκαιότητα πολιτιστικής αναγέννησης με κέντρο την αναμόρφωση της εκπαίδευσης σε ανθρωπιστική κατεύθυνση,η οποία θα παράγει ανθρώπους έντιμους και καλλιεργημένους και θα διαμορφώνει πνευματικά ολοκληρωμένες προσωπικότητες. 
Ο πολιτικός φορέας που θα αναλάβει να πραγματώσει αυτές τις αλλαγές χρειάζεται να έχει ο ίδιος δημοκρατία στο εσωτερικό του, ώστε να αναδειχθούν τα πρόσωπα εκείνα που θα εμπνεύσουν τις ριζοσπαστικές και αξιακές καταστάσεις στον καθένα ξεχωριστά. Επομένως, προαπαιτείται μια εσωτερική επανάσταση του καθενός. Ο καθένας ξεχωριστά θα συγκροτήσει αμαζοποίητα ένα συλλογικό υποκείμενο, για μια πραγματικά ριζοσπαστική αλλαγή, έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένα αυθόρμητα οργανωμένο πολιτικό ρεύμα. Για να οργανωθεί το πολιτικό ρεύμα διεξόδου χρειάζεται υπαρξιακή γνησιότητα προνομιακά εμπνευσμένων ανθρώπων, που με την παρουσία τους θα εμπνεύσουν το εν λόγω πολιτικό ρεύμα. Η πολιτική διέξοδος που μπορεί να υπάρξει, για να οδηγηθούμε σε ένα μεταπαρακμιακό φωτεινό μονοπάτι, απαιτεί προνομιακές ψυχές. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση. Υπάρχουν, άραγε, αυτοί οι άνθρωποι;
* Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι Θεολόγος-Φιλόλογος, 
πρόεδρος της Α΄ ΕΛΜΕ Πέλλας

4.08.2013

ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ «ΦΑΡΟΥ»


Υπουργείο Εσωτερικών και Υπουργείο Υγείας
OKANA 
ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ «ΦΑΡΟΥ», του ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΝ & ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ της ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΠΕΡΙΦ.ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΑΜΟΥ

Πληροφορηθήκαμε από το Δ.Σ. και την Επιστημονική Oμάδα τη δραματική οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Περιφερειακής Ενότητας Σάμου «Φάρος», λόγω μη καταβολής της προϋπολογισμένης και συμφωνημένης με προγραμματική συμφωνία χρηματοδότησης από τα Υπουργεία Υγείας και Εσωτερικών. Η πλήρης αδυναμία καταβολής των μισθών των εργαζομένων και των ασφαλιστικών εισφορών, οδηγεί με βεβαιότητα σε αναστολή της λειτουργίας του «Φάρου».

Οι κάτοικοι της Σάμου, της Ικαρίας και των Φούρνων, ιδιαίτερα οι έφηβοι και η εκπαιδευτική κοινότητα, θα στερηθούν τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσφέρει απολύτως δωρεάν η εξειδικευμένη και έμπειρη επιστημονική ομάδα του «Φάρου».
Θεωρούμε ότι η πρωτόγνωρη κρίση που ζούμε, οι πιεστικές συνθήκες που δημιουργεί στους ανθρώπους, η ανεργία, η ανέχεια, η απαισιοδοξία, αποτελούν απειλητικό περιβάλλον για την Ψυχοκοινωνική Υγεία, και καθιστούν την αναγκαιότητα να συνεχιστεί και να ενισχυθεί η υποστηρικτική δράση του «Φάρου» επιτακτική.
Έχουμε γνωρίσει το «Φάρο» από τις εκδηλώσεις, τις παρεμβάσεις, τα σεμινάρια, τις ομάδες, τα ατομικά ραντεβού και έχουμε σχηματίσει ιδία γνώμη για την ποιότητα και την αναγκαιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει.
Καλούμε την κυβέρνηση να καταβάλει άμεσα τα οφειλόμενα και να εγγυηθεί την απρόσκοπτη και ομαλή λειτουργία των Κέντρων Πρόληψης. Καλούμε τις Αρχές του τόπου και τα Πολιτικά Κόμματα να εξαντλήσουν όλες τις δυνατότητες και την επιρροή τους για τη σωτηρία του.
Δηλώνουμε αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε τη διάλυση του μοναδικού φορέα Πρόληψης των Εξαρτήσεων & Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας των Νησιών μας.

Υπογραφή: ΕΔΩ