ΟΙ ΙΚΑΡΙΩΤΕΣ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ!

Οι κάτοικοι της Ικαρίας και οι Ικαριώτες της Αττικής δείχνουν τον δρόμο, φανταστείτε αν όλοι οι νησιώτες και οι παροικίες του στην Αττική κάνανε μια κινητοποίηση όλοι μαζί, σαν πρώτη κίνηση...γιατί για το θέμα της υγείας χρειάζεται πλέον εξέγερση.

Τοποθετήσεις Αλέξανδρου Σταθακιού ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ 9-11-15

1. Για το θέμα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας" Συνεχίζοντας στο σκεπτικό της κας Κυρίτση και μετά από αυτά που ακούστηκαν από τους κους Σπιλάνη και Α. Μπάλα θα ήθελα να προσθέσω τα εξής: Πρώτον είναι γνωστό ότι ακούστηκαν σκάνδαλα μεγάλα ή μικρά σε προηγούμενες πολιτιστικές πρωτεύουσες στην Ελλάδα με πιο τρανταχτή περίπτωση αυτή της Θεσσαλονίκης. Αυτό έγινε γιατί σε εκείνες τις εποχές με το κρατικό χρήμα να ρέει, υποβοηθούνταν μια άλλη άποψη για τον πολιτισμό που έλεγε ότι πολιτισμός ήταν οι παραστάσεις και οι συναυλίες με τα μεγάλα ονόματα με μετακλήσεις από το εξωτερικό, με έργα, ίσως βιτρίνας, αλλά και ίσως αναγκαία που έπρεπε όμως να κατασκευαστούν μέσα σε χρονική πίεση, ένα περιβάλλον όπου χωρούσαν ατζέντηδες και υπερτιμολογήσεις. Σήμερα είμαστε σε άλλη εποχή, όπου κανένας δήμος δεν έχει χρήματα και βέβαια δεν μπορεί να πει ότι δεν θα λειτουργήσει τα λίαν απαραίτητα και αναγκαία -γιατί με δυσκολία ανταποκρίνεται και σε αυτά- για να "προικίσει" την πολιτιστική πρωτεύουσα. Αναγκαστικά θα κινηθεί στην μεγάλη διάσταση του πολιτισμού, που είναι ότι μετασχηματίζει ο άνθρωπος στην καθημερινότητα του, η ίδια του η ζωή και όχι το ιδιαίτερο, το δήθεν "υψηλό". Εδώ έχουμε πολλά να δώσουμε γιατί έχουμε δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που απασχολούν τον οικουμενικό άνθρωπο. Είμαστε κοινωνίες συνόρων- ιδιαίτερα πιεσμένες αυτόν τον καιρό από αυτό το χαρακτηριστικό μας και δεν μπορεί θα βγεί- ήδη βγαίνει σε δημιουργία και είμαστε τόποι που ενώ υποφέρουμε από τον αποκλεισμό, αναζητούμε και αγωνιζόμαστε για επικοινωνία..Ναι πολλά μπορεί να πει κανείς για τις ατέλειες, ενδεχομένως για τους κρυφούς ή φανερούς στόχους του θεσμού και να ασκήσει κριτική. Και μπορούμε να τη δούμε την κριτική αυτή στην εφαρμογή. Ωστόσο ένα είναι σίγουρο: πολιτιστική πρωτεύουσα θα είναι το 2021 μια πόλη της Ελλάδας, μιας χώρας που κάθε δήμος της υποφέρει από τα μνημόνια και πουθενά δεν περισσεύουν λεφτά. Αφού λοιπόν θα είναι στην Ελλάδα γιατί να μην είναι από ένα νησί μας, για να δείξουμε το βαθύτερο κοινωνικό μας εαυτό, χωρις παράτες, εκ των ενόντων με κεντρικό άξονα την λαική δημιουργία."

2. Για το θέμα του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ θεάτρου ΧΙΟΥ,
ψηφίζοντας ΚΑΤΑ, τονίζω ότι ανεξαρτήτως τι ψηφίσαμε όλοι, προσπαθώντας να ισορροπήσουμε ο καθένας με τον τρόπο του μέσα σε ένα ανισόρροπο μνημονακό καθεστώς,  να βγάλουμε μια ομόφωνη καταγγελία προς το Υπουργείο Πολιτισμού για το πως μεταχειρίζεται το μοναδικό αυτόν θεσμό πολιτισμού του Βορ. Αιγαίου.

3. ΓΙΑ ΤΟ "ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ"

Δείχνει τα όρια του Καλλικράτη. Οι εντολές που είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει η περιφερειακή διοίκηση στην σύνταξή του και η έλλειψη ενός διεκδικητικού πλαισίου δείχνει πως η αυτοδιοίκηση έχει μετραπεί σε ετεροδιοίκηση.

Η περριφέρεια απλά καταγράφει την υπάρχουσα κατάσταση και δείχνει πως θα κινηθεί μέσα στα όρια των περιορισμένων αρμοδιοτήτων και πόρων του Καλλικράτη, της ένδοιας που έχουν καταδικάσει και την Ελληνική Πολιτεία, άρα και την αυτοδιοίκηση τα μνημόνια.

ΘΑ ΔΩΣΩ ΔΥΟ-ΤΡΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ:

Χωροταξικός και Πολεοδομικός σχεδιασμός:Ενώ στα κρίσιμα σημεία διατυπώνεται η ανάγκη " ΠΡΟΣΤΑΣΊΑΣ, των παραδοσιακών οικισμών, αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών που αναδεικνύουν την αιγιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική,
"ΟΤΙ θα πρέπει να γίνει καταγραφή και να προωθηθούν καθεστώτα προστασίας για συγκεκριμένα κτήρια και για τον περιβάλλοντα χώρο τους, "
ΟΤΙ Η προστασία του τοπίου και του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος της αγροτικής υπαίθρου ΚΑΙ ΟΤΙ "οι εξωτερικές πιέσεις (πχ. από οικονομικές δραστηριότητες, από μεγάλες τουριστικές και βιομηχανικές μονάδες) μπορεί γρήγορα να οδηγήσουν στην αισθητική υποβάθμιση του τοπίου.

 ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ  ότι δεν υπάρχουν επαρκείς μηχανισμοί και διαδικασίες σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο θεσμοθετημένοι να προβούν σε εμπεριστατωμένες μελέτες για το σχεδιασμό και τη χωροθέτηση μεγάλων έργων ΑΠΕ, προκειμένου να εκτιμηθούν επαρκώς οι επιπτώσεις τους τόσο στο φυσικό περιβάλλον των νησιών, αλλά και στην οικονομική  τους δραστηριότητα. Περίπλοκο θεσμικό πλαίσιο στα θέματα χωροταξίας και περιβάλλοντος με συχνές επικαλύψειςΤΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΜΕΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ? Αν θέλουμε να έρθουμε σε ρήξη με την μιζέρια, θα έπρεπε να λέμε ότι διεκδικούμε πρόσληψη μόνιμου ειδικού προσωπικού, αλλιώς το μνημονιακό, αποικιοκρατούμενο κράτος θα έχει την ευθύνη της καταστροφής, καθώς και ότι διεκδικούμε θεσμικό πλαίσιο που θα βασίζεται στις παρατηρήσεις και το δημοκρατικό σχεδιασμό από τα κάτω και όχι αποτέλεσμα της δράσης των λόμπι των ισχυρών.

ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΕΔΩ ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΟΦΩΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΜΑΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΦΕΤΟΣ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ. ΜΑΣ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΝΩ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΠΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ "Ο μέσος κάτοικος της Περιφέρειας σήμερα είναι εκτεθειμένος σε ένα πολύ μεγάλο εύρος νοσολογικού φορτίου στο νερό, στον αέρα, στην τροφή και σε άλλα προϊόντα που καταναλώνει. Αυτή η πολλαπλή επιβάρυνση στη δημόσια υγεία, αναδεικνύει την ανάγκη αποφυγής των αποσπασματικών μέτρων και παρεμβάσεων, αλλά της ανάπτυξης επιστημονικά τεκμηριωμένων προσεγγίσεων και πολύπλευρων συνεργασιών κοινωνικής εταιρικότητας, για την προώθηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου δράσης για την προστασία της υγείας, σε συνεργασία με συναρμόδιους, δημόσιους και κοινωνικούς φορείς. Η επικάλυψη και τα κενά αρμοδιοτήτων μπορεί να επιτευχθεί μόνο με επιστημονική τεκμηρίωση, επιτελικό σχεδιασμό με δημοκρατικό προγραμματισμό και πολύπλευρη κοινωνική διαβούλευση και συνεργασία. Σήμερα, είναι ιδιαίτερα εμφανής, η ελλιπής ανάπτυξη συνεργασιών εντός της Περιφέρειας, η απουσία ενιαίας στρατηγικής και ενός συνεκτικού σχεδίου δράσης των υπηρεσιών."Ζητείται λοιπόν από την περιφέρεια να κάνει επιχειρησιακό σχεδιασμό σε έναν χώρο που έχει πολύ μικρές αρμοδιότητες, ένας χώρος που εδώ όλοι μας έχουμε διαπιστώσει την τραγική του κατάλληξη με τους θανάτους π.χ.από την έλειψη αγροτικών γιατρών στα χωριά και ασθενοφόρων. ο τρεγάλφος λοιπόν του επιχειρησιακού προγραμματισμού συνεχίζεται. Και εμεις υποστηρίζουμε την διαβούλευση και την συνεργασία αρκεί αυτή κάπου να μπορεί να βασιστεί. βλέπετε εδώ κάτι να μπορεί να βασιστεί κάπου;

Στην κοινωνική μέριμνα και τον πολιτισμό αθλητισμό μπορεί να φαίνονται τα πράγματα καλύτερα, παρά την ένδοια πόρων κι εδώ, λόγω της δραστηριότητας πολλών εθελοντικών φορέων, όμως χερειάζεται μεγαλύτερη παρέμβαση συντονισμού. πρέπει να ζητηθούν παρεμβάσεις σε νομοθετικό επίπεδο, όπως για τα κέντρα πρόληψης και το βοήθεια στο σπίτι, πρέπει να υπάρξει ένας πολύ καλά οργανωμένος συντονισμός της πρωτοβάθμιας κοινωνικής φροντίδας που θα μπορούσε να τον κάνει η περιφέρεια, αν είχε την στελέχωση και τις αρμοδιότητες.. Ο επιχειρησιακός προγραμματισμός και σε αυτό το σημείο είναι μερικός, θα ήταν πλήρης αν συμπεριλαμβάναμε δυνατότητες που δεν υπάρχουν σήμερα, αλλά θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε μαζί με τον λαό σθεναρά από την κεντρική πολιτεία. ΔΕΝ ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΜΙΑ ΔΙΕΔΙΚΗΣΗ...

Για τον ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ ΤΟΜΕΑ διαπιστώνεται η γήρανση των ασχολουμένων με αυτόν, καθώς και ανάγκη απασχόλησης σε αυτόν τον τομέα νέων καινοτόμων και καλά καταρτισμένων ανθρώπων. Αναδεικνύεται λοιπόν η ανάγκη ουσιαστικής γεωργικής εκπαίδευσης, και ουσιαστικής επιστημονικής εποπτείας , από κάθε πλευρά, από τον σπόρο μέχρι την διάθεση των προϊόντων της παραγωγής. Δεν γράφεται όμως κάτι τέτοιο στις προτάσεις γιατί βέβαια θέλει την πρόσληψη αφιοσιωμένων εκπαιδευτών και  εποπτών και δεν υπάρχουν πόροι για αυτό, με πεντάμηνα και λογική εσπα, δεν μπορεί να γίνει... Επίσης όλο το παραγωγικό μέρος, άρα και αυτό διαπνέεται από την λογική της πρωτοκαθεδρίας της δήθεν "ελέύθερης" αγοράς, έτσι δεν ακούστηκαν οι προτάσεις μας που μιλούσαν για τον πρωταρχικό άξονα της διατροφικής επάρκειας στον αγροτικό τομέα, γιατί έχουν άλλη φιλοσοφία βασιζόμενη στην αλληλεγγύη και το συνεργατικό πνεύμα και τον δημοκρατικό κοινωνικό σχεδιασμό.

Μετά από αυτά δεν μπορούμε νομίζω από την πλευρά της αντιπολίτευσης να υπερψηφίσουμε αυτό το σχέδιο. Δεν μπορούμε να νομίζουμε ότι τετραγωνίζουμε τον κύκλο, προσχηματικά βέβαια και να κοροιδεύουμε τον εαυτό μας, για να είμαστε απλά εντάξει γραφειοκρατικά και βέβαια να έχουμε τα προαπαιτούμενα για το ΕΣΠΑ. Καταλαβαίνω την ανάγκη της περιφερειακής διοίκησης, αλλά νομίζω ότι την βοηθούμε να διεκδικήσει μη συνενώντας .

Αντιπολεμικό συλλαλητήριο αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

Συλλαλητήριο Σάββατο 31/10, 11πμ
στην πλατεία Καρλοβάσου

Η φωτιά του πολέμου που έχουν ανάψει οι ιμπεριαλιστές στη Συρία αλλά και σε μια σειρά χώρες της ευρύτερης περιοχής από την Ουκρανία ως τη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική, καταστρέφει χώρες και δολοφονεί μαζικά λαούς. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ρωσία και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τα συμφέροντα τους και απειλούν με τα χειρότερα ολόκληρη την περιοχή. Τα προσφυγικά κύματα, η απερίγραπτη τραγωδία που ζουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων από τους λαούς που ξεριζώνονται από τις χώρες τους είναι  απτά αποτελέσματα αυτής της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με βάση το δόγμα «ανήκουμε στη Δύση» την ίδια ώρα που προωθεί καταιγίδα αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων, υπηρετεί με όλους τους τρόπους τις πολεμικές επιδιώξεις των αμερικανονατοϊκών δυνάμεων. Με παλιές και νέες βάσεις, με άξονες με τα φασιστικά καθεστώτα Ισραήλ και Αιγύπτου, βυθίζει τη χώρα και το λαό μέσα στη δίνη του εξελισσόμενου μακελειού. Ενώ ταυτόχρονα συναινεί και συνεργεί στις δολοφονικές και δουλεμπορικές πολιτικές της ΕΕ ενάντια στους πρόσφυγες.

Ο μόνος δρόμος για να μπλοκαριστούν τα πολεμικά σχέδια και να αποτραπούν τα εφιαλτικά σενάρια στα οποία οδηγεί αυτή η βαρβαρότητα είναι η ανάπτυξη της μαζικής λαϊκής πάλης, στο πλευρό των προσφύγων και όλων των λαών της περιοχής:

Ø  Ενάντια στους ιμπεριαλιστές-εμπρηστές των πολέμων. Ενάντια στην πολιτική υπηρέτησης αυτών των σχεδίων που προωθεί το σύστημα και η κυβέρνηση του. Καμιά εμπλοκή της χώρας στους πολέμους των ιμπεριαλιστών!

Ø  Διεκδικώντας μαζικά και μαχητικά άσυλο, έγγραφα, και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε κάθε μετανάστη και σε κάθε πρόσφυγα. Όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές της ΕΕ

Ως πρώτο βήμα σε αυτό τον αγώνα καλούμε σε αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο το Σάββατο 31 Οκτώβρη στις 11π.μ. στην πλατεία Καρλοβάσου.

H επανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο νέο τοπίο

 http://www.e-dromos.gr/h-epanasygkrothsh-ths-rizospastikhs-aristeras-sto-neo-topio/
Του Αλέξανδρου Σταθακιού*
 
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών αποτυπώνει τις διαθέσεις των πολιτών σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Στην αποτύπωση αυτή, βεβαίως, μετρά και η αποχή. Ακόμα και αν υπάρχουν λόγοι ανωτέρας βίας – π.χ. οικονομική αδυναμία του ψηφοφόρου να πάει να ψηφίσει όπου «είναι γραμμένος», έχει σημασία για το επίπεδο οργάνωσης των ανθρώπων που για ταξικούς λόγους σχετίζονται με την ριζοσπαστική αριστερά.
Η αποτύπωση αυτή δείχνει μια υποχώρηση του «αντιμνημονιακού φρονήματος» των Ελλήνων ψηφοφόρων, αλλά και προσθέτει νέες, μάλλον μη ευνοϊκές παραμέτρους για τη θετική εξέλιξη των κοινωνικών αγώνων προς όφελος των πολλών και καταπιεσμένων.
Η απογοήτευση που έχουμε εισπράξει όλοι μας από αυτή την αρνητική στροφή δεν πρέπει ούτε να μας κάμψει, αλλά ούτε να μας οδηγήσει σε ατελέσφορες άμυνες, όπου θα κάνουμε σαν να μη έχει συμβεί τίποτα και θα συνεχίζουμε για όσο αντέξουμε με τη δύναμη της αδράνειας. Αντίθετα, αν θέλουμε να επανακάμψει η ριζοσπαστική Αριστερά στο προσκήνιο με όρους μάχης αυτή τη φορά, είναι αναγκαίο να προβούμε στην ριζική «θεραπεία» όλων των παλιών και νέων «ασθενειών» και της Αριστεράς, αλλά και τον τρόπο που έχουμε μάθει μέσα από το «σύστημα» να ασκούμε πολιτική, ή περιμένουμε να ασκηθεί από άλλους. Δεν έχει σημασία το αν είσαι ο πλέον ριζοσπάστης στη γνώμη. Σημασία έχει να έχεις πάντα τον κριτικό αναστοχασμό, ώστε να μην αφομοιώνεσαι από υπερκείμενο σύστημα του οποίου θέλεις να αλλάξεις τους όρους. Ειδικά στις στιγμές που διαπιστώνεις τη δύναμή του, όπως τώρα, που ένα «παλατιανό πραξικόπημα» φαίνεται, εκ των υστέρων, εγκεκριμένο από το σώμα των ψηφοφόρων.
 
Πόλεμος στον σεχταρισμό
Η πρώτη «ασθένεια» που πρέπει να θεραπευτεί είναι ο σεχταρισμός, παράλληλα όμως με την αλλαγή του «φαρμάκου» που προτάθηκε για αυτή τη θεραπεία και οδήγησε σε «πραξικοπήματα»: Δηλαδή, να χτυπηθεί το «αιρετικό» πνεύμα, το οποίο είναι από μια άποψη σύμφυτο του αριστερού ανθρώπου από έναν στείρο κομματικό πατριωτισμό, «γιατί τώρα που πάμε για κυβέρνηση, πρέπει να δείχνουμε συμμορφωμένοι με την ηγεσία, τουλάχιστον τη δική μας».
Θα παραδεχόμουν με βάση ορισμένα ιστορικά παραδείγματα, τη θέληση μιας «ηγετικής» ομάδας να επιβληθεί με απόλυτο τρόπο, αν είχε μια θέση πρωτοποριακή, στέρεη κι όχι «θολή» ακόμα και μέσα στα όρια της ίδιας ομάδας, κατάλληλη να εμπνέει όλο και περισσότερες άλλες ομάδες και να επεκτείνεται με φυσικό τρόπο. Δεν μπορείς να αντιγράψεις τη φόρμα, χωρίς το περιεχόμενο.
Τι μας έχει μείνει μετά από την σωστική, κατά την γνώμη μου παραδοχή ότι κανένα κομμάτι της Αριστεράς δεν είναι σήμερα «πρωτοπορία»; Μας μένει η κοινωνική βάση, ενός μεγάλου κομματιού των πολιτών της Ελλάδας (άνεργοι, νέοι, νεόφτωχοι, υποαπασχολούμενοι, χρεωμένοι μέχρι τα «μπούνια», εργαζόμενοι σε ομηρία) που δεν έχει να χάσει τίποτα με την ριζική αλλαγή παραδείγματος οικονομικής λειτουργίας και κοινωνικής συγκρότησης, αρκεί να πιστέψει ότι αξίζει τον κόπο, εμπνευστεί και πάρει την πληροφορία μέσω της ενεργού συμμετοχής του στην διατύπωση και υποστήριξη του παραδείγματος, ότι υπάρχει μια ευθεία αντιστοιχία ανάμεσα στις ανάγκες του και σε αυτό που διεκδικεί – πολύ ξεκάθαρα διατυπωμένο αυτή τη φορά. Η αφετηρία είναι και η υπαρκτή Αριστερά, η οποία εμφανίζεται με πολλές προτάσεις που έχουν όμως κοινή αφετηρία και άξονες, έστω και αν συχνά-πυκνά οι «σοφοί» των διαφόρων ομάδων της κάνουν ότι μπορούν για να τονίσουν το διαφορετικό.
Ενώ λοιπόν γίνεται αγώνας για να πείσει ο ένας τον άλλο αριστερό για την δική του οπτική ξεχνιέται κάτι βασικό, ότι στην πραγματικότητα οι σημερινοί προλετάριοι δεν έχουν δεχθεί κατά βάθος τον βασικό κοινό πυρήνα όλης της αριστεράς. (Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουμε μεταπτώσεις, όπως στις τελευταίες εκλογές.) Έχει πράγματι πειστεί το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου της Εργασίας ότι με τα μνημόνια δεν πάει άλλο, αλλά αυτό δεν φτάνει. Πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι έχουμε κλείσει μια εικοσιπενταετία συνεχούς λειτουργίας του νεοφιλελευθερισμού στο σώμα της κοινωνίας, συνεχούς καθημερινής ζωής υπό το πλαίσιο των αξιών αυτού του ακραίου μοντέλου -«δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα και οικογένειες», έλεγε η Θάτσερ- και αυτό έχει αφήσει την στάμπα του βαθιά.

Με ποιο σχέδιο
Το κοινωνικό σώμα που αντιδρά στα μνημόνια, ακόμα και οι σημερινοί προλετάριοι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θέλουν σοσιαλισμό κάθε τύπου, υπαρκτού ή εντελώς οραματικού, μετασχηματισμό της κοινωνίας με στάδια ή χωρίς. Εδώ είναι λοιπόν ο μεγάλος αγώνας, τον οποίο, τώρα που η «ιλαρά» του χωρίς όρους κυβερνητισμού έφυγε από μας, μπορούμε να τον κάνουμε με καθαρότερους όρους:
Απέναντι στην τραγωδία που οδήγησε το μοντέλο της εικοσιπενταετίας, αλλά και ό,τι είχε υπάρξει από πριν, δεν φτάνει μόνο ένα σχέδιο εξόδου. Χρειάζεται η οικοδόμηση ενός σχεδίου μιας ριζικά άλλης κοινωνίας το οποίο είναι ανάγκη ν’ αρχίζεις να κουβεντιάζεις καθημερινά με τον κόσμο της εργασίας. Να μπολιάζεσαι και εσύ από τους ανθρώπους για να μπορείς να τους μπολιάσεις. Να ξαναφέρεις αξίες όλης της Αριστεράς στο προσκήνιο, όπως για παράδειγμα την έννοια του συνεταιρισμού που έχει εντελώς ξεθωριάσει στα χωριά κι όχι απλά σε ένα πρόγραμμα, αλλά με καθημερινή πράξη. Αν ο εργαζόμενος συνταράσσεται από το συνολικό όραμα, τότε πιο εύκολα θα πάρει και το ρίσκο μιας διακινδύνευσης για χάρη αυτού του οράματος – π.χ. έξοδο από το ευρώ, με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται.
Χρειάζεται να λες καθημερινά το όνομά σου (σοσιαλισμός) και με την ουσιαστική μάχη για το κοινό όνομα, μπορεί υπό όρους να προκύψει και η λειτουργική και διαλεκτική ενσωμάτωση όλων των επιθετικών προσδιορισμών αυτού του ονόματος. Αναφέρω για παράδειγμα μόνο ένα φαινομενικό δίπολο επιθετικών προσδιορισμών: διεθνιστικός και πατριωτικός.
Ναι, μέτωπο της Αριστεράς, αλλά ανοιχτό στην κοινωνία, έτσι που αυτή να σχετικοποιήσει και τις μεταξύ μας διαφορές και να οδηγήσει σε μια νέα συνταρακτική και για την κοινωνία και την Ιστορία θέση.

* Ο Αλέξανδρος Σταθακιός είναι Γενικός Γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης και Περιφερειακός Σύμβουλος Βορείου Αιγαίου.

 http://www.e-dromos.gr/tag/%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac/

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ 20ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015

       Πολύ μελάνι έχει χυθεί πριν και μετά τις εκλογές, σχετικά με τις κυβερνήσεις Τσίπρα και τον χαρακτήρα τους, αλλά και την προοπτική της Χώρας μας να απεμπλακεί κάποια στιγμή από την αναγκαστική και καταστροφική λιτότητα, αλλά και να εξέλθει από την de facto μετατροπή της σε αποικία χρέους. Αυτό υποτίθεται ότι μπορούσε να το πετύχει μια κυβέρνηση με πυρήνα την «ριζοσπαστική αριστερά», εάν εκπλήρωνε αυτή στην πράξη τα περιεχόμενα και των δύο όρων:

Ριζοσπάστης είναι αυτός, που συμμετέχοντας στο «σύστημα» αρνείται τα βασικά του χαρακτηριστικά και προσπαθεί, προωθώντας βαθιές τομές σ’ αυτό από μέσα, να το αλλάξει άρδην.

Αριστερός είναι αυτός που σε κάθε του βήμα βάζει μπροστά το δίκιο «του κόσμου της Εργασίας», πάνω και από ψευδεπίγραφες «σταθερότητες», ειδικά όταν εντείνουν την καταπίεση αυτών των κοινωνικών ομάδων.

      Μέσα από την εμπλοκή μου σε αυτή την υπόθεση του «Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς» (κι εγώ μαζί με πολλούς άλλους) κλιμακωτά εισέπραττα βαθιές διαψεύσεις σχετικά με την δυνατότητα αυτού του συνασπισμού να πραγματώσει το περιεχόμενο της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Δεν ήταν η κυβίστηση του Ιούλη από μόνη της, απλά αυτό το γεγονός έκοψε και το «τελευταίο κλαδί» που μπορούσε να «πιαστεί» κανείς, ώστε να οι ελπίδες να είναι πιο πολλές από τις διαψεύσεις.

         Αναγκαστικά οι γραμμές αυτές έχουν ένα βιωματικό- προσωπικό τόνο, όπως έχουν και όλες οι κορυφαίες πολιτικές πράξεις: Όπως έλεγε ένας μεγάλος ηγέτης της αριστεράς, καθένας «αναμετράται με το μαξιλάρι του» για να προχωρήσει στα παραπέρα μεγάλα ή μικρά βήματα.

Και εγώ «με το μαξιλάρι μου παλεύω» από τις 21 Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα, αλλά και με τον διάλογο με αρκετούς άλλους που κάτι περιμένουν ν’ αλλάξει, για να δω πως μπορεί να σταθεί η «ριζοσπαστική αριστερά» από εδώ και πέρα. Ειδικά τώρα που το σώμα των ψηφοφόρων φαίνεται να ενέκρινε  «το σύστημα», που έμοιαζε να αμφισβητείται τα τελευταία 4 χρόνια. Απλά στην θέση της (προδομένης και αυτής) Σοσιαλδημοκρατίας έβαλε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μέσα σε ένα άγονο- φαινομενικά ίσως- τοπίο κάποιοι άνθρωποι αρχίζουμε να ονειρευόμαστε να στηθεί από την αρχή ένα μέτωπο δυνάμεων που κάποια στιγμή θα μπορέσει στην ουσία να φέρει βαθιές τομές. Να συνεισφέρει ώστε να γίνει επιτέλους μαχητικό αίτημα των καταπιεζόμενων πολιτών της Ελλάδας η κοινωνική δικαιοσύνη και όχι μια ευχή και ανάθεση στους «ειδικούς» από τον καναπέ. Να γίνει επιτέλους αντικείμενο πολιτικής διαπάλης ο ουσιαστικός εκδημοκρατισμός με στόχευση την συμμετοχή όλων στις διαδικασίες και όχι αναμονή «καθαρίσματος της βρωμιάς» από κάποιους άλλους.

Δηλαδή να ξαναμαζέψει με πιο δυναμικούς και καθαρούς όρους, όλο το πολιτικό κεφάλαιο που απαιτείται για να εμπιστευτεί ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νεόφτωχος το αξίωμα με το οποίο όλοι ξεκινήσαμε: «Ο Άνθρωπος πάνω από τα κέρδη»!

    Για να γίνει αυτό δεν φτάνει μόνο η τίμια διαφοροποίηση από τον εναπομείναν ΣΥΡΙΖΑ που διέστρεψε πλήρως το «συμβόλαιο» με το οποίο 4 χρόνια τώρα διεκδικούσε την διακυβέρνηση. Αυτό αναγκαστικά λόγω χρόνου έκανε η «Λαϊκή Ενότητα» και απέτυχε. Χρειάζεται να γίνουν –μετά από εξαντλητικό διάλογο- τομές, οι οποίες θα λαμβάνουν υπόψη την εμπειρία από το ανεπιτυχές ως προς τους στόχους της ριζοσπαστικής αριστεράς, εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και θα «θεραπεύουν» όσα αποδείχτηκαν προβληματικά.

Αυτή τη φορά θα ασχοληθώ με ένα προβληματικό σημείο, κατά την γνώμη μου το σημαντικότερο.

Είναι μεγάλη ανάγκη να μην περάσει ξώφαλτσα το ερώτημα «πως συγκροτείται το πολιτικό υποκείμενο μιας τέτοιας πορείας, δηλαδή η ραχοκοκαλιά εμπνευσμένων, συντονισμένων και ουσιαστικά συνεργαζόμενων ανθρώπων που θα μπορέσουν να γίνουν πολιορκητικός κριός για την πραγματική άνοδο των καταπιεσμένων στην εξουσία και όχι απλές μαζώχτρες ψήφων». 

Όλα αυτά τα χρόνια μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έλαβα κλιμακωτά μεγάλες διαψεύσεις σε αυτό ακριβώς το ερώτημα.

Είδα «αρτηριοσκληρωτικούς» ή, το χειρότερο, περίεργα διαπλεκόμενους κομματικούς «ειδικούς» ή, ακόμα και «ειδικούς»- «κολλητούς μεγαλοστελεχών» να πολεμούν υπογείως, μέσω των μηχανισμών, τα αιτήματα που έφερναν τα μέλη του κόμματος- παιδιά των εργατικών ή ευρύτερα κοινωνικών αγώνων, αντί να διαλεχτούν ώριμα και ειλικρινά μαζί τους: Δηλαδή αν το αίτημα ήταν μερικό να προσπαθήσουν να το συνθέσουν με το γενικότερο, χωρίς όμως μικρομεγαλισμούς και αποκλεισμούς. 

Το πιο γόνιμο και το πιο προκλητικό πράγμα που έζησα στον ΣΥΡΙΖΑ, να σχεδιάζω μαζί με πολλούς συντρόφους πολιτικές βασισμένες στην εμπειρία μας, εργασιακή και άλλη, είδα να το τα πετσόκοβουν, ή εντέχνως να το ακυρώνουν στην πράξη άνθρωποι που καμία ιδέα δεν είχαν για το τι συμβαίνει στην πράξη.

Είδα «κάποιους συντρόφους», χρονικά βέβαια προηγούμενους αλλά άκαπνους από αγώνες γιατί τους φοβούνταν, να θέλουν να περιορίσουν την επιρροή όσων έδιναν αγώνες, με κίνητρο την μελλούμενη......εξουσία, που την ήθελαν όλη δική τους. Ήθελαν η εξουσία να είναι των σοφών και όχι των δραστήριων..

Εννοείται ότι δεν έχει ελπίδα ριζοσπαστισμού, όποιο μέτωπο επαναλάβει αυτές τις ιδιοκτησιακές λογικές. Ιδρύεις κάτι που θα εξυπηρετήσει την ταξική πάλη, έστω κι αν ενδέχεται εσύ να μην είσαι έτοιμος να παλέψεις στις νέες συνθήκες: Να ακυρωθείς και παραμεριστείς από την δύναμη αυτής της πάλης.

Αναλαμβάνω κι εγώ προσωπικά το κομμάτι μου και ακούω πιο καλά όποιον το αναλαμβάνει γιατί βρέθηκα και βρεθήκαμε να παλεύουμε κάποια στιγμή με τα ίδια τους τα όπλα, επειδή είχε για μας σημασία «το κουκούλι», δεν θέλαμε να το διαρρήξουμε. Τώρα που εκρηκτικά έσπασε, μπαίνουμε πάλι σε πορεία από την αρχή.  Ότι ξεκινήσει από εδώ και πέρα πρέπει να βρεθεί τρόπος να μην παγιώνει πρόσωπα, ομάδες και καταστάσεις. Να μην επενδύει μόνο στο επικοινωνιακό, να αναζητά την βαθιά αποδοχή και την στράτευση και όχι την υφαρπαγή μιας ψήφου.

Καταλαβαίνω ότι έτσι προδιαγράφω έναν μακρύ δρόμο. Εύχομαι να διαψευστώ, εξ’ αιτίας της μεγάλης πυκνότητας του ιστορικού χρόνου, όμως πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το «σύστημα» επανέκαμψε με πολλές εφεδρείες. Αν δούμε κατάματα την αλήθεια, θα έχουμε την ευκαιρία «να επιδιορθώσουμε γρήγορα το χαράκωμα και να σχεδιάζουμε την αντεπίθεση». Μένω μέχρι εδώ λόγω χώρου. Θα επανέλθω.

Αλέξανδρος Σταθακιός

Περιφερειακός Σύμβουλος & Υποψήφιος βουλευτής Σάμου της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Μετά την υποχώρηση στο χαράκωμα, εκ βαθέων

 Βρέθηκα το 2011 σε αυτό που ο πολύς κόσμος λέει "πολιτική", δηλαδή την προς τα έξω εκφορά συγκεκριμένου (κομματικού) πολιτικού λόγου, γιατί στην Πολιτική ήμουν πάντα από μαθητής λυκείου στρατευμένος ιδεολογικά πάντα στην Αριστερά συμμετέχοντας σε επί μέρους κοινωνικούς αγώνες, όπως και στον συνδικαλισμό. 
Βρέθηκα χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω, γιατί τότε έγινε πιο σαφές μέσα μου, ότι η Χώρα μου έχει μετατραπεί σε ένα πολύ μπροστινό χαράκωμα ενός Παγκόσμιου Κοινωνικού Πολέμου που έχει ανάψει για τα καλά ανάμεσα στους πολλούς ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν με τα χέρια τους και το μυαλό τους, από την μια και από την άλλη τους λίγους που έχουν σωρεύσει μεγάλες χρηματικές αξίες σε χαρτιά, τα οποία κινδυνεύουν να χάσουν, λόγω της κρίσης που το ίδιο το σύστημα που επινόησαν για να μαζεύουν αυτά τα χαρτιά δημιούργησε. "Αξίες" που πρέπει να διατηρήσουν πάση θυσία "κλέβοντας" ζωή από τους πολλούς, παίρνοντας γη και υποδομές που δεν τους ανήκουν, υποδομές που δημιουργήθηκαν με συλλογικές- εκούσιες και ακούσιες- θυσίες δεκαετιών. Έτσι μόνο θα κλείσουν την "φούσκα" που αυτοί δημιούργησαν . Δεν έχουν άλλο δρόμο. Αλλιώς πρέπει να δεχτούν να χάσουν μεγάλο μέρος των συσσωρευμένων χαρτιών τους. Όχι "το κάψιμο κεφαλαίου" πρέπει να γίνει σε βάρος των πολλών, γυρίζοντας τον Κόσμο της Εργασίας πίσω και όχι σε βάρος των "χαρτιών" τους. 
Μέσα σε αυτό τον χαράκωμα οι επί μέρους αγώνες, οι επί μέρους τουφεκιές, είχαν την σημασία τους, αλλά αυτό που πρόβαλε ξεκάθαρα ήταν ο συντονισμός της γενικής αντεπίθεσης.

εγώ με την Ζωή και την Αγνή, όταν όλα ήταν απλά, αγωνιστικά και σαφή: "Το Χρέος είναι επαχθές" .

 Βρέθηκα να το προσπαθώ μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ πριν τον σημαδιακό Μάη του 12, γιατί   είδα ότι εκείνο το μετωπικό σχήμα είχε ζωή, ελευθερία, κάτι έμοιαζε να γίνεται από τα κάτω, γιατί θα ήμουν συμμέτοχος σε ένα συλλογικό σχέδιο και όχι γρανάζι ενός γραφειοκρατικού ή αρχηγικού μηχανισμού. 
Γρήγορα είδα, όταν το μέτωπο με τρέπονταν σε τυπικό κόμμα, ότι οι χρόνιοι μαθητές πολλών "σχολών" τις Αριστεράς, δεν κατάλαβαν ότι όλα τα εγχειρίδια που τους είχαν δώσει στις "σχολές" τους ήταν όλα, μα όλα ξεπερασμένα στην νέα εποχή, μετά την ολοκληρωτική επικράτηση του νεοφιλευθερισμού, που άλλαξε ριζικά τον Κόσμο. Δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που υπήρχε όταν γράφονταν τα εγχειρίδια τους. 
Για να μπορέσουν να συζητήσουν ουσιαστικά, να σχεδιάσουν μαζί χωρίς τρικλοποδιές ήταν ανάγκη να ξεκινήσουν από την παραδοχή: "Όλοι ξεπεραστήκαμε από τα πράγματα, όλοι μπορούμε να συμβάλλουμε με  αυτά που μάθαμε στις "σχολές" μας στον σχεδιασμό του νέου ταξικού όπλου, αρκεί να έχουμε πραγματική αγωνία για να φτιαχτεί αυτό το όπλο και όχι να δικαιώσουμε την επί μέρους ιστορία μας με το ζόρι."  Για παράδειγμα κάποιοι ντε και καλά να θέλουν να δικαιώσουν την στάση τους απέναντι στην ΕΟΚ, όταν η ΕΟΚ ήταν άλλο πράγμα, ενώ τώρα δεν έχουμε καν Κοινότητα, αλλά μια "ένωση με το στανιό", όπου ο κάθε λαός μοιάζει να ασφυκτιά με τον δικό του τρόπο, απλά και μόνο για να υπάρχει ακόμα ένα ισχυρό αποθετικό νόμισμα για τους έχοντες τον πλούτο.
Και δεν ήταν μόνο αυτό... Μια ομάδα που μέρα με τη μέρα θέριευε, ομάδα που είδε στον ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα  μιας γρήγορης και εύκολης εξουσίας, μια ομάδα που είχε στην πραγματικότητα όλες αυτές τις "σχολές" γραμμένες στα παλιά της τα παπούτσια, μεταχειριζόταν τις αντιθέσεις αυτές με τον τρόπο του "διαίρει και βασίλευε". Μια ομάδα που δεν ήθελε να δημιουργήσει μια γερή ραχοκοκκαλιά για να μπορέσει να υπερασπιστεί τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά διακυβεύματα που η ίδια φραστικά έθετε και μάλιστα σε ένα άγονο έδαφος, μιας και η Ελλάδα ήταν το πρώτο χαράκωμα στον Πολέμο. Να δώσει ουσία και προοπτική  σε μια ρήξη που ζητούσε από τον Λαό σε σχέση με μαθημένες πολιτικές νοοτροπίες και συμπεριφορές δεκαετιών. Ήθελε απλά να ψαρεύει "ψηφαλάκια" μέσα στον μπουχό. (και νομίζω φάνηκε πλέον καθαρά σε όσους μπορούν να δουν). Γιαυτό σταμάτησε να εμπνέει, μετέτρεπε μέρα με τη μέρα τον ΣΥΡΙΖΑ από κίνημα σε μηχανισμό για αυτό το ψάρεμα. Για την ακρίβεια σε πολλούς αλληλοσυγκρουόμενους μηχανισμούς για το ποιος θα ψαρέψει τα πιο μεγάλα ψάρια, που συμφωνούσαν μόνο στο ψάρεμα και στους τόπους ψαρέματος.
Έμενα όμως γιατί θεωρούσα και θεωρώ να πιστεύω ότι στην Ιστορία δεν υπάρχουν "καθαροί δρόμοι" αντίθετα μαζί με το θρεπτικό νερό τα μεγάλα ποτάμια κουβαλούν και κοτρώνες (κροκάλες) που μπορεί να σκοτώσουν. Έμενα γιατί με πολλούς συντρόφους μπορούσα να σχεδιάζω μαζί, να μοιράζομαι ιδέες και όνειρα, έστω αν όλα αυτά πολλές φορές, πολλοί της ηγεσίας τα πετσόκοβαν ή εντέχνως τα ακύρωναν στην πράξη.
Έστω και αν κάποιοι σύμβουλοι μεγαλοβουλευτών και μετέπειτα υπουργών με είπαν "λόμπι", επειδή πεισματικά πάλευα για τα δίκια των συναδέλφων μου, δίκια που ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το Μάη του 12 τα είχε συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του, δίκια που πάλεψα να υπάρχουν τουλάχιστον γραμμένα στο πρόγραμμα πριν τις εκλογές του Γενάρη. Δίκια που πάλι η ίδια αντίληψη τα έκανε να περιμένουν μετά την διαπραγμάτευση, για να έρθει η επιτροπεία να τα ακυρώσει μια και καλή.
Έμενα παρότι κάποιοι παλιοί σύντροφοι, άκαπνοι βέβαια από αγώνες γιατί τους φοβούνταν, φοβούνταν και μας τα παιδιά των κοινωνικών αγώνων και ήθελαν να περιορίσουν κάθε σχέση μας με την μελλούμενη......εξουσία, που την ήθελαν όλη δική τους. Ήθελαν η εξουσία να είναι των σοφών και όχι των δραστήριων..
Έμενα γιατί έστω και λειψά, έπρεπε να ξεκινήσει η αντεπίθεση να ανοίξει η Ιστορία, έτσι πίστευα.
Γιαυτό και τον Μάρτη, όταν ήρθε η πρώτη ανακωχή της Κυβέρνησης της " πρώτης φορά αριστερά " έβαλα κι εγώ πρώτη φορά κάποια " περίμενε"  για να το δω ως ανακωχή και όχι ως αρχή της παράδοσης....

Ήταν και η πρώτη φορά που σκέφτηκα "δεν θα χωρώ σε λίγο σε αυτό το κόμμα", γιατί αυτά τα λίγα που έβαζα εγώ ως λίαν απαραίτητα, κάποιοι άλλοι μέσα στο κόμμα, όχι πια τεχνοκράτες και σύμβουλοι, αλλά διπλανοί "σύντροφοί" μου, μου είπαν πως είναι πολλά..
Όταν ήρθαν οι 47 σελίδες δεν έπεσα από τα σύννεφα, ως κοινωνικά δρων υποκείμενο, το είχα δει το έργο κομμάτι-κομμάτι. Έστω και αν μέχρι τότε ήταν ανομολόγητο...
Έπρεπε "να καλέσω  τους παλιούς μου φίλους με φοβέρες και μ' αίματα."
Μου έλεγαν τότε κάποιοι σύντροφοι, περίμενε αυτά όλα τα κάνει σε μια προσπάθεια για να δείξει ότι οι δανειστές δεν θέλουν την συμφωνία, να δείξει πως ότι κι αν δώσει οι δανειστές θέλουν να τα πάρουν όλα, να δείξει και μέσα και έξω, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την "ρήξη"..
Και ήρθε πολύ γρήγορα το δημοψήφισμα και είπα έτσι θα είναι..
Και ήρθε σε μια βδομάδα ο πλήρης συμβιβασμός ....
Με έβλεπε πολύς κόσμος στον δρόμο, μου έλεγε μας " πρόδωσες", επειδή προσπαθούσα να τους πείσω για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα...
"Προδώθηκα" κι εγώ έλεγα ...
Η Δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας ήταν για μένα ένα " ώριμο φρούτο". Μια πολιτική συλλογικότητα που θα διατηρούσε εν ζωή όλους τους λόγους που στρατεύτηκα τόσο πολύ με τον ΣΥΡΙΖΑ..

Χαιρόμουν που μέρα με την μέρα οι περισσότεροι άνθρωποι που εκτιμούσα, από όλες τις τάσεις και οι ανένταχτοι έρχονταν μαζί μας. Λυπόμουν που κάποιοι άλλοι έμεναν εγκλωβισμένου, θύμωνα πολύ που κάποιοι επέμεναν να είναι διαχειριστές μιας μικροεξουσίας και να είναι γατζωμένοι από αυτή, ενώ δεν συμφωνούσαν με αυτή την τροπή..

Δώσαμε μια μάχη πολύ δύσκολη με χίλιες δυσκολίες, καθώς η Λαϊκή Ενότητα, ως νεοπαγές κόμμα που γεννήθηκε μαζί με την διάλυση της Βουλής, δεν είχε όλες αυτές τις δυνάμεις που είχε η κοινοβουλευτική αριστερά που ήξερα, έστω του 4%..

Δώσαμε μια μάχη σχεδόν μόνοι εμείς απέναντι σε όλο το σύστημα..

Δώσαμε μια μάχη ενάντια στον φόβο, καθώς οι περισσότεροι από όσους μου λέγανε πριν "με πρόδωσαν", μετά έλεγαν δεν υπάρχει ελπίδα..
Δώσαμε μια μάχη, κρινόμενοι και αυτοκρινόμενοι γιατί μείναμε μέχρι που ουσιαστικά να μας διώξουνε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ την βλέπαμε την κατάληξη από καιρό. Και όπως μου είπε κάποιος νέος, ένας που από αυτούς που δεν θέλει να νοιώθει "μαλάκας,  αλλά λεβέντης" : "Είστε καλοί και τίμιοι, αλλά δεν είστε μάγκες"...

Την βλέπαμε εδώ και μέρες την παγομάρα του κόσμου..
Πιστεύαμε όμως ότι κάτι έχει μείνει από το ΟΧΙ, δεν θα γίνει αποχή, "λεβεντιά" και αποδοχή της πιο "μαλακής" εκδοχής της λιτότητας και της αποικίας χρέους..

Στον  θυμωμένο νεόπτωχο (έτσι εγώ τον έβλεπα ακόμα και μέχρι χθες το βράδυ) μέτρησε πιο πολύ ο φόβος μιας νέας κατάστασης (που θεωρεί ότι την δοκίμασε με τον Τσίπρα Α και δεν του βγήκε)  από την διάθεση αντίστασης στην αδικία που έχει υποστεί.  Mέτρησε περισσότερο ο φόβος των συνεπειών της αντίστασης από την ελπίδα της εξόδου από το μαντρί που καταλήγει σε σφαγείο. Εκεί έξω υπάρχουν και κυνηγοί.. σκέφτηκε.... 
Ο Τσίπρας Β (που "ζεματίστηκε σαν κι αυτόν",  έτσι νομίζει) ίσως τώρα του απαλύνει κάπως τον πόνο  . 
Βέβαια είναι μεταφυσική αυτή του η προσδοκία . Τα μέτρα είναι γνωστά, υπογραμμένα και με χρονοδιάγραμμα. Η μνημονιακή βουλή που ψήφισαν έχει πολλά μπακ- απ, όταν χρειαστεί, πολλούς "λεβέντες"..
Δεν μπορεί τον κακολογώ για αυτή την στάση του, μπορώ να τον καταλάβω, είναι όπως ο θανατοποινίτης που κερδίζει συνεχώς αναβολές εκτέλεσης, ενώ ξέρει ότι κάποια στιγμή του τελειώνουν τα ένδικα μέσα.

Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι τώρα υπάρχουν πλέον περισσότερες πιθανότητες να γίνουν, αυτά που συνήθως γίνονται σε πρώτη φάση και έγιναν σε πολλές χώρες που πέρασαν από την δική μας μοίρα, αλλά θα συνεχίζω να παλεύω, πιο επιφυλακτικός όμως από εδώ και πέρα  στα " ευκολάκια".. 
Έτσι κι αλλιώς σε αυτή την διαφαινόμενη λατρεία του " μεγάλου ηγέτη " που τα ξέρει όλα και μπορεί να τα αλλάξει όλα σύμφωνα με την δική του βούληση και του επιτελείου του, αντίληψη που φέρνει ο νεκραναστημένος "αυριανισμός", αυτός ο σκόπιμος πολιτικός πρωτογονισμός που χρησιμοποιήθηκε εντέχνως σε αυτές τις εκλογές αν και ξένος για την σύμπασα την Αριστερά από την μεταπολίτευση και δώθε, έχουμε όλοι μας την ευθύνη στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ. 
Αυτός ο  κατασκευασμένος "πολιτικός μεσσιανισμός", που είναι στοιχείο πολλών εκτροπών ξεκίνησε από νωρίς , όταν σε αφίσες π.χ. για την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στις διαδηλώσεις της ΔΕΘ φιγούραρε το πρόσωπο του αρχηγού, ενώ θα έπρεπε να είναι οι εργαζόμενοι μαχητές.
Ίσως ήταν το πρώτο που θα έπρεπε να χτυπήσουμε ανοιχτά όταν το βλέπαμε να έρχεται. 
Έχουμε κάνει κι άλλα λάθη, θα τα γράψω όμως στην συνέχεια.

Λ. Ντούσικου: "Περιφερειακά Αεροδρόμια: η “αριστερή” λογική των εντεταλμένων.."

Περιφερειακά Αεροδρόμια: η “αριστερή” λογική των εντεταλμένων και η περίπτωση της Fraport AG.τ.

του Λάμπρου Ντούσικου
μέλος της “Κοινής Πρωτοβουλίας Ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση των Αεροδρομίων”
Δρ Φιλοσοφίας της Επιστήμης VUB - ULB

Ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιος Πιτσιόρλας - γνωστός από τα χρόνια του ΣΥΝ για τον “μεταμοντέρνο αριστερισμό” του - επεσήμανε στους New York Times ότι η συμφωνία του ΤΑΙΠΕΔ με την κοινοπραξία Fraport AG - Slentel Ltd, προχωρεί κανονικά και θα ευοδωθεί μέχρι το τέλος του χρόνου. Ανέφερε μάλιστα - προς επίρρωση των επιχειρημάτων περί υγιούς επενδυτικότητας μέσω ΤΑΙΠΕΔ - το παράδειγμα της επένδυσης της Fraport AG στη Βουλγαρία εκθειάζοντας τον τρόπο με τον οποίο η εταιρία λειτουργεί.

Θεόσταλτη και υγιέστατη λοιπόν η πρακτική της Fraport AG κατά τον κ. Πιτσιόρλα και τους Γερμανούς επενδυτές, που η φιλοσοφία τους αποκρυσταλλώνεται στη φράση που δημοσίευσαν οι  New York Times: “η αντίσταση των Ελλήνων στη συμφωνία με τη Fraport εκλαμβάνεται ως «ένα παράδειγμα της ελληνικής περηφάνιας που υπερισχύει της οικονομικής λογικής»”.

Με δυο λόγια, οι αξιότιμοι επενδυτές του Γερμανικού Δημοσίου αργά ή γρήγορα θα υπερκεράσουν την περηφάνια και την ξεροκεφαλιά των Ελλήνων και θα πάρουν τα Περιφερειακά Αεροδρόμια της χώρας για να σώσουν τον Τουρισμό και την αναπτυξιακή υπόληψη της Ελλάδας. Το μόνο που μένει, είναι να “λογικευθούν” οι δύσμοιροι Έλληνες που δεν έχουν ακόμα αποδεχτεί τη λογική της υποθήκευσης της δημόσιας γης και των αναπτυξιακών τους υποδομών, που δεν έχουν ακόμα συμφιλιωθεί με την ιδέα της υποταγής και της αποικιακής κερδοσκοπικής τακτικής. Φυσικά είναι αυτονόητο, ότι τα παρακάτω οικονομικά δεδομένα είναι απολύτως ΛΟΓΙΚΑ για τον κ. Πιτσιόρλα:

·        Ότι για παράδειγμα: η κοινοπραξία Fraport AG - Slentel Ltd για τη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση, θα πληρώσει εφάπαξ στο ελληνικό δημόσιο 1,234 δις ευρώ, τη στιγμή που η γερμανική εταιρεία διαχείρισης του αερολιμένα Αθηνών (Hochtief), χρωστάει 1,4 δις. ΦΠΑ στο κράτος. Τα 1,234 δις ευρώ, ισοδυναμούν με τα τριετή καθαρά έσοδα του κράτους από τα αεροδρόμια.

·        Ότι το εφάπαξ αυτό “τίμημα” στην πραγματικότητα περιορίζεται σε περίπου 0,7 δις ευρώ, διότι με την ιδιωτικοποίηση, το δημόσιο θα κληθεί να επιστρέψει στην Ε.Ε. - να χρεώσει δηλαδή σε βάρος εθνικών πόρων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων - τα 520 εκατ. ευρώ έργων ΕΣΠΑ που ήδη “τρέχουν” στα αεροδρόμια της Θεσ/νίκης και των Χανίων.

·        Ότι, το ετήσιο μίσθωμα που θα καταβάλει η Fraport AG - Slentel Ltd είναι 0,023 δις. Αυτό ισοδυναμεί - για παράδειγμα - με τον ετήσιο περίπου τζίρο του Κρατικού Αερολιμένα Κέρκυρας, είναι δε λιγότερο από τα ετήσια έσοδα του κράτους από τις εμπορικές και μόνο χρήσεις σε όλα τα αεροδρόμια.  

·        Ότι ο  ιδιώτης ενώ στη σαρανταετία θα εισπράξει καθαρά κέρδη πάνω από 22 δις ευρώ, θα αποδώσει στο κράτος μόνο 3,85 δις, την ίδια στιγμή που το δημόσιο μόνο από το “σπατόσημο” θα έχει στη σαρανταετία έσοδα 8 δις ευρώ.

·        Ότι εντέλει το Δημόσιο θα έχει έως και πενταπλάσια απώλεια εσόδων.

Όλα τα παραπάνω, χωρίς να υπολογίζουμε τα ζητήματα κοινωνικής συνοχής των νησιωτικών περιφερειών, την αναπτυξιακή προοπτική των νησιών, το ολιγοπωλιακό καθεστώς που θα δημιουργηθεί από την ιδιωτικοποίηση, το ξεκλήρισμα των εργαζομένων, την εθνική ασφάλεια, χωρίς να υπολογίζουμε ότι η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας δεν είναι πλέον ΔΙΑΦΑΝΗΣ και ΕΛΕΓΚΤΕΑ αντίθετα γίνεται de facto αποδεκτή η αντισυνταγματική   μεθόδευση του ΤΑΙΠΕΔ και χωρίς να υπολογίζουμε ότι οι Κρατικοί Αερολιμένες ανήκουν στο λαό και οφείλουν να παραδοθούν στις επόμενες γενιές ως περιουσία του ελληνικού κράτους, όλα αυτά λοιπόν είναι απόλυτα ΛΟΓΙΚΑ και θεμιτά τόσο για τον κ. Πιτσιόρλα όσο και για την  κυβέρνηση του Μαξίμου μέχρι πρότινος. Τί ποιο αυτονόητο από την υφαρπαγή βασικών περιουσιακών στοιχείων του κράτους έναντι πινακίου φακής, τί ποιο αυτονόητο και “αριστερό” από την υποταγή της παραγωγικής διαδικασίας στα κερδοσκοπικά συμφέροντα της κοινοπραξίας Fraport AG - Slentel Ltd. Τί ποιο “ανατρεπτικό” από την υποταγή στους ωμούς εκβιασμούς των δανειστών;

Γιατί όμως ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ επικαλέστηκε το παράδειγμα της Βουλγαρίας και όχι άλλων χωρών που γνωρίζουν καλύτερα τη δράση της Fraport AG; Είναι άγνοια,  αποπροσανατολισμός ή απλή ιδιοτέλεια; 

Ας παρουσιάσουμε ως αντεπιχείρημα στον κ. Πιτσιόρλα, μια ενδεικτική διεθνή υπόθεση της  Fraport AG που τραβάει επί δεκαπενταετία το δρόμο της δικαιοσύνης. Πρόκειται για τη δικαστική διαφορά της Fraport AG με μια φιλιππινέζικη εταιρεία, την Philippine International Air Terminals Co. Inc. (γνωστή ως PIATCO).

·         Το 1997 (επίσημα στις 12 Ιουλίου), η κυβέρνηση των Φιλιππινών παραχώρησε στην PIATCO τα δικαιώματα εκχώρησης (concession rights) για την κατασκευή και τη λειτουργία ενός διεθνούς τερματικού σταθμού επιβατών στο κεντρικό αεροδρόμιο της Μανίλα (όνομα του σταθμού: Ninoy Aquino International Airport Passenger Terminal III). Το 1998 έγινε επαναδιαπραγμάτευση και τελικά υπογράφηκε νέα επαναδιατυπωμένη συμφωνία εκχώρησης με τροπολογίες (Amended and Restated Concession Agreement - ARCA).

·         Η Fraport έρχεται στο προσκήνιο το 1999 (6 Ιουλίου) με 4 συμφωνίες, όπου αποκτά: 25% της PIATCO, 40% της PAGS Terminals, Inc. (PTI) και 40% της PAGS Terminal Holding, Inc. Επιπρόσθετα, η PTI αποκτά 11% της PIATCO.

·         Η κατασκευή του Terminal III ξεκινά το 2000 (15 Ιουνίου) με προοπτική ολοκλήρωσης εντός 30 μηνών. Χρειάζεται πρόσθετη χρηματοδότηση, που μόνο η Fraport είναι πρόθυμη να προσφέρει, κι έτσι αποκτά ακόμη 5% της PIATCO, ενώ η PTI αποκτά ακόμη 24% της PIATCO. Το 2001, αποκτώντας το 40% της PAGS, η Fraport ελέγχει πια το 61.44% της PIATCO. Η φιλιπιννέζικη νομοθεσία, όμως, απαγορεύει την κατοχή μιας τέτοιας ευαίσθητης εθνικά επιχείρησης (Terminal III), από ξένα πρόσωπα ή εταιρείες, σε ποσοστό παραπάνω από 40%.

·         Στα τέλη του 2001 και κατά το 2002 γίνονται διαπραγματεύσεις μεταξύ της PIATCO/Fraport και της κυβέρνησης των Φιλιππινών, με την τελευταία να πιέζει για την αναίρεση της αποκλειστικότητας δικαιωμάτων της πρώτης επί του Terminal III.

·         Παρά τις ευάριθμες συναντήσεις, δεν υπήρξε συμφωνία και στις 10 Δεκεμβρίου του 2002, η κυβέρνηση των Φιλιππινών (το Υπουργείο Δικαιοσύνης) κηρύσσει τα συμβόλαια της Fraport άκυρα, λόγω ποικίλων παραβάσεων της νομοθεσίας της χώρας (μεταξύ άλλων, για λόγους εθνικής ασφάλειας, καθώς και λόγω εξαγοράς κυβερνητικών αξιωματούχων).

·         Το Διαιτητικό Δικαστήριο (ICSID) παρατήρησε ότι αυτή η απόφαση (10 Δεκεμβρίου του 2002) ήταν εντυπωσιακά διαφορετική σε σχέση με σχετικές ανακοινώσεις (που άφηναν περιθώρια διαπραγματεύσεων) επίσημων κρατικών φορέων των Φιλιππινών, του ίδιου έτους (Μαίου και Σεπτεμβρίου).

·         Το Ανώτατο Δικαστήριο των Φιλιππινών, αποφάσισε ότι είχαν διαπραχθεί σοβαρές παραβάσεις της νομοθεσίας των Φιλιππινών και κήρυξε την όλη συμφωνία άκυρη.

·         Στις 17 Σεπτεμβρίου του 2003, η Fraport προσέφυγε στη διαιτησία του ICSID (International Centre for the Settlement of Investment Disput - ∆ιεθνές κέντρο για τον διακανονισµό των διαφορών εξ επενδύσεων), βασισμένη στη σχετική διακρατική συμφωνία (BIT - 1997) μεταξύ Φιλιππινών και Γερμανίας (on the Promotion and Reciprocal Protection of Investments, ενεργή από τις 2 Φεβρουαρίου 2000).

·         Τον Δεκέμβριο του 2004 και ενώ οι διαδικασίες διεθνούς διαιτησίας ήταν υπό εξέλιξη, η κυβέρνηση των Φιλιππινών προχώρησε σε δικαστική κατάληψη και απαλλοτρίωση του Terminal ΙΙΙ.

·         Στα διεθνή όργανα διαιτησίας, η κυβέρνηση των Φιλιππινών υποστήριξε ότι ο ενάγων δεν μπορούσε να επικαλεστεί την BIT, επειδή είχε παραβιάσει τη νομοθεσία της χώρας. Η Fraport υποστήριξε ότι η κυβέρνηση των Φιλιππινών γνώριζε τα δεδομένα της συμφωνίας με την PIATCO και ποτέ δεν κατήγγειλε κάτι τέτοιο κατά τον χρόνο της σύναψής της.

·         Το Διαιτητικό Δικαστήριο αποδέχτηκε τη δυνατότητα ισχύος των ισχυρισμών των Φιλιππινών και, περαιτέρω, εξετάζοντας τον φιλιππινέζικο νόμο, βρήκε ότι, αν και σε επίπεδο μετοχικού κεφαλαίου η επένδυση ήταν νόμιμη, σε επίπεδο ελέγχου και διαχείρισης είχε ξεφύγει από τα όρια της νομιμότητας (ιδιαίτερα αναφορικά με την παράκαμψη της νομοθεσίας για την προστασία του δημόσιου συμφέροντος, μέσω κρυφών συμφωνιών με κατόχους μετοχών). Το Δικαστήριο ήταν πεπεισμένο από τα ίδια τα εσωτερικά έγγραφα της Fraport ότι καθ' όλη τη διάρκεια της επένδυσης η εταιρεία γνώριζε πως παραβίαζε συγκεκριμένη νομοθεσία των Φιλιππινών και γι' αυτό προσπαθούσε να κρατά κρυφό κάθε σχετικό διακανονισμό.

·         Έτσι, το Διαιτητικό Δικαστήριο, στις 16 Αυγούστου 2007, έκανε δεκτή την ένσταση των Φιλιππινών και απέριψε την προσφυγή της Fraport, θεωρώντας ότι το ίδιο ήταν αναρμόδιο να αποφασίσει για την υπόθεση (γιατί η διακρατική συμφωνία BIT ήταν ανενεργή, λόγω της παραβίασης του φιλιππινέζικου νόμου από την Fraport).

·         Στη συνέχεια η Fraport, στις 6 Δεκεμβρίου του 2007, προσέβαλε την απόφαση, καταθέτοντας αίτηση ακύρωσής της, η οποία εξετάστηκε από ειδική (ad hoc) επιτροπή του ICSID, η οποία βρήκε το σκεπτικό του Διαιτητικού Δικαστηρίου σωστό και απέρριψε το εν λόγω αίτημα της Fraport (κοινοποίηση απόφασης στους αντίδικους: 23 Δεκεμβρίου 2010). Είναι σημαντικό το γεγονός ότι η Επιτροπή δεν επιδίκασε την εις βάρος της Fraport πληρωμή των εξόδων της κυβέρνησης των Φιλιππινών (US$ 5,672,667), όπως η τελευταία είχε αιτηθεί.

·         Σημειωτέον, ότι η κυβέρνηση των Φιλιππινών δικαιώθηκε για την ίδια υπόθεση στις 22 Ιουλίου 2010 από το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο (International Chamber of Commerce).

·         Τον Απρίλιο του 2011 η Fraport επανήλθε, για να ξεκινήσει έναν καινούργιο κύκλο προσπαθειών επικράτησης στο ICSID, που κατέληξε στην τρίτη, ουσιαστικά, ήττα της, στις 10 Δεκεμβρίου του 2014, με την απόρριψη του αιτήματός της για αποζημίωση ύψους 510 εκ. US$ και την εις βάρος της επιδίκαση δικαστικών εξόδων ύψους 5 εκ. US$ υπέρ της κυβέρνησης των Φιλιππινών.

Να λοιπόν μια διαφορετική ιστορία της Fraport AG που κάλλιστα θα μπορούσε να απασχολήσει τόσο την κυβέρνηση Τσίπρα και τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, όσο και τους τελευταίους καθ' ύλην αρμόδιους τ. υπουργούς κ.κ. Γ. Σταθάκη και Α. Φλαμπουράρη οι οποίοι ενδελεχώς είχαν ενημερωθεί από την “Κοινή Πρωτοβουλία Ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση των Αεροδρομίων”, από τον Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων Θ. Γαλιατσάτο και από τα σωματεία των εργαζομένων.

Άρα λοιπόν το μόνο που κάποιος λογικός νους θα κράταγε από τις δηλώσεις του πρόεδρου του ΤΑΙΠΕΔ κ. Στέργιου Πιτσιόρλα, είναι η ζέση με την οποία υπερασπίζεται τις πραξικοπηματικές διαταγές των δανειστών σε βάρος του ελληνικού Δημοσίου, για την ολοκλήρωση του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΚΝΔΑΛΟΥ της εκποίησης των Περιφερειακών Αερολιμένων της Ελλάδας. Είναι η υπεράσπιση της πελατειακής λογικής, της συγκάλυψης και της παραποίησης της αλήθειας, προς εξυπηρέτηση συμφερόντων. 

Η απάντηση όμως έχει ήδη δοθεί. Η ελληνική κοινωνία και σύσσωμη η αντιμνημονιακή αριστερά με τα κινήματα και τους φορείς στο πλευρό της, θα αποτρέψει το εν λόγω πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο. Θα ανατρέψει τους δολοπλόκους ακόμα και αυτούς που φορούν την προσωπίδα της “αριστεράς”.


(ΥΓ. Τη μετάφραση του δημόσιου εγγράφου (ICSID Case No. ARB/03/25) του INTERNATIONAL CENTRE FOR SETTLEMENT OF INVESTMENT DISPUTES WASHINGTON D.C. έκανε ο Αργύρης Γεωργούλης). 

ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΑΜΟ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΑΝ ΜΕΛΗ ΤΟΥ  (ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΕΝΙΑΙΟΥ) ΣΥΡΙΖΑ ΣΑΜΟΥ, Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ  ΩΣ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΔΙΟΡΙΣΕ ΚΑΙ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΪΠΕΔ...