Μετά την υποχώρηση στο χαράκωμα, εκ βαθέων

 Βρέθηκα το 2011 σε αυτό που ο πολύς κόσμος λέει "πολιτική", δηλαδή την προς τα έξω εκφορά συγκεκριμένου (κομματικού) πολιτικού λόγου, γιατί στην Πολιτική ήμουν πάντα από μαθητής λυκείου στρατευμένος ιδεολογικά πάντα στην Αριστερά συμμετέχοντας σε επί μέρους κοινωνικούς αγώνες, όπως και στον συνδικαλισμό. 
Βρέθηκα χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω, γιατί τότε έγινε πιο σαφές μέσα μου, ότι η Χώρα μου έχει μετατραπεί σε ένα πολύ μπροστινό χαράκωμα ενός Παγκόσμιου Κοινωνικού Πολέμου που έχει ανάψει για τα καλά ανάμεσα στους πολλούς ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν με τα χέρια τους και το μυαλό τους, από την μια και από την άλλη τους λίγους που έχουν σωρεύσει μεγάλες χρηματικές αξίες σε χαρτιά, τα οποία κινδυνεύουν να χάσουν, λόγω της κρίσης που το ίδιο το σύστημα που επινόησαν για να μαζεύουν αυτά τα χαρτιά δημιούργησε. "Αξίες" που πρέπει να διατηρήσουν πάση θυσία "κλέβοντας" ζωή από τους πολλούς, παίρνοντας γη και υποδομές που δεν τους ανήκουν, υποδομές που δημιουργήθηκαν με συλλογικές- εκούσιες και ακούσιες- θυσίες δεκαετιών. Έτσι μόνο θα κλείσουν την "φούσκα" που αυτοί δημιούργησαν . Δεν έχουν άλλο δρόμο. Αλλιώς πρέπει να δεχτούν να χάσουν μεγάλο μέρος των συσσωρευμένων χαρτιών τους. Όχι "το κάψιμο κεφαλαίου" πρέπει να γίνει σε βάρος των πολλών, γυρίζοντας τον Κόσμο της Εργασίας πίσω και όχι σε βάρος των "χαρτιών" τους. 
Μέσα σε αυτό τον χαράκωμα οι επί μέρους αγώνες, οι επί μέρους τουφεκιές, είχαν την σημασία τους, αλλά αυτό που πρόβαλε ξεκάθαρα ήταν ο συντονισμός της γενικής αντεπίθεσης.

εγώ με την Ζωή και την Αγνή, όταν όλα ήταν απλά, αγωνιστικά και σαφή: "Το Χρέος είναι επαχθές" .

 Βρέθηκα να το προσπαθώ μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ πριν τον σημαδιακό Μάη του 12, γιατί   είδα ότι εκείνο το μετωπικό σχήμα είχε ζωή, ελευθερία, κάτι έμοιαζε να γίνεται από τα κάτω, γιατί θα ήμουν συμμέτοχος σε ένα συλλογικό σχέδιο και όχι γρανάζι ενός γραφειοκρατικού ή αρχηγικού μηχανισμού. 
Γρήγορα είδα, όταν το μέτωπο με τρέπονταν σε τυπικό κόμμα, ότι οι χρόνιοι μαθητές πολλών "σχολών" τις Αριστεράς, δεν κατάλαβαν ότι όλα τα εγχειρίδια που τους είχαν δώσει στις "σχολές" τους ήταν όλα, μα όλα ξεπερασμένα στην νέα εποχή, μετά την ολοκληρωτική επικράτηση του νεοφιλευθερισμού, που άλλαξε ριζικά τον Κόσμο. Δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που υπήρχε όταν γράφονταν τα εγχειρίδια τους. 
Για να μπορέσουν να συζητήσουν ουσιαστικά, να σχεδιάσουν μαζί χωρίς τρικλοποδιές ήταν ανάγκη να ξεκινήσουν από την παραδοχή: "Όλοι ξεπεραστήκαμε από τα πράγματα, όλοι μπορούμε να συμβάλλουμε με  αυτά που μάθαμε στις "σχολές" μας στον σχεδιασμό του νέου ταξικού όπλου, αρκεί να έχουμε πραγματική αγωνία για να φτιαχτεί αυτό το όπλο και όχι να δικαιώσουμε την επί μέρους ιστορία μας με το ζόρι."  Για παράδειγμα κάποιοι ντε και καλά να θέλουν να δικαιώσουν την στάση τους απέναντι στην ΕΟΚ, όταν η ΕΟΚ ήταν άλλο πράγμα, ενώ τώρα δεν έχουμε καν Κοινότητα, αλλά μια "ένωση με το στανιό", όπου ο κάθε λαός μοιάζει να ασφυκτιά με τον δικό του τρόπο, απλά και μόνο για να υπάρχει ακόμα ένα ισχυρό αποθετικό νόμισμα για τους έχοντες τον πλούτο.
Και δεν ήταν μόνο αυτό... Μια ομάδα που μέρα με τη μέρα θέριευε, ομάδα που είδε στον ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα  μιας γρήγορης και εύκολης εξουσίας, μια ομάδα που είχε στην πραγματικότητα όλες αυτές τις "σχολές" γραμμένες στα παλιά της τα παπούτσια, μεταχειριζόταν τις αντιθέσεις αυτές με τον τρόπο του "διαίρει και βασίλευε". Μια ομάδα που δεν ήθελε να δημιουργήσει μια γερή ραχοκοκκαλιά για να μπορέσει να υπερασπιστεί τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά διακυβεύματα που η ίδια φραστικά έθετε και μάλιστα σε ένα άγονο έδαφος, μιας και η Ελλάδα ήταν το πρώτο χαράκωμα στον Πολέμο. Να δώσει ουσία και προοπτική  σε μια ρήξη που ζητούσε από τον Λαό σε σχέση με μαθημένες πολιτικές νοοτροπίες και συμπεριφορές δεκαετιών. Ήθελε απλά να ψαρεύει "ψηφαλάκια" μέσα στον μπουχό. (και νομίζω φάνηκε πλέον καθαρά σε όσους μπορούν να δουν). Γιαυτό σταμάτησε να εμπνέει, μετέτρεπε μέρα με τη μέρα τον ΣΥΡΙΖΑ από κίνημα σε μηχανισμό για αυτό το ψάρεμα. Για την ακρίβεια σε πολλούς αλληλοσυγκρουόμενους μηχανισμούς για το ποιος θα ψαρέψει τα πιο μεγάλα ψάρια, που συμφωνούσαν μόνο στο ψάρεμα και στους τόπους ψαρέματος.
Έμενα όμως γιατί θεωρούσα και θεωρώ να πιστεύω ότι στην Ιστορία δεν υπάρχουν "καθαροί δρόμοι" αντίθετα μαζί με το θρεπτικό νερό τα μεγάλα ποτάμια κουβαλούν και κοτρώνες (κροκάλες) που μπορεί να σκοτώσουν. Έμενα γιατί με πολλούς συντρόφους μπορούσα να σχεδιάζω μαζί, να μοιράζομαι ιδέες και όνειρα, έστω αν όλα αυτά πολλές φορές, πολλοί της ηγεσίας τα πετσόκοβαν ή εντέχνως τα ακύρωναν στην πράξη.
Έστω και αν κάποιοι σύμβουλοι μεγαλοβουλευτών και μετέπειτα υπουργών με είπαν "λόμπι", επειδή πεισματικά πάλευα για τα δίκια των συναδέλφων μου, δίκια που ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το Μάη του 12 τα είχε συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του, δίκια που πάλεψα να υπάρχουν τουλάχιστον γραμμένα στο πρόγραμμα πριν τις εκλογές του Γενάρη. Δίκια που πάλι η ίδια αντίληψη τα έκανε να περιμένουν μετά την διαπραγμάτευση, για να έρθει η επιτροπεία να τα ακυρώσει μια και καλή.
Έμενα παρότι κάποιοι παλιοί σύντροφοι, άκαπνοι βέβαια από αγώνες γιατί τους φοβούνταν, φοβούνταν και μας τα παιδιά των κοινωνικών αγώνων και ήθελαν να περιορίσουν κάθε σχέση μας με την μελλούμενη......εξουσία, που την ήθελαν όλη δική τους. Ήθελαν η εξουσία να είναι των σοφών και όχι των δραστήριων..
Έμενα γιατί έστω και λειψά, έπρεπε να ξεκινήσει η αντεπίθεση να ανοίξει η Ιστορία, έτσι πίστευα.
Γιαυτό και τον Μάρτη, όταν ήρθε η πρώτη ανακωχή της Κυβέρνησης της " πρώτης φορά αριστερά " έβαλα κι εγώ πρώτη φορά κάποια " περίμενε"  για να το δω ως ανακωχή και όχι ως αρχή της παράδοσης....

Ήταν και η πρώτη φορά που σκέφτηκα "δεν θα χωρώ σε λίγο σε αυτό το κόμμα", γιατί αυτά τα λίγα που έβαζα εγώ ως λίαν απαραίτητα, κάποιοι άλλοι μέσα στο κόμμα, όχι πια τεχνοκράτες και σύμβουλοι, αλλά διπλανοί "σύντροφοί" μου, μου είπαν πως είναι πολλά..
Όταν ήρθαν οι 47 σελίδες δεν έπεσα από τα σύννεφα, ως κοινωνικά δρων υποκείμενο, το είχα δει το έργο κομμάτι-κομμάτι. Έστω και αν μέχρι τότε ήταν ανομολόγητο...
Έπρεπε "να καλέσω  τους παλιούς μου φίλους με φοβέρες και μ' αίματα."
Μου έλεγαν τότε κάποιοι σύντροφοι, περίμενε αυτά όλα τα κάνει σε μια προσπάθεια για να δείξει ότι οι δανειστές δεν θέλουν την συμφωνία, να δείξει πως ότι κι αν δώσει οι δανειστές θέλουν να τα πάρουν όλα, να δείξει και μέσα και έξω, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την "ρήξη"..
Και ήρθε πολύ γρήγορα το δημοψήφισμα και είπα έτσι θα είναι..
Και ήρθε σε μια βδομάδα ο πλήρης συμβιβασμός ....
Με έβλεπε πολύς κόσμος στον δρόμο, μου έλεγε μας " πρόδωσες", επειδή προσπαθούσα να τους πείσω για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα...
"Προδώθηκα" κι εγώ έλεγα ...
Η Δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας ήταν για μένα ένα " ώριμο φρούτο". Μια πολιτική συλλογικότητα που θα διατηρούσε εν ζωή όλους τους λόγους που στρατεύτηκα τόσο πολύ με τον ΣΥΡΙΖΑ..

Χαιρόμουν που μέρα με την μέρα οι περισσότεροι άνθρωποι που εκτιμούσα, από όλες τις τάσεις και οι ανένταχτοι έρχονταν μαζί μας. Λυπόμουν που κάποιοι άλλοι έμεναν εγκλωβισμένου, θύμωνα πολύ που κάποιοι επέμεναν να είναι διαχειριστές μιας μικροεξουσίας και να είναι γατζωμένοι από αυτή, ενώ δεν συμφωνούσαν με αυτή την τροπή..

Δώσαμε μια μάχη πολύ δύσκολη με χίλιες δυσκολίες, καθώς η Λαϊκή Ενότητα, ως νεοπαγές κόμμα που γεννήθηκε μαζί με την διάλυση της Βουλής, δεν είχε όλες αυτές τις δυνάμεις που είχε η κοινοβουλευτική αριστερά που ήξερα, έστω του 4%..

Δώσαμε μια μάχη σχεδόν μόνοι εμείς απέναντι σε όλο το σύστημα..

Δώσαμε μια μάχη ενάντια στον φόβο, καθώς οι περισσότεροι από όσους μου λέγανε πριν "με πρόδωσαν", μετά έλεγαν δεν υπάρχει ελπίδα..
Δώσαμε μια μάχη, κρινόμενοι και αυτοκρινόμενοι γιατί μείναμε μέχρι που ουσιαστικά να μας διώξουνε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ την βλέπαμε την κατάληξη από καιρό. Και όπως μου είπε κάποιος νέος, ένας που από αυτούς που δεν θέλει να νοιώθει "μαλάκας,  αλλά λεβέντης" : "Είστε καλοί και τίμιοι, αλλά δεν είστε μάγκες"...

Την βλέπαμε εδώ και μέρες την παγομάρα του κόσμου..
Πιστεύαμε όμως ότι κάτι έχει μείνει από το ΟΧΙ, δεν θα γίνει αποχή, "λεβεντιά" και αποδοχή της πιο "μαλακής" εκδοχής της λιτότητας και της αποικίας χρέους..

Στον  θυμωμένο νεόπτωχο (έτσι εγώ τον έβλεπα ακόμα και μέχρι χθες το βράδυ) μέτρησε πιο πολύ ο φόβος μιας νέας κατάστασης (που θεωρεί ότι την δοκίμασε με τον Τσίπρα Α και δεν του βγήκε)  από την διάθεση αντίστασης στην αδικία που έχει υποστεί.  Mέτρησε περισσότερο ο φόβος των συνεπειών της αντίστασης από την ελπίδα της εξόδου από το μαντρί που καταλήγει σε σφαγείο. Εκεί έξω υπάρχουν και κυνηγοί.. σκέφτηκε.... 
Ο Τσίπρας Β (που "ζεματίστηκε σαν κι αυτόν",  έτσι νομίζει) ίσως τώρα του απαλύνει κάπως τον πόνο  . 
Βέβαια είναι μεταφυσική αυτή του η προσδοκία . Τα μέτρα είναι γνωστά, υπογραμμένα και με χρονοδιάγραμμα. Η μνημονιακή βουλή που ψήφισαν έχει πολλά μπακ- απ, όταν χρειαστεί, πολλούς "λεβέντες"..
Δεν μπορεί τον κακολογώ για αυτή την στάση του, μπορώ να τον καταλάβω, είναι όπως ο θανατοποινίτης που κερδίζει συνεχώς αναβολές εκτέλεσης, ενώ ξέρει ότι κάποια στιγμή του τελειώνουν τα ένδικα μέσα.

Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι τώρα υπάρχουν πλέον περισσότερες πιθανότητες να γίνουν, αυτά που συνήθως γίνονται σε πρώτη φάση και έγιναν σε πολλές χώρες που πέρασαν από την δική μας μοίρα, αλλά θα συνεχίζω να παλεύω, πιο επιφυλακτικός όμως από εδώ και πέρα  στα " ευκολάκια".. 
Έτσι κι αλλιώς σε αυτή την διαφαινόμενη λατρεία του " μεγάλου ηγέτη " που τα ξέρει όλα και μπορεί να τα αλλάξει όλα σύμφωνα με την δική του βούληση και του επιτελείου του, αντίληψη που φέρνει ο νεκραναστημένος "αυριανισμός", αυτός ο σκόπιμος πολιτικός πρωτογονισμός που χρησιμοποιήθηκε εντέχνως σε αυτές τις εκλογές αν και ξένος για την σύμπασα την Αριστερά από την μεταπολίτευση και δώθε, έχουμε όλοι μας την ευθύνη στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ. 
Αυτός ο  κατασκευασμένος "πολιτικός μεσσιανισμός", που είναι στοιχείο πολλών εκτροπών ξεκίνησε από νωρίς , όταν σε αφίσες π.χ. για την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στις διαδηλώσεις της ΔΕΘ φιγούραρε το πρόσωπο του αρχηγού, ενώ θα έπρεπε να είναι οι εργαζόμενοι μαχητές.
Ίσως ήταν το πρώτο που θα έπρεπε να χτυπήσουμε ανοιχτά όταν το βλέπαμε να έρχεται. 
Έχουμε κάνει κι άλλα λάθη, θα τα γράψω όμως στην συνέχεια.

Λ. Ντούσικου: "Περιφερειακά Αεροδρόμια: η “αριστερή” λογική των εντεταλμένων.."

Περιφερειακά Αεροδρόμια: η “αριστερή” λογική των εντεταλμένων και η περίπτωση της Fraport AG.τ.

του Λάμπρου Ντούσικου
μέλος της “Κοινής Πρωτοβουλίας Ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση των Αεροδρομίων”
Δρ Φιλοσοφίας της Επιστήμης VUB - ULB

Ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιος Πιτσιόρλας - γνωστός από τα χρόνια του ΣΥΝ για τον “μεταμοντέρνο αριστερισμό” του - επεσήμανε στους New York Times ότι η συμφωνία του ΤΑΙΠΕΔ με την κοινοπραξία Fraport AG - Slentel Ltd, προχωρεί κανονικά και θα ευοδωθεί μέχρι το τέλος του χρόνου. Ανέφερε μάλιστα - προς επίρρωση των επιχειρημάτων περί υγιούς επενδυτικότητας μέσω ΤΑΙΠΕΔ - το παράδειγμα της επένδυσης της Fraport AG στη Βουλγαρία εκθειάζοντας τον τρόπο με τον οποίο η εταιρία λειτουργεί.

Θεόσταλτη και υγιέστατη λοιπόν η πρακτική της Fraport AG κατά τον κ. Πιτσιόρλα και τους Γερμανούς επενδυτές, που η φιλοσοφία τους αποκρυσταλλώνεται στη φράση που δημοσίευσαν οι  New York Times: “η αντίσταση των Ελλήνων στη συμφωνία με τη Fraport εκλαμβάνεται ως «ένα παράδειγμα της ελληνικής περηφάνιας που υπερισχύει της οικονομικής λογικής»”.

Με δυο λόγια, οι αξιότιμοι επενδυτές του Γερμανικού Δημοσίου αργά ή γρήγορα θα υπερκεράσουν την περηφάνια και την ξεροκεφαλιά των Ελλήνων και θα πάρουν τα Περιφερειακά Αεροδρόμια της χώρας για να σώσουν τον Τουρισμό και την αναπτυξιακή υπόληψη της Ελλάδας. Το μόνο που μένει, είναι να “λογικευθούν” οι δύσμοιροι Έλληνες που δεν έχουν ακόμα αποδεχτεί τη λογική της υποθήκευσης της δημόσιας γης και των αναπτυξιακών τους υποδομών, που δεν έχουν ακόμα συμφιλιωθεί με την ιδέα της υποταγής και της αποικιακής κερδοσκοπικής τακτικής. Φυσικά είναι αυτονόητο, ότι τα παρακάτω οικονομικά δεδομένα είναι απολύτως ΛΟΓΙΚΑ για τον κ. Πιτσιόρλα:

·        Ότι για παράδειγμα: η κοινοπραξία Fraport AG - Slentel Ltd για τη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση, θα πληρώσει εφάπαξ στο ελληνικό δημόσιο 1,234 δις ευρώ, τη στιγμή που η γερμανική εταιρεία διαχείρισης του αερολιμένα Αθηνών (Hochtief), χρωστάει 1,4 δις. ΦΠΑ στο κράτος. Τα 1,234 δις ευρώ, ισοδυναμούν με τα τριετή καθαρά έσοδα του κράτους από τα αεροδρόμια.

·        Ότι το εφάπαξ αυτό “τίμημα” στην πραγματικότητα περιορίζεται σε περίπου 0,7 δις ευρώ, διότι με την ιδιωτικοποίηση, το δημόσιο θα κληθεί να επιστρέψει στην Ε.Ε. - να χρεώσει δηλαδή σε βάρος εθνικών πόρων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων - τα 520 εκατ. ευρώ έργων ΕΣΠΑ που ήδη “τρέχουν” στα αεροδρόμια της Θεσ/νίκης και των Χανίων.

·        Ότι, το ετήσιο μίσθωμα που θα καταβάλει η Fraport AG - Slentel Ltd είναι 0,023 δις. Αυτό ισοδυναμεί - για παράδειγμα - με τον ετήσιο περίπου τζίρο του Κρατικού Αερολιμένα Κέρκυρας, είναι δε λιγότερο από τα ετήσια έσοδα του κράτους από τις εμπορικές και μόνο χρήσεις σε όλα τα αεροδρόμια.  

·        Ότι ο  ιδιώτης ενώ στη σαρανταετία θα εισπράξει καθαρά κέρδη πάνω από 22 δις ευρώ, θα αποδώσει στο κράτος μόνο 3,85 δις, την ίδια στιγμή που το δημόσιο μόνο από το “σπατόσημο” θα έχει στη σαρανταετία έσοδα 8 δις ευρώ.

·        Ότι εντέλει το Δημόσιο θα έχει έως και πενταπλάσια απώλεια εσόδων.

Όλα τα παραπάνω, χωρίς να υπολογίζουμε τα ζητήματα κοινωνικής συνοχής των νησιωτικών περιφερειών, την αναπτυξιακή προοπτική των νησιών, το ολιγοπωλιακό καθεστώς που θα δημιουργηθεί από την ιδιωτικοποίηση, το ξεκλήρισμα των εργαζομένων, την εθνική ασφάλεια, χωρίς να υπολογίζουμε ότι η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας δεν είναι πλέον ΔΙΑΦΑΝΗΣ και ΕΛΕΓΚΤΕΑ αντίθετα γίνεται de facto αποδεκτή η αντισυνταγματική   μεθόδευση του ΤΑΙΠΕΔ και χωρίς να υπολογίζουμε ότι οι Κρατικοί Αερολιμένες ανήκουν στο λαό και οφείλουν να παραδοθούν στις επόμενες γενιές ως περιουσία του ελληνικού κράτους, όλα αυτά λοιπόν είναι απόλυτα ΛΟΓΙΚΑ και θεμιτά τόσο για τον κ. Πιτσιόρλα όσο και για την  κυβέρνηση του Μαξίμου μέχρι πρότινος. Τί ποιο αυτονόητο από την υφαρπαγή βασικών περιουσιακών στοιχείων του κράτους έναντι πινακίου φακής, τί ποιο αυτονόητο και “αριστερό” από την υποταγή της παραγωγικής διαδικασίας στα κερδοσκοπικά συμφέροντα της κοινοπραξίας Fraport AG - Slentel Ltd. Τί ποιο “ανατρεπτικό” από την υποταγή στους ωμούς εκβιασμούς των δανειστών;

Γιατί όμως ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ επικαλέστηκε το παράδειγμα της Βουλγαρίας και όχι άλλων χωρών που γνωρίζουν καλύτερα τη δράση της Fraport AG; Είναι άγνοια,  αποπροσανατολισμός ή απλή ιδιοτέλεια; 

Ας παρουσιάσουμε ως αντεπιχείρημα στον κ. Πιτσιόρλα, μια ενδεικτική διεθνή υπόθεση της  Fraport AG που τραβάει επί δεκαπενταετία το δρόμο της δικαιοσύνης. Πρόκειται για τη δικαστική διαφορά της Fraport AG με μια φιλιππινέζικη εταιρεία, την Philippine International Air Terminals Co. Inc. (γνωστή ως PIATCO).

·         Το 1997 (επίσημα στις 12 Ιουλίου), η κυβέρνηση των Φιλιππινών παραχώρησε στην PIATCO τα δικαιώματα εκχώρησης (concession rights) για την κατασκευή και τη λειτουργία ενός διεθνούς τερματικού σταθμού επιβατών στο κεντρικό αεροδρόμιο της Μανίλα (όνομα του σταθμού: Ninoy Aquino International Airport Passenger Terminal III). Το 1998 έγινε επαναδιαπραγμάτευση και τελικά υπογράφηκε νέα επαναδιατυπωμένη συμφωνία εκχώρησης με τροπολογίες (Amended and Restated Concession Agreement - ARCA).

·         Η Fraport έρχεται στο προσκήνιο το 1999 (6 Ιουλίου) με 4 συμφωνίες, όπου αποκτά: 25% της PIATCO, 40% της PAGS Terminals, Inc. (PTI) και 40% της PAGS Terminal Holding, Inc. Επιπρόσθετα, η PTI αποκτά 11% της PIATCO.

·         Η κατασκευή του Terminal III ξεκινά το 2000 (15 Ιουνίου) με προοπτική ολοκλήρωσης εντός 30 μηνών. Χρειάζεται πρόσθετη χρηματοδότηση, που μόνο η Fraport είναι πρόθυμη να προσφέρει, κι έτσι αποκτά ακόμη 5% της PIATCO, ενώ η PTI αποκτά ακόμη 24% της PIATCO. Το 2001, αποκτώντας το 40% της PAGS, η Fraport ελέγχει πια το 61.44% της PIATCO. Η φιλιπιννέζικη νομοθεσία, όμως, απαγορεύει την κατοχή μιας τέτοιας ευαίσθητης εθνικά επιχείρησης (Terminal III), από ξένα πρόσωπα ή εταιρείες, σε ποσοστό παραπάνω από 40%.

·         Στα τέλη του 2001 και κατά το 2002 γίνονται διαπραγματεύσεις μεταξύ της PIATCO/Fraport και της κυβέρνησης των Φιλιππινών, με την τελευταία να πιέζει για την αναίρεση της αποκλειστικότητας δικαιωμάτων της πρώτης επί του Terminal III.

·         Παρά τις ευάριθμες συναντήσεις, δεν υπήρξε συμφωνία και στις 10 Δεκεμβρίου του 2002, η κυβέρνηση των Φιλιππινών (το Υπουργείο Δικαιοσύνης) κηρύσσει τα συμβόλαια της Fraport άκυρα, λόγω ποικίλων παραβάσεων της νομοθεσίας της χώρας (μεταξύ άλλων, για λόγους εθνικής ασφάλειας, καθώς και λόγω εξαγοράς κυβερνητικών αξιωματούχων).

·         Το Διαιτητικό Δικαστήριο (ICSID) παρατήρησε ότι αυτή η απόφαση (10 Δεκεμβρίου του 2002) ήταν εντυπωσιακά διαφορετική σε σχέση με σχετικές ανακοινώσεις (που άφηναν περιθώρια διαπραγματεύσεων) επίσημων κρατικών φορέων των Φιλιππινών, του ίδιου έτους (Μαίου και Σεπτεμβρίου).

·         Το Ανώτατο Δικαστήριο των Φιλιππινών, αποφάσισε ότι είχαν διαπραχθεί σοβαρές παραβάσεις της νομοθεσίας των Φιλιππινών και κήρυξε την όλη συμφωνία άκυρη.

·         Στις 17 Σεπτεμβρίου του 2003, η Fraport προσέφυγε στη διαιτησία του ICSID (International Centre for the Settlement of Investment Disput - ∆ιεθνές κέντρο για τον διακανονισµό των διαφορών εξ επενδύσεων), βασισμένη στη σχετική διακρατική συμφωνία (BIT - 1997) μεταξύ Φιλιππινών και Γερμανίας (on the Promotion and Reciprocal Protection of Investments, ενεργή από τις 2 Φεβρουαρίου 2000).

·         Τον Δεκέμβριο του 2004 και ενώ οι διαδικασίες διεθνούς διαιτησίας ήταν υπό εξέλιξη, η κυβέρνηση των Φιλιππινών προχώρησε σε δικαστική κατάληψη και απαλλοτρίωση του Terminal ΙΙΙ.

·         Στα διεθνή όργανα διαιτησίας, η κυβέρνηση των Φιλιππινών υποστήριξε ότι ο ενάγων δεν μπορούσε να επικαλεστεί την BIT, επειδή είχε παραβιάσει τη νομοθεσία της χώρας. Η Fraport υποστήριξε ότι η κυβέρνηση των Φιλιππινών γνώριζε τα δεδομένα της συμφωνίας με την PIATCO και ποτέ δεν κατήγγειλε κάτι τέτοιο κατά τον χρόνο της σύναψής της.

·         Το Διαιτητικό Δικαστήριο αποδέχτηκε τη δυνατότητα ισχύος των ισχυρισμών των Φιλιππινών και, περαιτέρω, εξετάζοντας τον φιλιππινέζικο νόμο, βρήκε ότι, αν και σε επίπεδο μετοχικού κεφαλαίου η επένδυση ήταν νόμιμη, σε επίπεδο ελέγχου και διαχείρισης είχε ξεφύγει από τα όρια της νομιμότητας (ιδιαίτερα αναφορικά με την παράκαμψη της νομοθεσίας για την προστασία του δημόσιου συμφέροντος, μέσω κρυφών συμφωνιών με κατόχους μετοχών). Το Δικαστήριο ήταν πεπεισμένο από τα ίδια τα εσωτερικά έγγραφα της Fraport ότι καθ' όλη τη διάρκεια της επένδυσης η εταιρεία γνώριζε πως παραβίαζε συγκεκριμένη νομοθεσία των Φιλιππινών και γι' αυτό προσπαθούσε να κρατά κρυφό κάθε σχετικό διακανονισμό.

·         Έτσι, το Διαιτητικό Δικαστήριο, στις 16 Αυγούστου 2007, έκανε δεκτή την ένσταση των Φιλιππινών και απέριψε την προσφυγή της Fraport, θεωρώντας ότι το ίδιο ήταν αναρμόδιο να αποφασίσει για την υπόθεση (γιατί η διακρατική συμφωνία BIT ήταν ανενεργή, λόγω της παραβίασης του φιλιππινέζικου νόμου από την Fraport).

·         Στη συνέχεια η Fraport, στις 6 Δεκεμβρίου του 2007, προσέβαλε την απόφαση, καταθέτοντας αίτηση ακύρωσής της, η οποία εξετάστηκε από ειδική (ad hoc) επιτροπή του ICSID, η οποία βρήκε το σκεπτικό του Διαιτητικού Δικαστηρίου σωστό και απέρριψε το εν λόγω αίτημα της Fraport (κοινοποίηση απόφασης στους αντίδικους: 23 Δεκεμβρίου 2010). Είναι σημαντικό το γεγονός ότι η Επιτροπή δεν επιδίκασε την εις βάρος της Fraport πληρωμή των εξόδων της κυβέρνησης των Φιλιππινών (US$ 5,672,667), όπως η τελευταία είχε αιτηθεί.

·         Σημειωτέον, ότι η κυβέρνηση των Φιλιππινών δικαιώθηκε για την ίδια υπόθεση στις 22 Ιουλίου 2010 από το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο (International Chamber of Commerce).

·         Τον Απρίλιο του 2011 η Fraport επανήλθε, για να ξεκινήσει έναν καινούργιο κύκλο προσπαθειών επικράτησης στο ICSID, που κατέληξε στην τρίτη, ουσιαστικά, ήττα της, στις 10 Δεκεμβρίου του 2014, με την απόρριψη του αιτήματός της για αποζημίωση ύψους 510 εκ. US$ και την εις βάρος της επιδίκαση δικαστικών εξόδων ύψους 5 εκ. US$ υπέρ της κυβέρνησης των Φιλιππινών.

Να λοιπόν μια διαφορετική ιστορία της Fraport AG που κάλλιστα θα μπορούσε να απασχολήσει τόσο την κυβέρνηση Τσίπρα και τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, όσο και τους τελευταίους καθ' ύλην αρμόδιους τ. υπουργούς κ.κ. Γ. Σταθάκη και Α. Φλαμπουράρη οι οποίοι ενδελεχώς είχαν ενημερωθεί από την “Κοινή Πρωτοβουλία Ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση των Αεροδρομίων”, από τον Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων Θ. Γαλιατσάτο και από τα σωματεία των εργαζομένων.

Άρα λοιπόν το μόνο που κάποιος λογικός νους θα κράταγε από τις δηλώσεις του πρόεδρου του ΤΑΙΠΕΔ κ. Στέργιου Πιτσιόρλα, είναι η ζέση με την οποία υπερασπίζεται τις πραξικοπηματικές διαταγές των δανειστών σε βάρος του ελληνικού Δημοσίου, για την ολοκλήρωση του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΚΝΔΑΛΟΥ της εκποίησης των Περιφερειακών Αερολιμένων της Ελλάδας. Είναι η υπεράσπιση της πελατειακής λογικής, της συγκάλυψης και της παραποίησης της αλήθειας, προς εξυπηρέτηση συμφερόντων. 

Η απάντηση όμως έχει ήδη δοθεί. Η ελληνική κοινωνία και σύσσωμη η αντιμνημονιακή αριστερά με τα κινήματα και τους φορείς στο πλευρό της, θα αποτρέψει το εν λόγω πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο. Θα ανατρέψει τους δολοπλόκους ακόμα και αυτούς που φορούν την προσωπίδα της “αριστεράς”.


(ΥΓ. Τη μετάφραση του δημόσιου εγγράφου (ICSID Case No. ARB/03/25) του INTERNATIONAL CENTRE FOR SETTLEMENT OF INVESTMENT DISPUTES WASHINGTON D.C. έκανε ο Αργύρης Γεωργούλης). 

ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΑΜΟ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΑΝ ΜΕΛΗ ΤΟΥ  (ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΕΝΙΑΙΟΥ) ΣΥΡΙΖΑ ΣΑΜΟΥ, Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ  ΩΣ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΔΙΟΡΙΣΕ ΚΑΙ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΪΠΕΔ...

ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΙΟΓΟΝΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΙΟΓΟΝΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

Τετάρτη 9 Σεπτέμβρη 2015, Σελ.14 

Δομές - «φαντάσματα» με θύματα εργαζόμενους κι αποδέκτες υπηρεσιών

Στιγμιότυπο από τη συνέντευξη Τύπου

Στο ζωτικής σημασίας αίτημα για άμεση επίλυση του άθλιου θεσμικού πλαισίου που διέπει από τη γέννησή τους τα Κέντρα Πρόληψης (ΚΠ) της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών και ταλανίζει πάνω από δέκα χρόνια 400 εργαζόμενους και το σημαντικότατο - παρά τις δυσκολίες - έργο που προσφέρουν, επικεντρώθηκε το Σωματείο Εργαζομένων στα ΚΠ, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που έδωσαν τις προηγούμενες μέρες. Ενα από τα πρώτα πράγματα που έσπευσαν να καταγγείλουν οι εργαζόμενοι, είναι ο εμπαιγμός που υπέστησαν κι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, καθώς προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ «έσκιζε τα ιμάτιά του», μοιράζοντας υποσχέσεις για άμεση επίλυση του θεσμικού προβλήματος. Τα μέλη του ΔΣ του Σωματείου, Νίκος Λάιος, Αλέξανδρος Σταθακιός, Γιώργος Λεχουρίτης, Ιωάννα Μαρίνου και Σπύρος Σασσάνης, υπογράμμισαν ότι η επίλυση του θεσμικού δεν έχει κανένα δημοσιονομικό κόστος, «αλλά και να είχε, πάλι δίκαιο θα ήταν να λυθεί», ωστόσο «η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν έκανε αυτό για το οποίο είχε δεσμευτεί, αλλά δεν έκανε ή καν πρότεινε τίποτα».

Η εκτίμηση του ΔΣ του Σωματείου είναι πως όλες οι «καθυστερήσεις» (για την έκδοση και υπογραφή ΚΥΑ, συγκρότηση και σύγκληση της Επιτροπής Παρακολούθηση των ΚΠ, για τα οποία αναφερόμαστε αναλυτικά παρακάτω) οφείλονται μεν σε διάφορους λόγους, ωστόσο κεντρικός λόγος είναι ότι μια σειρά διαχρονικών συμφερόντων επιθυμούν να μην υπάρχει στέρεος, ενιαίος, αυτόνομος και δημόσιος πυλώνας πρόληψης της εξάρτησης, αλλά να παραμείνουν οι ξεχωριστές, χαώδεις, εξαρτημένες και χειριζόμενες 67 αστικές εταιρείες - μαγαζιά ή όσες από αυτές αντέξουν στις πολιτικές των μνημονίων.
Η σκληρή κοινωνική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, έχει ως αποτέλεσμα τον υπερδιπλασιασμό της δουλειάς σε υποστελεχωμένες δομές, οδηγώντας τους εργαζόμενους στην επαγγελματική εξουθένωση. Να σημειωθεί ότι το ίδιο ισχύει για όλους τους εργαζόμενους που δουλεύουν σε δομές που σχετίζονται με την τοξικοεξάρτηση (ΚΕΘΕΑ, 18 ΑΝΩ, ΟΚΑΝΑ), καθώς οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να υπονομεύουν το δημόσιο χαρακτήρα αλλά και την ουσία του έργου και των υπηρεσιών που αφορούν την πρόληψη, την απεξάρτηση και την κοινωνική επανένταξη, ακόμη κι αυτών των κουτσουρεμένων δομών που υπάρχουν και την ίδια στιγμή η στρατηγική και η πολιτική τους συμπλέει στην εξαθλίωση του λαού, ενδυναμώνοντας τις αιτίες που γεννούν κι αναπαράγουν την τοξικοεξάρτηση.
Η πρόληψη αφορά τη στάση ζωής που πρέπει να διαμορφωθεί κόντρα στο κλίμα «ανθρωποφαγίας» κι ατομικισμού που καλλιεργείται στις συνεχιζόμενες συνθήκες διάρρηξης των δεσμών, φτωχοποίησης, αποξένωσης, έλλειψης νοήματος και προοπτικών, είπαν μεταξύ άλλων οι εργαζόμενοι. Συνέχεια όλων αυτών φαίνεται να είναι η συνέχιση των καθυστερήσεων στην επιχορήγηση των Κέντρων Πρόληψης. Οπως σημείωσε το ΔΣ του Σωματείου, «η 3η δόση του υπουργείου Εσωτερικών, που βάσει Προγραμματικής Σύμβασης έπρεπε να έχει καταβληθεί τον Ιούλη του 2015, δεν έχει ακόμη εκταμιευθεί, εντείνοντας τα ήδη σωρευμένα προβλήματα (απλήρωτοι/-ες εργαζόμενοι/-ες, οφειλές σε ΙΚΑ και Εφορίες)». Υπενθυμίζουμε ότι το Κέντρο Πρόληψης Πιερίας δε λειτουργεί λόγων οφειλών στο ΙΚΑ και στη ΔΟΥ. Αντίστοιχο κίνδυνο αντιμετωπίζουν και τα 72 Κέντρα Πρόληψης, καθώς η πλειοψηφία των προβλημάτων είναι απόρροια του θεσμικού πλαισίου που τα διέπει.
Παράλληλα, κατηγόρησαν την κυβέρνηση και συγκεκριμένα το γραφείο του πρώην αναπληρωτή υπουργού Υγείας για την καθυστέρηση έκδοσης Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ), που όφειλε να έχει ολοκληρωθεί - σε συνέχεια διάταξης νόμου ψηφισμένου το Μάρτη του 2015 - και αφορά τον ορισμό μιας νομότυπης και ενιαίας διαδικασίας ένταξης των εργαζομένων σε κοινό μισθολόγιο. Χωρίς αυτήν την ΚΥΑ δεν υφίσταται καν ενιαίος τρόπος υπαγωγής σε μισθολόγιο, δεν προσδιορίζονται προϋπηρεσίες και αρμοδιότητες, δε ρυθμίζονται κρίσιμα ζητήματα που συσσωρεύτηκαν ως την ψήφιση του νόμου. Ως συνέπεια, δεν μπορούν να προϋπολογιστούν και να απολογιστούν οι δαπάνες των δομών και καθυστερούν περαιτέρω οι υπογραφές διμερών συμβάσεων μεταξύ ΟΚΑΝΑ και κάθε Κέντρου Πρόληψης, καθιστώντας τα Κέντρα Πρόληψης δομές - «φαντάσματα», στα όρια του νόμου. Παρότι και το υπουργείο Υγείας (εποπτεύων φορέας πια) και ο ΟΚΑΝΑ (επιστημονικός επόπτης και συμβαλλόμενος στις ανύπαρκτες συμβάσεις συνεργασίας) είναι ολοφάνερα έκθετοι, ωστόσο η ΚΥΑ κλείστηκε στα συρτάρια. «Δε ζητάμε κάτι παράλογο, να εφαρμόσουν το νόμο που οι ίδιοι ψήφισαν», είπαν οι εργαζόμενοι χαρακτηριστικά.
Μόνο την τελευταία βδομάδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μετά από πιέσεις του Σωματείου, υπήρξε ξεμπλοκάρισμα. Το αποκορύφωμα του εμπαιγμού σε βάρος των εργαζομένων έγινε στις 27 Αυγούστου, όταν η ΚΥΑ υπογράφηκε από τους τότε υπουργούς Υγείας και Εσωτερικών, αλλά δεν έγινε δεκτή από το Εθνικό Τυπογραφείο, λόγω ...προθεσμίας κατάθεσης εγγράφων στο όριο της αντικατάστασης της κυβέρνησης από υπηρεσιακή.
Βαρύτατες ευθύνες καταλόγισαν οι εκπρόσωποι του Σωματείου στην κυβέρνηση και για την καθυστέρηση συγκρότησης και σύγκλησης της Επιτροπής Παρακολούθησης για τη Λειτουργία των Κέντρων Πρόληψης (συνεδρίασε μόνο μία φορά στους 7 μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ), καθώς και της συγκρότησης ομάδας εργασίας για την επεξεργασία Ενιαίου Εσωτερικού Κανονισμού Λειτουργίας των Κέντρων Πρόληψης (προβλεπόμενου από νόμο του... 2011 και από την τρέχουσα κεντρική Προγραμματική Σύμβαση που το υπουργείο Υγείας έχει υπογράψει). Με τις καθυστερήσεις αυτές, το μόνο όργανο που μπορεί να ασκεί πραγματικά κάποια εποπτεία στα Κέντρα Πρόληψης δε λειτουργεί, ενώ οι 67 αστικές εταιρείες αφήνονται να λειτουργούν η καθεμιά όπως επιθυμεί το δικό της ΔΣ.
Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων έκλεισαν, καλώντας την υπηρεσιακή κυβέρνηση να εκδώσει την ΚΥΑ για το μισθολογικό των Κέντρων Πρόληψης και να συγκροτήσει την ομάδα εργασίας για τον Εσωτερικό Κανονισμό, ως όφειλε αλλά δεν έπραξε η προηγούμενη κυβέρνηση.
Οι εργαζόμενοι εξέφρασαν την πρόθεσή τους να αγωνιστούν από κοινού με τους εργαζόμενους των υπόλοιπων δομών αντιμετώπισης της εξάρτησης, ενώ η εργαζόμενη στο 18 ΑΝΩ, Μαρία Χλωρού, εκτίμησε ότι η επίλυση του θεσμικού προβλήματος των Κέντρων Πρόληψης, αλλά και του 18 ΑΝΩ, παρότι δεν έχει οικονομικό κόστος, δεν προχωρά διότι οι ασκούμενες πολιτικές δε θέλουν να έχουν δημόσιες υπηρεσίες υγείας με έμπειρο προσωπικό, πάγια παροχή υπηρεσιών και άρα πάγια έξοδα, αλλά μόνο ιδιωτικές εταιρείες και ΜΚΟ, με κακοπληρωμένο και «ευέλικτο» προσωπικό και υπηρεσίες «μιας χρήσης

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8581339