Αντιπολεμικό συλλαλητήριο αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

Συλλαλητήριο Σάββατο 31/10, 11πμ
στην πλατεία Καρλοβάσου

Η φωτιά του πολέμου που έχουν ανάψει οι ιμπεριαλιστές στη Συρία αλλά και σε μια σειρά χώρες της ευρύτερης περιοχής από την Ουκρανία ως τη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική, καταστρέφει χώρες και δολοφονεί μαζικά λαούς. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ρωσία και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τα συμφέροντα τους και απειλούν με τα χειρότερα ολόκληρη την περιοχή. Τα προσφυγικά κύματα, η απερίγραπτη τραγωδία που ζουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων από τους λαούς που ξεριζώνονται από τις χώρες τους είναι  απτά αποτελέσματα αυτής της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με βάση το δόγμα «ανήκουμε στη Δύση» την ίδια ώρα που προωθεί καταιγίδα αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων, υπηρετεί με όλους τους τρόπους τις πολεμικές επιδιώξεις των αμερικανονατοϊκών δυνάμεων. Με παλιές και νέες βάσεις, με άξονες με τα φασιστικά καθεστώτα Ισραήλ και Αιγύπτου, βυθίζει τη χώρα και το λαό μέσα στη δίνη του εξελισσόμενου μακελειού. Ενώ ταυτόχρονα συναινεί και συνεργεί στις δολοφονικές και δουλεμπορικές πολιτικές της ΕΕ ενάντια στους πρόσφυγες.

Ο μόνος δρόμος για να μπλοκαριστούν τα πολεμικά σχέδια και να αποτραπούν τα εφιαλτικά σενάρια στα οποία οδηγεί αυτή η βαρβαρότητα είναι η ανάπτυξη της μαζικής λαϊκής πάλης, στο πλευρό των προσφύγων και όλων των λαών της περιοχής:

Ø  Ενάντια στους ιμπεριαλιστές-εμπρηστές των πολέμων. Ενάντια στην πολιτική υπηρέτησης αυτών των σχεδίων που προωθεί το σύστημα και η κυβέρνηση του. Καμιά εμπλοκή της χώρας στους πολέμους των ιμπεριαλιστών!

Ø  Διεκδικώντας μαζικά και μαχητικά άσυλο, έγγραφα, και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε κάθε μετανάστη και σε κάθε πρόσφυγα. Όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές της ΕΕ

Ως πρώτο βήμα σε αυτό τον αγώνα καλούμε σε αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο το Σάββατο 31 Οκτώβρη στις 11π.μ. στην πλατεία Καρλοβάσου.

H επανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο νέο τοπίο

 http://www.e-dromos.gr/h-epanasygkrothsh-ths-rizospastikhs-aristeras-sto-neo-topio/
Του Αλέξανδρου Σταθακιού*
 
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών αποτυπώνει τις διαθέσεις των πολιτών σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Στην αποτύπωση αυτή, βεβαίως, μετρά και η αποχή. Ακόμα και αν υπάρχουν λόγοι ανωτέρας βίας – π.χ. οικονομική αδυναμία του ψηφοφόρου να πάει να ψηφίσει όπου «είναι γραμμένος», έχει σημασία για το επίπεδο οργάνωσης των ανθρώπων που για ταξικούς λόγους σχετίζονται με την ριζοσπαστική αριστερά.
Η αποτύπωση αυτή δείχνει μια υποχώρηση του «αντιμνημονιακού φρονήματος» των Ελλήνων ψηφοφόρων, αλλά και προσθέτει νέες, μάλλον μη ευνοϊκές παραμέτρους για τη θετική εξέλιξη των κοινωνικών αγώνων προς όφελος των πολλών και καταπιεσμένων.
Η απογοήτευση που έχουμε εισπράξει όλοι μας από αυτή την αρνητική στροφή δεν πρέπει ούτε να μας κάμψει, αλλά ούτε να μας οδηγήσει σε ατελέσφορες άμυνες, όπου θα κάνουμε σαν να μη έχει συμβεί τίποτα και θα συνεχίζουμε για όσο αντέξουμε με τη δύναμη της αδράνειας. Αντίθετα, αν θέλουμε να επανακάμψει η ριζοσπαστική Αριστερά στο προσκήνιο με όρους μάχης αυτή τη φορά, είναι αναγκαίο να προβούμε στην ριζική «θεραπεία» όλων των παλιών και νέων «ασθενειών» και της Αριστεράς, αλλά και τον τρόπο που έχουμε μάθει μέσα από το «σύστημα» να ασκούμε πολιτική, ή περιμένουμε να ασκηθεί από άλλους. Δεν έχει σημασία το αν είσαι ο πλέον ριζοσπάστης στη γνώμη. Σημασία έχει να έχεις πάντα τον κριτικό αναστοχασμό, ώστε να μην αφομοιώνεσαι από υπερκείμενο σύστημα του οποίου θέλεις να αλλάξεις τους όρους. Ειδικά στις στιγμές που διαπιστώνεις τη δύναμή του, όπως τώρα, που ένα «παλατιανό πραξικόπημα» φαίνεται, εκ των υστέρων, εγκεκριμένο από το σώμα των ψηφοφόρων.
 
Πόλεμος στον σεχταρισμό
Η πρώτη «ασθένεια» που πρέπει να θεραπευτεί είναι ο σεχταρισμός, παράλληλα όμως με την αλλαγή του «φαρμάκου» που προτάθηκε για αυτή τη θεραπεία και οδήγησε σε «πραξικοπήματα»: Δηλαδή, να χτυπηθεί το «αιρετικό» πνεύμα, το οποίο είναι από μια άποψη σύμφυτο του αριστερού ανθρώπου από έναν στείρο κομματικό πατριωτισμό, «γιατί τώρα που πάμε για κυβέρνηση, πρέπει να δείχνουμε συμμορφωμένοι με την ηγεσία, τουλάχιστον τη δική μας».
Θα παραδεχόμουν με βάση ορισμένα ιστορικά παραδείγματα, τη θέληση μιας «ηγετικής» ομάδας να επιβληθεί με απόλυτο τρόπο, αν είχε μια θέση πρωτοποριακή, στέρεη κι όχι «θολή» ακόμα και μέσα στα όρια της ίδιας ομάδας, κατάλληλη να εμπνέει όλο και περισσότερες άλλες ομάδες και να επεκτείνεται με φυσικό τρόπο. Δεν μπορείς να αντιγράψεις τη φόρμα, χωρίς το περιεχόμενο.
Τι μας έχει μείνει μετά από την σωστική, κατά την γνώμη μου παραδοχή ότι κανένα κομμάτι της Αριστεράς δεν είναι σήμερα «πρωτοπορία»; Μας μένει η κοινωνική βάση, ενός μεγάλου κομματιού των πολιτών της Ελλάδας (άνεργοι, νέοι, νεόφτωχοι, υποαπασχολούμενοι, χρεωμένοι μέχρι τα «μπούνια», εργαζόμενοι σε ομηρία) που δεν έχει να χάσει τίποτα με την ριζική αλλαγή παραδείγματος οικονομικής λειτουργίας και κοινωνικής συγκρότησης, αρκεί να πιστέψει ότι αξίζει τον κόπο, εμπνευστεί και πάρει την πληροφορία μέσω της ενεργού συμμετοχής του στην διατύπωση και υποστήριξη του παραδείγματος, ότι υπάρχει μια ευθεία αντιστοιχία ανάμεσα στις ανάγκες του και σε αυτό που διεκδικεί – πολύ ξεκάθαρα διατυπωμένο αυτή τη φορά. Η αφετηρία είναι και η υπαρκτή Αριστερά, η οποία εμφανίζεται με πολλές προτάσεις που έχουν όμως κοινή αφετηρία και άξονες, έστω και αν συχνά-πυκνά οι «σοφοί» των διαφόρων ομάδων της κάνουν ότι μπορούν για να τονίσουν το διαφορετικό.
Ενώ λοιπόν γίνεται αγώνας για να πείσει ο ένας τον άλλο αριστερό για την δική του οπτική ξεχνιέται κάτι βασικό, ότι στην πραγματικότητα οι σημερινοί προλετάριοι δεν έχουν δεχθεί κατά βάθος τον βασικό κοινό πυρήνα όλης της αριστεράς. (Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουμε μεταπτώσεις, όπως στις τελευταίες εκλογές.) Έχει πράγματι πειστεί το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου της Εργασίας ότι με τα μνημόνια δεν πάει άλλο, αλλά αυτό δεν φτάνει. Πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι έχουμε κλείσει μια εικοσιπενταετία συνεχούς λειτουργίας του νεοφιλελευθερισμού στο σώμα της κοινωνίας, συνεχούς καθημερινής ζωής υπό το πλαίσιο των αξιών αυτού του ακραίου μοντέλου -«δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα και οικογένειες», έλεγε η Θάτσερ- και αυτό έχει αφήσει την στάμπα του βαθιά.

Με ποιο σχέδιο
Το κοινωνικό σώμα που αντιδρά στα μνημόνια, ακόμα και οι σημερινοί προλετάριοι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θέλουν σοσιαλισμό κάθε τύπου, υπαρκτού ή εντελώς οραματικού, μετασχηματισμό της κοινωνίας με στάδια ή χωρίς. Εδώ είναι λοιπόν ο μεγάλος αγώνας, τον οποίο, τώρα που η «ιλαρά» του χωρίς όρους κυβερνητισμού έφυγε από μας, μπορούμε να τον κάνουμε με καθαρότερους όρους:
Απέναντι στην τραγωδία που οδήγησε το μοντέλο της εικοσιπενταετίας, αλλά και ό,τι είχε υπάρξει από πριν, δεν φτάνει μόνο ένα σχέδιο εξόδου. Χρειάζεται η οικοδόμηση ενός σχεδίου μιας ριζικά άλλης κοινωνίας το οποίο είναι ανάγκη ν’ αρχίζεις να κουβεντιάζεις καθημερινά με τον κόσμο της εργασίας. Να μπολιάζεσαι και εσύ από τους ανθρώπους για να μπορείς να τους μπολιάσεις. Να ξαναφέρεις αξίες όλης της Αριστεράς στο προσκήνιο, όπως για παράδειγμα την έννοια του συνεταιρισμού που έχει εντελώς ξεθωριάσει στα χωριά κι όχι απλά σε ένα πρόγραμμα, αλλά με καθημερινή πράξη. Αν ο εργαζόμενος συνταράσσεται από το συνολικό όραμα, τότε πιο εύκολα θα πάρει και το ρίσκο μιας διακινδύνευσης για χάρη αυτού του οράματος – π.χ. έξοδο από το ευρώ, με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται.
Χρειάζεται να λες καθημερινά το όνομά σου (σοσιαλισμός) και με την ουσιαστική μάχη για το κοινό όνομα, μπορεί υπό όρους να προκύψει και η λειτουργική και διαλεκτική ενσωμάτωση όλων των επιθετικών προσδιορισμών αυτού του ονόματος. Αναφέρω για παράδειγμα μόνο ένα φαινομενικό δίπολο επιθετικών προσδιορισμών: διεθνιστικός και πατριωτικός.
Ναι, μέτωπο της Αριστεράς, αλλά ανοιχτό στην κοινωνία, έτσι που αυτή να σχετικοποιήσει και τις μεταξύ μας διαφορές και να οδηγήσει σε μια νέα συνταρακτική και για την κοινωνία και την Ιστορία θέση.

* Ο Αλέξανδρος Σταθακιός είναι Γενικός Γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης και Περιφερειακός Σύμβουλος Βορείου Αιγαίου.

 http://www.e-dromos.gr/tag/%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac/

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ 20ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015

       Πολύ μελάνι έχει χυθεί πριν και μετά τις εκλογές, σχετικά με τις κυβερνήσεις Τσίπρα και τον χαρακτήρα τους, αλλά και την προοπτική της Χώρας μας να απεμπλακεί κάποια στιγμή από την αναγκαστική και καταστροφική λιτότητα, αλλά και να εξέλθει από την de facto μετατροπή της σε αποικία χρέους. Αυτό υποτίθεται ότι μπορούσε να το πετύχει μια κυβέρνηση με πυρήνα την «ριζοσπαστική αριστερά», εάν εκπλήρωνε αυτή στην πράξη τα περιεχόμενα και των δύο όρων:

Ριζοσπάστης είναι αυτός, που συμμετέχοντας στο «σύστημα» αρνείται τα βασικά του χαρακτηριστικά και προσπαθεί, προωθώντας βαθιές τομές σ’ αυτό από μέσα, να το αλλάξει άρδην.

Αριστερός είναι αυτός που σε κάθε του βήμα βάζει μπροστά το δίκιο «του κόσμου της Εργασίας», πάνω και από ψευδεπίγραφες «σταθερότητες», ειδικά όταν εντείνουν την καταπίεση αυτών των κοινωνικών ομάδων.

      Μέσα από την εμπλοκή μου σε αυτή την υπόθεση του «Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς» (κι εγώ μαζί με πολλούς άλλους) κλιμακωτά εισέπραττα βαθιές διαψεύσεις σχετικά με την δυνατότητα αυτού του συνασπισμού να πραγματώσει το περιεχόμενο της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Δεν ήταν η κυβίστηση του Ιούλη από μόνη της, απλά αυτό το γεγονός έκοψε και το «τελευταίο κλαδί» που μπορούσε να «πιαστεί» κανείς, ώστε να οι ελπίδες να είναι πιο πολλές από τις διαψεύσεις.

         Αναγκαστικά οι γραμμές αυτές έχουν ένα βιωματικό- προσωπικό τόνο, όπως έχουν και όλες οι κορυφαίες πολιτικές πράξεις: Όπως έλεγε ένας μεγάλος ηγέτης της αριστεράς, καθένας «αναμετράται με το μαξιλάρι του» για να προχωρήσει στα παραπέρα μεγάλα ή μικρά βήματα.

Και εγώ «με το μαξιλάρι μου παλεύω» από τις 21 Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα, αλλά και με τον διάλογο με αρκετούς άλλους που κάτι περιμένουν ν’ αλλάξει, για να δω πως μπορεί να σταθεί η «ριζοσπαστική αριστερά» από εδώ και πέρα. Ειδικά τώρα που το σώμα των ψηφοφόρων φαίνεται να ενέκρινε  «το σύστημα», που έμοιαζε να αμφισβητείται τα τελευταία 4 χρόνια. Απλά στην θέση της (προδομένης και αυτής) Σοσιαλδημοκρατίας έβαλε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μέσα σε ένα άγονο- φαινομενικά ίσως- τοπίο κάποιοι άνθρωποι αρχίζουμε να ονειρευόμαστε να στηθεί από την αρχή ένα μέτωπο δυνάμεων που κάποια στιγμή θα μπορέσει στην ουσία να φέρει βαθιές τομές. Να συνεισφέρει ώστε να γίνει επιτέλους μαχητικό αίτημα των καταπιεζόμενων πολιτών της Ελλάδας η κοινωνική δικαιοσύνη και όχι μια ευχή και ανάθεση στους «ειδικούς» από τον καναπέ. Να γίνει επιτέλους αντικείμενο πολιτικής διαπάλης ο ουσιαστικός εκδημοκρατισμός με στόχευση την συμμετοχή όλων στις διαδικασίες και όχι αναμονή «καθαρίσματος της βρωμιάς» από κάποιους άλλους.

Δηλαδή να ξαναμαζέψει με πιο δυναμικούς και καθαρούς όρους, όλο το πολιτικό κεφάλαιο που απαιτείται για να εμπιστευτεί ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νεόφτωχος το αξίωμα με το οποίο όλοι ξεκινήσαμε: «Ο Άνθρωπος πάνω από τα κέρδη»!

    Για να γίνει αυτό δεν φτάνει μόνο η τίμια διαφοροποίηση από τον εναπομείναν ΣΥΡΙΖΑ που διέστρεψε πλήρως το «συμβόλαιο» με το οποίο 4 χρόνια τώρα διεκδικούσε την διακυβέρνηση. Αυτό αναγκαστικά λόγω χρόνου έκανε η «Λαϊκή Ενότητα» και απέτυχε. Χρειάζεται να γίνουν –μετά από εξαντλητικό διάλογο- τομές, οι οποίες θα λαμβάνουν υπόψη την εμπειρία από το ανεπιτυχές ως προς τους στόχους της ριζοσπαστικής αριστεράς, εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και θα «θεραπεύουν» όσα αποδείχτηκαν προβληματικά.

Αυτή τη φορά θα ασχοληθώ με ένα προβληματικό σημείο, κατά την γνώμη μου το σημαντικότερο.

Είναι μεγάλη ανάγκη να μην περάσει ξώφαλτσα το ερώτημα «πως συγκροτείται το πολιτικό υποκείμενο μιας τέτοιας πορείας, δηλαδή η ραχοκοκαλιά εμπνευσμένων, συντονισμένων και ουσιαστικά συνεργαζόμενων ανθρώπων που θα μπορέσουν να γίνουν πολιορκητικός κριός για την πραγματική άνοδο των καταπιεσμένων στην εξουσία και όχι απλές μαζώχτρες ψήφων». 

Όλα αυτά τα χρόνια μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έλαβα κλιμακωτά μεγάλες διαψεύσεις σε αυτό ακριβώς το ερώτημα.

Είδα «αρτηριοσκληρωτικούς» ή, το χειρότερο, περίεργα διαπλεκόμενους κομματικούς «ειδικούς» ή, ακόμα και «ειδικούς»- «κολλητούς μεγαλοστελεχών» να πολεμούν υπογείως, μέσω των μηχανισμών, τα αιτήματα που έφερναν τα μέλη του κόμματος- παιδιά των εργατικών ή ευρύτερα κοινωνικών αγώνων, αντί να διαλεχτούν ώριμα και ειλικρινά μαζί τους: Δηλαδή αν το αίτημα ήταν μερικό να προσπαθήσουν να το συνθέσουν με το γενικότερο, χωρίς όμως μικρομεγαλισμούς και αποκλεισμούς. 

Το πιο γόνιμο και το πιο προκλητικό πράγμα που έζησα στον ΣΥΡΙΖΑ, να σχεδιάζω μαζί με πολλούς συντρόφους πολιτικές βασισμένες στην εμπειρία μας, εργασιακή και άλλη, είδα να το τα πετσόκοβουν, ή εντέχνως να το ακυρώνουν στην πράξη άνθρωποι που καμία ιδέα δεν είχαν για το τι συμβαίνει στην πράξη.

Είδα «κάποιους συντρόφους», χρονικά βέβαια προηγούμενους αλλά άκαπνους από αγώνες γιατί τους φοβούνταν, να θέλουν να περιορίσουν την επιρροή όσων έδιναν αγώνες, με κίνητρο την μελλούμενη......εξουσία, που την ήθελαν όλη δική τους. Ήθελαν η εξουσία να είναι των σοφών και όχι των δραστήριων..

Εννοείται ότι δεν έχει ελπίδα ριζοσπαστισμού, όποιο μέτωπο επαναλάβει αυτές τις ιδιοκτησιακές λογικές. Ιδρύεις κάτι που θα εξυπηρετήσει την ταξική πάλη, έστω κι αν ενδέχεται εσύ να μην είσαι έτοιμος να παλέψεις στις νέες συνθήκες: Να ακυρωθείς και παραμεριστείς από την δύναμη αυτής της πάλης.

Αναλαμβάνω κι εγώ προσωπικά το κομμάτι μου και ακούω πιο καλά όποιον το αναλαμβάνει γιατί βρέθηκα και βρεθήκαμε να παλεύουμε κάποια στιγμή με τα ίδια τους τα όπλα, επειδή είχε για μας σημασία «το κουκούλι», δεν θέλαμε να το διαρρήξουμε. Τώρα που εκρηκτικά έσπασε, μπαίνουμε πάλι σε πορεία από την αρχή.  Ότι ξεκινήσει από εδώ και πέρα πρέπει να βρεθεί τρόπος να μην παγιώνει πρόσωπα, ομάδες και καταστάσεις. Να μην επενδύει μόνο στο επικοινωνιακό, να αναζητά την βαθιά αποδοχή και την στράτευση και όχι την υφαρπαγή μιας ψήφου.

Καταλαβαίνω ότι έτσι προδιαγράφω έναν μακρύ δρόμο. Εύχομαι να διαψευστώ, εξ’ αιτίας της μεγάλης πυκνότητας του ιστορικού χρόνου, όμως πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το «σύστημα» επανέκαμψε με πολλές εφεδρείες. Αν δούμε κατάματα την αλήθεια, θα έχουμε την ευκαιρία «να επιδιορθώσουμε γρήγορα το χαράκωμα και να σχεδιάζουμε την αντεπίθεση». Μένω μέχρι εδώ λόγω χώρου. Θα επανέλθω.

Αλέξανδρος Σταθακιός

Περιφερειακός Σύμβουλος & Υποψήφιος βουλευτής Σάμου της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ